Πράγματι, αυτή η Ευρώπη δεν πρόκειται να κρατήσει επί μακρόν...

Ο Εμανουέλ Μακρόν διαθέτει ένα μεγάλο πλεονέκτημα στην παρούσα χρονική συγκυρία: είναι πρόεδρος της Γαλλίας μόνο για μερικούς μήνες, το οποίο σημαίνει πως μπορεί να λέει ό,τι θέλει δίχως κανείς να τον αποκαλεί υποκριτή. Φαίνεται, μάλιστα, πως έχει ξεκινήσει δυναμικά, αν λάβουμε υπόψη την εργασιακή μεταρρύθμιση στην πατρίδα του- με τα θετικά και τα αρνητικά της, για τα οποία πάντως ο γαλλικός λαός ήταν ενήμερος όταν τον ψήφιζε-, αλλά και τη ζέση την οποία δείχνει για να αλλάξει την Ευρώπη. Στο Ελλαδιστάν, βεβαίως, επικεντρωνόμαστε σε όσα είπε για το χρέος, το μνημόνιο και το ΔΝΤ, αλλά το σημαντικότερο για όλους μας είναι ο οδικός χάρτης που πρόκειται να παρουσιάσει για την ΕΕ, ύστερα μάλιστα από διαβούλευση με τους πολίτες...

Ωραία λόγια, θα μου πείτε, με φόντο την Ακρόπολη, τα οποία μας έχουν πει κι άλλοι στο παρελθόν. Τόσο ο Ν. Σαρκοζί όσο κι ο Φρ. Ολάντ είχαν διακηρύξει πως θα πατούσαν πόδι στο Βερολίνο, αλλά μάλλον το αντίθετο συνέβη. Θα έπρεπε να είμαι εντελώς αφελής, επομένως, για να μην είμαι καχύποπτος, πολλώ δε μάλλον όταν ο Γάλλος πρόεδρος έχει περιοριστεί μέχρι στιγμής σε μεγαλοστομίες, αν και προς τη σωστή κατεύθυνση. Ποιος διαφωνεί, ωστόσο, πως οι μόνοι που είναι ικανοποιημένοι από αυτήν την Ευρώπη είναι οι Γερμανοί, οι οποίοι ετοιμάζονται να επανεκλέξουν στην καγκελαρία τη "μητερούλα" που τους έχει χαρίσει τόσα υπερβολικά πλεονάσματα, σκάβοντας στην ουσία το λάκκο των παιδιών τους;...

Μήπως όμως, τουλάχιστον στο οικονομικό κομμάτι, είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να υπάρξει πραγματική ένωση σε βαθμό που είναι προτιμότερο το κέντρο να χωρίσει το δρόμο του από την περιφέρεια; Μήπως, δηλαδή, προκειμένου να μην μεγεθυνθούν οι ανισότητες είναι προτιμότερο ένα φιλικό "exit" από την Ευρωζώνη όσων έχουν ανάγκη από νομισματική ευελιξία κι όχι από ένα ισχυρό νόμισμα;...

Η οικονομική λογική θα απαντούσε αυθωρεί και παραχρήμα καταφατικά. Το ζητούμενο, ωστόσο, είναι πώς οραματιζόμαστε το μέλλον μας πέρα από το νόμισμα που θα έχουμε στις τσέπες μας. Η ΕΕ έχει πολλά αρνητικά, δίνει προτεραιότητα στα συμφέροντα των λίγων κι όχι των πολλών κι αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα δημοκρατικής νομιμοποίησης, ιδίως αν λάβουμε υπόψη πως οι πολιτικές λιτότητας αποφασίζονται από ένα όργανο όπως το Eurogroup το οποίο δεν είναι εξουσιοδοτημένο για κάτι τέτοιο από τη Συνθήκη της Λισαβόνας. Μόνο που η διάλυση της ΕΕ και η μη αντικατάστασή της από έναν άλλο ομοσπονδιακό θεσμό θα συνιστούσε άρνησή μας να αντιληφθούμε ότι οι εξελίξεις τρέχουν χωρίς να μας ρωτούν...

Με την τεχνολογία να πραγματοποιεί καθημερινά άλματα το να συζητάμε ακόμα για απομονωτισμό και κράτη- έθνη σαν να βρισκόμασταν στον 19ο αιώνα καταντά αρχαιολαγνεία. Ναι, να μπουν όρια και φραγμοί στον ανεξέλεγκτο καπιταλισμό και να διατηρηθούν οι ξεχωριστές εθνικές ταυτότητες, αλλά όλα αυτά δεν θα γίνουν με το κεφάλι μας χωμένο στην άμμο. Συμφωνώ με τον Εμανουέλ Μακρόν ότι αν η ΕΕ συνεχίσει όπως είναι σήμερα θα έχει ουσιαστικώς αυτοκτονήσει. Δεν θα τη σώσει, ωστόσο, οποιαδήποτε αλλαγή, αλλά μόνο αυτή που στον πυρήνα της θα έχει την κοινωνική δικαιοσύνη. Για την πραγματοποίηση αυτής της αλλαγής είναι που όλοι μας οφείλουμε να βάλουμε το λιθαράκι μας στο μέτρο των δυνατοτήτων του καθενός μας...