Αν δεν σπας αβγά δεν είσαι ούτε μάγειρας ούτε ηγέτης...

Κάποτε καθηγητής μου μας προέτρεπε να φτύνουμε στο πάτωμα κάθε φορά που θα αναφερόμασταν στο όνομα της Μ. Θάτσερ και δεν είχε άδικο. Ο νεοφιλελευθερισμός- η ιδεοληψία που κυριαρχεί τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες ανά τον κόσμο- οφείλει πολλά στη "Σιδηρά Κυρία" και στην επιμονή της να τον καταστήσει modus vivendi...

Σε αντίθεση, ωστόσο, με τη συντριπτική πλειονότητα των σημερινών ηγετών η "Μάγκι" διέθετε το πείσμα, την αποφασιστικότητα και την αντοχή να συγκρουστεί με κατεστημένες αντιλήψεις και το αποκαλούμενο πολιτικό κόστος προκειμένου να υλοποιήσει τις θεωρίες της. Μακάρι να διέθεταν τα ίδια χαρίσματα οι αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί ηγέτες. Σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα θύμιζε σήμερα η σοσιαλδημοκρατία νεκροταφείο πολιτικών φιλοδοξιών...

Μέσα σε αυτό το σκηνικό ο Εμανουέλ Μακρόν μοιάζει με εξαίρεση, έστω κι αν δεν είναι πάντοτε τόσο φωτεινή όσο θα έπρεπε. Ο ίδιος δεν έχει διστάσει να αποκαλέσει το πολιτικό του όραμα ένα συνδυασμό των καλύτερων στοιχείων τού σοσιαλισμού και του φιλελευθερισμού. Ο σοσιαλφιλελευθερισμός είναι, επομένως, το μέλλον το οποίο πρέπει να προσδοκούμε; Όχι, αλλά έχουμε ανάγκη, ιδίως στην Ευρώπη, από πολιτικούς και πολιτικές που σπάνε αβγά, έστω κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι πάντοτε "γευστικό". Έχουν τεθεί, πάντως, οι βάσεις- με δεδομένη τη διάθεση και της Ανγκ. Μέρκελ να συζητήσει τις προτάσεις τού προέδρου τής Γαλλίας για την ΕΕ των επόμενων χρόνων- ώστε από τον αυτόματο πιλότο ο οποίος αντιδρά μόνο όταν το αεροπλάνο χάνει ύψος να περάσουμε στο σχεδιασμό και στην υλοποίηση πολιτικών οι οποίες θα διατηρήσουν ζωντανό το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης προς την κατεύθυνση ωστόσο της κοινωνικής δικαιοσύνης και της δημοκρατίας κι αλληλεγγύης...

Φυσικά και είναι πολύ κρίσιμο ποιος θα είναι ο επόμενος υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας κι αν η καγκελάριος θα εμμείνει στη μεταρρυθμιστική της διάθεση ή γι' άλλη μια φορά θα υποκύψει στην ευκολία τής επίκλησης όρων και προϋποθέσεων που εξυπηρετούν κατά προτεραιότητα τη χώρα της. Όπως κι αν έχει, ωστόσο, η ορμή τού Εμανουέλ Μακρόν την έχει ταρακουνήσει. Ακόμα, όμως, κι αν η ΕΕ αποκτήσει υπουργό Οικονομικών, κοινό προϋπολογισμό και στρατό το ερώτημα είναι με ποιο σκοπό. Γιατί αν αυτός είναι απλώς να θεσμοποιηθεί η λιτότητα, η αντιαναπτυξιακή προσήλωση στη στείρα δημοσιονομική πειθαρχία και το κλείσιμο των συνόρων με δημοκρατικό αμπαλάρισμα τότε καλύτερα να το διαλύσουμε από τώρα το μαγαζί...

Είναι θετικό πως βρισκόμαστε στην εποχή κατά την οποία έχουμε αποδεχθεί το τέλμα κι αναζητάμε πώς θα ξεκολλήσουμε από αυτό. Θα γίνω πιο αισιόδοξος μόνο αν το κάρο βγει από το βούρκο για να ακολουθήσει άλλη πορεία από αυτή που το έφερε στο να βουλιάξει...