Ούτε, ωστόσο, μπορούμε να ταυτίζουμε δίχως μεγαλύτερη εξέταση κάθε εργασιακή μεταρρύθμιση, όπως αυτή του Εμ. Μακρόν στη Γαλλία, με το νεοφιλελευθερισμό χωρίς μια στοιχειώδη γνώση τού περιβάλλοντος στο οποίο πρόκειται να εφαρμοστεί. Είναι δυνατό, όμως, να κρίνουμε τάσεις και κυρίως στοχεύσεις κι όσον αφορά τις εργασιακές συνθήκες και την υποτίμησή τους στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και των επενδύσεων είναι ξεκάθαρο ότι χρησιμοποιούνται σαν άλλη Ιφιγένεια ώστε το καπιταλιστικό ασκέρι να κατακτήσει ακόμα περισσότερα εδάφη...
Η ύπαρξη ενός στοιχειώδους κοινωνικού κράτους συνιστά απαραίτητη προϋπόθεση, αν όχι για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης τουλάχιστον για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Αλίμονο όμως αν, όπως έπραξε αυτοκαταστροφικά η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, μένουμε σε επιδοματικές πολιτικές και δεν απαιτούμε τον θεμέλιο λίθο τού αριστερού λόγου, που δεν είναι άλλος από τη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και την εξασφάλιση ίσων ευκαιριών για την παραγωγή νέου...
Σε διαφορετική περίπτωση σκάβουμε μόνοι μας το λάκκο όπου θα ενταφιαστούν κι εκείνα από τα εργασιακά δικαιώματα που έχουν μείνει ακόμα όρθια. Αν δεν μπουν φραγμοί στο ανεξέλεγκτο και με όποιο κόστος κέρδος τότε ας ετοιμαζόμαστε να βάλουμε οι ίδιοι το χαλκά στα πόδια μας, αφού σε κοινωνίες απληστίας τα δίχτυα ασφαλείας θεωρούνται περιττά...
Το διαζευκτικό "είτε ελαστικές μορφές εργασίας είτε ανεργία" είναι ψευτοδίλημμα. Μπορούν να δημιουργηθούν αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας δίχως την οικονομική υποβάθμιση της χώρας η οποία τις δημιουργεί. Για να πραγματοποιηθεί, όμως, κάτι τέτοιο απαιτείται το παγκόσμιο καράβι να αλλάξει πλεύση και να απομακρυνθεί από το παγόβουνο του νεοφιλελευθερισμού, το οποίο πέρα από όλα τα άλλα επιτείνει και το φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής. Αντί, δηλαδή, οι ηγέτες των μεγάλων κρατών να ανταγωνίζονται για το ποιος τον έχει μεγαλύτερο τον πύραυλο οφείλουν να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να βάλουν όρια στην παγκοσμιοποίηση, όπως έχουν βάλει στη μετακίνηση πληθυσμών, μολονότι στην τελευταία περίπτωση κινδυνεύουν κι ανθρώπινες ζωές από τις πολιτικές απομονωτισμού...
Οι πόροι τού πλανήτη μας δεν είναι απεριόριστοι ούτε είναι δυνατό να προκρίνουμε για το μέλλον μας την επιστροφή στη δουλεία με πρόσχημα την τήρηση κανόνων που στο κάτω κάτω της γραφής γράφτηκαν από ανθρώπους στην άμμο κι όχι από θεούς στα βράχια. Ναι, να υπάρχει υγιής ανταγωνισμός κι ο καλύτερος να αμείβεται περισσότερο από τον χειρότερο, αλλά δεν είναι δυνατό το 1% του πλανήτη να κερδίζει όσα το 99% μαζί. Κι αυτό όχι γιατί απλώς δεν είναι μεσοπρόθεσμα ή ακόμα και βραχυπρόθεσμα βιώσιμο, αλλά κυρίως γιατί είναι άδικο. Καμιά επιχειρηματική ιδέα, όσο καινοτόμα ή ριψοκίνδυνη κι αν είναι, δεν μπορεί να υλοποιηθεί δίχως το μόχθο των πολλών. Κι όσο οι πολλοί εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται σαν σκλάβοι τόσο περισσότερο το μεγάλο κεφάλαιο πριονίζει στην ουσία τα ίδια του τα πόδια με ολέθριες συνέπειες για όλους μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου