"Έντιμοι έτσι, από ένα καπρίτσιο"...

Ενδεχομένως όσο μεγαλώνω να ωραιοποιώ και περισσότερο το παρελθόν. Δεν μπορεί όμως, πρέπει να υπήρξε κάποτε μια εποχή κατά την οποία η λαμογιά δεν ξεπλενόταν στο όνομα του "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" και τα λαμόγια δεν αποτελούσαν κοινωνικά πρότυπα. Μια φορά κι έναν καιρό θα υπήρχαν κι άνθρωποι που ναι μεν πλούτιζαν με κομπίνες- η συνηθέστερη οδός προς την ταξική ανισότητα-, αλλά έσκυβαν τουλάχιστον το κεφάλι από συστολή αφού οι ίδιοι γνώριζαν καλύτερα από τον καθένα πώς έκαναν την περιουσία τους και δεν διεκδικούσαν επαίνους τής πολιτείας και υστεροφημία γι' αυτό...

Σε κάποια άλλα χρόνια, για παράδειγμα, αν βρίσκονταν 121 κιλά κοκαΐνης στο καράβι ενός εφοπλιστή, όπως συνέβη στην περίπτωση του Γ. Κούστα, τα κοινωνικά αντανακλαστικά θα τον είχαν διαπομπεύσει στους αιώνες των αιώνων. Σήμερα απλώς τον οικτίρουμε γιατί πιάστηκε, αλλά εξακολουθούμε να θαυμάζουμε το λάιφσταϊλ του και να θέλουμε κάποια στιγμή να το ζήσουμε, είτε με τη βοήθεια κάποιας απατεωνιάς είτε του Τζόκερ...

Πιθανόν να μην ήταν ποτέ της μόδας να είναι κανείς έντιμος, αλλά σήμερα είναι πιο ντεμοντέ από ποτέ. Κοιτάξτε γύρω σας και θα το αντιληφθείτε στο οικογενειακό, επαγγελματικό, κοινωνικό σας περιβάλλον πόσο αδιάφορο είναι για την κοινωνία μας αν κάποιος δεν ξεστρατίζει από τις αξίες του μπροστά στα οφέλη που αποκτώνται από τους ηθικούς μας συμβιβασμούς. Το να πηγαίνεις με το σταυρό στο χέρι θα σε φτάσει έως ένα σημείο, αναλόγως των ικανοτήτων τού καθενός, αλλά είναι αδύνατο να σε οδηγήσει στη λίστα τού "Forbes" με τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο. Αρκετές φορές, μάλιστα, δεν θα σε πάει μακρύτερα από το ταμείο ανεργίας αν δεν είσαι διατεθειμένος να προσκυνάς γυμνούς βασιλιάδες, λακέδες τής κάθε εξουσίας, παιδιά τού κομματικού σωλήνα και κάθε άλλου είδους ανακυκλώσιμα μα πάντοτε βρομερά απόβλητα...

Κι αν τα πλούτη δεν φέρνουν από μόνα τους την ευτυχία και τα χρήματα δεν μπορεί να αποτελούν το μέτρο εκτίμησης της αξίας ενός ανθρώπου, από την άλλη είναι ο μόνος απτός θεός τον οποίο προσκυνούν σχεδόν οι πάντες, ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθέτησης, χρώματος, φυλής ή σεξουαλικού προσανατολισμού. Αυτά και τη δόξα, η οποία βεβαίως αποκτάται πολύ πιο εύκολα όταν διαθέτεις τα φράγκα για να τη σαγηνεύσεις...

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: από τους ανθρώπους που αγαπάμε, ιδίως από εκείνους για τους οποίους είμαστε υπεύθυνοι για την ανατροφή τους, δεν προσδοκούμε να είναι έντιμοι αλλά καπάτσοι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Φυσικά στην ελληνική γλώσσα έχουμε εφεύρει μια σειρά από ευφημισμούς για να χαρακτηρίσουμε τις εκπτώσεις που είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε απέναντι στη συνείδησή μας: "διπλωμάτες", "μετρημένοι", "συνετοί", "ρεαλιστές", "προσαρμοστικοί", "ξύπνιοι" κι ένα σωρό άλλες λέξεις ξοδεμένες προκειμένου να μην αποκαλυφθεί η χαλαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε αρχές κι αξίες...

Γιατί, επομένως, να είναι οι άνθρωποι έντιμοι; Υπάρχει κάποιος λόγος; Δυσκολευόμουν να βρω μια απάντηση που να μην ακουγόταν ουτοπική μέχρι που με βοήθησε μια πολύ καλή μου φίλη: "Έτσι, από ένα καπρίτσιο", μου απάντησε. Έτσι, από βαθιά αυτογνωσία ότι αργά ή γρήγορα θα είμαστε όλοι νεκροί και είναι προτιμότερο να αφήσουμε ως παρακαταθήκη την ψυχή μας άθικτη από τους γελοίους περισπασμούς αυτού του κόσμου, θα συμπλήρωνα...