Χωρίς ιδεολογία ο κάθε κομματάρχης μπορεί να πιστεύει ότι θα γίνει Ναπολέων...

Συμπαθώ τον Γιάννη Ραγκούση. Είναι από τους ελάχιστους, αν όχι ο μοναδικός, υπουργός τής κυβέρνησης του ρεζίλη των Παπανδρέου που άφησε έργο πίσω του- βλ. "Διαφάνεια", "Καλλικράτης", αξιοκρατία στην επιλογή προϊσταμένων στο Δημόσιο- ανεξαρτήτως αν οι διάδοχοί του, ανάμεσά τους κι ο άθλιος Κούλης, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μην εξαλειφθεί ο κομματισμός κι ο νεποτισμός από την ελληνική δημόσια διοίκηση...

Ακόμα κι ο Γιάννης Ραγκούσης, όμως, δεν μπόρεσε να εξηγήσει σε χθεσινή ραδιοφωνική του συνέντευξη τι είναι αυτό το "πράγμα" που σχηματικώς ονομάζεται κομματικός φορέας τής κεντροαριστεράς. Αναμασούσε μόνο σλόγκαν για την αναγέννηση του προοδευτικού χώρου κόντρα στον εθνολαϊκισμό των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, το οποίο είναι τόσο εξειδικευμένο όσο το να πεις σε κάποιον "όταν έρθεις Νέα Υόρκη, έλα να με βρεις" και τόσο πρωτότυπο όσο το "ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά"...

Πώς να είναι, ωστόσο, συγκεκριμένος και πρωτότυπος όταν κάποιοι βιάζονται να χτίσουν έναν κομματικό σχηματισμό με αποκλειστικό στόχο να αποτελέσει ανάχωμα στο ΣΥΡΙΖΑ κι εξαπτέρυγο του άθλιου Κούλη, αν έρθει η μαύρη ώρα να κυβερνήσει αυτόν τον τόπο; Πού ακούστηκε να εκλέγεται αρχηγός σε ένα κόμμα που δεν υφίσταται, αλλά θα υπάρξει μελλοντικά, όπως άλλωστε και το ιδρυτικό του συνέδριο; Εξ ου και οι τόσοι υποψήφιοι, ο ένας μετριότερος του άλλου, αφού όταν απουσιάζουν η ιδεολογία και η ξεκάθαρη πολιτική συγκρότηση είναι λογικό ο κάθε κομματάρχης να πιστεύει ότι μπορεί να γίνει Ναπολέων. Το κέντρο είναι εξ ορισμού ένας χώρος δίχως ιδεολογία, αλλά συγκερασμού αντικρουόμενων συμφερόντων. Οι μεγαλοϊδεατισμοί των υποψήφιων αρχηγών του απλώς επικυρώνουν αυτήν την άποψη...

Ενδεικτική, εξάλλου, της έλλειψης ιδεών είναι η αντιπαράθεση- για να μην πω σύγκρουση- γύρω από το θέμα τής ηλεκτρονικής ψηφοφορίας. Δεν είναι δυνατό εν έτει 2017 να αξιοποιούμε τις νέες τεχνολογίες για οτιδήποτε άλλο πέρα από την ενίσχυση των αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών. Κι αυτό δεν αφορά μόνο την εκλογή αρχηγού σε κάποιο κόμμα, αλλά ακόμα και καθημερινές αποφάσεις σε συνοικιακό, δημοτικό, περιφερειακό, εθνικό, ευρωπαϊκό, παγκόσμιο επίπεδο...

Οι όποιες ενστάσεις διαβλητότητας αποτελούν απλώς προφάσεις εκείνων που αντιλαμβάνονται τη δημοκρατία ως ένα κλειστό κλαμπ στο οποίο δεν επιτρέπεται η είσοδος στο λαό. Αν μπορούμε να ψηφίζουμε για το "X Factor" ή για το "Survivor", υποχρεούνται οι κυβερνώντες να μας παραχωρήσουν και το δικαίωμα συγκυβέρνησης. Αλλιώς επιβεβαιώνουν το φόβο μου και το φόβο πολλών ότι ζούμε σε μια κοινοβουλευτική ολιγαρχία με δημοκρατικό ντεκόρ...