Να κλείσουμε και τις εκκλησίες για να μην γίνεται η πίστη εμπόριο...

Υπάρχουν, πράγματι, μισαλλόδοξοι οι οποίοι υπερασπίζονται με πάθος τη μισαλλοδοξία τους. Μισούν τους αλλοδαπούς, τους ομοφυλόφιλους, όποιον, τέλος πάντων, δεν τους μοιάζει και δηλώνουν υπερήφανοι γι' αυτό. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως ένα τέτοιο μόρφωμα, η Χρυσή Αυγή, ήταν τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη κι όχι στο πολύ μακρινό παρελθόν. Δεν είναι, ωστόσο, οι περισσότεροι μισαλλόδοξοι πρόθυμοι να παραδέχονται το μίσος τους. Γι' αυτό και κρύβονται πίσω από δικαιολογίες για να μασκαρεύουν τις πραγματικές τους πεποιθήσεις...

Δείτε τι συμβαίνει, για παράδειγμα, με την παρένθετη μητρότητα και τα ομόφυλα ζευγάρια. Το επιχείρημα που χρησιμοποίησε η κυβέρνηση για να μην την αναγνωρίσει είναι για να μην την κάνει εμπόριο. Λογικοφανές. Μήπως, όμως, δεν υφίσταται νόμιμο και παράνομο εμπόριο και με την παρένθετη μητρότητα για τα ετερόφυλα ζευγάρια; Ή, μήπως, δεν υπάρχει εμπόριο και με την πίστη σε κάποια ανώτερη δύναμη; Τι θα έπρεπε να κάνουμε συνεπώς; Να κλείσουμε τις εκκλησίες για να μην τα κονομάνε κάποιοι παπάδες κάτω από το τραπέζι;...

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η πολιτική ορθότητα έχει εισβάλει στην κεντρική σκηνή και θολώνει την αξία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, ωστόσο, δεν είναι μόνο νομικά κείμενα, όπως στρεψόδικα ισχυρίζεται κι ο Μ. Βορίδης. 

Η ισότητα στο γάμο, για παράδειγμα, πριν γίνει νόμος δεν υφίστατο ως δικαίωμα που οφείλαμε να κατοχυρώσουμε; Κι αν ακόμα ο δικαιωματισμός αποτελεί μια ακραία έκφραση της ανάγκης για ίσες ευκαιρίες, είναι χίλιες φορές προτιμότερος από τη μισαλλοδοξία που γίνεται νόμος ή δεν καταργείται με νόμο... 

 

 

Όλοι μαζί τον σταυρώσαμε...

Επί ημέρες κι εβδομάδες η δημόσια συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το αν και πώς μπορεί να απαγορευτεί το κόμμα Κασιδιάρη. Ελάχιστα, όμως, διάβασα κι άκουσα για το γιατί δυόμισι χρόνια μετά τη δικαστική καταδίκη τής Χρυσής Αυγής το αβγό του φιδιού επωάζεται ξανά. Κι αυτό είναι λογικό εν μέρει: ποιος τολμά από το σύνολο του κομματικού μας συστήματος να ισχυριστεί πως δεν έχει κι εκείνος μερίδιο ευθύνης για τη φασιστική αναγέννηση;...

Από την ημέρα που δολοφονήθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, το μακρινό 2008, αυτή η χώρα συνεχώς εκπλήσσεται με τις εξελίξεις. Κάνει πως δεν καταλαβαίνει από πού προέρχεται η οργή που οδηγεί στην ανατροπή, αλλά και στην άσκοπη βία. Μοιραίοι κομματάρχες επιμερίζουν τις ευθύνες τους σε μοιραίους μπάτσους και σταθμάρχες κι όλοι μαζί δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουν από το λαό συγχωροχάρτια και πανηγυρικές επανεκλογές...

Ούτε όλοι μαζί τα φάγαμε ούτε όλοι μαζί σκοτώσαμε αθώους ούτε όλοι μαζί αναζητήσαμε αποκούμπι στους νεοναζί και στους μισαλλόδοξους. Όλοι μας, όμως, έχουμε μερίδιο ευθύνης για τη λούμπεν ψήφο που αθωώνει τους ενόχους και καταδικάζει τους αθώους. 

Κι αυτό γιατί όλων μας τα έργα, άλλου λιγότερο κι άλλου περισσότερο, αποδείχθηκαν μικρότερα των μεγαλοστομιών μας. Δεν καλώ, πάντως, τους ρήτορες να σκάσουν. Να μιλήσουν και να βροντοφωνάξουν υπέρ τής ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας, της δικαιοσύνης. Να αποδεικνύουν, να αποδεικνύουμε όμως τις ιδέες, τις αρχές και τις αξίες μας στην πράξη. Διαφορετικά ούτε εμείς θα είμαστε καλύτεροι από τους γραμματείς και τους φαρισαίους και στο τέλος θα έχουμε σταυρώσει όλοι μαζί τον Χριστό...

 

 

Κασιδιάρης, ο χρήσιμος φασίστας...

Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι ο Κ. Μητσοτάκης δεν επιθυμεί την κάθοδο Κασιδιάρη στις εκλογές κι ας παριστάνει τον ανήσυχο για την άνοδο της ακροδεξιάς, της οποίας έχει κλέψει την ατζέντα. Όποιος, άλλωστε, θέλει να ψηφίσει το νεοναζιστικό σκουπίδι και τον εισαγγελέα αχυράνθρωπό του το πιθανότερο είναι πως θεωρεί τον πρωθυπουργό δεξιούλη κι όχι σκληρό δεξιό. Γι' αυτό κι αν εκλείψει ο Κασιδιάρης θα προτιμήσει μάλλον τα πλασίμπο, τύπου Βελόπουλου, Κρανιδιώτη ή Μπογδάνου...

Δεν είναι όλοι οι εν δυνάμει ψηφοφόροι τού καταδικασμένου δολοφόνου νεοναζί, όπως δεν ήταν κι όλοι οι ψηφοφόροι τής Χρυσής Αυγής. Πόσο αντισυστημική είναι, ωστόσο, η ψήφος σε αυτούς που στιγματίζουν τις αδύναμες μειονότητες ως υπαίτιες των δεινών μας κι όχι τους ολιγάρχες που μας ξεζουμίζουν; Και πόσο υπεύθυνο είναι για μια ακόμα φορά, ύστερα από τη χρεοκοπία και τα μνημόνια, το ακραίο κέντρο για την αφύπνιση του φιδιού;...

Η σύμπλευση, εξάλλου, ανώτατων δικαστικών με το φασισμό ούτε πρωτόγνωρη είναι ούτε με εκπλήσσει. Το πιο βαθύ κράτος είναι και το πιο σκοτεινό και σε αυτό δεν βρίσκεις Αριστερούς αλλά την πιο σκληροπυρηνική δεξιά. Την ίδια δεξιά που ξεπλένει εδώ κι επτά χρόνια ο Κ. Μητσοτάκης, βρομίζοντάς τον τόσο πολύ που ούτε κι ο ίδιος αντιλαμβάνεται ότι στο τέλος θα πνίξει κι εκείνον...

 

Νομίζει πως το '23 είναι '19 και θα τον ψηφίσουν ξανά οι κασιδιαραίοι...

Αν ο Κ. Μητσοτάκης ανησυχούσε πραγματικά για την επιστροφή τού χρυσαυγιτισμού, δεν θα είχε οικειοποιηθεί τη φρασεολογία του ούτε θα επιχειρούσε ιστορικούς αναθεωρητισμούς. Είναι απολύτως ξεκάθαρο ότι η τροπολογία για την απαγόρευση του κόμματος Κασιδιάρη αποσκοπεί στην αλίευση από τη ΝΔ των ψήφων που θα πήγαιναν εκεί. Όπως, δηλαδή, το πέτυχε το 2019 με τη Χρυσή Αυγή. Μόνο που τέσσερα χρόνια αργότερα οι πολιτικές συνθήκες δεν είναι ίδιες...

Οι ψήφοι που θα κατέληγαν στον Κασιδιάρη δεν θα καταλήξουν στη ΝΔ, αλλά στον Βελόπουλο και σε άλλους ακροδεξιούς. Ο Μητσοτάκης είναι πρωθυπουργός, δίνει μάχες για την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στην ΕΕ κι επιτρέπει στο Oruc Reis να φτάνει ως την Κρήτη και το Turkaegean να καταχωρείται ως τουρκική πατέντα. Όσοι πίστεψαν τα αντίθετα έχουν κι άλλες εναλλακτικές για να ικανοποιήσουν τα ακραία τους εθνικιστικά αισθήματα...

Το ότι ο Μητσοτάκης είναι αδίστακτος δεν είναι δα και κανένα νέο. Άνθρωπος που παρακολουθεί ακόμα και τους κολλητούς του 30 χρόνων είναι προφανώς άφιλος κι αρχομανής. Γι' αυτό και δεν εκπλήσσομαι που θέτει σε διακινδύνευση ακόμα και τη νόμιμη λειτουργία κομμάτων που έχουν αποδείξει εδώ και δεκαετίες την πίστη τους στο Σύνταγμα, παραχωρώντας ακατανόητα διευρυμένες εξουσίες σε ελεγχόμενους και υπερσυντηρητικούς δικαστικούς... 

Λένε πως οι εξουσιαστές διαφθείρονται συνήθως από τη δεύτερη θητεία τους και μετά. Στην περίπτωσή μας, ωστόσο, έχουμε έναν πολιτικό που μεγάλωσε σε ένα σπίτι όπου η διαφθορά ήταν κάτι σαν τα κουβαδάκια που είχαν τα άλλα παιδιά. Αυτό είναι και το μοναδικό ελαφρυντικό που του αναγνωρίζω...  

  

  
 

Η βία είναι η μοναδική μαμή της Ιστορίας μόνο για τους φασίστες, αριστερούς και δεξιούς...

Κατά καιρούς η ΝΔ αναβιώνει την θεωρία των δύο άκρων προκειμένου να ταυτίζει το ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή. Αν, όντως, ψάχνουν στην ελληνική δεξιά για τέτοιες ταυτίσεις είναι προτιμότερο να κοιταχτούν στον καθρέφτη γιατί "κουμπώνουν" με την ακροδεξιά και τους αριστεριστές μπαχαλάκηδες πολύ περισσότερο από όσο θα ήθελαν να πιστεύουμε. Η θεοποίηση της βίας είναι, άλλωστε, κοινή συνισταμένη τους...

Οι δεξιοί, που δεν μπορείς να τους ξεχωρίσεις, στην Ελλάδα τουλάχιστον, από τους ακροδεξιούς, ξεπλένουν τους μπάτσους που πυροβόλησαν τον 16χρονο. Κι ως απάντηση οι αριστεριστές ασκούν τη δική τους βία και στους μπάτσους, τους οποίους με τη φασιστική λογική τους θεωρούν αντικείμενα κι όχι ανθρώπους, κι έτσι πιστεύουν ότι είναι καλύτεροι από αυτούς κι ότι πολεμούν το σύστημα. Η καταφυγή στη βία ως πρώτη κι όχι ως ύστατη αντίδραση στα κακώς κείμενα ενώνει διαχρονικά τα άκρα...

Η Ιστορία δεν έχει μία μόνο μαμή, όπως ενδεχομένως να πίστευε ο Μαρξ, έχει πολλές και μία από αυτές είναι και η βία. Όποιος, όμως, καταφεύγει σε αυτή ως πρώτη απάντηση σε οτιδήποτε, είτε είναι το μακρύ χέρι τού κράτους είτε του παρακράτους είτε του αναρχισμού, δεν έχει εμβαθύνει στη διαλεκτική ως μέσο επίλυσης των προβλημάτων. Κι όποιος δεν έχει εμβαθύνει, συνιστά κίνδυνο όχι μόνο για την κοινοβουλευτική ολιγαρχία που ζούμε, αλλά και για την πραγματική δημοκρατία, αν κι όταν την εγκαταστήσουμε...

 

 

Η ΝΔ και η Ελληνική Λύση δεν θα είναι τα μόνα ακροδεξιά κόμματα στην επόμενη Βουλή...

Αν η κυβέρνηση έδειχνε την ίδια εμμονή που δείχνει για την πανεπιστημιακή αστυνομία και σε άλλα ζητήματα, χιλιάδες συμπολίτες μας, για παράδειγμα, που πέθαναν εκτός ΜΕΘ θα βρίσκονταν στη ζωή και χιλιάδες πορτοφόλια θα ήταν γεμάτα κι όχι άδεια εξαιτίας των λογαριασμών ηλεκτρικού ρεύματος. Δεν την δείχνει, ωστόσο, γιατί είναι ταξικώς μεροληπτική υπέρ τής ελίτ κι επειδή επιχειρεί να αντισταθμίσει αυτή της την ταξική μονομέρεια με νόμο, τάξη κι ασφάλεια. Αν μη τι άλλο, ξέρει το κοινό της και σε αυτό απευθύνεται...

Φυσικά και είναι αστεία επιχειρήματα του τύπου "ξέραμε για τη συμμορία στην Πολυτεχνειούπολη, αλλά είχε καραντίνα". Η κυβέρνηση δεν δρα, άλλωστε, με βάση την κοινωνική χρησιμότητα αλλά την επικοινωνιακή της αναγκαιότητα. Και τι καλύτερο από το να πουλήσει ξανά την πανεπιστημιακή αστυνομία, μαζί με πολεμίτιδα ελέω Ερντογάν, σε έναν πληθυσμό που φτωχοποιείται κι από τις πολιτικές της;...

Η εκλογή Μελόνι στην Ιταλία, σε συνδυασμό βεβαίως με τον πόλεμο στην Ουκρανία και την ενεργειακή κρίση, αλλάζει το πολιτικό παιχνίδι σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Οι λαοί φοβούνται και συνεπώς οποιοσδήποτε χαρισματικός αγκιτάτορας μπορεί να τους αποπλανήσει. Κι αυτό ισχύει και για την Ελλάδα. Ελπίζω, απλώς, όσα συνέβησαν στο εφετείο της Χρυσής Αυγής να ήταν μια κακή παρένθεση. Φοβάμαι, όμως, πως η Ελληνική Λύση δεν θα είναι το μοναδικό ακροδεξιό κόμμα στην επόμενη Βουλή, μαζί με τη ΝΔ. Θα υπάρξει κι άλλο...

  

  
 

Θα χορτάσουμε δεξιά μέχρι να απαλλαγούμε...

Δεν είναι η πρώτη φορά που μια δεξιά κυβέρνηση που καταρρέει, χρησιμοποιεί την προβοκάτσια ως πολιτικό εργαλείο. Το έκανε και η κυβέρνηση σαμαροβενιζέλων στα στερνά της, το πράττει σήμερα και η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Τα όσα έγιναν στο ΑΠΘ ήταν, απλώς, ένα πρελούδιο καταστολής ενόψει ενός νέου αντιεκπαιδευτικού νόμου Κεραμέως και, φυσικά, των εκλογών που δεν πρόκειται να αργήσουν...

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι Μ. Βορίδης ή Αδ. Γεωργιάδης. Δεν πιστεύει, δηλαδή, ότι με τους μπάτσους μπορείς να επιλύεις τα κοινωνικά προβλήματα. Υιοθετεί, ωστόσο, στην πρακτική του την ακροδεξιά ιδεολογία αναγκασμένος από τους ορφανούς ψηφοφόρους τής Χρυσής Αυγής που περιμάζεψε και οι οποίοι του έδωσαν άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία το 2019. Ο ακροδεξιός ριζοσπαστισμός δεν έχει εκλείψει με τη φυλάκιση των χιμπαντζήδων με τα μαύρα κι ούτε θα εκλείψει όσο η παραδοσιακή δεξιά αντιγράφει τη ρητορική του, μετουσιώνοντάς τη μάλιστα σε πράξη, και δεν την καταδικάζει...

Κι αν η δεξιά, επίσης διαχρονικώς, μισεί κάποιες ηλικίες περισσότερες από άλλες είναι αυτές της νιότης, που δεν κάθεται στα αβγά της αλλά παλεύει μέχρι το αδύνατο να γίνει κάποια ημέρα ιστορικό γεγονός. Φυσικά οι νέοι δεν έχουν πάντα δίκιο και μερικές φορές ακόμα κι αν έχουν το διεκδικούν με λανθασμένο τρόπο. Δεν διαθέτουν, άλλωστε, τη σοφία, αλλά ούτε και τον κυνισμό των μεγαλύτερων. Αυτός ο κόσμος, όμως, κι αυτή η χώρα δεν θα είχε καμία αξία χωρίς τη νεότητα, όπως εξάλλου και μια ζωή που θα είχε μόνο φθινόπωρο και χειμώνα και καθόλου άνοιξη και καλοκαίρι... 

 

 

Κι ο αριστερός ελιτισμός ποτίζει την ακροδεξιά...

Θα ήταν αφέλεια να πιστεύαμε ότι η ποινική καταδίκη τής Χρυσής Αυγής τον Οκτώβριο του 2020, ακόμα κι αν πέθαιναν όλοι οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα στη φυλακή, θα σήμαινε και το τέλος τής ακροδεξιάς στη χώρα μας. Αυτό που, προς το παρόν τουλάχιστον, έχει πεθάνει είναι η ακραία ακροδεξιά (sic), η λαϊκή δηλαδή νομιμοποίηση των ταγμάτων εφόδου που φτάνουν έως και τη δολοφονία ανθρώπων. Δεν είναι λίγο, αλλά οι χρυσαυγίτικες ιδεοληψίες ζουν και βασιλεύουν, ακόμα κι εντός τής ΝΔ...

Σε ποιες αντιλήψεις συμπυκνώνεται, μέσες άκρες, ο ακροδεξιός λόγος; Στο ότι η Ελλάδα είναι η ανώτερη χώρα τού κόσμου, οι Έλληνες ο ανώτερος λαός, στο ότι οι ξένοι δεν έχουν θέση στην ελληνική εδαφική επικράτεια γιατί μας κλέβουν τις δουλειές και κινδυνεύει ο πολιτισμός μας, δεν μπορεί να γίνεται εφαρμογή θετικών διακρίσεων υπέρ κάθε είδους μειονοτήτων κι ευπαθών ομάδων, στο μίσος για τον κομμουνισμό και την Αριστερά που στα μάτια τους είναι ένα και το αυτό, στην θρησκοληψία και γενικότερα στο υπερσυντηρητισμό και στη στείρα προσκόλληση στο παρελθόν. Η διόλου αμελητέα ακροδεξιά πτέρυγα της ΝΔ, η κοινοβουλευτική παρουσία τής Ελληνικής Λύσης, η πολιτική νεκρανάσταση του Ηλ. Κασιδιάρη και το τρίο Μπογδάνου- Κρανιδιώτη- Τζήμερου μαρτυρούν πως εκεί έξω υπάρχει ένα κοινό ευεπίφορο στην υιοθέτηση της μισαλλοδοξίας ως στάσης ζωής. Και γι' αυτό δεν φταίνε μόνο η εποχή που ζούμε ή το χαμηλό εκπαιδευτικό και πνευματικό τους υπόβαθρο...

Φταίει και η Αριστερά όταν σνομπάρει να συζητήσει τις ιδέες της με το λούμπεν προλεταριάτο και πρεκαριάτο, λόγω μιας αυτοχρισμένης "αστικής αυτοπεποίθησης" κι ενός ελιτισμού που δεν έχει τίποτα το λαϊκό. Ναι, οι άνθρωποι χρειάζονται οράματα και μεγάλες ιδέες για τις ζωές τους. Έχουν, όμως, ανάγκη και το ψωμί, το σπίτι ή τη διασκέδαση... 

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά, για να θυμηθώ τον Μπρεχτ, μπορεί να θεωρούν ταπεινό να μιλάς για το φαΐ, αυτοί όμως στην Αριστερά που πιστεύουν το ίδιο θα ήταν ταπεινότερο να αλλάξουν τη μαρκίζα στα σπίτια τους στα βόρεια προάστια αντί να αναζητούν έναν καλύτερο λαό για να πατρονάρουν. Η καλύτερη διδασκαλία, άλλωστε, είναι το προσωπικό παράδειγμα...

   

 

Το αίμα του Παύλου Φύσσα ακόμα δεν δίδαξε τη ΝΔ...

Η αφύπνιση του νεοναζιστικού φιδιού σε σχολεία τής Θεσσαλονίκης, πέρα από όλα τα υπόλοιπα, θα έπρεπε να συνιστά και προειδοποιητική καμπάνα για την ηγεσία τού ΣΥΡΙΖΑ, η οποία επιμένει σε μια θεσμική στάση μετριοπάθειας όταν γύρω μας ο ριζοσπαστισμός γυρεύει φωνές να τον εκφράσουν. Το αν αυτές θα είναι πρωτίστως προοδευτικές, συντηρητικές ή ακροδεξιές θα εξαρτηθεί κι από το κατά πόσο οι επίσημοι φορείς εκπροσώπησης του προοδευτισμού δείξουν προθυμία να εκφράσουν ένα σημαντικό κομμάτι τού ελληνικού λαού που αισθάνεται πολιτικώς ορφανό. Οι νεαροί που χαιρετούν ναζιστικά στη Σταυρούπολη θα μπορούσαν να κρατάνε κόκκινες σημαίες αν όσοι κατέχουν, τρόπον τινά, τα πνευματικά δικαιώματα της Αριστεράς ήταν πιο πρόθυμοι να ακούσουν κι εκείνους με τους οποίους δεν συχνάζουν στα ίδια γραφεία και στα ίδια στέκια...

Η βίαιη φτωχοποίηση της κοινωνίας ανασχέθηκε με την έξοδο από τα μνημόνια το 2018, ωστόσο η πανδημία και, κυρίως, οι νεοφιλελεύθερες, μνημονιακές πολιτικές αυτής της κυβέρνησης πιάνουν το νήμα από εκεί που το άφησαν οι τροϊκανοί. Η ακραίως λαϊκιστική στάση, μάλιστα, της ΝΔ ως προς τη Συμφωνία των Πρεσπών νομιμοποίησε αντιδράσεις που θα ήταν ευφημισμός να τις αποκαλούσαμε απλώς εθνικιστικές, αφού τις διατρέχει η ίδια "λογική" με αυτή της Χρυσής Αυγής. Η μετατροπή, εξάλλου, της κεντροδεξιάς σε AltRight παράταξη δεν είναι μόνο προφανής κι από το ποιοι κατέχουν κορυφαία υπουργεία, αλλά κι από τη συνεχή άφεση αμαρτιών σε σκοταδιστικές αντιλήψεις με λοστούς και μολότοφ στα χέρια...

Η κυβέρνηση, μέσα από τη θώπευση ακροδεξιών ιδεοληψιών, επιχειρεί να κερδίσει μέρος τού αντιεμβολιαστικού κινήματος που γεμίζει πλατείες και προφανώς δεν ανήκει στην Αριστερά. Ανασταίνοντας, εξάλλου, την θεωρία των δύο άκρων δεν επιτυγχάνει κάτι περισσότερο από το να επιβεβαιώσει ότι οι διώξεις σε βάρος των χιμπατζήδων με τα μαύρα κι εν τέλει οι ποινικές καταδίκες τους επί ημερών ΝΔ είχαν εξαναγκαστεί από τη δολοφονία τού Παύλου Φύσσα κι από τη διαπίστωση ότι πολλοί ψηφοφόροι διέρρεαν προς τη Χρυσή Αυγή. Αλίμονο αν χρειαστεί να θρηνήσουμε κι άλλο νεκρό τής φασιστικής βίας για να αντιληφθεί η ΝΔ πόσο αυτοκαταστροφικό είναι το χάιδεμα των νοσταλγών τού χιτλερισμού... 

 

Οι ναζί στη φυλακή, τα πλυντήριά τους στο Μαξίμου, στα υπουργεία και στα ΜΜΕ...

Η εικόνα κομματικών παρατάξεων, οποιασδήποτε ιδεολογικής προέλευσης, να μοιράζουν φυλλάδια στα σχολεία ή ακόμα και να συμμετέχουν σε καταλήψεις δεν με συγκινεί. Κι αυτό όχι γιατί δεν θέλω τη νεολαία πολιτικοποιημένη- το ακριβώς αντίθετο-, αλλά γιατί σε αυτές τις ηλικίες η πλύση εγκεφάλου είναι πολύ πιο εύκολη και πολύ πιο ύπουλη. Ζούμε, άλλωστε, στο 2021 κι όποιος μαθητής ενδιαφέρεται για τα κοινά έχει εναλλακτικούς τρόπους διδαχής κι ενημέρωσής του, ακόμα και για να αμφισβητήσει το περιεχόμενο των σχολικών του σπουδών το οποίο κι αυτό εμπεριέχει στοιχεία πλύσης εγκεφάλου...

Από όλα αυτά, ωστόσο, έως το σημείο η αρμόδια υφυπουργός Παιδείας να μην καταδικάζει ευθέως τα χρυσαυγίτικα σταγονίδια στο λύκειο της Σταυρούπολης, εμμένοντας στην ξεπερασμένη κι από την καταδικαστική απόφαση σε βάρος τής Χρυσής Αυγής θεωρία των δύο άκρων και περιοριζόμενη στην καραμέλα καταδίκης τής βίας από όπου κι αν προέρχεται, η απόσταση είναι τεράστια. Αν μη τι άλλο, αποδεικνύει το διαχρονικό φλερτ τής ΝΔ με τα απομεινάρια των ψηφοφόρων των χιμπατζήδων με τα μαύρα, τα οποία άλλωστε τη βοήθησαν να αποκτήσει αυτοδυναμία 158 εδρών στις τελευταίες εκλογές. Υπενθυμίζω, εξάλλου, ότι ο βουλευτής της που δημοσίευσε ονόματα αλλοδαπών νηπίων για να τα στιγματίσει- τα κόκαλα του Χίτλερ θα αγαλλιάζουν- παραμένει βουλευτής τής ΝΔ...

Μήπως είναι προτιμότερο για τη δημοκρατία μας η ακροδεξιά να είναι ενταγμένη σε ένα από τα πολυσυλλεκτικά κόμματα εξουσίας; Αφήνω στην άκρη το ότι σήμερα δεν είναι απλώς ενταγμένη αλλά χαράσσει πολιτικές, όπως στο προσφυγικό ή με τη μη υπερψήφιση από τη Βουλή των μνημονίων συνεργασίας με τη Βόρεια Μακεδονία. 

Αφήνω, επίσης, στην άκρη ότι υπάρχει άλλο ένα κοινοβουλευτικό κόμμα με σαφώς ακροδεξιό πρόσημο, η Ελληνική Λύση, κι αλίμονο αν θεωρούσαμε ακροδεξιούς μόνο όσους έχουν ποινικό μητρώο. Το σοβαρότερο από όλα είναι το ξέπλυμα από την κυβέρνηση του ρατσιστικού μίσους με το οποίο ποτίζεται η ελληνική κοινωνία... 

Αν σήμερα θεωρούμε φυσιολογικό νεαροί να χαιρετούν ναζιστικά σε σχολεία και νήπια να κατηγορούνται από βουλευτές, αύριο μεθαύριο δεν θα εκπλησσόμαστε ούτε καν από δολοφονίες μαθητών. Ναι μεν θα τις καταδικάζουμε, αλλά θα γυρίζουμε σελίδα όσο γρήγορα άλλαξε σελίδα η Ζ. Μακρή από το βήμα τής Βουλής. Οι ναζί στη φυλακή και τα "πλυντήριά" τους στο Μαξίμου, στα υπουργεία και στα ΜΜΕ... 

   

 
 

Τα κόκκινα μηχανάκια που πέρασαν κι από την Κουμουνδούρου δεν κόρναραν για μετριοπάθεια...

Η αναγνώριση τού όρου "γυναικοκτονία" στο ελληνικό ποινικό δίκαιο δεν έγινε επί ΣΥΡΙΖΑ και πολύ δύσκολα θα πραγματοποιηθεί από μια βαθιά συντηρητική κυβέρνηση την οποία στηρίζουν βουλευτές που δημοσιοποιούν ονόματα ανήλικων αλλοδαπών νηπίων ή που δεν ανανεώνει συμβάσεις ξένων καθαριστριών για να χαϊδέψει το προερχόμενο από τη Χρυσή Αυγή ακροατήριό της. Εκτός αν αναπτυχθεί ένα αυθόρμητο λαϊκό κίνημα, όπως αυτό για την e-food, που θα αναγκάσει σε αναδίπλωση. Όπως κι αν έχει, οι ζωές μας θα αλλάξουν προς το καλύτερο μόνο αν τις πάρουμε στα χέρια μας και δεν περιμένουμε από κόμματα να μας τις βελτιώσουν...

Αυτή η κυβέρνηση, εξάλλου, είναι αλλού βαρούν τα όργανα κι αλλού χορεύει η νύφη. Αντί, για παράδειγμα, να στελεχώσει τα τμήματα ενδοοικογενειακής βίας με αστυνομικούς και κυρίως με ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς ίδρυσε πανεπιστημιακή αστυνομία, τη λειτουργία μάλιστα της οποίας ανάστειλε. Αντί να βγάλει αστυνομικούς στις γειτονιές χιλιάδες αποσπάστηκαν σε υπουργικά και βουλευτικά γραφεία. Αντί να κυνηγά το οργανωμένο έγκλημα και τους γυναικοκτόνους ψήφισε μέτρα κατά των διαδηλώσεων τα οποία, όπως λέγαμε από τότε, δεν εφαρμόζονται γιατί δεν μπορούσαν να εφαρμοστούν...

Μακάρι να ήταν ένα υπερβολικό αντιπολιτευτικό σχήμα λόγου, αλλά αυτή η κυβέρνηση είναι επικοινωνία και μόνο επικοινωνία ως προς τους πολλούς. Ως προς τους λίγους έχει σχέδιο εξυπηρέτησής τους κι αυτό υλοποιεί, αλλά ως προς την κοινωνική πλειοψηφία το πλάνο είναι κάθε ημέρα "τι προπέτασμα καπνού θα πετάξουμε ώστε να μην μας πάρουν χαμπάρι".,, 

Η e-food, ωστόσο, απόδειξε ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κι ο δρόμος, δηλαδή δύο κατ' εξοχήν πηγές άντλησης ριζοσπαστισμού, μπορούν να μετακινήσουν και βουνά. Ας το έχουν κι αυτό υπόψη εκείνοι στην Κουμουνδούρου που πιστεύουν ότι αυτές είναι εποχές για να λειαίνουμε τη γλώσσα μας... 

 

Πολίτες μένουν ορφανοί αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανοίγει την αγκαλιά του...

Οι ψηφοφόροι δεν συγχωρούν τα ενοχικά σύνδρομα κι αυτό καλό είναι να το έχουν υπόψη στο ΣΥΡΙΖΑ όταν ασκούν την αντιπολίτευσή τους. Είναι λογικό το Μάτι να έχει στοιχειώσει πολλούς στην αξιωματική αντιπολίτευση αφού, όπως και να το κάνουμε, ακόμα κι αν οι ευθύνες σου δεν είναι αυτές που σου καταμαρτυρούν, αυτή η τραγωδία συνέβη στη βάρδια σου, στοίχισε 102 ζωές και κόστισε φυσικά και στις κάλπες. Από την άλλη, όμως, η αστική ευγένεια δεν ταιριάζει ως αντιμετώπιση μιας κυβέρνησης που έχει δώσει πλείστες αφορμές για να χαρακτηριστεί αντιλαϊκή και μεροληπτική υπέρ ολίγων ολιγαρχών...

Δεν εννοώ μια αντιπολίτευση του τύπου που άσκησε η ΝΔ στο Μάτι, αλλά από τη χυδαιότητα έως τη μαλθακότητα υπάρχει μεγάλη απόσταση την οποία οφείλει να καλύψει ο ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό γιατί σήμερα ένα σημαντικό κομμάτι πολιτών αισθάνεται κομματικώς ορφανό κι έτοιμο να ριζοσπαστικοποιηθεί για μια ακόμα φορά. Ναι μεν νιώθει οργή για τα κυβερνητικά πεπραγμένα, αλλά νιώθει πως και η αντιπολίτευση δεν συμμερίζεται τα συναισθήματά του, πως τα βλέπει ως μια υπερβολική εκδήλωση των συνεπειών και της πανδημίας κι επιχειρεί με τη σειρά της να τα καταπραΰνει...

Αυτήν τη στιγμή δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα κάποια Χρυσή Αυγή. Το αντιεμβολιαστικό κίνημα, ωστόσο, μαρτυρά πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που είναι πρόθυμοι να αποδεχθούν οποιαδήποτε πρόταση τους μοιάζει ριζοσπαστική, ακόμα κι αν είναι ουτοπική ή ιδεοληπτική. Κι αυτό συνιστά εν δυνάμει κίνδυνο για τη δημοκρατία... 

Όπως κι αν έχει, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ακόμα ένα σαφές αντιπολιτευτικό στίγμα: από τη μία χαϊδεύει τα αφτιά των αντιεμβολιαστών κι από την άλλη αντιπολιτεύεται σαν χαπακωμένος για τις φωτιές. Μολονότι το εκλογικό ενδεχόμενο απομακρύνεται, στην Κουμουνδούρου πρέπει να καταλήξουν κάπου πριν οι πολίτες καταλήξουν κάπου αλλού, στα άκρα...

 

Οι δημοκρατίες φιμώνουν τους κλόουν που οι ίδιες δημιούργησαν...

Έχουν δικαίωμα ο Ντ. Τραμπ και παλαιότερα οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα να εκφράζουν τις απόψεις τους στα ΜΜΕ και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Μήπως η δημοκρατία πρέπει να θέτει αυστηρούς κανόνες κι ώστε να μην επιτρέπει να ακούγονται εκείνοι που την αμφισβητούν; 

Να μην στρώνει, δηλαδή, αφελώς το έδαφος για την αυτοκατάργησή της; Η πρώτη, πιο επιφανειακή αλλά και λογική, απάντηση- ερώτημα είναι ποιος θα θέτει αυτούς τους κανόνες και με ποια κριτήρια. Διεθνείς οργανισμοί, τα κράτη, ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης ή εταιρείες- κολοσσοί, όπως το Facebook και η Google;...

Οι κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, ωστόσο, δεν θα έφταναν ποτέ σε αυτό το δίλημμα αν είχαν φροντίσει να δημιουργούν πολίτες που θα θεωρούσαν εξαρχής γελοίο, για παράδειγμα, πως πίνοντας χλωρίνη καταπολεμάς τον κοροναΐό ή πως οι αλλοδαποί είναι κατώτεροι των Ελλήνων. Οι κοινοβουλευτικές, όμως, δημοκρατίες, όπως παλαιότερα οι ολιγαρχίες και οι μοναρχίες, έχουν στηρίξει τη διαιώνισή τους στην άγνοια του λαού, στην ενίοτε πραγματικότητα και κυρίως ψευδαίσθηση πως μερικές εκατοντάδες διαθέτουν καλύτερη γνώση των πραγμάτων, γι' αυτό και πρέπει να εξουσιάζουν και οι υπόλοιποι να ακολουθούν. Δεν μπορούν, βεβαίως, πλέον να πλασάρουν ότι η γνώση των εξουσιαστών είναι θεόσταλτη και η εξουσία τους έρχεται κατευθείαν από τον μεγαλοδύναμο, αλλά αφήνοντας το πόπολο ημιεκπαιδευμένο και με έλλειμμα ταξικής συνείδησης μια χαρά κάνουν και τώρα τη δουλειά τους...

Οι Τραμπ, συνεπώς, και οι Χρυσές Αυγές αυτού του κόσμου δεν είναι τίποτα άλλο από τις παράπλευρες απώλειες ενός συστήματος που επιβιώνει με το να μην ανορθώνει πνευματικώς και οικονομικώς το λαό σε σημεία που ο τελευταίος να μπορεί να αμφισβητεί τη δύναμή τους με στέρεα επιχειρήματα. Γι' αυτό και είναι τόσο υποκριτικές κινήσεις όπως η απαγόρευση του Twitter και του Facebook στον απερχόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ ή των συστημικών ελληνικών μίντια στους Μιχαλολιάκο και σία. Αν η γνώση, η αναζήτηση της αλήθειας, ο ορθός λόγος και η θεμελιωμένη κριτική αποτελούσαν συστατικά των δημοκρατιών μας ο Τραμπ κι ο Ηλ. Κασιδιάρης θα έβγαζαν το ψωμί τους στο τσίρκο. Τώρα έχει μετατραπεί η ίδια η δημοκρατία σε τσίρκο...

 
 

Ο Αδωνις θα είχε καλύτερη τύχη στις ΗΠΑ...προς το παρόν

Δεν είναι λίγοι οι συμπατριώτες μας που ειρωνεύονται τους Αμερικανούς για το ότι τουλάχιστον οι μισοί από αυτούς στηρίζουν τον Ντ. Τραμπ. Είναι αλήθεια ότι ποτέ ένας παπατζής, αστοιχείωτος, ακροδεξιός και μισαλλόδοξος κλόουν με τα χαρακτηριστικά τού προέδρου των ΗΠΑ δεν έχει φτάσει έως το Μαξίμου ή το Προεδρικό Μέγαρο. Όποιος, όμως, πιστεύει ότι η ελληνική πολιτική ζωή είναι απαλλαγμένη από τέτοιου είδους καραγκιόζηδες μάλλον δεν έχει μελετήσει καλά τον Αδ. Γεωργιάδη...

Ο άνευ χαρτοφυλακίου- του το αφαίρεσε ο Κ. Μητσοτάκης- υπουργός Ανάπτυξης διαθέτει πολλά από τα χαρακτηριστικά τού Ντ. Τραμπ, ακόμα και την τηλεοπτική προϋπηρεσία. Κυρίως είναι πολύ δύσκολο στο να τον αντιμετωπίσει κάποιος αντίπαλός του γιατί έχει ένα όπλο που κανείς άλλος σε αυτήν τη χώρα, ακόμα κι ο πρωθυπουργός, δεν χρησιμοποιεί τόσο συχνά κι αυτό το όπλο είναι το απροκάλυπτο ψέμα. Από τη στιγμή που ο Άδωνις δεν ντρέπεται να πει το οτιδήποτε, όπως για παράδειγμα για το πόσα χρήματα έχουν δοθεί στους μικρομεσαίους εν μέσω πανδημίας, πώς να τον αντικρούσεις με την αλήθεια; Κι αυτή φαίνεται ασήμαντη μπροστά στους θεατρινισμούς τού νεοφασίστα υπουργού...

Θα μπορούσε ένας επικίνδυνος κλόουν όπως ο Γεωργιάδης ή ένα "καλύτερο" μοντέλο του να γίνει πρωθυπουργός; Με τα σημερινά δεδομένα όχι, αφού, όπως αποδείχθηκε και με τη Χρυσή Αυγή, η ελληνική κοινωνία είναι ευεπίφορη στους δημαγωγούς, αλλά ξέρει να κρατά κι ένα όριο. 

Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει πως θα ισχύει για πάντα, ιδίως αν η νομοθετική, η εκτελεστική, η δικαστική και η μιντιακή εξουσία απονομιμοποιηθούν κι άλλο, και με δική τους ευθύνη, στη συνείδηση των πολιτών. Σε μία τέτοια περίπτωση ένας Έλληνας Τραμπ, στο πρότυπο και του Σ. Μπερλουσκόνι στην Ιταλία ή του Μπ. Τζόνσον στη Μεγάλη Βρετανία, και η δυστοπία που αυτός θα φέρει θα είναι πολύ πιο κοντά μας από όσο εκτιμούμε σήμερα...

 
 

Δεν χρειαζόμαστε τον Ποινικό Κώδικα για να μην ξαναμπούν οι χρυσαυγίτες στη Βουλή...

Η συζήτηση για το εκλέγειν κι εκλέγεσθαι των χιμπαντζήδων με τα μαύρα είναι και πολιτική, αλλά είναι κυρίως νομική. Το αν θα ξαναμπεί, ωστόσο, η Χρυσή Αυγή στη Βουλή, με τη σημερινή της ή άλλη μορφή, δεν είναι απλώς ζήτημα του κομματικού συστήματος, αλλά κυρίως της κοινωνίας των πολιτών. Για να γίνω ακόμα πιο σαφής, αν οι ψηφοφόροι δεν δώσουν σε οποιαδήποτε εγκληματική οργάνωση που περιφέρεται με το μανδύα τού νεοναζιστικού/ νεοφασιστικού κόμματος το 3% του συνόλου των ψήφων δεν θα έχει καμία σημασία το τι λένε ο Ποινικός Κώδικας κι ο εκλογικός νόμος για τα εκλογικά κωλύματα...

"Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία", αναφέρει ξεκάθαρα το ακροτελεύτιο εδάφιο του Καταστατικού Χάρτη της χώρας. Συνεπώς, το αν ένα δηλητηριασμένο πιάτο παραμένει στο μενού, μολονότι έχουν εντοπιστεί οι επικίνδυνες ουσίες του, σαφώς αποτελεί μεγαλύτερη ευθύνη τού εστιάτορα. Κανένας, όμως, δεν μας υποχρεώνει να το παραγγείλουμε, πολλώ δε μάλλον όταν κανένας μας πλέον δεν έχει καμία δικαιολογία για να μην γνωρίζει το δηλητήριο που αυτό το έδεσμα περιέχει...

Ο αριθμός των νεοναζιστών και νεοφασιστών στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ ταυτόσημος με τον όγκο των ψηφοφόρων τής Χρυσής Αυγής σε πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις. Αρκετές από τις ιδεοληψίες, ωστόσο, της εγκληματικής οργάνωσης όχι μόνο δεν είναι περιθωριακές, αλλά καθορίζουν ακόμα και σήμερα την κυβερνητική ατζέντα. 

Δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από το προσφυγικό, στο οποίο γίνεται προσπάθεια η χώρα να μετατραπεί σε ασπίδα τής Ευρώπης, κάτι που δεν είναι απλώς ουτοπικό, είναι κυρίως απάνθρωπο. Κι όμως, η πλειονότητα των πολιτών φαίνεται να ταυτίζεται με τέτοιες πολιτικές σκαντζόχοιρου, που τις χειροκροτούν και οι χρυσαυγίτες πίσω από τα κάγκελα του Κορυδαλλού...

 

Κανείς, ποτέ δεν κέρδισε εκλογές για σκάνδαλα της αντιπολίτευσης...

Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε για πρώτη φορά αξιωματική αντιπολίτευση, το 2012, η ΝΔ δίνει ένα λυσσαλέο αγώνα για να κατατροπώσει το ηθικό του πλεονέκτημα. Αυτό από μόνο του συνιστά παραδοχή τής ελληνικής δεξιάς ότι στερείται σε ηθική ακεραιότητα έναντι της ελληνικής Αριστεράς. Δεν είναι όλοι οι δεξιοί ανέντιμοι ούτε όλοι οι Αριστεροί έντιμοι- υπάρχουν ουκ ολίγες εξαιρέσεις και στα δύο στρατόπεδα-, ωστόσο η συνεχιζόμενη προσπάθεια από την κυβέρνηση, μολονότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κυβερνά σήμερα ούτε έχει κυβερνήσει σε ποσότητα τα ίδια χρόνια με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, να αντιπολιτεύεται την αξιωματική αντιπολίτευση αντί να προωθεί το έργο της θα έπρεπε να μας λέει πολλά, ακόμα και για τα ψυχολογικά σύνδρομα- κόμπλεξ τής δεξιάς παράταξης...

Το νεοδημοκρατικό αφήγημα της δήθεν συμπόρευσης ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή και ξεπλύματός της από την κυβερνώσα Αριστερά αποτελεί την κορωνίδα προπαγανδιστικών ενεργειών που δεν θα είχαν καμία τύχη όχι μόνο αν το σύστημα Μητσοτάκη δεν έλεγχε την πλειονότητα των ΜΜΕ, αλλά κι αν δεν υπήρχε εκεί έξω πολύς κόσμος που είναι πρόθυμος να αποδεχθεί το τερατώδες για τον άλλο προκειμένου να αισθανθεί καλύτερα για τον εαυτό του. Αν, για παράδειγμα, υπερασπιζόταν στο δικαστήριο τον χρυσαυγίτη Λαγό ο πατέρας ενός βουλευτή τού ΣΥΡΙΖΑ κι όχι, όπως συμβαίνει στην πραγματικότητα, ενός βουλευτή τής ΝΔ θα είχαν ανοίξει πολύ περισσότερες μύτες, παρότι οικογενειακή ευθύνη δεν υφίσταται, έστω κι αν μπαμπάς και γιόκας Πλεύρης μοιράζονται πολλές από τις ίδιες ιδεοληψίες. 

Και θα είχαν ανοίξει όχι μόνο γιατί τα μίντια ελέγχονται, χάρη και στη λίστα Πέτσα, από το Μαξίμου, αλλά και γιατί οι πολίτες κατά κάποιο τρόπο περιμένουν από έναν νεοδημοκράτη να είναι φαύλος, δεν το ανέχονται όμως κι από έναν συριζαίο. Κι αυτό είναι ένα ακόμα έμμεσο παράσημο για την Αριστερά...

Είδηση, άλλωστε, δεν είναι όταν ένας σκύλος δαγκώνει έναν άνθρωπο, αλλά όταν συμβαίνει το αντίστροφο. Σε αυτό το πλαίσιο, η ΝΔ δεν θα σταματήσει να παράγει τέτοιου είδους "ειδήσεις", πολλώ δε μάλλον όταν τα σκάνδαλα θα αρχίσουν να σχηματίζουν λόφο στη μητσοτακική αυλή, χωρίς όμως να φέρνουν αποτελέσματα στο μεσομακροπρόθεσμο χρόνο. Κανείς και ποτέ δεν κέρδισε εκλογές καταγγέλλοντας σκάνδαλα της αντιπολίτευσης κι αυτό θα πρέπει να το θυμούνται και στο ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως, πολλές κυβερνήσεις έχουν πέσει και στην Ελλάδα λόγω των δικών τους σκανδάλων...  

Τιμή και δόξα στους αντιφασίστες Βορίδη, Αδωνι, Πλεύρη...

Είναι τέτοια η διείσδυση του μητσοτακικού κατεστημένου στους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς ώστε η Αριστερά καλείται συχνά πυκνά να αποδεικνύει ότι δεν είναι ελέφαντας. Όπως καταδεικνύεται, εξάλλου, και με την περίπτωση Κοντονή είναι κάτι παραπάνω από επιρρεπής στα αυτογκόλ, τα οποία μάλλον δεν είναι και τόσο αθέλητα από όσους υποπίπτουν σε αυτά. Το να έχεις διατελέσει, για παράδειγμα, υπουργός Δικαιοσύνης, να είσαι δικηγόρος και να μην γνωρίζεις ότι εκ του Συντάγματος δεν μπορείς να καταργήσεις πολιτικά δικαιώματα χωρίς αμετάκλητη απόφαση, πολλώ δε μάλλον όταν έχεις ψηφίσει κι ο ίδιος την επίμαχη αλλαγή τού Ποινικού Κώδικα, δεν σε καθιστά θύμα ενός αρχηγικού κόμματος που θυμίζει το ανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, αλλά πρόθυμο συνοδοιπόρο ενός διεφθαρμένου συστήματος...

Το να κατηγορούν ο Μ. Βορίδης, ο Αδ. Γεωργιάδης ή ο Θ. Πλεύρης το ΣΥΡΙΖΑ ως συνοδοιπόρο τής Χρυσής Αυγής μπορεί και να θεωρηθεί ιστορικό ανέκδοτο. Οι συγκεκριμένοι "κύριοι" όχι μόνο ταυτίζονται ιδεοληπτικά με το μισανθρωπισμό, το ρατσισμό και τον εθνικισμό των χιμπαντζήδων με τα μαύρα, αλλά κάποια στιγμή στη ζωή τους, πριν οι φιλοδοξίες τους καταστούν μεγαλύτερες, είχαν υπάρξει και πραγματικοί συνοδοιπόροι τους. Από όσο θυμάμαι, για παράδειγμα, δεν διαδέχθηκε ο Πάνος Σκουρλέτης τον Ν. Μιχαλολιάκο στη γραμματεία τής νεολαίας τής ΕΠΕΝ, αλλά ο Μ. Βορίδης, δεν έδωσε στον Νίκο Παππά αυτόγραφο ο Παττακός, αλλά στον Αδ. Γεωργιάδη ούτε εντόπισα τον Αλέξη Χαρίτση σε πορεία χρυσαυγιτών με κάψιμο τουρκικής σημαίας, αλλά τον Θ. Πλεύρη...

Όταν αναγνωρίστηκαν η Εθνική Αντίσταση κι ο αντιδικτατορικός αγώνας η πλειονότητα των Ελλήνων εμφανίστηκε να έχει συμμετάσχει σε αυτούς με τον ένα ή τον άλλον τρόπο. Οι δωσίλογοι, άλλωστε, κυβέρνησαν τη χώρα μεταπολεμικώς μέχρι το 1981 και τα χουντικά σταγονίδια βρήκαν τρόπο να τους απονεμηθούν δημοκρατικά διαπιστευτήρια που ποτέ δεν άξιζαν. 

Ομοίως σήμερα κάποιοι από τις 700.000 ψηφοφόρων πριν μόλις μερικά χρόνια τής Χρυσής Αυγής δείχνουν με το δάχτυλο εκείνους που δεν έκαναν αρκετά για να τους απομακρύνουν από το νεοναζιστικό βόρβορο. Να συμφωνήσω μαζί τους πως η Αριστερά όφειλε να κάνει περισσότερα κι ως αντιπολίτευση κι ως κυβέρνηση. Ας κάνουν, όμως, πρώτα την αυστηρή αυτοκριτική τους για το πώς επέτρεψαν στον εαυτό τους να πλανηθεί, αν πλανήθηκε, ας αξιολογήσουν πώς συμπεριφέρονται ακόμα και σήμερα σε οποιουδήποτε είδους μειονότητα και μετά ας υψώσουν φωνή αγανάκτησης γι' αυτούς που δεν κραύγασαν "προσοχή, κίνδυνος" όσο στεντόρεια έπρεπε. Αν μπορούν να το κάνουν, δηλαδή, οι πάλαι ποτέ ψηφοφόροι των απολογητών τού χιτλερισμού χωρίς να αισθανθούν ντροπή...  

 

Κι αν αύριο μεθαύριο ένα ΚΚΕ θεωρηθεί ξανά εγκληματική οργάνωση;...

Οι νόμοι ούτε ψηφίζονται ούτε εφαρμόζονται εν ιστορικώ κενώ. Κάποιος νόμος που δεν προκαλεί αντιδράσεις στη Γερμανία, ο ίδιος κι απαράλλαχτος ενδεχομένως να δημιουργούσε πολλές στην Ελλάδα από τη στιγμή που η πολιτική ιστορία των δύο χωρών ναι μεν σε αρκετά είναι εφαπτόμενη, αλλά όχι σε όλα. Όταν οι Γερμανοί, για παράδειγμα, απαγόρευαν νεοναζιστικά κόμματα, στη χώρα μας απαγορεύαμε το ΚΚΕ, με το τότε κράτος και παρακράτος τής δεξιάς να του αποδίδει κατηγορίες εγκληματικής οργάνωσης που σήμερα η Δικαιοσύνη αποδίδει στη Χρυσή Αυγή. Γι' αυτό κι ο μεταπολιτευτικός Ποινικός μας Κώδικας και η εκλογική μας νομοθεσία ήταν πολύ φειδωλοί και δικαίως στη δυνατότητα απαγόρευσης του εκλέγειν κι εκλέγεσθαι για πρόσωπα και κόμματα...

Η Βουλή οφείλει να μην νομοθετεί επί τη βάσει φωτογραφικών διατάξεων, ακόμα κι αν από αυτές ικανοποιείται το λαϊκό αίσθημα δικαιοσύνης. Συνεπώς, είναι ορθό και συνταγματικώς κάποιος να αποστερείται τα εκλογικά του δικαιώματα μόνο σε περίπτωση αμετάκλητης καταδίκης του, ακόμα κι αν το αδίκημα για το οποίο έχει καταδικαστεί από το Εφετείο είναι αυτό της σύστασης, συμμετοχής ή διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης. Σε διαφορετική περίπτωση να καταργήσουμε το δικαίωμα έφεσης κι αναίρεσης και να αποτελέσουμε αρνητικό παγκόσμιο πρότυπο...

Η Χρυσή Αυγή ήταν εγκληματική οργάνωση στη συνείδηση των δημοκρατικών πολιτών και πριν την απόφαση του Εφετείου και οι εγκληματικές οργανώσεις δεν δικαιούνται να συμμετέχουν σε οποιαδήποτε εκλογική διαδικασία. Αν, όμως, έχοντας το μυαλό μας αποκλειστικώς στη δίκαιη τιμώρηση των χιμπαντζήδων με τα μαύρα αποστερήσουμε το νομικό μας πολιτισμό από θεμελιώδεις του αξίες ανοίγουμε το δρόμο για αξιοποίηση του ποινικού μας δικαίου κατά το δοκούν από την εκάστοτε κυρίαρχη ελίτ... 

Κι αν σήμερα οι περισσότεροι θεωρούμε αυτονόητη τη νομιμότητα του ΚΚΕ ή τη στρέβλωση της Δημοκρατίας στη μετεμφυλιακή Ελλάδα πόσο σίγουροι μπορούμε να είμαστε ότι αύριο μεθαύριο δεν θα προκύψουν νέες καταστάσεις τις οποίες ορισμένοι θα αξιοποιήσουν για να βουλώσουν τα στόματα των πολιτικών τους αντιπάλων; Ποιος θα πίστευε, π.χ., μόλις πριν δέκα χρόνια ότι η Χρυσή Αυγή θα γινόταν τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη κι αν δεν είχε δολοφονήσει και τον Παύλο Φύσσα η ΝΔ του Αντ. Σαμαρά θα ήταν πρόθυμη να τη χρησιμοποιήσει ως εξαπτέρυγό της και να βλέπαμε τους φασίστες να συγκυβερνούν ή και να κυβερνούν αργότερα μόνοι τους; Επομένως, όποιος νομοθετεί βλέποντας μόνο το αβγό τού φιδιού κινδυνεύει να μην δει τη φωλιά που χτίζεται μπροστά στα μάτια του...  

Από τον εξώστη της Ιστορίας μπορούμε όλοι μας να είμαστε Αριστεροί...

Όλο και πληθαίνουν γύρω μου εκείνοι που καταδικάζουν φραστικώς το φασισμό, αλλά χρησιμοποιούν την απολυτότητά του για να εξοστρακίζουν, ορισμένες φορές και με τη βία, αυτούς που διαφωνούν με τις απόψεις τους. Ούτε τον εαυτό μου απομονώνω από την τάση να πιστεύουμε και να μην νομίζουμε, να θεωρούμε τις ιδέες και τις αντιλήψεις μας ολόσωστες και να στηλιτεύουμε όσους τις αντιμάχονται σαν εμείς να είμαστε οι αλάνθαστοι σοφοί και οι άλλοι ηλίθιοι υποτελείς μας. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τη δεξιά, αλλά και την Αριστερά, ιδίως το ΚΚΕ και τις ουκ ολίγες εξωκοινοβουλευτικές αποχρώσεις της...

Δεν ήταν όλα ειδυλλιακά στη μεγαλειώδη διαδήλωση για την καταδίκη των χιμπαντζήδων με τα μαύρα και δεν αναφέρομαι μόνο στις αστυνομικές ακρότητες, αποτέλεσμα της πικρίας των μπάτσων για την απόφαση και των σχετικών εντολών Μητσοτάκη- Χρυσοχοΐδη. Κάποιοι της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς είχαν πάρει το αριστερόμετρο στο χέρι και μετρούσαν ποιοι μπορούσαν να διαδηλώσουν και ποιοι όχι, ισοπεδώνοντας πρόσωπα και κόμματα στο όνομα μιας ηθικής καθαρότητας που οι ίδιοι έχουν απονείμει στον εαυτό τους από την άνεση του εξώστη τής Ιστορίας. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε λάθη στη διαχείριση της Χρυσής Αυγής, όπως για παράδειγμα κατά τη συζήτηση για την απλή αναλογική όταν δεν θέλησε να απορρίψει τις ψήφους της, μόνο που δεν αποδίδει δικαιοσύνη η εξομοίωσή του με τη στάση που τήρησε κυρίως η ΝΔ, αλλά και κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ, και η οποία στην καλύτερη των περιπτώσεων χαρακτηρίζεται Πόντιου Πιλάτου...

Ο φασισμός θα γίνει μια άσχημη ανάμνηση μόνο όταν αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας με λιγότερο θαυμασμό κι έχουμε τα μάτια και τα αφτιά μας ανοιχτά σε καινοφανείς θεωρίες και κλειστά σε δογματισμούς που ακόμα κι αν έχουν ως επίκεντρό τους τον άνθρωπο χάνουν την αξία τους αν λογίζονται ως θέσφατα. Φυσικά και στην άλλη άκρη τού νήματος περιμένουν ο οπορτουνισμός, ο καιροσκοπισμός κι ο λαϊκισμός, γι' αυτό και η ισορροπία δεν είναι ποτέ εύκολη ούτε κερδίζεται δίχως καθημερινό μόχθο. Αν, όμως, όλοι μας συνειδητοποιήσουμε ότι τίποτα το ανθρώπινο δεν μπορεί να μας είναι ξένο θα έχουμε κάνει ένα σοβαρό βήμα απομάκρυνσης από ολοκληρωτισμούς που στιγμάτισαν το θνητότατο είδος μας...

 

Για να μην ξαναζήσουμε το Δεκέμβριο του 2008...

Αν οι δολοφόνοι τής Χρυσής Αυγής δικάστηκαν- την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχε βγει η απόφαση- αυτό δεν συνέβη χάρη στο πολιτικό ή στο μιντιακό σύστημα, αλλά χάρη στο κίνημα των πολιτών που αξιοποίησε όποιο μέσο είχε στη διάθεσή του για να καταδείξει ότι αυτοί που μέχρι πρότινος παρίσταναν τους βουλευτές δεν ήταν τίποτα άλλο από κοινοί φονιάδες, πέρα από όλα τα άλλα εγκλήματά τους. Έχουν μείνει, άλλωστε, στο συλλογικό μνημονικό αρκετά λεκτικά ενθύμια ξεπλύματος των χιμπαντζήδων με τα μαύρα από υπουργούς, βουλευτές, δημοσιογράφους. Υπενθυμίζω, απλώς, πως το "να απελευθερώσουμε τις πόλεις μας από τους ξένους" τού Αντ. Σαμαρά ήταν εμπνευσμένο από το "να απελευθερώσουμε τις πόλεις μας από τους Εβραίους" τού διαχρονικού ινδάλματος του φιρερίσκου τής Χρυσής Αυγής...

Οι ίδιοι απολογητές- συνοδοιπόροι στην ουσία τού φασισμού και του νεοναζισμού σήμερα ψελλίζουν πως σιωπούν για τη δικαστική απόφαση γιατί η νομοθετική ή εκτελεστική εξουσία δεν μπορούν να παρεμβαίνουν στο έργο τής δικαστικής. Το επιχείρημα θα ακουγόταν ορθολογικό αν προερχόταν από ανθρώπους οι οποίοι, για παράδειγμα, δεν είχαν απειλήσει στο πρόσφατο παρελθόν με φυλάκιση εισαγγελέα που ερευνά τις πομπές τους. Και ιδίως θα ακουγόταν έντιμο από πολίτες που δεν είχαν προσπαθήσει ποτέ να ελέγξουν τη δικαστική εξουσία, όχι όμως από αυτούς για τους οποίους τα παραδικαστικά κυκλώματα αποτελούν δεύτερη φύση...

Μια δικαστική απόφαση δεν μπορεί να λαμβάνει υπόψη της αποκλειστικώς το κοινό περί δικαίου αίσθημα, χωρίς να αξιολογούν οι δικαστές τα στοιχεία που έχουν στη διάθεσή τους. Από την άλλη, όμως, δεν είναι δυνατό και να αποκλείει από την κρίση της την οποιαδήποτε λαϊκή απαίτηση για δικαιοσύνη... 

Οι δικαστές δεν αποφασίζουν εν κενώ ούτε με αποκλειστικό κριτήριο το γράμμα τού νόμου, ο οποίος έχει γραφτεί άλλωστε από ανθρώπους και είναι λογικό να μην είναι τέλειος. Από τη συγκεκριμένη, εξάλλου, απόφαση θα εξαρτηθεί και η κοινωνική σταθερότητα το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, παράγοντας διόλου αμελητέος αν δεν θέλουμε να ξαναζήσουμε το Δεκέμβριο του 2008...