Πολίτες μένουν ορφανοί αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανοίγει την αγκαλιά του...

Οι ψηφοφόροι δεν συγχωρούν τα ενοχικά σύνδρομα κι αυτό καλό είναι να το έχουν υπόψη στο ΣΥΡΙΖΑ όταν ασκούν την αντιπολίτευσή τους. Είναι λογικό το Μάτι να έχει στοιχειώσει πολλούς στην αξιωματική αντιπολίτευση αφού, όπως και να το κάνουμε, ακόμα κι αν οι ευθύνες σου δεν είναι αυτές που σου καταμαρτυρούν, αυτή η τραγωδία συνέβη στη βάρδια σου, στοίχισε 102 ζωές και κόστισε φυσικά και στις κάλπες. Από την άλλη, όμως, η αστική ευγένεια δεν ταιριάζει ως αντιμετώπιση μιας κυβέρνησης που έχει δώσει πλείστες αφορμές για να χαρακτηριστεί αντιλαϊκή και μεροληπτική υπέρ ολίγων ολιγαρχών...

Δεν εννοώ μια αντιπολίτευση του τύπου που άσκησε η ΝΔ στο Μάτι, αλλά από τη χυδαιότητα έως τη μαλθακότητα υπάρχει μεγάλη απόσταση την οποία οφείλει να καλύψει ο ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό γιατί σήμερα ένα σημαντικό κομμάτι πολιτών αισθάνεται κομματικώς ορφανό κι έτοιμο να ριζοσπαστικοποιηθεί για μια ακόμα φορά. Ναι μεν νιώθει οργή για τα κυβερνητικά πεπραγμένα, αλλά νιώθει πως και η αντιπολίτευση δεν συμμερίζεται τα συναισθήματά του, πως τα βλέπει ως μια υπερβολική εκδήλωση των συνεπειών και της πανδημίας κι επιχειρεί με τη σειρά της να τα καταπραΰνει...

Αυτήν τη στιγμή δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα κάποια Χρυσή Αυγή. Το αντιεμβολιαστικό κίνημα, ωστόσο, μαρτυρά πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που είναι πρόθυμοι να αποδεχθούν οποιαδήποτε πρόταση τους μοιάζει ριζοσπαστική, ακόμα κι αν είναι ουτοπική ή ιδεοληπτική. Κι αυτό συνιστά εν δυνάμει κίνδυνο για τη δημοκρατία... 

Όπως κι αν έχει, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ακόμα ένα σαφές αντιπολιτευτικό στίγμα: από τη μία χαϊδεύει τα αφτιά των αντιεμβολιαστών κι από την άλλη αντιπολιτεύεται σαν χαπακωμένος για τις φωτιές. Μολονότι το εκλογικό ενδεχόμενο απομακρύνεται, στην Κουμουνδούρου πρέπει να καταλήξουν κάπου πριν οι πολίτες καταλήξουν κάπου αλλού, στα άκρα...