Τουλάχιστον οι νέοι αυτής της χώρας δεν έχουν την κυβέρνηση που τους αξίζει...

Αν βγήκε κάτι καλό από την πύρινη καταστροφή είναι η άμεση κινητοποίηση των πολιτών, πολύ πιο άμεση από κυβέρνηση και κόμματα στο πεδίο τής μάχης. Δεν αναφέρομαι σε αυτούς που πάλεψαν με τη φωτιά για να γλιτώσουν τις περιουσίες τους. Υπάρχει λογική και κατανόηση σε αυτό, αλλά όχι και ηρωισμός. Δεν αναφέρομαι καν σε όσους πληρώνονται για να σβήνουν φωτιές, όχι γιατί η δουλειά τους είναι εύκολη, κάθε άλλο, αλλά ακριβώς γιατί πληρώνονται για να θέτουν τη ζωή τους σε διακινδύνευση, έστω κι όχι όσο θα έπρεπε... 

Αναφέρομαι σε όλες κι όλους που βρέθηκαν στο πύρινο μέτωπο για να σώσουν τις ζωές, τα ζώα, τα δάση και τις περιουσίες των άλλων. Σε αυτές κι αυτούς που διακινδύνευσαν τη ζωή τους όχι για την πάρτη τους ή γιατί πληρώνονται για να το κάνουν, αλλά γιατί αισθάνονται μέλη μιας κοινωνίας κι όχι απλώς άτομα, διαθέτουν συλλογική συνείδηση κι αντίληψη πως είτε θα σωθούμε όλοι μας είτε κανένας. Σε αυτούς τους ανθρώπους οφείλω μια βαθιά υπόκλιση, σε αυτούς μπορώ να έχω εμπιστοσύνη για ένα καλύτερο αύριο...

Λένε πως οι λαοί έχουν τις κυβερνήσεις που τους αξίζουν, αλλά δεν νομίζω πως οι νέοι ιδίως αυτής της χώρας έχουν την κυβέρνηση που τους αξίζει. Μολονότι έχουν κακολογηθεί πολλάκις τα τελευταία δύο χρόνια έχουν δείξει και με τους εμβολιασμούς και με την αλληλεγγύη τους στις φωτιές πως η κοινωνική τους ενσυναίσθηση ξεπερνά κατά πολύ αυτή των υβριστών τους... 

Τι είναι, αλήθεια, πιο παράλογο, ένας νέος να βγει να πιει μια μπύρα σε μια πλατεία με τους φίλους του ή μια κυβέρνηση να μην έχει πάρει μέτρα ουσιαστικής ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος υγείας ή πυροπροστασίας; Το ερώτημα είναι ρητορικό, για να αναλογιστούμε το μέγεθος της ευθύνης που βαραίνει τον καθένα μας για τις απανωτές καταστροφές που βιώνουμε...