Δεν είναι μόνο η πατριαρχία...

Όχι, η Ελλάδα δεν είναι Αφγανιστάν των ταλιμπάν. Οι γυναίκες σε αυτήν τη χώρα δεν αναγκάζονται να κυκλοφορούν ντυμένες με μπούρκα, χωρίς δικαιώματα παρά μόνο υποχρεώσεις. Ούτε τυχόν παραβίαση υποχρέωσης του θρησκευτικού δόγματος επισύρει ακόμα και την θανατική ποινή. Η χώρα μας, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, δεν βρίσκεται στον παγκόσμιο πάτο τής κοινωνικής ανεκτικότητας...

Αλίμονο, όμως, αν όλα αυτά ή ακόμα και οι φυσιολογικές ψυχολογικές παρενέργειες της πανδημίας μας καθησυχάζουν για τις γυναικοκτονίες των οποίων εξακολουθούμε να γινόμαστε μάρτυρες. Φυσικά και η μακροχρόνια καραντίνα, ιδίως αν επαναληφθεί από το φθινόπωρο, θα αφήσει πίσω της κουσούρια. 

Μόνο που η ενδοοικογενειακή βία δεν εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε αυτήν τη γωνιά τού πλανήτη το 2020. Προϋπήρχε του κορονοϊού, "απλώς" οι συνθήκες εγκλεισμού την επέτειναν, κάνοντάς την πιο διαφανή στα μάτια τής κοινής γνώμης...

Για να επιλύσεις, ωστόσο, ένα πρόβλημα οφείλεις πρώτα να το αναγνωρίσεις κι εδώ ακόμα διαφωνούμε για το αν είναι δόκιμος ο όρος "γυναικοκτονία", μολονότι τον αναγνωρίζουν διεθνείς συμβάσεις τις οποίες έχουμε υπογράψει. Όταν, όμως, ακόμα και η γυναίκα γραμματέας Ισότητας των Φύλων αρνείται να τοποθετηθεί για το αν η χώρα μας θα συνδράμει τις Αφγανές είναι άδικο να επιρρίπτουμε όλη την ευθύνη στους άνδρες... 

Το ζήτημα δεν είναι τόσο ζήτημα φύλων όσο πολιτικό και για μια ακόμα φορά οι δυνάμεις τής συντήρησης και οι αντίστοιχες της προόδου έχουν πάρει θέση. Κι όποιος δεν παίρνει δεν είναι ουδέτερος, αλλά στρουθοκαμηλιστής...