Μαδούρο και Ποινικός Κώδικας για κάθε πρόβλημα...

Θα ήταν παράλογο να απαιτήσει κανείς από την οποιαδήποτε κυβέρνηση να επιλύσει το ζήτημα των γυναικοκτονιών. Αυτά τα κοινωνικά προβλήματα δεν επιλύονται μέσα σε μία τετραετία. Η επίλυσή τους, ωστόσο, δυσκολεύει όταν η εκτελεστική εξουσία δεν πιστεύει καν ότι υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. 

Πολύ φοβάμαι, όπως διαπιστώνεται κι από τις δηλώσεις Συρεγγέλα και τις συγκρίσεις με Μεξικό και Βενεζουέλα, πως η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο δεν πιστεύει στον όρο "γυναικοκτονία", αλλά ακόμα κι αυτή την κατάσταση την αντιμετωπίζει με όρους επικοινωνιακής αντιπαράθεσης με το ΣΥΡΙΖΑ. Για κάθε πρόβλημα υπάρχει κι ένας Μαδούρο, όπως και μια αυστηροποίηση του Ποινικού Κώδικα ως γιατρειά...

Ποιος πιστεύει ότι οι γυναικοκτόνοι θα είχαν αποφύγει το έγκλημά τους αν η ποινή κάθειρξης ήταν πέντε χρόνια παραπάνω; Μήπως, άλλωστε, άντρες δεν σκότωναν τις γυναίκες τους ή και γυναίκες τους άντρες τους όταν ίσχυε η θανατική ποινή;... 

Η πρόληψη των γυναικοκτονιών δεν επιτυγχάνεται με δρακόντειους νόμους, αλλά με τη συγκρότηση κι ενίσχυση δομών κι εντός τής αστυνομίας οι οποίες θα παρέχουν εύκολη κι ασφαλή πρόσβαση στις γυναίκες ώστε να καταγγέλλουν κακοποιητικές σε βάρος τους συμπεριφορές. Κυρίως, όμως, όταν αλλάξουν τα πατριαρχικά πρότυπα ιδιοκτησίας, που ναι μεν δεν είναι όμοια με του παρελθόντος αλλά από τα οποία δεν έχουμε ξεφύγει ακόμα ως κοινωνία...

Η πολύμηνης διάρκεια καραντίνα είναι προφανές ότι δεν έχει μόνο οικονομικές επιπτώσεις, που θα φανούν περισσότερο το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, αλλά και ψυχικές. Δεν αποτελεί, βεβαίως, συγχωροχάρτι ο εγκλεισμός, ωστόσο δεν έχω δει την πολιτεία να λαμβάνει και κανένα ουσιαστικό μέτρο για την ελάφρυνση του ψυχικού πόνου τού πληθυσμού από μία πρωτοφανή για το δικό μας βίο κατάσταση. Παρόλο, μάλιστα, που αυτό που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε ασθένειες δεν είναι παρά η σωματική εκδήλωση των ψυχικών μας ανισορροπιών...