Οι πατριάρχες δεν αναγνωρίζουν γυναικοκτόνους...

Φυσικά ακόμα κι αν νομοθετηθεί ο ποινικός κολασμός των γυναικοκτονιών αυτές δεν πρόκειται να σταματήσουν την ίδια στιγμή. Και βεβαίως, επίσης, και οι γυναίκες είναι άνθρωποι οπότε καλύπτονται από τις ανθρωποκτονίες. 

Όποιος, ωστόσο, επικαλείται αυτά τα επιχειρήματα για να μην υιοθετήσει νομοθεσία που έχει την κάλυψη του ΟΗΕ κι έχει υιοθετηθεί από άλλες χώρες υποκρίνεται τον συμπονετικό όταν στην πραγματικότητα αποκαλύπτει στερεότυπα αιώνων. Αν δεν αναγνωρίσουμε την ιδιαίτερη απαξία ενός εγκλήματος που έχει καθαρά φυλετικά και πατριαρχικά χαρακτηριστικά στην ουσία θα δικαιώνουμε εσαεί το "την σκότωσε γιατί την αγαπούσε"...

Κι αν η αναγνώριση της γυναικοκτονίας δεν αρκεί για την αντιμετώπιση του φαινομένου, η αυστηροποίηση των ποινών όχι μόνο δεν είναι αποτελεσματική αλλά μας αποξενώνει ως χώρα από τα διεθνή πρότυπα. Ποιος πιστεύει, αλήθεια, ότι ο φονιάς των Αγίων Αναργύρων την ώρα που σκότωνε την κοπέλα σκεφτόταν πως θα το κάνει γιατί θα πάει δέκα χρόνια φυλακή κι όχι ισόβια; Μόνο όποιος χτίζει καριέρα πάνω στο φόβο, στο λαϊκισμό και στη θώπευση των πιο χυδαίων αντανακλαστικών. Μόνο ο Κ. Μητσοτάκης δηλαδή...

Ο φονιάς των Αγίων Αναργύρων δεν θα μείνει ατιμώρητος αφού, κατά πάσα πιθανότητα γιατί στην Ελλάδα ζούμε, θα καταδικαστεί για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως. Η πολιτεία, ωστόσο, που αντιμετωπίζει την πιο ακραία μορφή ενδοοικογενειακής βίας ως μια ακόμα εκδοχή φόνου δεν χτυπά καμπανάκια στην κοινωνία για την οποία νομοθετεί. 

Προφανώς δεν αθωώνει τους φονιάδες ούτε, όμως, στηλιτεύει το ιδιαιτέρως επονείδιστο της πράξης τους. Κι αν αυτό είναι ένα ζήτημα που πρώτα λύνεται στο σπίτι ή στο σχολείο το να αδιαφορεί η έννομη τάξη μας για την επίλυσή του μάλλον την απαξιώνει...

 
 

Ο φόβος φυλάει το 41%...

Πόσο τυχεροί θα ήμασταν αν η βία στην ελληνική κοινωνία ήταν οπαδική και μόνο οπαδική. Θα ήταν και πιο εύκολο τόσο να την δαμάσουμε όσο και να την περιθωριοποιήσουμε. Η βία, όμως, δεν είναι μόνο οπαδική. Τη συναντάμε, για παράδειγμα, και στα σχολεία και στις γυναικοκτονίες. Την έχουμε νομιμοποιήσει ως πρώτη κι εύκολη λύση κι όχι ως τελευταία καταφυγή κι αυτό από μόνο του αποτελεί εχέγγυο διαιώνισής της...

Αν χρειαζόμασταν μια απόδειξη ότι κάτι στραβό συμβαίνει στην κοινωνία τού 41% αυτή ήρθε το βράδυ τής Πέμπτης στου Ρέντη. Δεν χρειαζόμασταν ωστόσο καμία απόδειξη. Ζούμε όλοι μας στην ίδια κοινωνία όπου βασιλεύουν η ανασφάλεια και η υπολανθάνουσα οργή γι' αυτούς που εξουσιάζουν αξιοποιώντας τους μεγαλύτερους φόβους μας και τα χυδαιότερα ένστικτά μας. Κι εμείς αμήχανοι τους στηρίζουμε μην προσδοκώντας και πολλά και, κυρίως, από τους εαυτούς μας στη λογική τού ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν...

Οι διαχωριστικές γραμμές τής συντήρησης και της προόδου είναι ακόμα ορατές μολονότι τις θολώνει η μάχη για την επιβίωση. Η συντήρηση κυβερνά με το φόβο, την ανασφάλεια, τις χαμηλές προσδοκίες, την καλλιέργεια του έτσι είναι τα πράγματα και δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ... 

Η πρόοδος σήμερα στην Ελλάδα οπισθοχωρεί γιατί από αυτή οι πολίτες έχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις κι όταν δεν τις ικανοποιεί, αποστασιοποιούνται. Η ελπίδα, όμως, η δικαιοσύνη, η ισότητα, η πραγματική δημοκρατία δεν είναι αδειανά κελύφη. 

Έχουν περιεχόμενο το οποίο θέλει κόπο και μόχθο για να μην είναι μόνο τύπος αλλά να αποκτά κι ουσία. Όπως κι αν έχει, πάντως, είναι προτιμότερο να πολεμάς για να έχουν όλοι τα ίδια δικαιώματα κάτω από τον ίδιο ήλιο από το να τον κρύβεις για να φαίνεται η σκιά σου μεγαλύτερη...   

 

Ο δρόμος για το διαφωτισμό είναι ακόμα μακρύς σε αυτήν τη χώρα...

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει αλλάξει τρεις φορές τον Ποινικό Κώδικα για να τον προσαρμόσει στις απαιτήσεις των χυδαίων ενστίκτων τού εκλογικού της ακροατηρίου για αίμα στην αρένα. Δεν της έχει περάσει, ωστόσο, από το μυαλό να αναγνωρίσει ως διακριτό αδίκημα αυτό της γυναικοκτονίας. Ίσως γιατί συνήθως οι δράστες είναι "έντιμοι νοικοκυραίοι" που εκκλησιάζονται, υπερασπίζονται την ελληνικότητα της Μακεδονίας μας κι όταν έρχονται στο κέφι σαπίζουν στο ξύλο τις γυναίκες τους...

Δεν είναι παράλογο η κυβέρνηση να επενδύει στα πιο παράλογα ψέματα την εποχή που τόσοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο εκφράζουν τις πιο παράλογες απόψεις για τα εμβόλια. Γιατί, για παράδειγμα, ο Κ. Μητσοτάκης να μην παρουσιάζει τον γιο βιομήχανου ως παράδειγμα επιστροφής Έλληνα του brain drain στην Ελλάδα; Στο κάτω κάτω δεν είναι καν ψέμα, αν αυτό έχει οποιαδήποτε σημασία στους καιρούς μας...

Φυσικά και οι γυναικοκτονίες καλύπτονται κάτω από τη σκέπη των ανθρωποκτονιών. Μόνο που θα είχε τη δική του υψηλή αξία αν η πολιτεία τις αναγνώριζε ως ένα έγκλημα με ιδιαίτερη απαξία, όπως κάθε έγκλημα άλλωστε με το οποίο κάποιος εκμεταλλεύεται την θέση του έναντι του θύματός του. Κάτι τέτοιο, ωστόσο, δεν θα ταίριαζε με το συντηρητικό προφίλ μιας κυβέρνησης που δεν τολμά να αντιπαρατεθεί ούτε στα στοιχειώδη με το κοινό της. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, πως με 17.000 νεκρούς ακόμα διαπραγματεύεται με την εκκλησία για τα αυτονόητα. Ο δρόμος για το διαφωτισμό είναι ακόμα μακρύς σε αυτήν τη χώρα...

 

Δεν το ξέρω πια...

Πολύ περισσότερο κι από τις γυναικοκτονίες, η κλιματική κρίση δεν είναι ένα ζήτημα το οποίο θα λυθεί ούτε τοπικώς ούτε σε μια τετραετία. Κι αν η συζήτηση, με αφορμή τις πρόσφατες πυρκαγιές, για το αν λήφθηκαν τα απαραίτητα προληπτικά μέτρα είναι δικαιολογημένη, αυτό δεν σημαίνει πως το κομματικό μας σύστημα δεν πρέπει να αφήσει στην άκρη το λαϊκισμό- που ζήσαμε πολύ εντονότερα στο Μάτι, όχι μόνο λόγω νεκρών αλλά κυρίως λόγω της τακτικής που ακολούθησε η τότε αξιωματική αντιπολίτευση-, να καθίσει σε ένα τραπέζι και να λάβει σοβαρές αποφάσεις. Προφανώς με τη συνδρομή ειδικών και της κοινωνίας των πολιτών...

Όποιος δεν συνδέει την κλιματική κρίση με την καπιταλιστική απληστία μάλλον δεν αντιλαμβάνεται τη διασύνδεση του άκρατου ατομισμού με την περιβαλλοντική καταστροφή. Όταν ο απόλυτος δείκτης επιτυχίας θεωρείται ο πλούτος πώς θα βάλεις φραγμό στην υπερεκμετάλλευση των πόρων τού πλανήτη, στην ατμοσφαιρική ρύπανση, στην υπερθέρμανση και τις συνέπειές τους; 

Συνεπώς, η αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης θα είναι ατελέσφορη αν περιοριστεί στη μείωση, για παράδειγμα, των ρύπων του μονοξειδίου του άνθρακα ή του διοξειδίου του αζώτου. Καλά είναι αυτά, αλλά η πηγή τού κακού παραμένει η απληστία, η οποία θα ελεγχθεί μόνο αν ελεγχθούν, π.χ., η φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή, τα ασύδοτα funds και οι προκλητικές τράπεζες...

Ενδεχομένως η ανθρωπότητα να καταφέρει στο εγγύς ή στο απώτερο μέλλον να μετοικήσει σε κάποιο άλλο αστέρι, πλανήτη ή γαλαξία και να της δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία αν καταστρέψει τη Γη. Μόνο που σε μία τέτοια περίπτωση όλα τα επιτεύγματά της ανά τους αιώνες θα έχουν μηδενιστεί, αφού όλα θα τα επισκιάζει η καταστροφή ενός πλανήτη από τα ίδια μας τα χέρια... 

Δεν τρέφω αυταπάτες πως οι γενιές που βρισκόμαστε τώρα πάνω στον πλανήτη θα γυρίσουν το ματσάκι, κυρίως γιατί δεν βλέπω στον εαυτό μου και σε πολλούς από τους συνανθρώπους μου τη βούληση να περιορίσουμε την ενεργειακή και κάθε άλλου είδους σπατάλη για χάρη των επόμενων γενεών. Ίσως οι επόμενοι να αποδειχθούν πιο συνειδητοποιημένοι, ίσως πάλι όχι. Μακάρι να μπορούσα να γράψω πως η Γη θα εξακολουθήσει να είναι κατοικήσιμη όπως κι αν έχει. Δεν το ξέρω πια...

 

Μαδούρο και Ποινικός Κώδικας για κάθε πρόβλημα...

Θα ήταν παράλογο να απαιτήσει κανείς από την οποιαδήποτε κυβέρνηση να επιλύσει το ζήτημα των γυναικοκτονιών. Αυτά τα κοινωνικά προβλήματα δεν επιλύονται μέσα σε μία τετραετία. Η επίλυσή τους, ωστόσο, δυσκολεύει όταν η εκτελεστική εξουσία δεν πιστεύει καν ότι υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. 

Πολύ φοβάμαι, όπως διαπιστώνεται κι από τις δηλώσεις Συρεγγέλα και τις συγκρίσεις με Μεξικό και Βενεζουέλα, πως η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο δεν πιστεύει στον όρο "γυναικοκτονία", αλλά ακόμα κι αυτή την κατάσταση την αντιμετωπίζει με όρους επικοινωνιακής αντιπαράθεσης με το ΣΥΡΙΖΑ. Για κάθε πρόβλημα υπάρχει κι ένας Μαδούρο, όπως και μια αυστηροποίηση του Ποινικού Κώδικα ως γιατρειά...

Ποιος πιστεύει ότι οι γυναικοκτόνοι θα είχαν αποφύγει το έγκλημά τους αν η ποινή κάθειρξης ήταν πέντε χρόνια παραπάνω; Μήπως, άλλωστε, άντρες δεν σκότωναν τις γυναίκες τους ή και γυναίκες τους άντρες τους όταν ίσχυε η θανατική ποινή;... 

Η πρόληψη των γυναικοκτονιών δεν επιτυγχάνεται με δρακόντειους νόμους, αλλά με τη συγκρότηση κι ενίσχυση δομών κι εντός τής αστυνομίας οι οποίες θα παρέχουν εύκολη κι ασφαλή πρόσβαση στις γυναίκες ώστε να καταγγέλλουν κακοποιητικές σε βάρος τους συμπεριφορές. Κυρίως, όμως, όταν αλλάξουν τα πατριαρχικά πρότυπα ιδιοκτησίας, που ναι μεν δεν είναι όμοια με του παρελθόντος αλλά από τα οποία δεν έχουμε ξεφύγει ακόμα ως κοινωνία...

Η πολύμηνης διάρκεια καραντίνα είναι προφανές ότι δεν έχει μόνο οικονομικές επιπτώσεις, που θα φανούν περισσότερο το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, αλλά και ψυχικές. Δεν αποτελεί, βεβαίως, συγχωροχάρτι ο εγκλεισμός, ωστόσο δεν έχω δει την πολιτεία να λαμβάνει και κανένα ουσιαστικό μέτρο για την ελάφρυνση του ψυχικού πόνου τού πληθυσμού από μία πρωτοφανή για το δικό μας βίο κατάσταση. Παρόλο, μάλιστα, που αυτό που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε ασθένειες δεν είναι παρά η σωματική εκδήλωση των ψυχικών μας ανισορροπιών...