"Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε"...

Το πρώτο νομοσχέδιο που πέρασε η κυβέρνηση Μητσοτάκη αφορούσε το επιτελικό κράτος, με το οποίο στην ουσία συγκεντρώνονταν όλες οι εξουσίες στο Μαξίμου. Η αρχομανία τής αγίας οικογένειας ήταν λογικό, όμως, πως θα είχε αρνητικές συνέπειες για το πρεστίζ της όταν κάποια πράγματα θα άρχισαν να στραβώνουν. Όταν θες να παρουσιάζεσαι ως Μωυσής και να πιστώνεσαι τις όποιες κρατικές επιτυχίες πρέπει να είσαι πρόθυμος και να αναλαμβάνεις το κόστος των αποτυχιών, όπως το ότι εδώ κι ένα μήνα οι φωτιές σβήνονται μόνο όταν φτάνουν στη θάλασσα...

Η υπερσυγκέντρωση εξουσιών μπορεί να αποδειχθεί αποτελεσματική μόνο όταν το πρόσωπο τις οποίες τις συγκεντρώνει είναι χαρισματικό. Αν πρόκειται για τον Περικλή, τον Μέγα Αλέξανδρο ή τον Μέγα Ναπολέοντα υπάρχει μια λογική, η οποία όμως και σε αυτές τις περιπτώσεις ανατρέπεται όταν η προσωρινότητα γίνεται μονιμότητα. Κανείς, άλλωστε, δεν διαθέτει ανοσία στην απόλυτη διαφθορά τής απόλυτης εξουσίας...

Η περίπτωση Μητσοτάκη, όμως, είναι εντελώς διαφορετική. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια σπουδαία προσωπικότητα που έπεσε θύμα τής αλαζονείας της, αλλά με έναν αλαζόνα που έπεσε θύμα τής μετριότητάς του. Η τραγική διαχείριση των πυρκαγιών αποτελεί μονάχα το κερασάκι στην τούρτα τής αποτυχίας ενός επιτελικού κράτους που μόνο στην ψηφιοποίηση τα πηγαίνει καλά χάρη σε έναν άλλον Κυριάκο, πιο αποτελεσματικό, τον Πιερρακάκη. Κατά τα άλλα, βιώνουμε την τραγική κατάρρευση ενός οικοδομήματος που χτίστηκε με μπόλικη προπαγάνδα και πέφτει φλεγόμενο παίρνοντας δυστυχώς μαζί του στο γκρεμό και πολλούς από εκείνους που το εμπιστεύτηκαν...