Ο ηγέτης που γίνεται ανέκδοτο σύντομα γίνεται και παρελθόν...

Σε θεωρητικό επίπεδο μαρτυρά πολιτική γενναιότητα να αξιοποιείς στην κυβέρνησή σου στελέχη από άλλους πολιτικούς χώρους, προκαλώντας ακόμα και γκρίνιες στην κοινοβουλευτική σου ομάδα. Γιατί, για παράδειγμα, ο Κ. Μητσοτάκης να μην εκμεταλλευτεί τις ικανότητες του Κυριάκου Πιερρακάκη, ο οποίος έχει αποδειχθεί επιτυχημένος στο υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής, ή του Βαγγέλη Αποστολάκη;... 

Ο πρωθυπουργός, ωστόσο, πέρα από το ότι είναι δέσμιος συμφερόντων κυβερνά σχεδόν αποκλειστικώς με επικοινωνιακούς όρους και διεμβολισμού των πολιτικών του αντιπάλων. Κι ενίοτε, όπως συνέβη με τον Β. Αποστολάκη, του γυρίζει μπούμερανγκ...

Όσο ικανός κι αν είναι ο Αποστολάκης αλίμονο αν ήταν ο μόνος άξιος για να αναλάβει την ηγεσία ενός υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Και μόνο που αυτό δεν ιδρύθηκε τελικώς αποκαλύπτει τις μικροπολιτικές επιδιώξεις Μητσοτάκη. Στόχος δεν είναι η συναίνεση, αλλά η διάχυση ευθυνών με όλους τους επαίνους, όπως συνέβη στην πρώτη φάση τής πανδημίας, να τους κρατά για τον εαυτό του, ούτε καν για την κυβέρνησή του...

Ο Κ. Μητσοτάκης κλήθηκε να διαχειριστεί δύο μεγάλες κρίσεις κατά τη διάρκεια της θητείας του, την πανδημία και τις φωτιές. Την Τρίτη άλλαξε τις πολιτικές ηγεσίες των αρμόδιων υπουργείων. Αν αυτό δεν σηματοδοτεί ομολογία και της δικής του αποτυχίας τι άλλο άραγε υπονοεί; Ένας πρωθυπουργός, εξάλλου, που έχει ήδη γίνει ανέκδοτο στα χείλη των πολιτών- και πριν τον ανασχηματισμό- είναι ένας πρωθυπουργός που σύντομα θα γίνει ιστορία. Και δικαίως...