Είναι ο Μητσοτάκης ο καλύτερος εν ζωή Έλληνας και δεν μπορούμε χωρίς αυτόν;...

Η Ελλάδα δεν κάηκε ούτε πλημμύρισε για πρώτη φορά την τελευταία τετραετία. Ούτε καν τα τελευταία δέκα χρόνια. Πυρκαγιές και πλημμύρες βιώναμε κι όταν μόνο οι επιστήμονες μιλούσαν μεταξύ τους για το φαινόμενο του θερμοκηπίου και την τρύπα τού όζοντος. Ο Κ. Μητσοτάκης έχει πετύχει, ωστόσο, να πιστεύουμε ότι η καταστροφή μας είναι σχεδόν αναπόφευκτη, να μην αναμένουμε τίποτα καλύτερο από αποζημιώσεις και συμβάσεις ορισμένου χρόνου, να μην έχουμε προσδοκίες παρά μόνο φόβο για το μέλλον...

Αλήθεια, όμως, αυτή η χώρα δεν δικαιούται τίποτα καλύτερο από πρωθυπουργό Μητσοτάκη, υπουργό Πολιτικής Προστασίας, Κικίλια ή Ναυτιλίας, Στυλιανίδη; Αυτοί είναι οι άριστοι των αρίστων κι αφού δεν τα καταφέρνουν εκείνοι να μας γλιτώσουν από τις φωτιές και τις πλημμύρες δεν μπορεί κανένας άλλος; Τόσο χαμηλά έχει πέσει ο πήχης ώστε να θεωρούμε τη μετριότητα και τη φαυλότητα το αναπόφευκτο ριζικό μας;...

Στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές αποφασίσαμε ως χώρα πως είτε ο Μητσοτάκης είναι ο καλύτερος Έλληνας είτε, τέλος πάντων, ο καλύτερος ανάμεσα στους αντιπάλους του. Κι αυτό είναι το μέτρο τής δικής μας ευθύνης για όσα έγιναν την τελευταία τετραετία κι όσα θα γίνουν σε αυτή που διανύουμε. Η κρίση μας, ωστόσο, όπως είναι πάντα η κρίση τού λαού, δεν είναι ούτε τελεσίδικη ούτε αμετάκλητη. Και, καλώς εχόντων των πραγμάτων, δεν θα χρειαστεί να περιμένουμε τέσσερα χρόνια για να την ανακαλέσουμε...  

 

Συμβιβασμένοι ασυμβίβαστοι...

Δεν υπάρχει πρωθυπουργός που μπορεί από μόνος του να εξαφανίσει τις φωτιές, ιδίως αν δεν ανατρέψουμε την κλιματική αλλαγή. Η Ελλάδα, άλλωστε, δεν είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη ή αλλού που κατακάηκε αυτό το καλοκαίρι. Είναι, όμως, ενδεχομένως η μοναδική χώρα που οι προτεραιότητές της σε τόσο σημαντικό βαθμό δεν συμβαδίζουν με το κοινωνικώς κι εθνικώς ωφέλιμο, αλλά με το συμφέρον μιας κλειστής ελίτ...

Ας μην τρέφουμε, πάντως, αυταπάτες. Με αυτήν την ελίτ πρέπει να τα βρει κι ο επόμενος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αν θέλει να κυβερνήσει, προφανώς με άλλους όρους και προϋποθέσεις αν επιθυμεί και να είναι χρήσιμος και στην κοινωνική πλειοψηφία. Μια τέτοια συμφωνία προϋποθέτει συμβιβασμούς, αλλά και διάθεση σύγκρουσης όταν τα συμφέροντα των λίγων έρχονται σε πλήρη αντίθεση με αυτά των πολλών. Είναι, άλλωστε, η λαϊκή ανοχή στη διαφθορά αυτή που καθορίζει και το πολιτικό παιχνίδι. Αν δεν υπήρχε δεν θα κυβερνούσε ο Κ. Μητσοτάκης τέσσερα χρόνια...

Η χώρα χρειάζεται μια επανάσταση προκειμένου να μην βυθιστεί στην υπερσυντηρητική ανυποληψία και στο νεοφιλελεύθερο μιθριδατισμό. Όταν, όμως, βλέπω εικόνες όπως των αρνητών των νέων ταυτοτήτων πώς να πιστέψω ότι συντρέχουν οι επαναστατικές προϋποθέσεις ώστε να ευδοκιμήσει και μια πιο επαναστατική ρητορική; Οι πολιτικοί έχουν χρέος να αλλάζουν τις κοινωνίες προς το προοδευτικότερο, οφείλουν όμως και να τις αφουγκράζονται και να προσαρμόζονται στα αιτήματά τους ώστε να μπορούν στη συνέχεια να τις μεταμορφώνουν. Δυστυχώς δεν γίνεται αλλιώς... 

 

 
 

Οι πολιτικοί μας δεν γεννήθηκαν με μία μάνικα στο χέρι, αλλά με μία δικαιολογία για τα πάντα...

Δεν λυπάμαι κανέναν που αναλαμβάνει ένα κυβερνητικό πόστο γιατί προφανώς κανείς δεν του έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο για να γίνει, για παράδειγμα, υπουργός. Οι θητείες εκτίονται στις φυλακές και στο στρατό, τα υπουργιλίκια δεν είναι κάτεργα. Τώρα αν κάποιος προκειμένου να γίνει υπουργός αναλαμβάνει και το βάρος τού αποδιοπομπαίου τράγου, αυτό είναι ένα ρίσκο τού επαγγέλματος γιατί και η πολιτική επάγγελμα είναι ή, τέλος πάντων, έχει γίνει...

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν ίδρυσε υπουργείο Κλιματικής Κρίσης, το οποίο παραμένει ακόμα μια ταμπέλα, ούτε τοποθέτησε σε αυτό τον Κύπριο Χρ. Στυλιανίδη γιατί πίστευε ότι η ελληνική γραφειοκρατία θα υπερνικούσε την υπερθέρμανση του πλανήτη. Μετά τις καταστροφικές περσινές φωτιές, ωστόσο, χρειαζόταν απαραιτήτως κάποιο μη κομματικό στέλεχος- ακόμα καλύτερο που δεν είναι καν Ελλαδίτης- προκειμένου να του ρίξει τον μουτζούρη στην επόμενη στραβή, η οποία με ένα κράτος τόσο ανοργάνωτο όπως το δικό μας θα ερχόταν. Κι αν πιστέψουμε τα σενάρια που τον θέλουν να στήνει κάλπες το Σεπτέμβριο είναι λογικό να μην θέλει οι φωτιές να του χαλάσουν το σχεδιασμό...

Δεν πιστεύω ότι τα πράγματα το προηγούμενο καλοκαίρι θα ήταν πολύ καλύτερα αν κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε, βεβαίως, πιστεύω ότι δεν θα είχαν πεθάνει 100 άνθρωποι στο Μάτι αν κυβερνούσε η ΝΔ... 

Η πρόληψη και η κατάσβεση των πυρκαγιών δεν είναι ζητήματα ιδεολογίας, γι' αυτό και οι σχετικές επιλογές προσώπων πρέπει να γίνονται με διακομματική συναίνεση και τα πρόσωπα αυτά να έχουν την ευθύνη από την αρχή έως το τέλος. Σε διαφορετική περίπτωση θα συνεχίζει η εκάστοτε αντιπολίτευση να παριστάνει την πιο αποτελεσματική από την εκάστοτε κυβέρνηση, λες και οι πολιτικοί μας γεννήθηκαν με μια μάνικα στο χέρι και ξέρουν... 

 

 
 

Ο μάγος πρέπει και να θέλει να κάνει μαγικά...

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι πλανητάρχης κι ακόμα κι αν ήταν δεν θα μπορούσε να επιλύσει μόνος του όλα τα προβλήματα της οικουμένης. Ούτε είναι μάγος για να επιλύει χάρη στο άγγιγμά του ζητήματα όπως η πανδημία, οι φωτιές και η ακρίβεια. 

Κάπου εδώ, όμως, τελειώνουν και οι δικαιολογίες του γιατί για να επιλύεις προβλήματα πρέπει και να έχεις τη διάθεση να χρησιμοποιείς όλα σου τα όπλα. Κι ο πρωθυπουργός δεν το έχει κάνει ούτε για την πανδημία ούτε για τις φωτιές ούτε για την ακρίβεια...

Πού είναι η ενίσχυση του ΕΣΥ, της δασοπροστασίας ή τα μέτρα ενίσχυσης των εισοδημάτων και παρεμπόδισης των καρτέλ; Πουθενά γιατί άλλες είναι οι προτεραιότητες αυτής της κυβέρνησης, όπως αποδεικνύεται κι από τη διαφήμιση των επενδυτών που θα έρθουν για να φτιάξουν δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια για τους πλούσιους. Κι επειδή ακριβώς δεν πείθουν πως νοιάζονται για τα συμφέροντα των πολλών δυσκολεύονται και να τους πείσουν να εμβολιαστούν...

Ιδίως στην ενέργεια είναι προκλητικό να μην αξιοποιείται η ΔΕΗ ως όχημα πίεσης και στις ιδιωτικές εταιρείες να μειώσουν τα τιμολόγιά τους. Για να μην αναφερθώ στις εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ με τα οποία αμείβονται ετησίως golden boys για να λύνουν κάθε πρόβλημα με αύξηση τιμολογίων. Είπαμε, όμως, για να λύσεις ένα πρόβλημα πρέπει πρωτίστως να θες να το λύσεις κι αυτό δεν ισχύει για τη σημερινή κυβέρνηση των ολιγαρχών...

 

Ο ηγέτης που γίνεται ανέκδοτο σύντομα γίνεται και παρελθόν...

Σε θεωρητικό επίπεδο μαρτυρά πολιτική γενναιότητα να αξιοποιείς στην κυβέρνησή σου στελέχη από άλλους πολιτικούς χώρους, προκαλώντας ακόμα και γκρίνιες στην κοινοβουλευτική σου ομάδα. Γιατί, για παράδειγμα, ο Κ. Μητσοτάκης να μην εκμεταλλευτεί τις ικανότητες του Κυριάκου Πιερρακάκη, ο οποίος έχει αποδειχθεί επιτυχημένος στο υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής, ή του Βαγγέλη Αποστολάκη;... 

Ο πρωθυπουργός, ωστόσο, πέρα από το ότι είναι δέσμιος συμφερόντων κυβερνά σχεδόν αποκλειστικώς με επικοινωνιακούς όρους και διεμβολισμού των πολιτικών του αντιπάλων. Κι ενίοτε, όπως συνέβη με τον Β. Αποστολάκη, του γυρίζει μπούμερανγκ...

Όσο ικανός κι αν είναι ο Αποστολάκης αλίμονο αν ήταν ο μόνος άξιος για να αναλάβει την ηγεσία ενός υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Και μόνο που αυτό δεν ιδρύθηκε τελικώς αποκαλύπτει τις μικροπολιτικές επιδιώξεις Μητσοτάκη. Στόχος δεν είναι η συναίνεση, αλλά η διάχυση ευθυνών με όλους τους επαίνους, όπως συνέβη στην πρώτη φάση τής πανδημίας, να τους κρατά για τον εαυτό του, ούτε καν για την κυβέρνησή του...

Ο Κ. Μητσοτάκης κλήθηκε να διαχειριστεί δύο μεγάλες κρίσεις κατά τη διάρκεια της θητείας του, την πανδημία και τις φωτιές. Την Τρίτη άλλαξε τις πολιτικές ηγεσίες των αρμόδιων υπουργείων. Αν αυτό δεν σηματοδοτεί ομολογία και της δικής του αποτυχίας τι άλλο άραγε υπονοεί; Ένας πρωθυπουργός, εξάλλου, που έχει ήδη γίνει ανέκδοτο στα χείλη των πολιτών- και πριν τον ανασχηματισμό- είναι ένας πρωθυπουργός που σύντομα θα γίνει ιστορία. Και δικαίως...

 

"Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε"...

Το πρώτο νομοσχέδιο που πέρασε η κυβέρνηση Μητσοτάκη αφορούσε το επιτελικό κράτος, με το οποίο στην ουσία συγκεντρώνονταν όλες οι εξουσίες στο Μαξίμου. Η αρχομανία τής αγίας οικογένειας ήταν λογικό, όμως, πως θα είχε αρνητικές συνέπειες για το πρεστίζ της όταν κάποια πράγματα θα άρχισαν να στραβώνουν. Όταν θες να παρουσιάζεσαι ως Μωυσής και να πιστώνεσαι τις όποιες κρατικές επιτυχίες πρέπει να είσαι πρόθυμος και να αναλαμβάνεις το κόστος των αποτυχιών, όπως το ότι εδώ κι ένα μήνα οι φωτιές σβήνονται μόνο όταν φτάνουν στη θάλασσα...

Η υπερσυγκέντρωση εξουσιών μπορεί να αποδειχθεί αποτελεσματική μόνο όταν το πρόσωπο τις οποίες τις συγκεντρώνει είναι χαρισματικό. Αν πρόκειται για τον Περικλή, τον Μέγα Αλέξανδρο ή τον Μέγα Ναπολέοντα υπάρχει μια λογική, η οποία όμως και σε αυτές τις περιπτώσεις ανατρέπεται όταν η προσωρινότητα γίνεται μονιμότητα. Κανείς, άλλωστε, δεν διαθέτει ανοσία στην απόλυτη διαφθορά τής απόλυτης εξουσίας...

Η περίπτωση Μητσοτάκη, όμως, είναι εντελώς διαφορετική. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια σπουδαία προσωπικότητα που έπεσε θύμα τής αλαζονείας της, αλλά με έναν αλαζόνα που έπεσε θύμα τής μετριότητάς του. Η τραγική διαχείριση των πυρκαγιών αποτελεί μονάχα το κερασάκι στην τούρτα τής αποτυχίας ενός επιτελικού κράτους που μόνο στην ψηφιοποίηση τα πηγαίνει καλά χάρη σε έναν άλλον Κυριάκο, πιο αποτελεσματικό, τον Πιερρακάκη. Κατά τα άλλα, βιώνουμε την τραγική κατάρρευση ενός οικοδομήματος που χτίστηκε με μπόλικη προπαγάνδα και πέφτει φλεγόμενο παίρνοντας δυστυχώς μαζί του στο γκρεμό και πολλούς από εκείνους που το εμπιστεύτηκαν... 

 

Όπως συνηθίσαμε ότι όλες οι παραλίες δεν μπορεί να είναι δημόσιες...

Το επικοινωνιακό αφήγημα του Μητσοτάκη- Μωυσή δεν ήταν τυχαίο. Οι μάζες, τουλάχιστον μέχρι να αποκαλυφθεί το μυστήριο με το τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε, θα εξακολουθούν να αναζητούν μεσσίες για να τους βγάζουν από τα αδιέξοδα κι αποδιοπομπαίους τράγους για να τους επιρρίπτουν τις ευθύνες των δικών τους αποτυχιών. Πάνω σε αυτή τη βαθιά ανθρώπινη ανάγκη να στηριζόμαστε σε άλλους ή να τους κατηγορούμε βασίστηκε και η οικοδόμηση του προφίλ τού ηγέτη με τις υπερφυσικές δυνατότητες που θα μας βγάλει ζωντανούς από τις "ασύμμετρες εισβολές", την πανδημία και την κλιματική κρίση. Ο Κ. Μητσοτάκης σε πρώτο πλάνο και σε δεύτερο ο Ν. Χαρδαλιάς, ο Σ. Τσιόδρας, ο Μ. Χρυσοχοΐδης που σβήνει φωτιές με τη μάνικα, όλοι τους είναι κάτι παραπάνω από άνθρωποι σύμφωνα με την κυβερνητική αφήγηση. Κι ας αποδείχθηκαν όλοι τους απολύτως θνητοί...

Πέρα, εξάλλου, από το μεσσιανισμό ο καπιταλισμός τρέφει μεγάλη αδυναμία και στις ιδιωτικοποιήσεις. Οι "ανάδοχοι δασών" που εξάγγειλε ο πρωθυπουργός ακούγονται ωραία στα αφτιά μας, αλλά τι σημαίνουν στην πράξη; Μήπως περισσότερα ιδιωτικά δάση, όπως έχουμε περισσότερες ιδιωτικές παραλίες στο όνομα της ανάπτυξης;... 

Τίποτα, βεβαίως, δεν θα γίνει απευθείας αφού πρώτα θα πρέπει να εθιστεί το πόπολο στο ότι δεν είναι δυνατό όλα τα δάση να είναι δημόσια. Όπως, άλλωστε, συνηθίσαμε στο ότι όλες οι θάλασσες δεν μπορούν να είναι στη διάθεση της πλέμπας...

Υπήρχε, εξάλλου, ακόμα αποτελεσματικότερος τρόπος για να αποφευχθεί η απώλεια ανθρώπινων ζωών, να είχαμε εγκαταλείψει όλοι τη χώρα και να αφήναμε τις φωτιές να σβήσουν από μόνες τους στη θάλασσα. Έτσι κι αλλιώς σε πολλές περιπτώσεις με αυτόν τον τρόπο έσβησαν. Φαίνεται πως η κυβέρνηση έχει βρει το μήνα που ταΐζει τους έντεκα με πατέντες όπως την πιο μακροχρόνια καραντίνα στον πλανήτη προκειμένου να απεκδύεται των ευθυνών της... 

Θα συμφωνήσω, πάντως, με τον πρωθυπουργό πως μια πρόωρη προσφυγή στις κάλπες θα συνιστούσε ομολογία αποτυχίας από πλευράς του. Αν τελικώς δεν πάει άμεσα, όμως, θα έχει χάσει και τη μοναδική ευκαιρία επανεκλογής του...

 

 

Τουλάχιστον οι νέοι αυτής της χώρας δεν έχουν την κυβέρνηση που τους αξίζει...

Αν βγήκε κάτι καλό από την πύρινη καταστροφή είναι η άμεση κινητοποίηση των πολιτών, πολύ πιο άμεση από κυβέρνηση και κόμματα στο πεδίο τής μάχης. Δεν αναφέρομαι σε αυτούς που πάλεψαν με τη φωτιά για να γλιτώσουν τις περιουσίες τους. Υπάρχει λογική και κατανόηση σε αυτό, αλλά όχι και ηρωισμός. Δεν αναφέρομαι καν σε όσους πληρώνονται για να σβήνουν φωτιές, όχι γιατί η δουλειά τους είναι εύκολη, κάθε άλλο, αλλά ακριβώς γιατί πληρώνονται για να θέτουν τη ζωή τους σε διακινδύνευση, έστω κι όχι όσο θα έπρεπε... 

Αναφέρομαι σε όλες κι όλους που βρέθηκαν στο πύρινο μέτωπο για να σώσουν τις ζωές, τα ζώα, τα δάση και τις περιουσίες των άλλων. Σε αυτές κι αυτούς που διακινδύνευσαν τη ζωή τους όχι για την πάρτη τους ή γιατί πληρώνονται για να το κάνουν, αλλά γιατί αισθάνονται μέλη μιας κοινωνίας κι όχι απλώς άτομα, διαθέτουν συλλογική συνείδηση κι αντίληψη πως είτε θα σωθούμε όλοι μας είτε κανένας. Σε αυτούς τους ανθρώπους οφείλω μια βαθιά υπόκλιση, σε αυτούς μπορώ να έχω εμπιστοσύνη για ένα καλύτερο αύριο...

Λένε πως οι λαοί έχουν τις κυβερνήσεις που τους αξίζουν, αλλά δεν νομίζω πως οι νέοι ιδίως αυτής της χώρας έχουν την κυβέρνηση που τους αξίζει. Μολονότι έχουν κακολογηθεί πολλάκις τα τελευταία δύο χρόνια έχουν δείξει και με τους εμβολιασμούς και με την αλληλεγγύη τους στις φωτιές πως η κοινωνική τους ενσυναίσθηση ξεπερνά κατά πολύ αυτή των υβριστών τους... 

Τι είναι, αλήθεια, πιο παράλογο, ένας νέος να βγει να πιει μια μπύρα σε μια πλατεία με τους φίλους του ή μια κυβέρνηση να μην έχει πάρει μέτρα ουσιαστικής ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος υγείας ή πυροπροστασίας; Το ερώτημα είναι ρητορικό, για να αναλογιστούμε το μέγεθος της ευθύνης που βαραίνει τον καθένα μας για τις απανωτές καταστροφές που βιώνουμε... 

 

Ο ηγέτης δεν σβήνει φωτιές, πρέπει να δείχνει ότι τις σβήνει...

Θα έσβηναν άμεσα οι φωτιές αν ο Αλέξης Σαμαράς έπαιρνε μια μάνικα και κατάβρεχε τις εστίες τους ανά τη χώρα ταυτοχρόνως, αν ο Π. Σκουρλέτης ντυνόταν πυροσβέστης κι έπεφτε με αυτοθυσία στις φλόγες ή αν ο Ν. Τόσκας κρατούσε προσωπικώς τσίλιες για τον εντοπισμό εμπρηστών; Όχι βεβαίως, παρά μόνο στο φαντασιακό εκείνων που πιστεύουν ότι οι πολιτικοί έχουν υπεράνθρωπες ικανότητες και τα βράδια ενδύονται την κάπα τού Σούπερμαν, του Μπάτμαν ή του Σπάιντερμαν και σώζουν την ανθρωπότητα. Αλίμονο αν ακόμα κι ο επιχειρησιακός συντονισμός αφηνόταν στα χέρια ανθρώπων που δεν έχουν καμία σχέση με το αντικείμενο, μολονότι καμώνονται τους παντογνώστες για λίγες ψήφους παραπάνω...

Όλα αυτά, ωστόσο, δεν σημαίνουν ότι ο πρωθυπουργός τής χώρας μπορεί να συνεχίζει τις διακοπές του σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Καμία χώρα δεν μπορεί να σωθεί από το χάρισμα του ηγέτη της και μόνο, αλλά τις δύσκολες ώρες τον θέλει δίπλα της, ακόμα κι αποκλειστικώς ως σύμβολο, αν όχι χάρη στις ικανότητές του. Ο λαός έχει το δικαίωμα να απαιτεί από τον άνθρωπο που τον έχει ψηφίσει για να ορίζει τις τύχες του να είναι τουλάχιστον ορατός και διαφανής 24 ώρες το 24ωρο, εφτά ημέρες την εβδομάδα, 365 ημέρες το χρόνο. Η πολιτική, άλλωστε, είναι και διαχείριση των συμβόλων κι από τη στιγμή κατά την οποία στην παρούσα κυβέρνηση έχουν προ πολλού χάσει την ουσία θα ανάμενε κανείς πως τουλάχιστον θα διαχειρίζονταν την εικόνα τους πολύ καλύτερα από το θέαμα ηλιοκαμένων υπουργών που δείχνουν ολοφάνερα τη δυσφορία τους για το ότι κλήθηκαν εσπευσμένως από τις παραλίες για να κάνουν τη δουλειά τους...

Αν θέλαμε μια οπτική αναπαράσταση της απομάκρυνσης της κυβέρνησης από τους ψηφοφόρους της, αυτή μας δόθηκε με αφορμή τις φωτιές. Την ώρα που ακόμα κι ο Ηλ. Ψινάκης άφησε τις διακοπές του για να δηλώσει "παρών" στην κατάσβεση, εκείνοι που εκλέχθηκαν γιατί υποτίθεται πως ήταν σάρκα από τη σάρκα τού λαού δεν το κούνησαν ρούπι από τις παραλίες...

Το ότι και οι ψινάκηδες ή οι βορίδηδες το κάνουν για το σόου είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Το ζήτημα είναι πως εκείνοι που ψηφίστηκαν για να απονείμουν κοινωνική δικαιοσύνη έχουν καταντήσει ουραγοί κοινωνικής ευαισθησίας των λακέδων τής ολιγαρχίας. Ποιος το συνειδητοποιεί και δεν ντρέπεται και για λογαριασμό εκείνων που ούτε που το σκέφτονται να ντραπούν;...