Συνενοχή η μετριοπάθεια μπροστά στην πιο επικίνδυνη δεξιά της μεταπολίτευσης...

Δεν ξέρω αν αυτή η κυβέρνηση είναι η χειρότερη της μεταπολίτευσης, είναι όμως η πιο επικίνδυνη. Ακόμα πιο επικίνδυνη από την κυβέρνηση του πατέρα Μητσοτάκη γιατί τουλάχιστον τότε τα ΜΜΕ έκαναν τη δουλειά τους και της ασκούσαν κριτική. Όπως κι αν έχει, το "επικίνδυνος" είναι πιο επιβαρυντικό από το "χειρότερος" γιατί το δεύτερο μπορεί να έχει συμβεί εκκινώντας κι από αγαθές προθέσεις. Η επικινδυνότητα, ωστόσο, περιλαμβάνει δόλο που δεν σχετίζεται με άγνοια ή ανικανότητα, αλλά με εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων...

Ο Κ. Μητσοτάκης, για παράδειγμα, δεν άφησε το ΕΣΥ αθωράκιστο στην πανδημία, δεν ιδιωτικοποίησε τη ΔΕΗ εν μέσω ενεργειακής κρίσης, δεν άφησε αφορολόγητα τα υπερκέρδη, δεν παρακολουθούσε φίλους κι αντιπάλους, δεν έκανε push backs στο Αιγαίο και δεν τοποθέτησε ένα ρουσφέτι για σταθμάρχη στη Λάρισα από ανικανότητα ή απρονοησία. Ήξερε πολύ καλά τι έκανε, αυτό ήταν το σχέδιό του και, μάλιστα, του αναγνωρίζω ότι είχε την επιδεξιότητα να το προσαρμόσει στις ανάγκες τής πανδημίας και του πολέμου στην Ουκρανία. Ο νεοφιλελευθερισμός κι ο εθνικισμός δεν έτυχαν ούτε, φυσικά, πέτυχαν. Σχεδιάστηκαν επιμελώς κι εφαρμόστηκαν στην πράξη...

Τα εκλογικά διλήμματα πολλές φορές είναι τεχνητά. Ιδίως στον ύστερο δικομματισμό ΝΔ- ΠΑΣΟΚ οι διαφορές των δύο κομμάτων ήταν ελάχιστες. Δεν ισχύει, όμως, αυτό σήμερα. ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ίδιοι κι αυτό αποδεικνύεται κι από το πώς κυβέρνησαν υπό διαφορετικές πολιτικές συνθήκες. 

Γι' αυτό και είναι ανιστόρητη η νεκρανάσταση του "τι Πλαστήρας τι Παπάγος", γι' αυτό και η κοινωνική πλειοψηφία τρέμει μια δεύτερη τετραετία Μητσοτάκη. Όσοι, συνεπώς, σε αυτές τις εκλογές επιλέγουν τις ίσες αποστάσεις δεν είναι μετριοπαθείς. Θα είναι συνένοχοι αν δοθεί μια δεύτερη θητεία στην πιο επικίνδυνη δεξιά τής μεταπολίτευσης...  

 

 
 

Παρακολουθεί, συλλέγει προσωπικά δεδομένα, χρησιμοποιεί πράκτορες για να κάνει αδιάβλητες εκλογές...

Δεν είναι λανθασμένο κριτήριο να ψηφίζουμε και με την τσέπη μας, αρκεί να ψηφίζουμε και με γνώμονα την τσέπη τής πλειονότητας κι άλλους παράγοντες, όπως ο σεβασμός τού κράτους δικαίου. Ψηφίζει, όμως, με την τσέπη του ένας συνταξιούχος, για παράδειγμα, που η κυβέρνηση Μητσοτάκη του έκοψε τη 13η σύνταξη, δεν του επέστρεψε τα αναδρομικά και του διακινδύνευσε την επικουρική ασφάλιση αλλά θα την ξαναψηφίσει γιατί μερικές εβδομάδες πριν τις εκλογές τού δίνει ένα εφάπαξ επίδομα μάξιμουμ 300 ευρώ; Όχι, αυτός ο άνθρωπος δεν ψηφίζει με την τσέπη του, αλλά με βάση, στην καλύτερη περίπτωση, την οικογενειακή ή ατομική του παράδοση και στη χειρότερη τη χαμηλή εκτίμηση που έχει για τον εαυτό του...

Μέχρι τις εκλογές ο Κ. Μητσοτάκης θα παριστάνει τον ετεροχρονισμένο Άι Βασίλη, οι πραγματικές του προθέσεις, ωστόσο, φάνηκαν σε στρατηγικές επιλογές που έκανε κατά τη διάρκεια της τετραετίας. Η υποβάθμιση της δημόσιας υγείας και παιδείας, η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, οι απευθείας αναθέσεις, η ασυλία στους τραπεζίτες, οι παρακολουθήσεις, οι πλειστηριασμοί, η πατριδοκαπηλία είναι μόνο μερικά παραδείγματα μια διακυβέρνησης που συνδύασε το νεοφιλελευθερισμό με τον αυταρχισμό και τον ακροδεξιό λόγο. Ο λύκος, συνεπώς, μπορεί να ντυθεί πρόβατο τις προσεχείς εβδομάδες, ξεχωρίζει όμως από το αίμα στα δόντια του...

Φυσικά ο πρωθυπουργός δεν θα περιοριστεί στον εξωραϊσμό τού έργου του ή στη δαιμονοποίηση της αντιπολίτευσης. Θα παίξει και βρόμικα, θα παίξει πολύ βρόμικα γιατί ξέρει ότι εκλογική ήττα του μπορεί να μην σημάνει το βιολογικό του τέλος, όπως ενδεχομένως στην περίπτωση Ερντογάν, αλλά θα οδηγήσει πιθανότατα στο πολιτικό του φινάλε. Ένας άνθρωπος που παρακολουθεί και τους δικούς του, συλλέγει προσωπικά δεδομένα πολιτών και χρησιμοποιεί Ισραηλινούς πράκτορες δεν αποτελεί εγγύηση ομαλής διεξαγωγής των εκλογών. Δεν είναι αυτονόητο;... 

 

Ακόμα και τις σταγόνες της βροχής αν τους αφήσουμε...

Μόνο όσοι δεν γνωρίζουν την παγκόσμια ιστορία των ιδιωτικοποιήσεων εκπλήσσονται με τα όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν με την ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Όσοι την ξέρουν δεν απορούν με την υποβάθμιση υπηρεσιών που θέτει σε κίνδυνο ακόμα κι ανθρώπινες ζωές. Πουθενά στον πλανήτη οι ιδιώτες δεν έβαλαν τους ανθρώπους πάνω από τα κέρδη, γιατί να το κάνουν στην Ελλάδα όπου αισθάνονται μάλιστα πως τους παίρνει περισσότερο;...

Δεν υπάρχει ιδανικό αφεντικό. Και το κράτος ως εργοδότης κι επιχειρηματίας έχει τα δικά του σοβαρά προβλήματα να αντιμετωπίσει, κυρίως τη γραφειοκρατία, την ευθυνοφοβία και τη ραθυμία. Έχει αποδειχθεί, ωστόσο, διαχρονικώς πως αυτά τα προβλήματα ζυγίζουν λιγότερο στην καθημερινότητα του πολίτη από αυτά που συσσωρεύει η ιδιωτικοποίηση κυρίως βασικών αγαθών, όπως είναι οι μεταφορές ή η ενέργεια, με πρόσφατο χαρακτηριστικότατο παράδειγμα τη ΔΕΗ. Γι' αυτό και τρέμω στη σκέψη πως αυτή η κυβέρνηση θα προλάβει να ιδιωτικοποιήσει και το νερό...

Δεν ζούμε στο 1980. Οι ιδιωτικοποιήσεις προχώρησαν, απέτυχαν και η διεθνής τάση είναι οι επανακρατικοποιήσεις, ιδίως στο νερό. Στην Ελλάδα, όμως, που ζούμε τον πλανήτη με χρονοκαθυστέρηση, κάποιοι θέλουν να μας πουλήσουν ό,τι ήταν μεταρρυθμιστικό πριν σαράντα χρόνια ως τη μέγιστη καινοτομία. Φυσικά δεν το κάνουν μόνο από ιδεοληψία, αλλά και για την εξυπηρέτηση των χορηγών τους. Και με το αζημίωτο...

 

Από το βούρκο στο ξέφωτο και ξανά στο βούρκο...

Έχοντας καλή διάθεση, θα αποδεχθώ το κυβερνητικό αφήγημα πως η οικουμένη δεν γνώρισε ποτέ καλύτερο μάνατζερ από τον Γ. Στάσση. Αξίζει, όμως, ο οποιοσδήποτε άνθρωπος να λαμβάνει 1.000 ευρώ την ημέρα, όπως ο επικεφαλής τής ΔΕΗ, όταν συνάνθρωποί μας δεν έχουν πρόσβαση ούτε σε νερό ούτε σε ψωμί; Η ερώτηση στον καπιταλισμό είναι ρητορική, η απάντηση, ωστόσο, που δίνει ο καθένας μας σε αυτή μαρτυρά και πόσο ψηλά έχει στην ατζέντα του τον όρο "κοινωνική δικαιοσύνη"...

Έχοντας, επίσης, καλή διάθεση, θα μπορούσα να αποδεχθώ τα μπόνους στα "γαλάζια golden boys" και στους τραπεζίτες που κρατούν ομήρους τη ΝΔ και τον πρωθυπουργό με τα υπέρογκα χρέη τους ή την παχυλή επιδότηση της Aegean Airlines αν δεν απολύονταν, για παράδειγμα, οι 2.000 εργαζόμενοι στη ΛΑΡΚΟ ή αν το Δημόσιο έπαιρνε μετοχές στην αεροπορική εταιρεία ώστε σήμερα οι πολίτες να μην αναγκάζονταν να δίνουν ένα μισθό για να αγοράσουν ένα εισιτήριο. Αυτή η κυβέρνηση, όμως, είναι ακριβή με την ελίτ και φτηνή με τους μικρομεσαίους: λεφτά υπάρχουν για τους χορηγούς, εκτινάσσοντας έλλειμμα και δημόσιο χρέος, αλλά όταν πρόκειται για το πόπολο θυμούνται τη δημοσιονομική σταθερότητα αυτοί που εκτροχίασαν το τρένο και το 2009 και πήδηξαν από το καράβι...

Δεν είναι, εξάλλου, ντροπιαστικό να σου πετάνε μερικά προεκλογικά ψίχουλα, όπως τις επιδοτήσεις για τα καύσιμα και το ηλεκτρικό ρεύμα, περιμένοντας να τους ξαναψηφίσεις; Θα μου πείτε πως το ίδιο έκανε κι ο ΣΥΡΙΖΑ το 2019 με τη 13η σύνταξη και θα έχετε δίκιο, μόνο που τότε η πορεία ήταν αντίστροφη: από το βούρκο βγήκαμε στο ξέφωτο, ενώ τώρα βαδίζουμε ξανά από το ξέφωτο στο βούρκο. Μπορούμε και πρέπει να τους σταματήσουμε...

 

Η δεύτερη φορά Αριστερά καλό είναι να μην δώσει εργαλεία στο νεοφιλελευθερισμό...

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Κ. Μητσοτάκης παίζει το πολιτικό του κεφάλι κορόνα γράμματα για τα μάτια των Βαρδινογιάννη, Μυτιληναίου, Περιστέρη και Στάσση. Το ότι λαμβάνει κάποια περισσότερο σοβαρά μέτρα εννέα μήνες μετά τη γέννηση του προβλήματος με τους λογαριασμούς ρεύματος δεν αναιρεί την άποψη πως για χάρη των χορηγών του θέτει σε διακινδύνευση ακόμα και την πρωθυπουργία του. Κι αυτό, αν μη τι άλλο, αποδεικνύει πόσο βαθιά εξαρτημένος είναι από τους εθνικούς μας ολιγάρχες...

Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι, ωστόσο, άμοιρος ευθυνών, κι ας μην κυβερνά σήμερα κι ας μην αύξησε τους λογαριασμούς ρεύματος όταν κυβερνούσε. Αυτός καθιέρωσε στην πράξη τη ρήτρα αναπροσαρμογής- έστω με διαφορετικά χαρακτηριστικά από αυτά που της προσέδωσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη- κι αυτός εισήγαγε στην Ελλάδα το χρηματιστήριο ενέργειας. Πρόσφερε, δηλαδή, στους νεοφιλελεύθερους τα εργαλεία με τα οποία φτωχοποιούν σήμερα το λαό...

Κι αν τα λάθη είναι λογικό να γίνονται, ιδίως από πρωτόπειρους στην εξουσία, κι αυτοί που τα έκαναν, κρίθηκαν γι' αυτά στις εκλογές τού 2019, προβληματίζει το να μην λες κουβέντα σήμερα για κατάργηση της ρήτρας αναπροσαρμογής και του χρηματιστηρίου ενέργειας ή να μιλάς αμφίσημα για το αν θα επανακρατικοποιήσεις τη ΔΕΗ. Οι πολιτικοί δεν πρέπει να κρύβονται πίσω από δικαστικές αποφάσεις γύρω από τη ρήτρα αναπροσαρμογής ούτε από ευρωπαϊκές οδηγίες για το χρηματιστήριο ενέργειας, για το οποίο μπορούν να μπουν όροι και προϋποθέσεις ώστε να μην περνά όλη η αγορά μέσα από αυτό. Το να είναι, συνεπώς, η δεύτερη φορά Αριστερά αλλιώς δεν μου αρκεί ως τσιτάτο, ιδίως όταν το "αλλιώς" θα θυμίζει πιο πολύ τον παλαιοκομματισμό κι όχι το ριζοσπαστισμό...   

 

Ο Τέσλα δεν κολυμπά στην Τζια...

Η πάγια δικαιολογία πίσω από τους παχυλούς μισθούς των "golden boys" είναι πως αν θέλουμε να προσελκύσουμε τα ταλέντα τους στο Δημόσιο πρέπει να τους δώσουμε επιπλέον κίνητρα. Δώστε μου, όμως, εσείς το παράδειγμα ενός έστω "χρυσού παιδιού" που να έχει περάσει από τη δημόσια διοίκηση και να άξιζε να του πούμε "παίρνεις πολλά ρε μπαγασάκο, αλλά τα αξίζεις μέχρι τελευταίου σεντ". Μάλλον δεν θα βρείτε κανέναν όσο κι αν το ψάξετε κι αυτό όχι γιατί η λίστα των "golden boys" είναι βραχεία...

Το να χτίζει με τα λεφτά των φορολογούμενων βίλα με ολυμπιακών διαστάσεων πισίνες σε κοσμικό νησί ο διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΗ θα ήταν σκανδαλώδες ακόμα κι αν η πλειονότητα των πολιτών δεν έδινε ένα μηνιάτικο και παραπάνω για να πληρώσει το λογαριασμό ρεύματος. Τώρα είναι κάτι χειρότερο από σκάνδαλο, είναι γαϊδουριά και γι' αυτό δεν ευθύνεται τόσο ο Γ. Στάσσης, έστω κι αν πιάστηκε ψευδόμενος ακόμα και για την επαγγελματική του ιδιότητα. Η μεγαλύτερη ευθύνη ανήκει φυσικά σε αυτούς που του έδωσαν ένα τόσο πλουσιοπάροχο συμβόλαιο για να μας κοροϊδεύει κατάμουτρα...

Ο Γ. Στάσσης θα έπρεπε να είναι ο Τόμας Έντισον ή ο Νικολά Τέσλα για να δικαιούται να λαμβάνει 360.000 ευρώ ετησίως. Για να αυξηθούν τα έσοδα της ΔΕΗ με την κομπίνα τής ρήτρας αναπροσαρμογής και με τους καταναλωτές να πληρώνουν το μάρμαρο δεν χρειαζόμασταν κάποια μεγαλοφυΐα. Θα μας έκανε και το οποιοδήποτε λαμόγιο στη Βαρβάκειο αγορά που έχει τελειώσει την πέμπτη δημοτικού, αλλά είναι γάτος στο να ξαφρίζει τσέπες με το χαμόγελο στα χείλη...

 

 

Ο Πούτιν χθες φίλος και σήμερα εχθρός, ο Μαδούρο χθες εχθρός και σήμερα φίλος, η Δύση πάντα με την υποκριτική πλευρά της Ιστορίας...

Η Μ. Θάτσερ είχε πει κάποτε για τον ΙΡΑ πως είναι τρομοκράτες και δεν πρέπει να τους δίνεται το οξυγόνο τής δημοσιότητας. Μερικά χρόνια αργότερα διαπραγματευόταν μαζί τους. Πριν μερικά έτη δικτάτορας για τη Δύση ήταν κι ο Νικολάς Μαδούρο, αλλά τώρα διαπραγματεύεται μαζί του για να της πουλά πετρέλαιο. Μην εκπλαγείτε, συνεπώς, αν σε μερικά χρόνια από τώρα η Δύση θα διαπραγματεύεται στο ίδιο τραπέζι με τον "παράφρονα" Βλ. Πούτιν. Το ίδιο, άλλωστε, έκανε και πριν μερικές εβδομάδες... 

Οι τρομοκράτες τού χθες είναι οι αναγνωρισμένοι συνομιλητές τού σήμερα και το αντίστροφο στον οργουελικό μας κόσμο. Γι' αυτό και καλό είναι οι διαχρονικοί τιμητές τής Δύσης να είναι προσεκτικότεροι στις αποτιμήσεις τους γιατί μπορεί (ξανά) αύριο μεθαύριο να χρειαστεί να καταπιούν τη γλώσσα τους. Ιδίως ο πρωθυπουργός μας, η τακτική τού οποίου είναι σε πολλά ζητήματα να κάνει σήμερα ό,τι μέχρι χθες χαρακτήριζε λαϊκισμό, αποδεικνύοντας εμμέσως ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερος λαϊκιστής από τον ίδιο...

Ο λαϊκισμός στην περίπτωση Μητσοτάκη συνοδεύεται κι από μπόλικο θράσος. Γιατί τι άλλο από θράσος είναι να παριστάνεις τον πολέμιο της κερδοσκοπίας στην αγορά ενέργειας όταν ακόμα και τώρα δεν παρεμβαίνεις, για παράδειγμα, στα τιμολόγια ρεύματος, δεν μειώνεις τον ειδικό φόρο στα καύσιμα, ιδιωτικοποιείς τη ΔΕΗ ή δεν αυξάνεις ουσιωδώς τον κατώτατο μισθό; Όπως, όμως, τώρα δίνει μάχες για την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στην ΕΕ αύριο μεθαύριο δεν θα θυμάται καν πως συναντούσε τον ξεχασμένο κι από τους Βενεζολάνους Χ. Γκουαϊδό, που μια φορά κι έναν καιρό συναντούσε με την ιδιότητα του δήθεν πραγματικού προέδρου της Βενεζουέλας. Ευτυχώς, όμως, για τη χώρα ο Κ. Μητσοτάκης προετοιμάζεται για εκλογές οι οποίες και θα αποδειχθούν το κύκνειο άσμα ενός φαύλου αλαζόνα που κυβέρνησε με προμετωπίδα του την ύβρι και θα εισπράξει τη νέμεση που του αξίζει...

  

Τα παλιά κόλπα της νέας δεξιάς...

Αυτές τις ημέρες διαβάζω το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο τού Άγγελου Τσέκερη "Λίγος Εμφύλιος Ακόμα- Η Καραμανλική Τρομοκρατία, η Δημοκρατική Αντίσταση και η Αριστερά, 1958-1963", το οποίο αναφέρεται στο μετεμφυλιακό δεξιό παρακράτος υπό τις ευλογίες τού "εθνάρχη"(χαχα) Καραμανλή. Σήμερα η δεξιά δεν εκτελεί, δεν εκτοπίζει, δεν φυλακίζει Αριστερούς, οφείλουμε να της το αναγνωρίσουμε. 

Χρησιμοποιώντας, ωστόσο, το παχυλό πορτοφόλι των χορηγών της αξιοποιεί κάθε σύγχρονη μορφή προπαγάνδας για να μας παρουσιάζει μια πραγματικότητα η οποία δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, σε συνδυασμό με την εργαλειοποίηση της ΕΥΠ για το μητσοτακικό κι όχι το εθνικό συμφέρον. Στον υπόλοιπο πλανήτη κάνουν μίνι λόκνταουν και παίρνουν κι άλλα αυστηρά μέτρα, αλλά στην Ελλάδα με τον διπλάσιο αναλογικώς αριθμό νεκρών από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο θα την βγάλουμε στις γιορτές με σελφ τεστ και μπόλικη ατομική ευθύνη...

Είμαστε, επίσης, πρωταθλητές Ευρώπης στην ακρίβεια, ωστόσο η κυβέρνηση ιδιωτικοποίησε τη ΔΕΗ ώστε να μην έχει κι επισήμως καμία δυνατότητα επηρεασμού τής αγοράς. Φαντάζομαι, εξάλλου, πως μόνο στη χώρα μας και στη Ζουαζιλάνδη οι ηγέτες τους ισχυρίζονται πως το να είσαι εντός κι εκτός ΜΕΘ είναι το ίδιο και το αυτό. Κατά τα άλλα, θα περάσουμε τις γιορτές με αρκετό revenge porn, me too και δεν συμμαζεύεται προκειμένου να λησμονήσουμε πόσο επικίνδυνος για την κοινωνική πλειονότητα είναι ο κυβερνήτης της...

Δεν ισχυρίζομαι πως ζητήματα όπως η προστασία των γυναικών δεν είναι σημαντικά. Ακόμα, όμως, κι αυτά τα αντιμετωπίζουμε με αρκετές δόσεις κιτρινισμού κι εντυπωσιοθηρίας ώστε στο τέλος να μας μένει το κουτσομπολιό κι όχι η ουσία. Το αίμα και το σπέρμα πάντοτε θα συγκινούν, μόνο που με περισσότερους από 20.000 νεκρούς από την πανδημία και με τον πληθωρισμό να αυξάνεται ακάθεκτος δεν θα έπρεπε να μας απασχολεί τόσο πολύ τι κάνει ο Στ. Παναγιωτόπουλος στο διαδίκτυο ή ο Π. Φιλιππίδης στο κρεβάτι του. Μήπως θα έπρεπε, λέω τώρα, να στρέψουμε το βλέμμα μας από την κλειδαρότρυπα στο εσωτερικό των εμπιπραμένων οικιών μας;... 

 

Με το επιτελικό κράτος ο Μητσοτάκης αυτοπροσδιόρισε το μέγεθος της ευθύνης του για την τραγωδία...

Προφανώς και η πανδημία και η ακρίβεια δεν είναι αποκλειστικώς ελληνικά φαινόμενα. Όλος ο πλανήτης υποφέρει από τον κοροναϊό και την εκτόξευση των τιμών. Μόνο που η Ελλάδα τυγχάνει να είναι πρωταθλήτρια ή από τις πρώτες χώρες, στην Ευρώπη τουλάχιστον, και σε νεκρούς ανά εκατομμύριο πληθυσμού αλλά και στην τιμή τού ρεύματος, για παράδειγμα. Δεν μπορεί να μην υπάρχει κάποια εξήγηση γι' αυτό ή να μην ευθύνεται καθόλου η ελληνική κυβέρνηση...

Υπάρχουν κράτη στη δυτική Ευρώπη που ξεμένουν επί μήνες ή κι επί χρόνια με υπηρεσιακές κυβερνήσεις κι όμως η δημόσια διοίκησή τους λειτουργεί ρολόι. Το ίδιο, βεβαίως, δεν ισχύει στην Ελλάδα όπου όλα περνούν από το γραφείο τού υπουργού και τα περισσότερα κι από το γραφείο τού πρωθυπουργού. Ιδίως με το επιτελικό κράτος, τον πρώτο νόμο άλλωστε που ψήφισε η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ο πρωθυπουργός αυτοπροσδιόρισε το μέγεθος της ευθύνης του για ό,τι πηγαίνει στραβά σε αυτήν τη χώρα...

Όπως κι αν έχει, ο Κ. Μητσοτάκης μόνο άμοιρος ευθυνών δεν είναι για το ότι πεθαίνουν άνθρωποι εκτός ΜΕΘ ή για το ότι οι ΜΕΘ που υποτίθεται πως έφτιαξε είναι ακόμα κι επικίνδυνες, για το ότι δεν προσέλαβε ούτε έναν μόνιμο γιατρό ή για το ότι ο προϋπολογισμός για την υγεία το 2022 θα είναι μικρότερος κατά 900 εκατομμύρια ευρώ σε σχέση με φέτος. Ούτε είναι υπευθυνότητα να ιδιωτικοποιείς τη ΔΕΗ εν μέσω πανδημίας ή να ψηφίζεις αντεργατικά νομοσχέδια ή να ζητάς από τους παραγωγούς πανεπιστημιακό πτυχίο για να πουλάνε στις λαϊκές. Όλα αυτά και πολλά περισσότερα αποδεικνύουν ακραία ταξική πολιτική υπέρ των λίγων και ισχυρών. Κι αυτό κανένα επικοινωνιακό κόλπο δεν θα μπορεί να το αποκρύβει για πολύ ακόμα...

 
 

Υπάρχουν δημόσια αγαθά, ούτε κρατικά ούτε ιδιωτικά...

Το κράτος δεν είναι πανάκεια, η ιστορική εμπειρία έχει άλλωστε αποδείξει ότι η γραφειοκρατία κι ο κομματισμός του συνεπάγονται στασιμότητα, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Ούτε θα έπρεπε να είναι στο αντικείμενο των δραστηριοτήτων του η επιχειρηματικότητα. Και σε θεσμικό, επίσης, επίπεδο αρκετές φορές καταντά δυνάστης τού πολίτη κι όχι προστάτης ή βοηθός του...

Ούτε οι αποτυχημένες κρατικοποιήσεις ούτε οι εξίσου αποτυχημένες ιδιωτικοποιήσεις, όμως, μπορούν να είναι το μέλλον. Για να μην πάμε μακριά, σκεφτείτε πόσο βοήθησαν τον ανταγωνισμό η ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής Αεροπορίας ή του ΟΤΕ. 

Στην ουσία δημιουργήθηκαν ιδιωτικά μονοπώλια ή ολιγοπώλια με συνέπεια να πληρώνουμε από τα ακριβότερα αεροπορικά εισιτήρια για τα ταξίδια εντός Ελλάδας και λογαριασμούς τηλεφωνίας στην Ευρώπη. Η λειτουργία, επίσης, της ΔΕΗ με αμιγώς ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια τα τελευταία δύο χρόνια, δίχως να λαμβάνεται υπόψη το δημόσιο συμφέρον, έχει συγκροτήσει καρτέλ και στην ενέργεια...

Ο δημόσιος έλεγχος υπό άμεση λαϊκή λογοδοσία θα μπορούσε να είναι μια κάποια λύση όσον αφορά δημόσια αγαθά όπως η υγεία, η παιδεία, η ενέργεια, το νερό, η τηλεφωνία, οι ένοπλες δυνάμεις, το σωφρονιστικό σύστημα. Ένα σύστημα, δηλαδή, το οποίο θα συνδύαζε τα καλύτερα από τους δύο κόσμους αφού δεν είναι όλα προς πώληση αλλά ούτε τίποτα που να μην σχετίζεται με το κέρδος, τουλάχιστον στον καπιταλισμό. Μέχρι, συνεπώς, ο κόσμος μας να γίνει πιο σοσιαλιστικός θα ήταν λάθος να συνεχίσουμε με δεξιές ή αριστερές δοξασίες που έχουν αποδειχθεί επανειλημμένως αποτυχημένες...   

 

 
 

Ο μάγος πρέπει και να θέλει να κάνει μαγικά...

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι πλανητάρχης κι ακόμα κι αν ήταν δεν θα μπορούσε να επιλύσει μόνος του όλα τα προβλήματα της οικουμένης. Ούτε είναι μάγος για να επιλύει χάρη στο άγγιγμά του ζητήματα όπως η πανδημία, οι φωτιές και η ακρίβεια. 

Κάπου εδώ, όμως, τελειώνουν και οι δικαιολογίες του γιατί για να επιλύεις προβλήματα πρέπει και να έχεις τη διάθεση να χρησιμοποιείς όλα σου τα όπλα. Κι ο πρωθυπουργός δεν το έχει κάνει ούτε για την πανδημία ούτε για τις φωτιές ούτε για την ακρίβεια...

Πού είναι η ενίσχυση του ΕΣΥ, της δασοπροστασίας ή τα μέτρα ενίσχυσης των εισοδημάτων και παρεμπόδισης των καρτέλ; Πουθενά γιατί άλλες είναι οι προτεραιότητες αυτής της κυβέρνησης, όπως αποδεικνύεται κι από τη διαφήμιση των επενδυτών που θα έρθουν για να φτιάξουν δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια για τους πλούσιους. Κι επειδή ακριβώς δεν πείθουν πως νοιάζονται για τα συμφέροντα των πολλών δυσκολεύονται και να τους πείσουν να εμβολιαστούν...

Ιδίως στην ενέργεια είναι προκλητικό να μην αξιοποιείται η ΔΕΗ ως όχημα πίεσης και στις ιδιωτικές εταιρείες να μειώσουν τα τιμολόγιά τους. Για να μην αναφερθώ στις εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ με τα οποία αμείβονται ετησίως golden boys για να λύνουν κάθε πρόβλημα με αύξηση τιμολογίων. Είπαμε, όμως, για να λύσεις ένα πρόβλημα πρέπει πρωτίστως να θες να το λύσεις κι αυτό δεν ισχύει για τη σημερινή κυβέρνηση των ολιγαρχών...

 

Κι ο Μητσοτάκης ξέρει ότι ο προκάτοχος θα είναι και διάδοχός του...

Ο Κ. Μητσοτάκης πολύ θα ήθελε να πάει σε εκλογές το 2020 για να "κάψει" την απλή αναλογική και να κυβερνήσει ένα συν τέσσερα χρόνια. Στην πραγματικότητα θα παραιτείτο ακόμα και σήμερα αν είχε προηγουμένως αλλάξει τον εκλογικό νόμο κι αν μπορούσε να δικαιολογήσει στο πόπολο επαρκώς μια τέτοια απόφαση, εν μέσω μάλιστα κρίσης με την Τουρκία. Ο πρωθυπουργός είναι πολλά πράγματα, αλλά δεν είναι ανόητος: ξέρει ότι η επικοινωνιακή φούσκα που έχει καταφέρει πράγματι να δημιουργήσει δεν πρόκειται να κρατήσει για πάντα...

Όσο ξύλο κι αν δώσουν τα ΜΑΤ, όσο δημόσιο πλούτο κι αν παραχωρήσει σε ιδιώτες μπιρ παρά, ικανοποιώντας χυδαία λαϊκά αντανακλαστικά για νόμο, τάξη κι ασφάλεια και περιορισμό τού Δημοσίου άνευ όρων, στο τέλος θα μετρήσει η τσέπη των μικρομεσαίων. Και οι μικρομεσαίοι, τουλάχιστον για το επόμενο έτος, δεν πρόκειται να δουν χαρά στα σκέλια τους. Μάλλον περισσότερα θα δώσουν- με την αύξηση, για παράδειγμα, των τιμολογίων τής ΔΕΗ, των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων κι άρα του ΕΝΦΙΑ και τις 30% υποχρεωτικές ηλεκτρονικές συναλλαγές για το αφορολόγητο- από όσα θα πάρουν. Κι αυτό κανένας ΣΚΑΙ δεν μπορεί να το κρύψει...

Μετά από την ήττα τής ΝΔ το Σεπτέμβριο του 2015 και το αλαλούμ με την εκλογή νέου αρχηγού της ο Αλέξης Τσίπρας έμοιαζε προορισμένος να κυβερνήσει σερί για μια δεκαετία. Ποτέ, όμως, η Ιστορία δεν έχει ακολουθήσει γραμμική πορεία, αφού τα γεγονότα είναι πεισματάρικα.

Αυτά τα πεισματάρικα γεγονότα φοβάται τώρα ο Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος γνωρίζει άλλωστε ότι σε σχέση με τον προκάτοχο και διάδοχό του δεν διαθέτει ούτε ηθικό πλεονέκτημα ούτε προσωπικό επικοινωνιακό χάρισμα ούτε, κυρίως, ενδιαφέρον για τους μικρομεσαίους. Και γι' αυτό όσο μειώνεται η αποδοχή του τόσο περισσότερο θα αυξάνονται το ξύλο και η ακροδεξιά ρητορική...

Ο σοσιαλισμός τελευταίο καταφύγιο των θυμάτων τής ελεύθερης αγοράς...

Είναι λογικό η κρατική γραφειοκρατία, έστω κι αν τα τελευταία χρόνια έχει μειωθεί σημαντικά, να απωθεί πολλούς από το να μιλήσουν με καλά λόγια για το Δημόσιο. Όπως, όμως, οι σταλινικοί κομμουνιστές αγιοποιούν το κράτος, με τον ίδιο τρόπο και οι φιλελεύθεροι ηρωοποιούν τον ιδιωτικό τομέα μολονότι μόνο από άγιους δεν αποτελείται το μεγάλο ή και το μικρότερο κεφάλαιο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο στιγματισμός των κρατικοποιήσεων και η εξύμνηση των ιδιωτικοποιήσεων από τους νεοφιλελέδες...

Το πιο πρόσφατο αφήγημα θέλει τους καταναλωτές να κερδίζουν από πιθανή ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και τη λειτουργία κι άλλων επιχειρήσεων ενέργειας. Στην θεωρία αυτό θα αυξήσει τον ανταγωνισμό και θα μειώσει τις τιμές. Αν, όμως, ρίξουμε μια ματιά στις τηλεπικοινωνίες ή τις αερομεταφορές στην Ελλάδα θα αντιληφθούμε ότι τα μονοπώλια ή ολιγοπώλια σχηματίζουν καρτέλ- τραστ που στο τέλος πληρώνουν ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φραντς...

«Χάρη» στην ιδιωτική πρωτοβουλία οι Έλληνες πληρώνουμε από τα ακριβότερα, αν όχι το ακριβότερο, πάγια στην Ευρώπη για την κινητή και τη σταθερή τηλεφωνία. Ποιος ανάμεσά μας, άλλωστε, δεν έχει να διηγηθεί μια πικρή ιστορία από την αντιμετώπισή του από τη Vodafone, την Cosmote, τη Wind ή τη Forthnet; 

Γι’ αυτό κι ενώ οι περισσότεροι αποτασσόμαστε το κράτος- πατερούλη κι ορθώς πράττουμε, από αυτό είναι που αναζητάμε την προστασία ή και σωτηρία μας εν ώρα ανάγκης. Ο σοσιαλισμός έχει πάντοτε τον τελευταίο λόγο γιατί ο νόμος τής ζούγκλας τού καπιταλισμού μας αφήνει συνήθως ανοχύρωτους στους εκμεταλλευτές και στους απατεώνες...

Η δεξιά παρένθεση στόχος και της πλειονότητας των πολιτών πολύ σύντομα…

Έχει ξεκινήσει από την προεκλογική περίοδο η καταστροφολογία για τη ΔΕΗ από εκείνους που την απαξίωσαν, υποχρεώνοντάς την να παραχωρήσει μερίδιο στην αγορά και κομμάτια των εργασιών της μπιρ παρά της αντί να επιτραπεί απλώς στους ιδιώτες να επενδύσουν ρισκάροντας στο χώρο τής ενέργειας κι όχι τρώγοντας από τα έτοιμα. Οι Κασσάνδρες, εξάλλου, επιχαίρουν και για  τις ζημιές της, όπως η πώληση, αν αυτό συμβεί, των λιγνιτικών της μονάδων που είναι εφάπαξ. Και τώρα ετοιμάζονται να πουλήσουν τα εναπομείναντα φιλέτα της, κυρίως τις υδροηλεκτρικές της μονάδες, στο όνομα της εξυγίανσης της ΔΕΗ...

Την ίδια ώρα, στην κυβέρνηση συνδέουν τη μείωση της εγκληματικότητας με την πλήρη κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και τη μη απόδοση ΑΜΚΑ στους μετανάστες και στους πρόσφυγες- άρα και στα παιδιά τους-, τις οποίες θεωρούν για επικοινωνιακούς λόγους πανάκεια. Παραλλήλως, βεβαίως, συνδέουν την αποφυλάκιση Φλώρου με τον νέο Ποινικό Κώδικα, όταν αυτή ήταν απόφαση δικαστών που έχουν πάρει ήδη μηνύματα επιείκειας από τη νέα κυβέρνηση για τους πολιτικούς της φίλους. Με λίγα λόγια, ο Κ. Μητσοτάκης είναι ακριβός στα πίτουρα όταν πρόκειται για τους κολλητούς του και φτηνός στο αλεύρι όταν πρόκειται για το δημόσιο συμφέρον…

Φυσικά και οι προγραμματικές δηλώσεις τής κυβέρνησης θα μας δώσουν ένα πιο ξεκάθαρο στίγμα για το προς τα πού θα πορευτεί. Οι πρώτες της ημέρες, όμως, καθιστούν ακόμα πιο αναγκαία την άμεση ανασυγκρότηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τη συνεργασία της με τις υπόλοιπες προοδευτικές- έστω στην πινακίδα τους- δυνάμεις τής αντιπολίτευσης ώστε η δεξιά παρένθεση να καταστεί από στόχος πραγματικότητα. Αυτός, άλλωστε, θα είναι ο στόχος και της πλειονότητας του ελληνικού λαού πολύ άμεσα.

Οι εφοπλιστές είναι φίλοι μας...

Μια φορά κι έναν καιρό η ριζοσπαστική Αριστερά είχε κάνει σύνθημά της τη δικαιότερη φορολόγηση των εφοπλιστών, οι οποίοι, ιδίως κατά τη διάρκεια της κρίσης, θα όφειλαν κι από μόνοι τους να αποδεχθούν να καταβάλλουν υψηλότερους φόρους από τους μηδαμινούς που καταβάλλουν και σήμερα. Θα ήταν άλλη μία από τις πολλές συγκρούσεις που είχε προαναγγείλει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση...

Εδώ και τριάμισι χρόνια, ωστόσο, που κυβερνά ο Αλ. Τσίπρας ούτε καν στη ρητορική του απειλεί τους εφοπλιστές. Αντιθέτως, και κατά το χαιρετισμό του στα "Ποσειδώνια" το μόνο που ψέλλισε ήταν κάτι για την αναγκαιότητα προστασίας των εργαζομένων στη ναυτιλία. Τίποτα άλλο...

Η σύγκρουση με τους εφοπλιστές η οποία δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ είναι, "απλώς", μία από τις πολλές που δεν πραγματοποίησε η κυβέρνηση της πρώτης φοράς Αριστεράς. Τις προάλλες, για παράδειγμα, ο πρωθυπουργός μιλούσε για τα οφέλη από τη διάλυση της ΔΕΗ και το άνοιγμα της αγοράς ενέργειας, δηλαδή το ότι κάποιοι γίνονται παραγωγοί ενέργειας παίρνοντας στο τζάμπα τις υποδομές και το δίκτυο της ΔΕΗ. Αν τα έλεγε όλα αυτά ο Κ. Μητσοτάκης, οι συριζαίοι θα είχαν βγει τουλάχιστον στα κάγκελα εναντίον των πουλημένων στο νεοφιλελευθερισμό...

Το ζητούμενο δεν είναι η σύγκρουση για τη σύγκρουση, η επαναστατική γυμναστική από την οποία υποφέρει ακόμα κομμάτι τής Αριστεράς. Ωστόσο, η πολλάκις εξαγγελθείσα από τον Αλ. Τσίπρα δίκαιη και βιώσιμη ανάπτυξη περνά μέσα κι από τη φορολογική δικαιοσύνη, από την ουσιαστική εφαρμογή τής συνταγματικής επιταγής για τη συνεισφορά στα φορολογικά βάρη αναλόγως της δυνατότητας του κάθε πολίτη...

Σε αυτό το πλαίσιο, δεν θα πρέπει να είναι αυτοσκοπός και η ανασύσταση της μεσαίας τάξης πάνω στο στρεβλό μοντέλο τού παρελθόντος, που την ήθελε ικανοποιημένη με τα ψίχουλα που της πετούσε η ελίτ. Πολιτική είναι πράγματι η εξεύρεση της χρυσής τομής, αλλά δίχως τη σύγκρουση που έρχεται ως συνέπεια της μεταρρυθμιστικής πνοής καταντά τυποποιημένος μικροκομματισμός...

Τόσο Αριστεροί που αρνούνται ακόμα και την αναδοχή στα ομόφυλα ζευγάρια...

Ο Αλ. Τσίπρας είχε αποδώσει τη ρητορική του ως αξιωματική αντιπολίτευση σε ψευδαισθήσεις. Κάθε άνθρωπος, ακόμα κι αν είναι πολιτικός, μπορεί να τις έχει, αν υποθέσουμε πως δεν ψεύδεται περί αυτών. Σήμερα ο πρωθυπουργός πολύ φοβάμαι πως καλλιεργεί ένα δεύτερο γύρο ψευδαισθήσεων, ο οποίος σχετίζεται με τη μεταμνημονιακή εποχή...

Ναι μεν είναι προσεκτικός αυτήν τη φορά και δεν ισχυρίζεται πως θα σκίσει τις μνημονιακές δεσμεύσεις και θα είναι ημέρα μεσημέρι, αλλά δημιουργεί προσδοκίες στον ελληνικό λαό οι οποίες δεν ανταποκρίνονται ξανά στην πραγματικότητα. Όταν ήδη έχει ψηφίσει νέες οριζόντιες μειώσεις στις συντάξεις για το 2019 και του αφορολόγητου για το 2020, όταν έχει δεσμευτεί σε πρωτογενή πλεονάσματα του 3,5% μέχρι και το 2023 κι όταν δεν γνωρίζει ακόμα πώς θα ρυθμιστεί το χρέος και ποιο θα είναι το πλαίσιο της μεταμνημονιακής εποπτείας δεν μπορεί να εμφανίζεται με την αισιοδοξία τού αδαούς. Ιδίως όταν στο μεταξύ τα έχει ξεπουλήσει όλα, ακόμα και τη ΔΕΗ, την πώληση των λιγνιτικών μονάδων τής οποίας παρουσιάζει ως καλύτερη λύση από τη "μικρή ΔΕΗ" των σαμαροβενιζέλων όταν οι διαφορές τους αγγίζουν τις μικρολεπτομέρειες...

Αν ο πρωθυπουργός ήθελε και νέα τετραετία, θα έπρεπε να είχε προχωρήσει σε εκλογές λίγους μήνες μετά από την επανεκλογή του το Σεπτέμβριο του 2015, όταν δηλαδή συνειδητοποίησε ότι το παράλληλο πρόγραμμα δεν θα ήταν δυνατό να απαλύνει το μνημονιακό πόνο. Επέλεξε, ωστόσο, να εφαρμόσει το τρίτο πρόγραμμα μέχρι κεραίας με την προσδοκία πως θα έχει το χρόνο μετά από τη λήξη του να εφαρμόσει τις δικές του πολιτικές και να ξαναβγεί καβάλα στο άλογο...

Μόνο που ο χρόνος από τον Αύγουστο του 2018 μέχρι και το Σεπτέμβριο του 2019, έστω κι αν υποθέσουμε πως θα του δοθεί μια καθαρή έξοδος, είναι πολύ λίγος και πολύ υποθηκευμένος ήδη σε δεσμεύσεις προκειμένου να γυρίσει το ματς. Κι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ούτε με την επίκληση μιας κάθαρσης η οποία δεν έχει ορατά αποτελέσματα, πολλώ δε μάλλον όταν σκιές αυθαιρεσίας βαρύνουν πλέον κι αυτήν την κυβέρνηση...

Το Μαξίμου εδώ και πολύ καιρό έχει μπει στον αστερισμό των συμψηφισμών: "Η Μπέτυ έγινε καθηγήτρια πανεπιστημίου εν μια νυκτί, αλλά η Μαρέβα ξεπλένει χρήματα με offshore", "ο Ρουβίκωνας κάνει ακτιβισμό, αλλά εσείς φάγατε τα δώρα τής Novartis και τα δάνεια των τραπεζών", για παράδειγμα. Την ίδια ώρα, δεν μπορεί ένα υποτίθεται ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα να πείσει μερίδα βουλευτών του να αποδεχθεί την αναδοχή από ομόφυλα ζευγάρια, καταργεί την αξιολόγηση δημοσίων υπαλλήλων και κάνει πίσω κάθε φορά που η εκκλησία τού πηγαίνει κόντρα. Με λίγα λόγια, όλο και θολώνουν οι διαχωριστικές γραμμές με τη ΝΔ κι όλο γίνεται και πιο πειστικό το "τι Πλαστήρας τι Παπάγος"...

Και κάπως έτσι ένας τακτικός ελιγμός μετατρέπεται σε στρατηγική ήττα...

Αυτό που συμβαίνει με τη ΔΕΗ εδώ και πολλά χρόνια είναι εθνικό έγκλημα. Είναι άλλο πράγμα να απελευθερώνεις την αγορά ενέργειας, που είναι θεμιτό, και είναι άλλο να υποχρεώνεις μια εθνική επιχείρηση- κολοσσό να έχει σώνει και καλά λιγότερα κέρδη και να πουλά στους ανταγωνιστές της φτηνό ρεύμα και να αγοράζει από αυτούς ακριβά μόνο και μόνο για να μπουν κι άλλοι στο κόλπο...

Όποιος θέλει να ανταγωνιστεί τη ΔΕΗ πρέπει να είναι ελεύθερος να το κάνει, αρκεί βεβαίως να μην είναι απατεώνας τύπου Energa. Δεν είναι δυνατό, ωστόσο, να απαιτεί να παράγει μέσα από τις μονάδες τής Επιχείρησης, καθώς και την ιδιωτικοποίησή τους μπιρ παρά στο όνομα της ελεύθερης αγοράς. Επιχειρηματικότητα σημαίνει ανάληψη ρίσκου, όχι πλιάτσικο στη δημόσια περιουσία. Σε διαφορετική περίπτωση η Ελλάδα τού 2017 θα θυμίζει όλο και περισσότερο τη μετασοβιετική Ρωσία τού Μπ. Γέλτσιν, όπου οι ολιγάρχες έκαναν πάρτι με ξένα κόλλυβα...

Με τα παραπάνω καθίσταται σαφές ότι δεν υποτιμώ το ζήτημα της ΔΕΗ, δίχως όμως να συμπαρατάσσομαι με τα προνόμια που απολαμβάνουν ακόμα οι συνδικαλιστές και οι εργαζόμενοι σε αυτή- δεν αναφέρομαι σε εκείνους που εκτελούν βαριά κι ανθυγιεινή εργασία στα λιγνιτωρυχεία. Για να δώσω ένα ελάχιστο παράδειγμα, είναι αδιανόητο κάποιοι να λαμβάνουν επίδομα ηλεκτρονικού υπολογιστή όταν δεν ξέρουν καν πώς ανοίγει...

Όπως κι αν έχει, ωστόσο, για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας η μείωση του αφορολόγητου στα 5.900 ευρώ, στο οποίο φαίνεται πως έχει συμφωνήσει η κυβέρνηση, είναι σημαντικότερη υπόθεση από το μέλλον τής ΔΕΗ, κι ας έχει μετατραπεί το τελευταίο σε μεγάλο αγκάθι για την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικά και υπάρχει εκτεταμένη φοροδιαφυγή, αν και μαζεύεται με τη χρήση τού πλαστικού χρήματος, αλλά μια τόσο μεγάλη μείωση του αφορολόγητου χτυπά δίκαιους κι άδικους κι απέχει πολύ περισσότερο από την κοινωνική δικαιοσύνη σε σύγκριση με το αν θα εξακολουθούν να είναι δημόσιοι υπάλληλοι οι συνδικαλιστές τής ΓΕΝΟΠ...

Θα ήταν, επομένως, πολύ πιο έντιμο για την κυβέρνηση να είχε συμφωνήσει σε όλα με τους δανειστές από το περασμένο φθινόπωρο από τη στιγμή που δεν είχε και δεν έχει την πυγμή για να φτάσει σε ρήξη. Πώς περίμεναν, αλήθεια, στο Μέγαρο Μαξίμου και στα υπουργεία να υποχωρήσουν οι θεσμοί όταν οι τελευταίοι γνωρίζουν ότι ο αντίπαλός τους δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσει τα πιο ακραία των διαπραγματευτικών του όπλων; Φτάνουμε έτσι στο σημείο όχι μόνο να συμφωνηθεί ένα νέο επώδυνο πακέτο μέτρων, αλλά αυτό να συνοδεύεται κι από μια πολύμηνη καθυστέρηση η οποία έχει ανακόψει οποιαδήποτε ψευτοεπιστροφή στην ανάπτυξη...

Αν μη τι άλλο, αν η κυβέρνηση είχε συμφωνήσει από τον Οκτώβριο του 2016 σε αυτά στα οποία έτσι κι αλλιώς θα συμφωνήσει τον Απρίλιο του 2017, σήμερα θα μπορούσε να πανηγυρίζει τουλάχιστον για τους αριθμούς και να ελπίζει βασίμως σε αναστροφή τού επενδυτικού κλίματος. Τώρα μοιάζει όλο και πιο πολύ με κερατά και δαρμένο στην προσπάθειά της να εξηγήσει πώς ένας τακτικός ελιγμός μετατρέπεται σε στρατηγική ήττα...  

 

Τα οργισμένα νιάτα δεν έχουν το δικαίωμα να ατιμάζουν τα περήφανα γηρατειά, αλλά αυτό ισχύει κι αντιστρόφως...

Περπατώντας χθες πέριξ της πλατείας Συντάγματος την ώρα τής συγκέντρωσης των συνταξιούχων έγινα άθελά μου ωτακουστής τηλεφωνικής συζήτησης που είχε νεαρή, η οποία έλεγε στον συνομιλητή της πως καλά κάνει η κυβέρνηση και κόβει τη συντάξεις αφού η αποκαλούμενη τρίτη ηλικία είναι αυτή που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία και τη νέα γενιά στην ανεργία ή στη μετανάστευση- χρησιμοποίησε και βαρύτερες εκφράσεις, οι οποίες δεν υπάρχει λόγος να αναπαραχθούν στο παρόν. Η συγκεκριμένη κοπέλα είχε και άδικο και δίκιο. Τα μνημόνια επέβαλαν τα ίδια βάρη σε ανθρώπους με πολύ διαφορετική πορεία ζωής: οι κύριες κι επικουρικές συντάξεις ψαλιδίστηκαν το ίδιο τόσο σε εκείνους που δεν κατέβαλλαν από την τσέπη τους εισφορές, συνταξιοδοτήθηκαν από τα 50 ή και σε νεαρότερη ηλικία και εισέπρατταν 2.000 και βάλε ευρώ μηνιαίως (βλ. ΟΤΕ, ΔΕΗ, Ολυμπιακή Αεροπορία κι όχι μόνο), αλλά και σε αυτούς που εργάστηκαν από μικρά παιδιά, μακριά από την ασφάλεια του Δημοσίου, καταβάλλοντας μόνοι τους σε αρκετές περιπτώσεις τις εισφορές τους ή, τέλος πάντων, αυτές καταβάλλονταν από εργοδότες που μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να τους απολύσουν...

Έχουμε κλάψει όλα αυτά τα χρόνια πάρα πολύ πάνω από το χυμένο γάλα. Οι λόγοι και για την κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων έχουν υπεραναλυθεί και δικαίως, ανεξαρτήτως αν δεν καταλήγουμε όλοι στα ίδια συμπεράσματα. Το μέγα ζητούμενο είναι, όμως, τι κάνουμε από εδώ και πέρα, αφού πρώτα παραδεχθούν και οι αρμόδιοι θεσμικοί παράγοντες δημοσίως την πικρή αλήθεια, ότι δηλαδή το σημερινό ασφαλιστικό- συνταξιοδοτικό σύστημα είναι κλινικώς νεκρό και κρατιέται στη ζωή από τον αναπνευστήρα ενός κράτους που είναι έτσι κι αλλιώς χρεοκοπημένο...

Τι σημαίνει αυτό σε απλά ελληνικά; Πως οι σημερινοί συνταξιούχοι κι εκείνοι που βρίσκονται ένα βήμα από το να πάρουν σύνταξη θα πρέπει να κληθούν το συντομότερο δυνατό να απαντήσουν σε ένα πολύ δύσκολο ερώτημα: θα δεχθούν να μειωθούν κι άλλο οι συντάξεις τους μήπως μπορέσουν μια ημέρα και τα παιδιά τους να πάρουν μια στοιχειώδη σύνταξη ή θα οδηγηθούμε σε έναν πόλεμο γενεών που, αν γενικεύσω το παράδειγμα της νεαρής στην πλατεία Συντάγματος, έχει ήδη ξεκινήσει;...

Η κυβέρνηση οφείλει, έστω τώρα, να παρακάμψει το πολιτικό κόστος, να γίνει περισσότερο ειλικρινής απέναντι στους συνταξιούχους και στην ευρύτερη κοινωνία και να πει ξεκάθαρα ότι είτε θα υπάρξει νέος γύρος περικοπών, τουλάχιστον στις υψηλές συντάξεις, είτε στο τέλος κανείς δεν θα παίρνει τίποτα αφού το ταμείο είναι άδειο και δεν πρόκειται να γεμίσει άμεσα ακόμα κι αν η πραγματική οικονομία δείξει σημάδια ανάκαμψης από το 2017. Αποκρούω μετά βδελυγμίας τον κοινωνικό αυτοματισμό και, φυσικά, θεωρώ πως είναι μεγάλη αδικία να περικόπτεται η σύνταξη κάποιου οικογενειάρχη που εργάστηκε σκληρά σε όλη του τη ζωή για να μπορεί να απολαύσει χρόνια ξεγνοιασιάς στα γεράματά του. Οφείλει, ωστόσο, κι εκείνος να συνειδητοποιήσει τις μεγάλες ευθύνες τής γενιάς του, αν και βεβαίως δεν μπορεί η ευθύνη να αποδίδεται συλλογικά κι όχι εξατομικευμένα, για το ότι οι σημερινοί εικοσάρηδες αισθάνονται ευτυχισμένοι αν βρουν σύμβαση ορισμένου χρόνου με 300 ευρώ σε κάποιο πολυκατάστημα στο οποίο απασχολούνται σαν σκλάβοι πριν επιστρέψουν στο σπίτι που μένουν μαζί με τους γονείς τους. Τα οργισμένα νιάτα δεν έχουν το δικαίωμα να ατιμάζουν τα περήφανα γηρατειά, αλλά αυτό ισχύει κι αντιστρόφως...

Οι μετανάστες κι ο Φωτόπουλος είναι ανθρωπόμορφα τέρατα; Καλό το παραμύθι σας, αλλά μου κρύβετε τον δράκο...

Ας υποθέσουμε πως η πολιτική ηγεσία τού υπουργείου Δημόσιας Τάξης  είχε όντως δώσει εντολή για την απελευθέρωση όλων των υπό κράτηση μεταναστών και η συγκεκριμένη "είδηση" δεν ήταν απλώς το τελευταίο κόλπο τής μονταζιέρας τής Ν.Δ., που έλαβε τεράστια δημοσιότητα χάρη στο πάντα πρόθυμο ΣΚΑΙ. Τί είναι οι μετανάστες για να φοβόμαστε πως αν αφεθούν ελεύθεροι θα καταστρέψουν τη χώρα; Ιμπεριαλιστές εξωγήινοι, χολερικοί υπάνθρωποι, τερατόμορφα ζόμπι τα οποία με το που δουν το φως τού ήλιου θα εξαπολύσουν επίθεση στους φιλήσυχους μικροαστούς και στη νοικοκυρεμένη ζωή τους; Και πού είναι το έγκλημα εργαζόμενοι να λαμβάνουν το "υπέρογκο" ποσό των έξι ευρώ για τροφεία (για σάντουιτς και καφέ δηλαδή), όπως συνέβη ύστερα από συλλογική διαπραγμάτευση στη ΔΕΗ, την οποία οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν αποστερήσει από έσοδα δισεκατομμυρίων ευρώ προκειμένου να παραδώσουν την παραγωγή ενέργειας μπιρ παρά στους εθνικούς μας νταβατζήδες; Τα ερωτήματα, φυσικά, είναι ρητορικά. Τις τελευταίες ημέρες γινόμαστε μάρτυρες ενός ακόμα επεισοδίου τού σίριαλ "Ο λαός με την πλουσιοπάροχη ζωή του φταίει για τα μνημόνια κι όχι το μεγάλο κεφάλαιο". Είναι λογικό, άλλωστε, να συμβαίνει αυτό όταν έχει ξεκινήσει η ολομέτωπη επίθεση της κυβέρνησης στη διαπλοκή, με την τελευταία να πετά το μπαλάκι στην εξέδρα, εφευρίσκοντας σκάνδαλα από το πουθενά...

Οχι κύριοι, δεν είναι ούτε οι μετανάστες ούτε ο Νίκος Φωτόπουλος το πρόβλημα αυτής της χώρας, κι ας έχουν κατασυκοφαντηθεί για διαφορετικούς λόγους ο καθένας τους. Οταν μου λένε πως δεν μπορεί η Ελλάδα να αντέξει τόσους ξένους τους απαντώ πως, αντιθέτως, υπάρχουν πολλοί έλληνες στους οποίους ευχαρίστως θα παραχωρούσα άδεια εργασίας στο εξωτερικό για να μας απαλλάξουν από την παρουσία τους ώστε να ανασάνει αυτός ο τόπος. Φαντάζομαι έχετε κι εσείς υπόψη πληθώρα πολιτικών, επιχειρηματιών, τραπεζιτών, εφοπλιστών, δημοσιογράφων ή διεφθαρμένων δημοσίων υπαλλήλων τους οποίους πολύ ευχαρίστως θα βάζατε σε ένα καράβι χωρίς επιστροφή κι ας είναι ελληνικής καταγωγής κι όχι πακιστανικής ή μπαγκλαντεσιανής. Κι αντί να παραδειγματιζόμαστε από συνδικαλιστές που δεν σκύβουν το κεφάλι και να ζητούμε κι εμείς με τη σειρά μας το μερίδιο που αναλογεί στην εργασία μας απαιτούμε την εξομοίωση όλων προς τα κάτω. Κι αν αύριο μεθαύριο η ΔΕΗ αυξήσει τα τιμολόγια, όπως έγινε τα τελευταία χρόνια την ώρα που μειώνονταν κατακόρυφα οι αποδοχές των εργαζομένων της, είναι φαρισαϊσμός να λέμε πως γι' αυτό θα φταίνε τα 15.000.000 ευρώ των σάντουιτς και των καφέδων όταν οι διάφοροι κρατικοδίαιτοι "μπίζνεσμεν" καιροφυλακτούν στη γωνία για να γίνουν ενεργειακοί κολοσσοί μέσω της σχεδόν δωρεάν παραχώρησης σε αυτούς ρεύματος και της δημόσιας περιουσίας. Η πολυδιαφημισμένη ιδιωτική πρωτοβουλία απαιτεί από τη ΔΕΗ να της παραχωρήσει τα εργοστάσιά της τζάμπα (έτσι γίνομαι κι εγώ μεγαλοεπιχειρηματίας), αλλά κανένας δεν ξεσηκώνεται γι' αυτό το έγκλημα παρά μόνο η ΓΕΝΟΠ. Γι' αυτό και η ΓΕΝΟΠ πρέπει να πεθάνει στο όνομα του κοινωνικού αυτοματισμού και της ιδεοληψίας "να ψοφήσει και η κατσίκα τού γείτονα"...

Θέλετε να μιλήσουμε για τα προβλήματα αυτής της χώρας; Πολύ ευχαρίστως. Ας μιλήσουμε, επομένως, για τη φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή όχι μόνο των μικρομεσαίων αλλά και των εχόντων και κατεχόντων, για το λαθρεμπόριο καυσίμων και τσιγάρων, για τα δύο μέτρα και δύο σταθμά με τα οποία αποδίδεται δικαιοσύνη, για τα μέσα ενημέρωση της διαπλοκής που λειτουργούν χωρίς άδεια εδώ και 25 χρόνια, για τον επαγγελματικό αθλητισμό που λυμαίνονται τα ίδια λαμόγια τα οποία πλαγιάζουν στο ίδιο κρεβάτι με την επιχειρηματική, τραπεζική, εφοπλιστική, μιντιακή και πολιτική ελίτ. Εχω σιχαθεί να διαβάζω και να ακούω ανθρώπους τού λούμπεν προλεταριάτου, χωρίς καμιά ταξική συνείδηση παρά μόνο έμπλεους εμπάθειας για την τάξη τους, να εξοργίζονται κάθε φορά που ένας ταβερνιάρης δεν τους κόβει απόδειξη (και καλά κάνουν κι εξοργίζονται), αλλά που δεν βρίσκουν ποτέ να πουν κάποια κακή κουβέντα γι' αυτούς που κατέχουν το 99% του πλούτου αυτής της χώρας στην ουσία παρανόμως, αφού με διάφορες νόμιμες και παράνομες μεθόδους καταφέρνουν να αποκρύβουν τα δισεκατομμύριά τους από τις ελεγκτικές αρχές...

Οι ίδιοι που σταυρώνουν τους πακιστανούς και τους φωτόπουλους χάνονται στη μετάφραση αν τους μιλήσεις για τις μερικές εκατοντάδες οικογένειες διαπλεκόμενων, οι οποίες χάρη στην αιμομικτική τους σχέση με την εξουσία και με υπέρογκα θαλασσοδάνεια τα οποία σήμερα πληρώνει ο ελληνικός λαός έχουν υπεξαιρέσει τον πλούτο μιας από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, όπως εξακολουθεί να παραμένει η Ελλάδα. Κι όταν βρίσκουν μια κουβέντα αυτή είναι "τί να κάνουμε, δεν μπορούμε να τους φορολογήσουμε γιατί έχουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό". Πόση υποκρισία, αλήθεια, χωρά στην άνευ όρων αθώωση των ελίτ όταν την ίδια στιγμή βγάζουμε όλο το μένος μας στους μικρομεσαίους, οι οποίοι κι αυτή με τη σειρά τους πολλές φορές αδικοπραγούν νομίμως; Γιατί κι αν ακόμα υποθέσουμε πως είναι άδικη η απελευθέρωση όλων των μεταναστών ή τα τροφεία στους εργαζόμενους στη ΔΕΗ κι αυτά νομίμως θα γίνονταν ή συμφωνήθηκαν, όπως και η φοροαποφυγή των κροίσων. Ετσι δεν είναι "αγαπητοί" μου φαρισαίοι;...