Τα οργισμένα νιάτα δεν έχουν το δικαίωμα να ατιμάζουν τα περήφανα γηρατειά, αλλά αυτό ισχύει κι αντιστρόφως...

Περπατώντας χθες πέριξ της πλατείας Συντάγματος την ώρα τής συγκέντρωσης των συνταξιούχων έγινα άθελά μου ωτακουστής τηλεφωνικής συζήτησης που είχε νεαρή, η οποία έλεγε στον συνομιλητή της πως καλά κάνει η κυβέρνηση και κόβει τη συντάξεις αφού η αποκαλούμενη τρίτη ηλικία είναι αυτή που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία και τη νέα γενιά στην ανεργία ή στη μετανάστευση- χρησιμοποίησε και βαρύτερες εκφράσεις, οι οποίες δεν υπάρχει λόγος να αναπαραχθούν στο παρόν. Η συγκεκριμένη κοπέλα είχε και άδικο και δίκιο. Τα μνημόνια επέβαλαν τα ίδια βάρη σε ανθρώπους με πολύ διαφορετική πορεία ζωής: οι κύριες κι επικουρικές συντάξεις ψαλιδίστηκαν το ίδιο τόσο σε εκείνους που δεν κατέβαλλαν από την τσέπη τους εισφορές, συνταξιοδοτήθηκαν από τα 50 ή και σε νεαρότερη ηλικία και εισέπρατταν 2.000 και βάλε ευρώ μηνιαίως (βλ. ΟΤΕ, ΔΕΗ, Ολυμπιακή Αεροπορία κι όχι μόνο), αλλά και σε αυτούς που εργάστηκαν από μικρά παιδιά, μακριά από την ασφάλεια του Δημοσίου, καταβάλλοντας μόνοι τους σε αρκετές περιπτώσεις τις εισφορές τους ή, τέλος πάντων, αυτές καταβάλλονταν από εργοδότες που μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να τους απολύσουν...

Έχουμε κλάψει όλα αυτά τα χρόνια πάρα πολύ πάνω από το χυμένο γάλα. Οι λόγοι και για την κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων έχουν υπεραναλυθεί και δικαίως, ανεξαρτήτως αν δεν καταλήγουμε όλοι στα ίδια συμπεράσματα. Το μέγα ζητούμενο είναι, όμως, τι κάνουμε από εδώ και πέρα, αφού πρώτα παραδεχθούν και οι αρμόδιοι θεσμικοί παράγοντες δημοσίως την πικρή αλήθεια, ότι δηλαδή το σημερινό ασφαλιστικό- συνταξιοδοτικό σύστημα είναι κλινικώς νεκρό και κρατιέται στη ζωή από τον αναπνευστήρα ενός κράτους που είναι έτσι κι αλλιώς χρεοκοπημένο...

Τι σημαίνει αυτό σε απλά ελληνικά; Πως οι σημερινοί συνταξιούχοι κι εκείνοι που βρίσκονται ένα βήμα από το να πάρουν σύνταξη θα πρέπει να κληθούν το συντομότερο δυνατό να απαντήσουν σε ένα πολύ δύσκολο ερώτημα: θα δεχθούν να μειωθούν κι άλλο οι συντάξεις τους μήπως μπορέσουν μια ημέρα και τα παιδιά τους να πάρουν μια στοιχειώδη σύνταξη ή θα οδηγηθούμε σε έναν πόλεμο γενεών που, αν γενικεύσω το παράδειγμα της νεαρής στην πλατεία Συντάγματος, έχει ήδη ξεκινήσει;...

Η κυβέρνηση οφείλει, έστω τώρα, να παρακάμψει το πολιτικό κόστος, να γίνει περισσότερο ειλικρινής απέναντι στους συνταξιούχους και στην ευρύτερη κοινωνία και να πει ξεκάθαρα ότι είτε θα υπάρξει νέος γύρος περικοπών, τουλάχιστον στις υψηλές συντάξεις, είτε στο τέλος κανείς δεν θα παίρνει τίποτα αφού το ταμείο είναι άδειο και δεν πρόκειται να γεμίσει άμεσα ακόμα κι αν η πραγματική οικονομία δείξει σημάδια ανάκαμψης από το 2017. Αποκρούω μετά βδελυγμίας τον κοινωνικό αυτοματισμό και, φυσικά, θεωρώ πως είναι μεγάλη αδικία να περικόπτεται η σύνταξη κάποιου οικογενειάρχη που εργάστηκε σκληρά σε όλη του τη ζωή για να μπορεί να απολαύσει χρόνια ξεγνοιασιάς στα γεράματά του. Οφείλει, ωστόσο, κι εκείνος να συνειδητοποιήσει τις μεγάλες ευθύνες τής γενιάς του, αν και βεβαίως δεν μπορεί η ευθύνη να αποδίδεται συλλογικά κι όχι εξατομικευμένα, για το ότι οι σημερινοί εικοσάρηδες αισθάνονται ευτυχισμένοι αν βρουν σύμβαση ορισμένου χρόνου με 300 ευρώ σε κάποιο πολυκατάστημα στο οποίο απασχολούνται σαν σκλάβοι πριν επιστρέψουν στο σπίτι που μένουν μαζί με τους γονείς τους. Τα οργισμένα νιάτα δεν έχουν το δικαίωμα να ατιμάζουν τα περήφανα γηρατειά, αλλά αυτό ισχύει κι αντιστρόφως...