"Πρέπει να γυρίσουμε στο έθνος- κράτος" είπε και ύστερα το κοινοποίησε από το smartphone του στο facebook και στο twitter...

Γελάω με την καρδιά μου όταν διαβάζω πως ο Ντ. Τραμπ θα βάλει τέλος στην παγκοσμιοποίηση και θα μας επιστρέψει στην εποχή των εθνών-κρατών. Όσοι τα γράφουν και τα λένε αυτά δικαιολογούνται μόνο αν ζουν σε σπηλιές κι επικοινωνούν με τον έξω κόσμο χάρη σε ταχυδρομικά περιστέρια. Η πλειονότητα, ωστόσο, των ανθρώπων- τουλάχιστον στη Δύση- θα εξακολουθεί να αγοράζει, για παράδειγμα, από το σούπερ μάρκετ πατάτες από την Αργεντινή, να στέλνει ηλεκτρονικά μηνύματα σε συγγενείς, φίλους και γνωστούς οπουδήποτε στον κόσμο και να βρίσκεται σε μία ημέρα στην Αυστραλία όταν κάποτε χρειάζονταν μήνες για κάτι τέτοιο. Καταλαβαίνετε ότι αυτό που θέλω να εξηγήσω είναι πως την ίδια ώρα που οι νέες τεχνολογίες κάνουν τον κόσμο μας να φαίνεται ακόμα μικρότερος, είναι, το λιγότερο, παρωχημένο να ισχυρίζεσαι πως θα χτίσεις τείχη στα σύνορα με το Μεξικό ή θα επιβάλεις δασμούς στα εισαγόμενα προϊόντα όταν, μάλιστα, κι εσύ εξάγεις με τη σέσουλα και οι άλλοι δεν είναι ανόητοι να μείνουν απαθείς στον οικονομικό πόλεμο που ενδεχομένως να σχεδιάζεις...

Είναι, επίσης, αφελές να τάσσεται κάποιος υπέρ ή κατά τής παγκοσμιοποίησης. Είναι σαν να υποστηρίζει πως είναι ενάντια στους σεισμούς, στα τσουνάμι και στις τροπικές καταιγίδες. Είτε τα γουστάρουμε είτε όχι αυτά θα συμβαίνουν, οπότε είναι ανούσιο να σπαταλάμε τον καιρό μας παίρνοντας θέση για ζητήματα που μας ξεπερνούν. Τι θα κάνουμε δηλαδή; Δεν θα επιτρέπουμε, για παράδειγμα, στις εταιρείες πληροφορικής να παράγουν εξελιγμένες μορφές "smartphone" ή θα απαγορεύσουμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όταν τα τρία τέταρτα του πλανήτη είναι ήδη συνδεδεμένα σε αυτά;...

Σε αυτό που επιβάλλεται να προχωρήσουμε είναι στην θέσπιση αυστηρών κανόνων λειτουργίας των διεθνών σχέσεων, του διεθνούς εμπορίου, του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, της ελεύθερης διακίνησης ανθρώπων κι αγαθών. Απαιτείται, π.χ., να τεθεί και  να εφαρμοστεί ένα δρακόντειο πλαίσιο για τους φορολογικούς παραδείσους και για τις τζογαδόρικες δραστηριότητες των τραπεζών ή των επενδυτικών εταιρειών, να καθιερωθεί ένας παγκόσμιος κατώτατος μισθός και, ταυτοχρόνως, να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν είναι δυνατό να επιτρέπεται η ελεύθερη διακίνηση στις ντομάτες και στις μουστάρδες αλλά όχι και στους ανθρώπους, πόσω μάλλον όταν οι τελευταίοι είναι θύματα πολέμων, πολιτικών διώξεων ή οικονομικής κρίσης που τους επιβάλλονται από εκείνους που τους κλείνουν τα σύνορα...

Ξέρετε πότε κινδυνεύει η εθνική ταυτότητα με αφανισμό, που είναι η μεγάλη αγωνία των απανταχού εθνικιστών και μισαλλόδοξων; Όταν δεν της δίνεις τη δυνατότητα να εξελιχθεί, παρά την αφήνεις περιχαρακωμένη σε παρωχημένες δοξασίες και ιδεοληψίες, όταν την εμποδίζεις να ανανεωθεί με λίγο φρέσκο αέρα, αλλά την κρατάς στεγανοποιημένη, επιτρέποντας με αυτόν το τρόπο να κυριευτείς από τα διαφόρου είδους "μικρόβια". Το να διατείνεσαι, μάλιστα, πως είσαι απευθείας απόγονος του Σωκράτη, του Περικλή ή του Λεωνίδα όταν στο μεσοδιάστημα έχουν περάσει από τα μέρη μας όλες οι φυλές τού Ισραήλ και να φοβάσαι πως μπορείς να αλλοιωθείς γιατί φιλοξενείς τα τελευταία χρόνια μερικές χιλιάδες κατατρεγμένους μουσουλμάνους είναι σαν να έχεις πέσει από την Ακρόπολη, να βρίσκεις πορτοφόλι και να διαμαρτύρεσαι γιατί αυτό είναι άδειο...

Όποιος, επομένως, νοσταλγεί τα έθνη- κράτη ας επισκεφθεί το βιβλιοπωλείο τού Αδώνιδος Γεωργιάδη κι ας αγοράσει όλο το στοκ του. Οι υπόλοιποι που ζούμε στον πραγματικό κόσμο κι αντιλαμβανόμαστε ότι εκεί έξω υπάρχουν κι άλλα κράτη κι άλλοι πολιτισμοί κι άλλα ήθη κι έθιμα που δεν θα ήταν άσχημο να αφομοιώσουμε κάποια στοιχεία τους είναι προτιμότερο να παλεύουμε για να κάνουμε την παγκοσμιοποίηση και το φεντεραλισμό δικαιότερους. Τα σπήλαια είναι αφιλόξενα για τα ελεύθερα πνεύματα...