Όταν οι Τραμπ κρίνουν τους Φιντέλ η Ιστορία καγχάζει...

Υπάρχει μια χώρα στον κόσμο στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές τής οποίας επικράτησε, λόγω του εκλογικού της συστήματος, ο δεύτερος σε ψήφους. Πρόκειται για το ίδιο κράτος που παραδίδει από καθέδρας σε σχεδόν καθημερινή βάση μαθήματα δημοκρατίας και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον υπόλοιπο πλανήτη, αλλά ακόμα οι αστυνομικοί του σκοτώνουν μαύρους χωρίς λόγο κι αιτία, συντηρεί κολαστήρια όπως το Γκουαντάναμο, διεξάγει ιμπεριαλιστικούς πολέμους που προκαλούν μεγάλα μεταναστευτικά και προσφυγικά ρεύματα, δημιουργεί τέρατα του Φράνκενσταϊν τύπου Μπιν Λάντεν και ISIS που αργότερα γίνονται ανεξέλεγκτα, σε αυτό οι ταξικές ανισότητες γιγαντώνονται εξαιτίας τής ασύδοτης παγκοσμιοποίησης που εισήγαγε στον πλανήτη κι εκεί εκτελούνται ακόμα θανατικές ποινές. Την ξέρετε πολύ καλά αυτήν τη χώρα, είναι η αυτοαποκαλούμενη μεγαλύτερη δημοκρατία τού κόσμου, οι ΗΠΑ, της οποίας ο νέος πρόεδρος, τον οποίο οι κρυπτοφασίστες αποκαλούν αντισυστημικό αντί για μισαλλόδοξο του κερατά όπως πραγματικά είναι, πανηγυρίζει για τον θάνατο ενός ανθρώπου που για πάνω από μισό αιώνα υπήρξε ένα ενοχλητικό σπυρί στον κώλο τής υπερδύναμης. Γι' αυτό και η τελευταία τον τρέμει ακόμα κι αποτεφρωμένο...

Ο Φιντέλ Κάστρο δεν ήταν άγιος. Κανένας, άλλωστε, από τους θαυμαστές ή τους επικριτές του δεν είναι. Φυλάκισε κι οδήγησε στην εξορία πολιτικούς του αντιπάλους κι ομοφυλόφιλους. Ούτε η επανάστασή του μπόρεσε να πετύχει όλα όσα υποσχέθηκε. Καμία επανάσταση, άλλωστε, δεν το έχει επιτύχει μέχρι σήμερα. Όλα όσα κατόρθωσε, ωστόσο, την ίδια ώρα που για πάνω από 50 χρόνια είχε επιβληθεί εμπάργκο στην Κούβα από τη μεγαλύτερη δύναμη του πλανήτη, η οποία μάλιστα βρίσκεται σε απόσταση μικρότερη των εκατό ναυτικών μιλίων, μοιάζουν απίστευτα: δίχως να επιβάλει φόρους και διανέμοντας εκατοντάδες επιδόματα εξασφάλισε μια όχι πλουσιοπάροχη αλλά αξιοπρεπή και, προπάντων, ευτυχισμένη διαβίωση στους συμπατριώτες του, προσφέροντάς τους, πέρα από όλα τα άλλα, ένα σύστημα υγείας και σχολική εκπαίδευση που αποτελούν κι εξαγώγιμα προϊόντα. Στην κομμουνιστική Κούβα δεν υπάρχουν άστεγοι κι άνθρωποι χωρίς ιατρική περίθαλψη και παιδιά που να μην πηγαίνουν σχολείο. Μπορεί και η καπιταλιστική Δύση να υπερηφανεύεται για κάτι παρόμοιο;...

Φυσικά μια επανάσταση που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να εξελίσσεται, αν μη τι άλλο να αντιλαμβάνεται τα λάθη που ΄χουν γίνει, να τα διορθώνει και με αυτόν τον τρόπο να διαιωνίζεται. Καταλαβαίνω ότι όλα αυτά διαβάζονται σαν κινεζικά στον Περισσό και, γενικότερα, στην εξωπραγματική Αριστερά, αποτελούν ωστόσο προϋποθέσεις sine qua non ώστε ο σοσιαλισμός να μην καταντήσει μουσειακό είδος αλλά να εξακολουθεί να δίνει απαντήσεις και, κυρίως, να δημιουργεί οράματα κι όχι ψευδαισθήσεις και στον 21ο αιώνα. Όπως κι αν έχει, το αν είναι κάποιος δικτάτορας και τύραννος- όπως θέλει τον Φιντέλ η νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία- φαίνεται κι από το εξόδιο χειροκρότημα. Πόσοι έκλαψαν όταν πέθαναν νάνοι όπως ο Ρ. Ρέιγκαν, η Μ. Θάτσερ ή πόσοι θα κλάψουν όταν πεθάνει ο Ντ. Τραμπ και πόσοι κλαίνε τούτες τις ημέρες τον Λίντερ Μάξιμο στην πατρίδα του κι απανταχού της Γης; Απαντήστε σε αυτήν την ερώτηση και τότε θα έχετε ξεδιαλύνει μέσα σας ποιοι είναι πραγματικοί επαναστάτες και ποιοι λακέδες τού μεγάλου κεφαλαίου...