Η Γερμανία αυτοπαγιδεύτηκε ξανά από τη δύναμή της και ξέρουμε τι έγινε τις άλλες δύο φορές...

Οι ιστορικοί τού μέλλοντος θα χύσουν πολύ μελάνι για τις εποχές που ζούμε και οι οποίες ομοιάζουν όλο και περισσότερο με προπολεμικές: η Ευρώπη αντί να ολοκληρώνεται, διασπάται κι όποιος δεν το βλέπει ανήκει σε αυτούς που στρώνουν το έδαφος για την ολική επικράτηση του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας εντός τού 2017. Κι όμως, την ώρα που η ήπειρός μας παρασύρεται στο βούρκο τού νεοφιλελευθερισμού και του νεοφασισμού, στην Ψωροκώσταινα όλοι αναρωτιούνται αν θα έχουμε σύντομα εκλογές. Εδώ δεν ξέρουμε αν θα ολοκληρωθεί σε λίγες ημέρες η δεύτερη αξιολόγηση, αν θα υπάρξει μια κάποια συμφωνία για το χρέος, αν θα μπούμε στην ποσοτική χαλάρωση, αν θα υπάρχει κυβέρνηση στην Ιταλία κι αν στις προεδρικές εκλογές τής Αυστρίας επικρατήσει η ακροδεξιά και κάποιοι απασχολούν το μυαλό τους με το αν θα στηθούν κάλπες στον πιο αδύναμο κρίκο τής Ευρωζώνης. Λες κι αυτό θα έχει καμιά σημασία όταν γύρω μας θα βαρούν τα κανόνια...

Κι ερωτώ: τι σημασία θα έχει ποιος θα κυβερνά την Ελλάδα αν στο μεταξύ οι κοινωνικές εντάσεις στην Ευρώπη μετουσιωθούν σε εθνικιστικές έριδες με απρόβλεπτες συνέπειες; Η ειρήνη στη Γηραιά Ήπειρο κρέμεται από μια κλωστή, η απελευθέρωση παλιών δαιμονίων μπορεί να εξαρτάται από ένα τυχαίο γεγονός κι εμείς αναρωτιόμαστε αν σωθεί το σπίτι μας την ώρα που θα έχει καεί το χωριό μας...

Στο μεταξύ, η επικράτηση του νεοθατσερικού Φρ. Φιγιόν στις εσωκομματικές εκλογές τής γαλλικής δεξιάς κάνει ακόμα πιθανότερο το σενάριο νικήτρια των προεδρικών εκλογών να είναι η Μ. Λε Πεν. Γιατί, για παράδειγμα, ο Γάλλος πολίτης να επιλέξει την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών του σχέσεων από την έξοδο από την ΕΕ; Γιατί να θεωρήσει πως η φιλοπόλεμη ρητορική Φιγιόν του εξασφαλίζει περισσότερο την τάξη και την ασφάλεια από το κλείσιμο των συνόρων που του τάζει η αντίπαλός του;...

Όταν και οι δύο δρόμοι οδηγούν στην ίδια πλατεία επιλέγεις αυτόν που θα σε πάει γρηγορότερα εκεί. Όταν, επομένως, έχεις να επιλέξεις ανάμεσα στο ταξικό και στο εθνικό- θρησκευτικό μίσος στην ουσία έχεις καταδικάσει τον εαυτό σου στην καταστροφή που καταφτάνει ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Και γι' αυτό, βεβαίως, και είναι μεγάλη και η ευθύνη τής γαλλικής Αριστεράς, που υποβίβασε την κυβερνητική της πολιτική σε παρακολούθημα των πιο αντεργατικών επιδιώξεων...

Υπάρχει και η αισιόδοξη οπτική σε όλα αυτά, αν λάβουμε υπόψη τις προβλέψεις επιστημόνων όπως ο Στίβεν Χόκινγκ, οι οποίοι έχουν προειδοποιήσει, με βάση την περιβαλλοντική ζημιά που έχουμε προκαλέσει στη Γη, πως έτσι κι αλλιώς η ανθρωπότητα θα πρέπει να μετοικήσει αργά ή γρήγορα σε άλλον πλανήτη αν θέλει να επιβιώσει. Υπό αυτή την έννοια ένας Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος δεν θα κάνει τίποτα περισσότερο από το να φέρει πιο κοντά έναν προδιαγεγραμμένο Αρμαγεδδώνα...

Είναι αυτός, όμως, τρόπος για να σκέφτονται οι ευρωπαϊκές ηγεσίες και, κυρίως, αυτές που έχουν αυτοανακηρυχθεί ηγέτιδες; Όχι βεβαίως, γι' αυτό και οι ιστορικοί τού μέλλοντος θα αφιερώσουν ειδικό κι εκτεταμένο κεφάλαιο στις ευθύνες τού διδύμου Μέρκελ- Σόιμπλε, που αντί να αντιγράφει τον Μπίσμαρκ, τον Αντενάουερ ή τον Βίλι Μπραντ μιμείται τις αδιέξοδες αυταπάτες παγκόσμιας κυριαρχίας τού κάιζερ Γουλιέλμου του ΙΙ και των Γερμανών πολιτικών των δύο δεκαετιών που προηγήθηκαν του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Η Ευρώπη γι' άλλη μια φορά- τρίτη μέσα σε έναν αιώνα- ετοιμάζεται να πληρώσει το μάρμαρο για τον αυτοεγκλωβισμό τού Βερολίνου στις ψευδαισθήσεις που γεννά η αλόγιστη δύναμή του. Κι εμείς στο Ελλαδιστάν επικεντρωνόμαστε εξαιτίας τού κοινωνικού αυτισμού μας στο αν θα υπάρξει τέταρτο μνημόνιο. Να γελάς ή να κλαις;...