Ο Ντ. Τραμπ απευθύνθηκε στα πιο χαμερπή και φοβικά ένστικτά τού πόπολου, χρησιμοποιώντας έναν απλοϊκό λόγο που τον έκανε άμεσα αντιληπτό και τους πολίτες να αισθάνονται πως είναι ένας από αυτούς, πως με εκείνον δηλαδή μπορούν πολύ άνετα να πιουν μια μπύρα σε μια παμπ και να μιλήσουν για γκόμενες, αυτοκίνητα και μπέιζμπολ σε αντίθεση με την αντίπαλό του που έδειχνε να τους μιλά σαν να βρισκόταν μέσα σε μαυσωλείο, ιδίως όταν στο πλευρό της ήταν ο σύζυγός της...
Είναι, όμως, απλώς ο λαϊκισμός που κέρδισε (και) στις ΗΠΑ; Και γιατί, άλλωστε, να θεωρήσουμε πως μόνο ο Ντ. Τραμπ έταξε τα πάντα στους πάντες κι όχι και η πρώην Πρώτη Κυρία, η οποία μέχρι να θυμηθεί το λαό και τα προβλήματά του πραγματοποιούσε ομιλίες (και) για τη Goldman Sachs έναντι αδρής αμοιβής; Μήπως, επομένως, κέρδισε ο πιο καπάτσος λαϊκιστής κι εκείνος που δεν μίλησε με δέος για την παγκοσμιοποίηση και τα "επιτεύγματά" της; Ισχύουν όλα τα παραπάνω, αλλά και πολλά ακόμα, όπως για παράδειγμα ότι ο κόσμος έχει σιχαθεί τις πολιτικές δυναστείες...
Το λούμπεν προλεταριάτο, που αποτελεί την κύρια μάζα τού εκλογικού σώματος παγκοσμίως, όχι μόνο δεν εμπιστεύεται τους επαγγελματίες πολιτικούς- ο νέος Αμερικανός πρόεδρος δεν κατείχε ποτέ κάποιο δημόσιο αξίωμα- ή ευρύτερα τους καθεστωτικούς αξιωματούχους, αλλά πλέον αυτό αποτυπώνεται και στην κάλπη. Επειδή, όμως, πρόκειται για ένα συνονθύλευμα ατομικών συμφερόντων κι όχι για μια κοινωνία με ταξική συνείδηση τα πρόσωπα τα οποία επιλέγει για να στείλει τα μηνύματά του τις περισσότερες φορές φλερτάρουν με μια φαρσοκωμωδία που δεν βγάζει γέλιο. Στις ΗΠΑ είναι ο Ντ Τραμπ, στη Μεγάλη Βρετανία ο Ν. Φάρατζ ή ο Μπ. Τζόνσον, στη Γαλλία η Μ. Λε Πεν, στη Γερμανία το AfD, στην Ουγγαρία ο Β. Ορμπαν κι ούτω καθεξής...
Λούμπεν προλεταριάτο υπάρχει, βεβαίως, και στην Ελλάδα κι αυτό εν πολλοίς ψηφίζει με βάση τα ατομικά του συμφέροντα. Μπορεί, επίσης, κάποιος να κατηγορήσει τον Αλέξη Τσίπρα για λαϊκισμό, μόνο που ο σημερινός πρωθυπουργός ναι μεν έταξε περισσότερα από όσα έχει κατορθώσει να πετύχει μέχρι στιγμής, ωστόσο δεν έκανε λόγο ποτέ για χτίσιμο φραχτών, για απέλαση όλων των μουσουλμάνων από τη χώρα, δεν υποβίβασε τις γυναίκες στο ρόλο παλλακίδας ούτε έχει μιλήσει εχθρικά για οποιοδήποτε λαό ή θρήσκευμα...
Η τραμπική ρητορική συνδέεται άμεσα με τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα και τους θαυμαστές τους και στη ΝΔ κι όχι με την Αριστερά. Επομένως, το να συγκρίνεις τον πρωθυπουργό με τον Ντ. Τραμπ ή την Μ. Λε Πεν είναι σαν να μην βλέπεις μπροστά σου σε ποιο κόμμα ανήκουν οι βορίδηδες και οι γεωργιάδηδες...
Όπως κι αν έχει, ο Ντ. Τραμπ είναι ένα αίνιγμα για όλους, αφού κανείς δεν ξέρει πόσα από αυτά που είπε προεκλογικώς σκοπεύει να τα υλοποιήσει και πόσα είχαν ημερομηνία λήξης την ημέρα τής ψηφοφορίας. Η οπισθοδρόμηση, πάντως, δύσκολα θα αποφευχθεί στο εσωτερικό των ΗΠΑ, αν και σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής η συμβιβαστική διάθεση που έχει δείξει ο νέος πρόεδρος με τη Ρωσία με ανησυχεί πολύ λιγότερο από την εχθρική τακτική Ομπάμα- Κλίντον...
Η εκλογή Τραμπ ήταν ένα μεγάλο ατύχημα, όπως το Brexit, που κάποια στιγμή θα συνέβαινε και είναι σχεδόν βέβαιο πως θα βρει μιμητές κι αλλού από τη στιγμή που ο ιμπεριαλισμός, η μισαλλοδοξία και η στείρα εμμονή στη λιτότητα εξακολουθούν να παραμένουν οι "mainstream" πολιτικές. Αποδεικνύει, ωστόσο, επίσης ότι για να κερδίσεις την εξουσία απαιτείται να έχεις δημιουργήσει ρεύμα πίσω σου, ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο λαϊκό κίνημα κι όχι ένα μιντιακό κατασκεύασμα βασισμένο σε ψεύτικες δημοσκοπήσεις τής στιγμής. Όχι, δηλαδή, να αντιμετωπίζεσαι απλώς ως "σεξ εκδίκησης" από απογοητευμένους συζύγους που δεν έχουν πάψει ωστόσο να αγαπούν τον νόμιμο σύντροφό τους. Φαντάζομαι να γίνομαι κατανοητός και στην οδό Πειραιώς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου