αρνούνται να σχηματίσουν λέξεις ευτυχίας όταν το χώμα καρτερά το παλικάρι.
Κι αυτές που ήδη σχηματίστηκαν, χάθηκαν στο μαγγανοπήγαδο κι ούτε σκοινί ούτε κουβάς για να ξανάβρουν το φως.
Κιότεψαν οι προτάσεις, ικέτεψαν τα δάκρυα να φέρουν πίσω τα κορμιά τους από φωνήεντα και σύμφωνα.
"Δεν θα σας καλέσουμε ξανά, δεν θα ζητήσουμε άλλη βοήθεια., αρκεί να μας τα φέρετε πίσω", ψιθύρισαν με κόντρα τον άνεμο και φόρτσα την θλίψη.
Μάταιο, όμως, το έλεος που ζητανεύει η λογική,
απρόσφορο να εκλιπαρείς αυτό που θα 'ρθει έτσι κι αλλιώς να σε 'βρει σαν τιμωρία που δεν άξιζες να υποστείς.
"Συνηθίστε την απώλεια, κάντε τη φίλη σας κι ας έρχεται ως εχθρός", συμβουλεύει η λύπη που 'γινε ποτάμι για να 'χει κάπου να εκβάλει.
Ρουτίνα ντύνεται ο θάνατος για ν' αθωώνονται οι θεοί,
μα μόνο η ερημιά τού ουρανού μπορεί να τους δώσει συγχωροχάρτι.
Γητεύει ο χάρος τις ψυχές που βρίσκει ευτυχισμένες,
εύκολη λεία για το μακάβριο δείπνο τού ζηλιάρη δολοφόνου.
Και πόσο θανάσιμος εχθρός του τα αισθήματα που αγκαλιάζουν τη συμπόνια.
Στέλνει την απελπισιά για να τα αποδιώξει, σπέρνει τη διχόνοια για να νικήσει τη σφιγμένη γροθιά.
Διαψεύδει την ελπίδα, συκοφαντεί την ευγνωμοσύνη, χλευάζει το χέρι που κρατά κάποιο ξένο σαν να 'ναι δικό του.
Ομολογεί αδυναμία μπρος στην πίστη στην αθανασία τής Καλοσύνης,
πλαγιάζει με τη λησμονιά για ν' αποκτήσει απογόνους η αδικία,
μα εκείνη χρόνια είναι ερωτευμένη με τη ζωή που περνά, προσπερνά κι όμως δεν ξεχνά τα χρόνια που ευεργετήθηκαν από το φως.
Και τότε οι λέξεις ξαναβρίσκουν πληγωμένα τα μέλη τους, ενώνονται πάλι κάτω απ' τον ήλιο τής μνήμης, σε μια γιορτή που ορκίζεται πως δεν θα τελειώσει ποτέ, όπως τέλος δεν έχει η Αγάπη που δεν υποσχέθηκε ποτέ στο χρόνο πως θα σβήσει, γιατί ψέματα δεν λέει όποιος την αλήθεια υποσχέθηκε να υπηρετεί...
Υ.Γ.: Μακάρι Κωστή να βρεις τον πλάστη σου, αλλά μην είσαι επιεικής μαζί του: συγχώρεσέ τον, μην καταδεχθείς να σε συγχωρήσει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου