Για την πιο δυνατή γυναίκα τού κόσμου, την αδερφή μου...

Δυνατοί δεν είναι εκείνοι που μετακινούν αυτοκίνητα με τα μαλλιά τους ή σηκώνουν εκατό κιλά με το ένα χέρι. Τους βγαζω το καπέλο για τη σωματική τους ρώμη, αλλά μπροστά σε εκείνους που έχουν τη δύναμη να μην λυγίζουν σε κάθε αναποδιά- ακόμα κι αν έχουν μαζευτεί πολλές- που βάζει στο δρόμο τους η ζωή δεν αξίζουν και πολλά. Μια τέτοια περίπτωση είναι και η Εύα Συμεωνίδη, η αδερφή μου. Θα έγραφα αυτό το κείμενο για εκείνη ακόμα κι αν δεν είχαμε τόσο στενή συγγένεια κι ούτε αυτή η σχέση με κάνει να μεροληπτώ υπέρ της. Ίσως, μάλιστα, αν δεν ήταν αδερφή μου και δεν ήξερα πόσο εκείνη δεν επιθυμεί τα φώτα να πέφτουν πάνω της να ήμουν ακόμα πιο αποθεωτικός, έχοντας πάντοτε ως κριτήριο κάθε γήινη αντικειμενικότητα...

Ο θάνατος δοκιμάζει και τις δυνατότερες ψυχές. Όταν βρεθείς ενώπιος ενωπίω μαζί του δεν υπάρχουν δίχτυα ασφαλείας, είσαι εσύ κι αυτός, ο οποίος επιχειρεί να εξευτελίσει κάθε όριο ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Δεν λογαριάζει το παρελθόν σου, βρίσκεται εκεί για να σε ταπεινώσει, για να σε κάνει να ουρλιάξεις "φτάνει πια, παραδίνομαι, κάνε με ό,τι θες, θα γίνω σκλάβος σου αρκείς να αφήσεις ήσυχο εμένα και τα αγαπημένα μου πρόσωπα". Σε κάτι τέτοιες στιγμές δοκιμάζεται αν ο πρότερος έντιμος βίος οφειλόταν στις ασυννέφιαστες ημέρες ή στη βαθιά πεποίθηση ότι είσαι άνθρωπος κι ό,τι πράττεις σε αυτή τη ζωή αφήνει βαθύ αποτύπωμα στους συνανθρώπους σου και στην αιωνιότητα και γι' αυτό πρέπει να φανείς αντάξιος της ιδιότητας που κουβαλάς μαζί σου ως προσωρινό δώρο από τη φύση...

Η μαγκιά βρίσκεται στο να αντιγυρίσεις το στοίχημα στο χάρο: να του πεις, κοιτώντας τον στα μάτια, πως δεν θα υποκύψεις στο κάλεσμά του, πως εκείνος μπορεί να μοιράζει όσα προπαγανδιστικά φυλλάδια παραίτησης θέλει αλλά δεν θα μπεις καν στον κόπο να τα μαζέψεις από το πάτωμα. Να συνεχίζεις τη ζωή σου με τη μεγαλύτερη σοφία που σου χαρίζει και το πιο πρόσφατο μάθημα θνητότητας κι εφήμερου που έλαβες, αλλά να τη συνεχίζεις ακριβώς όπως ονειρευόσουν και πριν να τη ζήσεις. Εκεί κρύβεται το μεγαλείο ψυχής κι εκεί ακριβώς θριαμβεύει η καρτερία για την επόμενη ημέρα που ξημερώνει πάνω στην θλίψη για την ημέρα που η δίψα για ένα χαμόγελο ηττήθηκε από το κλάμα τού αποχαιρετισμού...

Η αδερφή μου έχασε την μητέρα της πριν κλείσει τα τριάντα και τον σύζυγό της πολύ πριν πάρει τη στροφή για τα σαράντα κι όμως κατορθώνει να συμπεριφέρεται σαν εκείνος που υποφέρει αυτόν τον πόνο να είναι κάποιος τρίτος εξωτερικός παρατηρητής κι όχι η ίδια. Προφανώς κι επιθυμεί να είναι δυνατή και για τους άλλους, ο βουβός της θρήνος μπορεί να είναι πολύ πιο ηχηρός από την πιο εκφρασμένη οιμωγή. Καθένας μας, επίσης, από κάπου κρατιέται για να μην πέσει από το βέρτιγκο που προκαλούν τα πάθη στους ανθρώπους. Το θάρρος, ωστόσο, να δίνεις με τη στωικότητά σου παρηγοριά στον άλλο όταν εσύ την έχεις περισσότερο ανάγκη, τουλάχιστον στην θεωρία, δεν είναι χάρισμα που το αγοράζεις στο σούπερ μάρκετ.

Πηγάζει από μια έμφυτη ροπή προς την υπομονή, που καλλιεργήθηκε από μια οικογένεια που στέκεται ενωμένη απέναντι στις σειρήνες τής αποσύνθεσης, που ακόμα κι αν κάποια από τα μέλη της ξεκουράζονται πλέον στον βαθύ αιώνιο ύπνο εφευρίσκει την ευτυχία μέσα από τα συντρίμμια τής δυστυχίας και πιάνει το μίτο από την αρχή. Ο πατέρας μου τρέχει όταν ο βίος των πολλών θα τον ήθελε χωμένο σε ένα καφενείο να κλαίει τη μοίρα του ρίχνοντας ζάρια ή παίζοντας χαρτιά. Η αδερφή μου γελά όταν οι δέκα εντολές μιας στενόμυαλης κοινωνίας ενδεχομένως να απαιτούσαν από εκείνη την υποταγή στην απαισιοδοξία. Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα που δεν είναι απαραίτητο να δημοσιευτούν, αισθάνομαι πολύ τυχερός. Γιατί δεν χρειάζεται να διαβάσω βιβλία, να δω ταινίες, να μελετήσω την Ιστορία για να αντιγράψω πολυδιαφημισμένα πρότυπα ζωής. Τα έχω στο σπίτι μου...