Ο διεθνισμός δεν υπαγορεύει το κάψιμο σημαιών ούτε η αντιπάθεια προς την ακροδεξιά, το ρατσισμό και τον εθνικισμό την θανάτωση όσων ασπάζονται τέτοιου είδους ιδεοληψίες. Αν με έναν αναπτήρα ή ένα πιστόλι γλιτώναμε από τέτοιες κοινωνικές μάστιγες, αυτά θα ήταν παράνομα. Η εξωπραγματική Αριστερά έχει μπερδέψει εδώ και δεκαετίες τη μάχη κατά τού συστήματος με μια επαναστατική γυμναστική που δαιμονοποιεί και δεν εξανθρωπίζει...
Ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος όταν σεβόμαστε τον συνάνθρωπό μας ανεξαρτήτως εθνικότητας, φύλου, χρώματος ή σεξουαλικής κατεύθυνσης κι όχι καίγοντας σύμβολα ενός παρηκμασμένου συστήματος. Ο πλανήτης μας θα γίνει πιο όμορφος όταν δεν θα βασίζουμε την ευτυχία μας σε αυτόν πάνω στους τάφους των ιδεολογικών μας αντιπάλων, όταν η "εκδίκησή" μας, για παράδειγμα, θα περιορίζεται στην ευχή αυτός που θα σώσει τον Θ. Πλεύρη να είναι ένας Πακιστανός χειρουργός...
Τώρα που η Αριστερά βρίσκεται στην κυβέρνηση έχει φτάσει η ιστορική στιγμή να απαλλαγεί άπαξ διά παντός από το μίασμα του αριστερίστικου φασισμού, ο οποίος ανταποδίδει με μίσος κι εκδικητικότητα την ψυχολογική και σωματική βία που υφίσταται, τουλάχιστον όσον αφορά εκείνους που ανεβαίνουν στα Εξάρχεια από το Πέραμα για να τα σπάσουν και δεν κατεβαίνουν από την Εκάλη και τη Δροσιά με τη λιμουζίνα τής μαμάς και του μπαμπά. Κανένας καλύτερος κόσμος δεν θα είναι εφικτός όσο απαντάμε στις παθογένειες του υπάρχοντος με τα ίδια υλικά. Αν μη τι άλλο η Ιστορία έχει αποδείξει ότι όποτε η λούμπεν βία κατέστη κυρίαρχο όπλο των αδικημένων οι κοινωνίες στράφηκαν σαν τις χελώνες προς τα μέσα, συντηρητικοποιήθηκαν και δεν επαναστάτησαν...
Εκμεταλλευόμενοι τις ανισότητες που παράγει ο νεοφιλελευθερισμός ξεμύτισαν από τις τρύπες τους ακόμα και οι φονιάδες τής "17 Νοέμβρη", οι οποίοι διψούν για ιστορική δικαίωση αντί να παραδεχθούν το κακό που έκαναν στην Αριστερά με το βιασμό των επιχειρημάτων της. Από τα κελιά τους ο ένας κατηγορεί τον άλλο για το ποιος είναι μεγαλύτερος πράκτορας, αντιλαμβανόμενοι ακόμα και τώρα τον κόσμο σαν ένα γουέστερν με τους καλούς καουμπόηδες και τους κακούς ινδιάνους ή, έστω, το αντίστροφο. Πόση ειρωνεία κρύβεται αλήθεια στο να βλέπεις τους πάντες σαν όργανα της CIA, αλλά να συλλαμβάνεις τις κοινωνικές εξελίξεις με τον παιδιάστικο τρόπο μιας μέσης αμερικανικής ταινίας;...
Στο αυτιστικό σύμπαν τής ναρκισσευόμενης Αριστεράς τής ψευδο-ουτοπίας τα επιχειρήματα ομοιάζουν ανατριχιαστικά με εκείνα που χρησιμοποιούν τύποι όπως ο Τζ. Μπους ή ο Ντ. Τραμπ: "αν δεν είσαι μαζί μας, είσαι εναντίον μας". Σε αυτό το πλαίσιο αδυνατούν, επίσης, να κατανοήσουν ότι δεν μπορείς να δίνεις τις ίδιες απαντήσεις όταν οι ερωτήσεις έχουν αλλάξει και να ονομάζεις την αφέλειά σου ιδεολογική συνέπεια. Ναι, ορισμένες σταθερές δεν έχουν αλλάξει, όπως η άδικη κατανομή τού πλούτου, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η διαφθορά, ο προσηλυτισμός στην εξουσία. Από την άλλη, ωστόσο, το να χαρακτηρίζεις προδοτική οποιαδήποτε αναδίπλωση, ακόμα κι όταν είναι τακτική κι όχι στρατηγική, σημαίνει να υπερηφανεύεσαι γιατί κράτησες το αμπέχονό σου καθαρό αφού δεν ρίχτηκες στη μάχη...
Το να κρύβεσαι στα θεωρεία και να κατεβαίνεις από αυτά μόνο και μόνο για να πετάξεις ντομάτες σε αυτούς που βρίσκονται στη σκηνή είναι τόσο γενναίο όσο το να κάνεις γκριμάτσες σε ένα λιοντάρι από την ασφάλεια που σου προσφέρει το ότι είναι κλεισμένο σε ένα κλουβί τού ζωολογικού κήπου. Την επόμενη φορά, επομένως, που οι αριστεριστές θα αναζητήσουν προδότες ας έχουν κι έναν καθρέφτη μαζί τους. Αυτός μπορεί να τους βοηθήσει να βρουν τη λύση τού μυστηρίου, εκτός αν η πνευματική τους τύφλωση είναι πλέον ολική...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου