Υπάρχουν δημόσια αγαθά, ούτε κρατικά ούτε ιδιωτικά...

Το κράτος δεν είναι πανάκεια, η ιστορική εμπειρία έχει άλλωστε αποδείξει ότι η γραφειοκρατία κι ο κομματισμός του συνεπάγονται στασιμότητα, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Ούτε θα έπρεπε να είναι στο αντικείμενο των δραστηριοτήτων του η επιχειρηματικότητα. Και σε θεσμικό, επίσης, επίπεδο αρκετές φορές καταντά δυνάστης τού πολίτη κι όχι προστάτης ή βοηθός του...

Ούτε οι αποτυχημένες κρατικοποιήσεις ούτε οι εξίσου αποτυχημένες ιδιωτικοποιήσεις, όμως, μπορούν να είναι το μέλλον. Για να μην πάμε μακριά, σκεφτείτε πόσο βοήθησαν τον ανταγωνισμό η ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής Αεροπορίας ή του ΟΤΕ. 

Στην ουσία δημιουργήθηκαν ιδιωτικά μονοπώλια ή ολιγοπώλια με συνέπεια να πληρώνουμε από τα ακριβότερα αεροπορικά εισιτήρια για τα ταξίδια εντός Ελλάδας και λογαριασμούς τηλεφωνίας στην Ευρώπη. Η λειτουργία, επίσης, της ΔΕΗ με αμιγώς ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια τα τελευταία δύο χρόνια, δίχως να λαμβάνεται υπόψη το δημόσιο συμφέρον, έχει συγκροτήσει καρτέλ και στην ενέργεια...

Ο δημόσιος έλεγχος υπό άμεση λαϊκή λογοδοσία θα μπορούσε να είναι μια κάποια λύση όσον αφορά δημόσια αγαθά όπως η υγεία, η παιδεία, η ενέργεια, το νερό, η τηλεφωνία, οι ένοπλες δυνάμεις, το σωφρονιστικό σύστημα. Ένα σύστημα, δηλαδή, το οποίο θα συνδύαζε τα καλύτερα από τους δύο κόσμους αφού δεν είναι όλα προς πώληση αλλά ούτε τίποτα που να μην σχετίζεται με το κέρδος, τουλάχιστον στον καπιταλισμό. Μέχρι, συνεπώς, ο κόσμος μας να γίνει πιο σοσιαλιστικός θα ήταν λάθος να συνεχίσουμε με δεξιές ή αριστερές δοξασίες που έχουν αποδειχθεί επανειλημμένως αποτυχημένες...