Πάμε στο άγνωστο με φρεγάτα την ελπίδα...

Αν κάποιος ανατρέξει στα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ και τρολ μπορεί και να πιστέψει ότι η Ελλάδα κέρδισε τον πόλεμο με την Τουρκία κι αύριο μεθαύριο ο ελληνικός στόλος, συμπεριλαμβανομένων των φρεγατών Belharra, καταφτάνει στην Πόλη. Δεν αμφισβητώ τη στρατηγική αξία των νέων φρεγατών και την ανάγκη απόκτησής τους ούτε υποτιμώ τον τουρκικό κίνδυνο. Αναρωτιέμαι, όμως, αν και η αμυντική- εξωτερική πολιτική μας περιορίζονται σε όσα βλέπει η πεθερά με επικοινωνιακούς όρους ή έχει κάποιο στρατηγικό βάθος που δεν θα μας κοστίζει τζάμπα και βερεσέ πολλά δισ. ευρώ κι ένα νέο εξοπλιστικό πάρτι α λα Τσοχατζόπουλος- Παπαντωνίου. Πολύ φοβάμαι πως όχι, πως συρόμαστε δηλαδή σε υπογραφές που μας υπαγορεύονται χωρίς να έχουμε κάποια εθνική πυξίδα για το πού θέλουμε να φτάσουμε...

Οι μεγάλες δυνάμεις θα αναζητούν πάντοτε μεγάλους αντιπάλους για να συνεχίζουν να αισθάνονται μεγάλες. Σε αυτό το πλαίσιο, οι ΗΠΑ εισέρχονται σε ένα νέο Ψυχρό, τουλάχιστον προς το παρόν, Πόλεμο, με την Κίνα αυτήν τη φορά και με επίκεντρο τον Ειρηνικό. 

Αυτό σημαίνει, ανάμεσα σε άλλα, πως η ΕΕ θα πρέπει να επιλύει μόνη της τα προβλήματα στην περιοχή της κι αυτόν το ρόλο φαίνεται πως ασμένως αναλαμβάνει η Γαλλία. Κι εμείς είμαστε τυχεροί που το Παρίσι έχει αντικρουόμενα συμφέροντα με την Άγκυρα γιατί αν περιμέναμε από την Αθήνα να χαράξει στρατηγική θα αναμέναμε μέχρι να ψηφιστούν τα περιβόητα μνημόνια συνεργασίας με τη Βόρεια Μακεδονία και μάλλον και πολύ περισσότερο...

Δεν επιθυμώ να αδικήσω την κυβέρνηση, η οποία πράγματι έχει αναλάβει πρωτοβουλίες, όπως με τις συμφωνίες για ΑΟΖ με Αίγυπτο και Ιταλία, έστω και ημιτελώς ή με περισσότερες παραχωρήσεις από αυτές που ήταν απαραίτητες. Το βασικό ερώτημα, ωστόσο, είναι τι πραγματικά επιδιώκουμε με την Τουρκία. 

Είμαστε πρόθυμοι να φτάσουμε και σε πολεμική σύρραξη και για δικαιώματα που είναι αμφιλεγόμενο αν τα έχουμε με βάση το διεθνές δίκαιο; Και σε τι θα εξυπηρετήσουν οι Belharra αν εξακολουθούμε να επιτρέπουμε σε τουρκικά πολεμικά πλοία ή και Τούρκους αλιείς να φτάνουν ακόμα και στα δυόμισι ναυτικά μίλια από ελληνικές ακτές, όπως συνέβη προσφάτως; 

Γι' αυτό και χρειάζεται μία νέα εθνική στρατηγική απέναντι στην Τουρκία η οποία δεν μπορεί να αποφασιστεί από ένα κόμμα, αφού θα πρέπει να έχει όσο το δυνατό πιο μόνιμα χαρακτηριστικά και να αφοπλίζει το πολιτικό κόστος. Διερωτώμαι, όμως, αν η χώρα διαθέτει το κομματικό σύστημα για να αντέξει το βάρος τολμηρών παραδοχών και η απάντηση που δίνω δεν μου γεννά αισιοδοξία...