Μόνο στην Ελλάδα οι επικήδειοι επιβάλλεται να είναι αγιογραφίες, λες και η ειλικρινής αποτίμηση μιας ζωής μπορεί να προσβάλει τον νεκρό. Ο Μίκης δεν ζυγίστηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 2021, ζυγιζόταν επί 96 συναπτά έτη και το τελικό ισοζύγιο ήταν παραπάνω από θετικό...
Υπήρξε ένας από τους κορυφαίους Έλληνες του τελευταίου αιώνα κι αν ακόμα ο ίδιος θέλησε να αγαπηθεί από όλους, κι από αυτούς που τον μίσησαν, η Ιστορία έχει βγάλει την κρίση της και τον έχει ήδη κατατάξει στους κορυφαίους. Προς τι, λοιπόν, η ηθελημένη συλλογική μας αμνησία στα μεγάλα του λάθη; Αυτά είναι που τον έκαναν πιο ανθρώπινο, εκτός κι αν η προσωπολατρία παραμένει παιδική ασθένεια του προοδευτισμού...
Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν γέννησε την εποχή του, αντιστάθηκε όμως στις αποτυχίες της κι εν μέρει την καθόρισε. Κι αν είχε τη βιολογική ευτυχία να ζήσει πολλά χρόνια υποχρεώθηκε, τρόπον τινά, να παρακμάσει όταν σταμάτησε να τρώει ξύλο κι άρχισε κάθε πόλη, κωμόπολη και χωριό να τον κάνει επίτιμο δημότη του...
Αν δεν είχε ζήσει κατοχή, εμφύλιο, δικτατορίες ενδεχομένως ο θάνατός του να μην είχε πυροδοτήσει εθνική συγκίνηση και τριήμερο εθνικό πένθος. Να είχε παραμείνει, δηλαδή, ένας ακόμα μέσα στο πλήθος.
Κι άλλοι, όμως, έζησαν αυτές τις τραγωδίες και είτε συμμάχησαν με το άδικο είτε άφησαν το κύμα να τους παρασύρει. Όπως κι αν έχει, ο Μίκης ήταν πράγματι, όπως είχε δηλώσει ο ίδιος κάποτε για τον εαυτό του, ένα τάνκερ στη λίμνη των Ιωαννίνων. Κι αυτή η λίμνη είναι τώρα πολύ, μα πολύ φτωχότερη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου