Η ανάγκη τού Κ. Μητσοτάκη να τον αποκαλούν Μωυσή, τσιτάχ ή Τσόρτσιλ δεν είναι μόνο πολιτική, αλλά και βαθιά ψυχολογική. Είναι η ανάγκη τού κομπλεξικού γόνου να αποδείξει πρώτα και κύρια στον εαυτό του ότι δεν έχει φτάσει εκεί που έχει φτάσει γιατί είναι ο γιος κάποιου κι εκλεκτός συμφερόντων αλλά γιατί το αξίζει. Κι επειδή δεν έχει το χάρισμα ενός Ανδρ. Παπανδρέου ή ακόμα κι ενός Αλέξη Τσίπρα να κερδίσει την αγάπη τού λαού με την προσωπικότητά του επενδύει στην οικοδόμηση μιας κίβδηλης περσόνας που δεν του ταιριάζει, είναι εμφανές και γι' αυτό γίνεται καταγέλαστος...Τι σχέση έχει ο πορφυρογέννητος μπούλης με τη βουκολική ζωή ώστε να συναγελάζεται αγρότες και κτηνοτρόφους; Ποιος πιστεύει ότι θα έπαιρνε ποτέ στο τηλέφωνο για να βγει στον αέρα, απαντώντας σε κάποιον δημοσιογράφο που του ασκεί κριτική αυτός που αρνήθηκε ντιμπέιτ με τον πολιτικό του αντίπαλο και δεν απαντά σε δημοσιογραφικές ερωτήσεις αν προηγουμένως δεν τις έχει εγκρίνει;...
Δεν είναι τυχαίο που παίρνει παντού μαζί του τον Αμερικανό επικοινωνιολόγο του σαν να ήταν ο προσωπικός του γιατρός. Ο πρωθυπουργός μας είναι αθεράπευτα άρρωστος και η ασθένειά του είναι η δικαιολογημένα χαμηλή αυτοεκτίμηση, ένα κόμπλεξ κατωτερότητας που πληρώνει η κοινωνική πλειοψηφία...
Για να μην παρεξηγηθώ, ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι απλώς ένα άβουλο ανθρωπάκι που περιφέρεται μέσα στη μετριότητά του τινάζοντας στον αέρα τη ζωή των πολλών. Είναι κι ένας συνειδητοποιημένος πολιτικός που υλοποιεί πολιτικές οι οποίες εμπεδώνουν και διευρύνουν τις ταξικές ανισότητες, αξιοποιώντας ακόμα και τραγωδίες ή δύσκολες καταστάσεις γι' αυτόν το σκοπό...
Ακόμα κι εν μέσω πανδημίας, για παράδειγμα, άφησε καθαρό από covid το ιδιωτικό σύστημα υγείας, ενώ επιτρέπει στις εταιρείες ρεύματος τα κερδοσκοπικά τους υπερκέρδη δίνοντας ψίχουλα ως αντιστάθμισμα στους καταναλωτές, κλέβοντας χρήματα από το δημόσιο ταμείο για τις ΑΠΕ. Τι χειρότερο, επομένως, θα μπορούσαμε να είχαμε για πρωθυπουργό από έναν κομπλεξικό με σχέδιο;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου