Ο Γκέμπελς σήμερα δημοσιογραφεί, δεν προπαγανδίζει...

Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την αρχηγία τής ΝΔ ο Κ. Μητσοτάκης γνώριζε ότι δεν αρκούσε να έχει στη διάθεσή του ΜΜΕ που θα προπαγάνδιζαν τις θέσεις του. Στην εποχή μας οι ανακοινώσεις των γραφείων Τύπου των κομμάτων όσο καλογραμμένες κι αν είναι- συνήθως δεν είναι- δεν πείθουν από μόνες τους ακόμα κι αν λένε την αλήθεια, παρά μόνο τους κομματικούς ταλιμπάν που είναι διατεθειμένοι να πειστούν κι ότι ο αρχηγός τους περπατά πάνω στο νερό. Η σύγχρονη προπαγάνδα γίνεται πολύ πιο ύπουλα, και μέσω δήθεν ανεξάρτητων φωνών- δημοσιογράφων και "δημοσιογράφων", πολιτικών αναλυτών και "πολιτικών αναλυτών"- πρόθυμων με τα κατάλληλα οικονομικά ανταλλάγματα να πείσουν εκ μέρους των χορηγών τους δίχως να παρουσιάζονται ως όργανα των χρηματοδοτών τους...

Στο Μαξίμου, σε υπουργεία και σε νεοδημοκρατικά βουλευτικά γραφεία απασχολείται ή "απασχολείται" μια ολόκληρη στρατιά δημοσιογράφων ή "δημοσιογράφων" που τους βλέπετε και στα τηλεοπτικά πάνελ, τους ακούτε στα ραδιόφωνα ή διαβάζετε τις αναλύσεις τους για το πόσο σπουδαίο έργο κάνει αυτή η κυβέρνηση. Για τους περισσότερους τουλάχιστον δεν αμφιβάλλω πως το πιστεύουν αλλά είναι στοιχειώδης εντιμότητα να παρουσιάζονται στους τηλεθεατές, ακροατές ή αναγνώστες με το πραγματικό τους πρόσωπο κι όχι με τη μάσκα τού αντικειμενικού παρατηρητή. Ιδίως όταν κάποιοι από αυτούς δεν βγάζουν απλώς τις υποχρεώσεις τού μήνα αλλά κερδίζουν το τζόκερ σε τακτική βάση...

Φυσικά ο Μητσοτάκης και η ΝΔ δεν ανακάλυψαν τον τροχό. Επί Σημίτη, για παράδειγμα, δυσκολευόσουν να βρεις πού σταματούσε η ιδιότητα του διευθυντή γραφείου Τύπου και πού ξεκινούσε αυτή του δημοσιογράφου. Για να μην σημειώσω πως στο εξωτερικό όταν ένας δημοσιογράφος διασχίζει το Ρουβίκωνα και κάνει πλέον δημόσιες σχέσεις όχι μόνο αυτό γίνεται φανερά αλλά είναι και πολύ δύσκολο ως απίθανο να επιστρέψει στην προτεραία του ιδιότητα. Εδώ, όμως, είναι Ελλάδα όπου είσαι ό,τι δηλώσεις και, κυρίως, δεν έχεις καμία ευθύνη για οτιδήποτε αν οι πλάτες σου φτάνουν πολύ ψηλά...  

 

  

Αν η Θάτσερ κι ο Σαλβίνι έκαναν παιδί θα ήθελαν να είναι ο Μητσοτάκης...

Αν η Μ. Θάτσερ κι ο Μ. Σαλβίνι συνέπιπταν στην ίδια εποχή κι ερωτεύονταν θα ήταν πολύ χαρούμενοι αν έκαναν ένα παιδί όπως ο Κ. Μητσοτάκης, που συνταιριάζει τα χειρότερα χαρακτηριστικά και των δύο, το νεοφιλελευθερισμό δηλαδή με την ακροδεξιά. Η επικαιρότητα προσφέρει αρκετά παραδείγματα για το νεοφιλελεύθερο πρόσωπο του νέου πρωθυπουργού, αλλά θα σταθώ στον ΕΝΦΙΑ.

Είναι θετικό που επέλεξε το μοντέλο ΣΥΡΙΖΑ για την κλιμακωτή κι όχι την οριζόντια μείωσή του. Μόνο που ως γνήσιος υπερασπιστής των δικαιωμάτων τής τάξης του δεν θα μπορούσε να αφήσει στην απέξω τη μεγάλη ακίνητη περιουσία από τις μειώσεις, με συνέπεια να δημιουργείται δημοσιονομικό κενό περίπου 300 εκατ. ευρώ το οποίο πιθανότατα θα πληρώσουν οι μικρομεσαίοι.
Και για να γίνει η αναδιανομή εισοδήματος προς όφελος των μεγάλων εισοδημάτων ακόμα πιο καθαρή, τον ΕΝΦΙΑ θα εισπράττουν οι δήμοι, το οποίο σημαίνει πως η Κηφισιά θα εισπράττει περισσότερα από το Αιγάλεω με ό,τι συνεπάγεται αυτό για το άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα σε διαφορετικές περιοχές τής χώρας...

Την ίδια ώρα, και πάλι ανάμεσα σε άλλα, η κυβέρνηση αποκλείει γυναικόπαιδα μεταναστών και προσφύγων από την κοινωνική περίθαλψη και θεωρεί πως κάνει καλό στον τουρισμό οι ξένοι επισκέπτες να βλέπουν παντού μπάτσους σαν να βρίσκονται στη Βαγδάτη και στην Καμπούλ. Παραλλήλως, ο εθνικός μας μπάτσος Χρυσοχοΐδης πιστεύει ότι θα εκμηδενίσει την εγκληματικότητα με το αμείλικτο ύφος του επειδή συνέλαβε κάποιον που πετά μπογιές και τρικάκια ή όταν και τις προηγούμενες ημέρες είδαμε μολότοφ στα Εξάρχεια...

Ο Κ. Μητσοτάκης ρητορεύει πως η κυβέρνησή του θα είναι όλων των Ελλήνων, χρησιμοποιώντας ήπιο ύφος για να ευνουχίσει την αντιπολίτευση ενόψει των αντιλαϊκών πολιτικών του κι αποφεύγοντας να ισχυριστεί πως παράλαβε καμένη γη, όχι από πολιτική γενναιοδωρία αλλά από υπόκλιση στην πραγματικότητα. Τι σχέση έχει, άλλωστε, η Ελλάδα τού 2019 με τη χρεοκοπημένη πατρίδα που παράλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015;...

Μόνο που η δέσμευση του πρωθυπουργού ότι θα είναι ηγέτης όλων των Ελλήνων δεν αποδεικνύεται στην πράξη επιλέγοντας πολιτικές που αυξάνουν τις ταξικές ανισότητες και διοχετεύουν φόβο, υποθάλποντας τα χυδαιότερα των ενστίκτων μιας εκμαυλισμένης κοινωνίας. Κάθε άλλο μάλιστα, αφού αναπαράγουν παρελθοντικές πρακτικές που έχουν αποδειχθεί απολύτως αποτυχημένες...

Ο Ρουβίκωνας διέβη το Ρουβίκωνα...

Ο καθένας θέτει για τον εαυτό του τα όρια της δημόσιας συμπεριφοράς του κι από ποιο σημείο και μετά θα πρέπει να ντρέπεται γι' αυτή. Οι του Ρουβίκωνα, για παράδειγμα, θεωρούν πως το να υπερασπίζονται έναν δολοφόνο όπως ο Δ. Κουφοντίνας ρίχνοντας καπνογόνα και μπογιές στη Βουλή είναι θεμιτό κι όχι διπλό σφάλμα, αφού, πέρα από όλα τα άλλα, αντιγράφουν μεθόδους των χιμπαντζήδων με τα μαύρα...

Η δημοκρατία έχει ανάγκη τον ακτιβισμό, έστω κι αν ο ακτιβισμός ξεπερνά ορισμένες φορές το πλαίσιο του νόμου. Δεν χρειάζεται, όμως, το λαϊκισμό ενός λούμπεν προλεταριάτου που πιστεύει ότι θα φέρει την κοινωνική δικαιοσύνη επισκεπτόμενο χρωματοπωλεία...

Κι αν ο ο κακομαθημένος Ρουβίκωνας αποθρασύνεται κι επιχειρεί να αλλάξει επίπεδο από τα τρικάκια και τα ντου σε γραφεία γιατρών στις μπογιές και στα καπνογόνα στη Βουλή κι αύριο ενδεχομένως να θελήσει να εισβάλει κι εκεί, το ερώτημα είναι έως ποιο σημείο η επαναστατική γυμναστική θα γίνεται ανεκτή από την οργανωμένη πολιτεία. Και γι' αυτό δεν ευθύνεται μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού, θυμίζω, πως κι ο Αντ. Σαμαράς, για παράδειγμα, είχε υποσχεθεί να βγάλει τις κουκούλες και δεν έβγαλε καμία. Όπως κι αν έχει, το αστείο που παρατραβά, ακόμα κι αν στην αρχή φέρνει το γέλιο, στο τέλος καταντά κουραστικό κι ενίοτε κι επικίνδυνο...

Φυσικά κι ο Ρουβίκωνας δεν αποτελεί το νούμερο ένα πρόβλημα για την πάταξη της εγκληματικότητας και την προστασία τής δημοκρατίας. Όταν η τρίτη σε μέγεθος Κοινοβουλευτική Ομάδα ανήκει σε μία νεοναζιστική εγκληματική οργάνωση δολοφόνων είναι προφανές ότι η ολοκλήρωση της δίκης τής Χρυσής Αυγής είναι πολύ πιο επείγουσα προτεραιότητα...

Αλίμονο, όμως, αν περνούν όλοι οι υπόλοιποι μπαχαλάκηδες κάτω από το ραντάρ γιατί υπάρχουν κι επίορκοι πολιτικοί που διασπαθίζουν με διάφορους τρόπους το δημόσιο χρήμα ή είναι και ηθικοί αυτουργοί σε δολοφονίες. Ακόμα και να βάψουν οι ρουβικωναίοι όλη τη Βουλή κόκκινη με τις μπογιές τους, ακόμα κι αν πάρει άδεια από τη φυλακή το απόλυτο ίνδαλμα των επαναστατών τής φακής η κοινωνία μας δεν θα γίνει καλύτερη, αλλά χειρότερη, πιο φοβική και πιο μαζεμένη στο καβούκι της. Αλίμονο, επομένως, αν υπό το φόβο ενός νέου Δεκεμβρίου του 2008 επιτρέψουμε στους επαγγελματίες τής λούμπεν αντίδρασης να συνεχίζουν να ασχημονούν στο όνομα μιας Αριστεράς που την καταλαβαίνουν μόνο ως δύναμη επιβολής με τη χρήση άσκοπης βίας...

ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ συμφωνούν σε περισσότερα από όσα τολμούν να παραδεχθούν...

Ο ΣΥΡΙΖΑ γενικώς δεν φημίζεται για τη συνέπειά του. Υποσχέθηκε, για παράδειγμα, πως θα έσκιζε τα μνημόνια και θα ήταν ημέρα μεσημέρι, αλλά έφερε άλλο ένα. Οφείλω, ωστόσο, να παραδεχθώ ότι στο ζήτημα των καταλήψεων δημόσιων κτιρίων, όπως των μαθητών στο γραφείο τού Κώστα Γαβρόγλου, ή της αντιμετώπισης "ακτιβιστικών" ενεργειών όπως του Ρουβίκωνα το κυβερνών κόμμα δείχνει να μην έχει απομακρυνθεί από τον αντιπολιτευτικό του εαυτό: τις αποδέχεται ως κάτι το συνηθισμένο, σαν να ήταν φυσικό φαινόμενο, όπως η ανατολή και η δύση τού ηλίου...

Δεν ασπάστηκα τον καθωσπρεπισμό των νοικοκυραίων, επομένως δεν θεωρώ τέτοιου είδους ενέργειες καταστροφικές για τη δημοκρατία μας ούτε, βεβαίως, τις συγκρίνω με τρομοκρατικές πράξεις α λα 17Ν ή με εγκλήματα του λευκού κολάρου, όπως αυτά για τα οποία απολογείται ο Γ. Παπαντωνίου κι αύριο μεθαύριο ορισμένοι υπουργοί για τη Novartis. Επιβεβαιώνουν, όμως, το έλλειμμα πολιτικής κουλτούρας συνεννόησης σε αυτόν τον τόπο για τα ουσιώδη. ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ θα δώσουν μάχη μέχρις εσχάτων ενόψει των επικείμενων εκλογών, μόνο που συμφωνούν σε πολύ περισσότερα, όπως προκύπτει από την πράξη, από όσα έχουν το κουράγιο να παραδεχθούν στους ψηφοφόρους τους...

Το Μακεδονικό, ανεξαρτήτως της κωλοτούμπας Μητσοτάκη, συνιστά μόνο ένα επίκαιρο παράδειγμα. Στην οικονομία, ακόμα κι αν δεν το ομολογούν στην κυβέρνηση, η χώρα βρίσκεται και τώρα υπό αυστηρή εποπτεία και θα βρίσκεται για όσο χρονικό διάστημα ασχολείται σχεδόν αποκλειστικώς με τη μικροπολιτική...

Ενόψει και των πολλών εκλογικών αναμετρήσεων του 2019 όλα τα κόμματα που βαυκαλίζονται πως αποτελούν κομμάτια τού δημοκρατικού τόξου οφείλουν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και, ταυτοχρόνως με τη Συνταγματική Αναθεώρηση, να διαπιστώσουν πού συμφωνούν και πού διαφωνούν για το μεταμνημονιακό μοντέλο ανάπτυξης. Το ξέρω, ωστόσο, ότι ζητάω πολλά από ένα κομματικό σύστημα που κρέμεται από τις ορέξεις ενός Καμμένου κι επηρεάζεται από αδωνικές ιδεοληψίες...

Τα λαμόγια δεν φοβούνται ούτε 17Ν ούτε Ρουβίκωνα...

Με ενοχλεί η ανοχή τής σημερινής κυβέρνησης απέναντι στο Ρουβίκωνα ή στους μπαχαλάκηδες που ανά τακτά χρονικά διαστήματα κάνουν άνω κάτω και τα πανεπιστήμια και δίνουν πάτημα στον Κ. Μητσοτάκη να προπαγανδίζει τα ιδιωτικά ΑΕΙ, από τα οποία ευελπιστούν να τα κονομήσουν οι "εντιμότατοι" φίλοι του. Ναι, τα μέλη τού Ρουβίκωνα δεν είναι δυνατό να εξισώνονται με τρομοκρατικές οργανώσεις όπως η 17Ν, οι οποίες σκότωναν ανθρώπους, αλίμονο όμως αν αδιαφορούμε για τις "παρεμβάσεις" τους, οι οποίες επειδή ακριβώς σε ορισμένες περιπτώσεις διακρίνονται από αφέλεια μπορεί να γίνουν πολύ επικίνδυνες. Τι θα συμβεί αν αύριο μεθαύριο, για παράδειγμα, κάποιος αστυνομικός ή μυστικός πράκτορας πυροβολήσει και σκοτώσει έναν "ακτιβιστή" ή αν ο "ακτιβιστής", βλέποντας το δρόμο ανοιχτό, επιχειρήσει να "αναβαθμίσει" τη δράση του χρησιμοποιώντας βία;...

Ακούω και τώρα το επιχείρημα που είχε λανσαριστεί με τη 17Ν: "Δεν πειράζει, ας τους να υπάρχουν για να φοβούνται τα λαμόγια". Κι αν ακόμα υποθέσουμε πως τα λαμόγια φοβούνται, θα δώσουν μερικά φράγκα παραπάνω, θα ενισχύσουν τα μέτρα ασφαλείας τους και, κατά τα άλλα, θα συνεχίσουν τον πολυτελή τους βίο όπως πριν την ίδια ώρα που η έννομη τάξη θα έχει παραδοθεί στην οχλοκρατία...

Η ζημιά που έχει προκληθεί στους δημοκρατικούς θεσμούς είναι σαφώς μεγάλη γιατί η ανασφάλεια των λίγων μετατρέπεται συνήθως σε αυστηροποίηση του νόμου και της τάξης για τους πολλούς, σε αστυνομοκρατούμενο κράτος και σε περιορισμό των ατομικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Στο ακριβώς αντίθετο, δηλαδή, από αυτό που υποτίθεται πως επιδιώκουν οι αυτόκλητοι απονεμητές δικαιοσύνης...

Ο Ρουβίκωνας πρέπει να εξαρθρωθεί, ενώ το πανεπιστημιακό άσυλο δεν υπάρχει κανένας λόγος να υφίσταται ακόμα. Την ώρα που η Ευρώπη εξαιτίας τού Προσφυγικού μετατρέπεται σε μεσαιωνικό κάστρο, γιατί με αυτόν τον τρόπο πιστεύει ότι θα αποφύγει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, οφείλουμε να κλείσουμε μέτωπα ώστε να επικεντρώσουμε στα ουσιώδη: στην αύξηση των αστυνομικών περιπολιών αλλά δίχως ακρότητες, στη βελτίωση των δημόσιων πανεπιστημίων ώστε τα ιδιωτικά να μην έχουν λόγο ύπαρξης, στην ενίσχυση και δημιουργία ευρωπαϊκών δομών αντιμετώπισης των γενεσιουργών αιτίων τής προσφυγιάς και της μετανάστευσης και διαχείρισης με ανθρωπισμό και ρεαλισμό των ανοιχτών πληγών. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να μην παραδοθούν η Ελλάδα και η Ευρώπη ολόκληρη ξανά στη μισαλλόδοξη ατζέντα απροκάλυπτων και κεκαλυμμένων ακροδεξιών...

Βούτυρο για το λαό, κανόνια με μέτρο...

Δεν αμφισβητώ την ανάγκη διεθνών συμμαχιών για να πετυχαίνουμε τα εθνικά μας δίκαια και συμφέροντα. Όποτε, άλλωστε, αυτές δεν είχαν επιτευχθεί- παλαιότερα, για παράδειγμα, με τη μικρασιατική καταστροφή, πιο πρόσφατα κατά τη διαπραγμάτευση του 2015- τα αποτελέσματα ήταν ολέθρια...

Από την άλλη, ωστόσο, διακατεχόμαστε διαχρονικά κι από έναν ευρωλιγουρισμό ο οποίος μας καθιστά ενοχικούς απέναντι στους ξένους. Δεν συμφωνώ, για παράδειγμα, με το Ρουβίκωνα και τις εφηβικές ακτιβιστικές του δράσεις, οι οποίες κάποιες φορές εμπίπτουν στον Ποινικό Κώδικα...

Οι σχέσεις, όμως, της χώρας μας με μεγάλες δυνάμεις, όπως οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία, δεν είχαν διαταραχθεί ακόμα κι όταν η "17Ν" δολοφονούσε διπλωματικούς και στρατιωτικούς υπαλλήλους τους. Δεν πρόκειται, συνεπώς, να διαταραχθούν και οι σχέσεις μας με τη Γαλλία επειδή κάποιοι πιστεύουν ότι οι πόλεμοι θα τελειώσουν πετώντας μαυροκόκκινες μπογιές σε πρεσβείες...

Ακόμα κι αν ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας δήλωνε μέσα στη γαλλική Εθνοσυνέλευση πως ο Εμ. Μακρόν είναι μαλάκας το Παρίσι δεν θα διέκοπτε τις συζητήσεις με την Αθήνα για την πώληση ή ενοικίαση φρεγατών, όπλων και λοιπού πολεμικού υλικού. Όταν είναι να μπει χρήμα στο ταμείο οι αβρότητες δεν έχουν καμία σημασία...

Το ζητούμενο, επομένως, είναι πώς θέλουμε εμείς να αντιμετωπίσουμε την τουρκική προκλητικότητα, η οποία πάντως μετά από την προκήρυξη εκλογών στη γείτονα έχει περιοριστεί, δίχως να γνωρίζουμε σε αυτήν τη φάση αν είναι τυχαίο ή όχι. Ο Ρ. Τ. Ερντογάν, άλλωστε, και παρά τα όσα ενδεχομένως να πιστεύει ο Π. Καμμένος, δεν είναι τρελός κι αντιλαμβάνεται ότι η πρόκληση θερμού επεισοδίου με αρνητική κατάληξη για τον ίδιο- κανείς μας δεν ελέγχει το μέλλον- ίσως αποδειχθεί καταστροφικό για τις πολιτικές του φιλοδοξίες...

Η κυβέρνηση καλά κάνει και σκέφτεται και ξανασκέφτεται αν ωφελεί η ενοικίαση των γαλλικών φρεγατών και δεν υποκύπτει στο εξοπλιστικό ράλι, το οποίο πολύ εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε πάρτι μίζας σαν αυτό που έζησε η χώρα πριν 20 χρόνια. Οι ένοπλες δυνάμεις χρειάζονται κι ανανέωση και συντήρηση, αλλά προτεραιότητα είναι το "βούτυρο" κι όχι τα "κανόνια" ύστερα από οκτώ χρόνια μνημονίων, η παιδεία και η υγεία κι όχι οι άμετροι εξοπλισμοί προς τέρψη των "γερακιών"...

Τόσο Αριστεροί που αρνούνται ακόμα και την αναδοχή στα ομόφυλα ζευγάρια...

Ο Αλ. Τσίπρας είχε αποδώσει τη ρητορική του ως αξιωματική αντιπολίτευση σε ψευδαισθήσεις. Κάθε άνθρωπος, ακόμα κι αν είναι πολιτικός, μπορεί να τις έχει, αν υποθέσουμε πως δεν ψεύδεται περί αυτών. Σήμερα ο πρωθυπουργός πολύ φοβάμαι πως καλλιεργεί ένα δεύτερο γύρο ψευδαισθήσεων, ο οποίος σχετίζεται με τη μεταμνημονιακή εποχή...

Ναι μεν είναι προσεκτικός αυτήν τη φορά και δεν ισχυρίζεται πως θα σκίσει τις μνημονιακές δεσμεύσεις και θα είναι ημέρα μεσημέρι, αλλά δημιουργεί προσδοκίες στον ελληνικό λαό οι οποίες δεν ανταποκρίνονται ξανά στην πραγματικότητα. Όταν ήδη έχει ψηφίσει νέες οριζόντιες μειώσεις στις συντάξεις για το 2019 και του αφορολόγητου για το 2020, όταν έχει δεσμευτεί σε πρωτογενή πλεονάσματα του 3,5% μέχρι και το 2023 κι όταν δεν γνωρίζει ακόμα πώς θα ρυθμιστεί το χρέος και ποιο θα είναι το πλαίσιο της μεταμνημονιακής εποπτείας δεν μπορεί να εμφανίζεται με την αισιοδοξία τού αδαούς. Ιδίως όταν στο μεταξύ τα έχει ξεπουλήσει όλα, ακόμα και τη ΔΕΗ, την πώληση των λιγνιτικών μονάδων τής οποίας παρουσιάζει ως καλύτερη λύση από τη "μικρή ΔΕΗ" των σαμαροβενιζέλων όταν οι διαφορές τους αγγίζουν τις μικρολεπτομέρειες...

Αν ο πρωθυπουργός ήθελε και νέα τετραετία, θα έπρεπε να είχε προχωρήσει σε εκλογές λίγους μήνες μετά από την επανεκλογή του το Σεπτέμβριο του 2015, όταν δηλαδή συνειδητοποίησε ότι το παράλληλο πρόγραμμα δεν θα ήταν δυνατό να απαλύνει το μνημονιακό πόνο. Επέλεξε, ωστόσο, να εφαρμόσει το τρίτο πρόγραμμα μέχρι κεραίας με την προσδοκία πως θα έχει το χρόνο μετά από τη λήξη του να εφαρμόσει τις δικές του πολιτικές και να ξαναβγεί καβάλα στο άλογο...

Μόνο που ο χρόνος από τον Αύγουστο του 2018 μέχρι και το Σεπτέμβριο του 2019, έστω κι αν υποθέσουμε πως θα του δοθεί μια καθαρή έξοδος, είναι πολύ λίγος και πολύ υποθηκευμένος ήδη σε δεσμεύσεις προκειμένου να γυρίσει το ματς. Κι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ούτε με την επίκληση μιας κάθαρσης η οποία δεν έχει ορατά αποτελέσματα, πολλώ δε μάλλον όταν σκιές αυθαιρεσίας βαρύνουν πλέον κι αυτήν την κυβέρνηση...

Το Μαξίμου εδώ και πολύ καιρό έχει μπει στον αστερισμό των συμψηφισμών: "Η Μπέτυ έγινε καθηγήτρια πανεπιστημίου εν μια νυκτί, αλλά η Μαρέβα ξεπλένει χρήματα με offshore", "ο Ρουβίκωνας κάνει ακτιβισμό, αλλά εσείς φάγατε τα δώρα τής Novartis και τα δάνεια των τραπεζών", για παράδειγμα. Την ίδια ώρα, δεν μπορεί ένα υποτίθεται ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα να πείσει μερίδα βουλευτών του να αποδεχθεί την αναδοχή από ομόφυλα ζευγάρια, καταργεί την αξιολόγηση δημοσίων υπαλλήλων και κάνει πίσω κάθε φορά που η εκκλησία τού πηγαίνει κόντρα. Με λίγα λόγια, όλο και θολώνουν οι διαχωριστικές γραμμές με τη ΝΔ κι όλο γίνεται και πιο πειστικό το "τι Πλαστήρας τι Παπάγος"...

Ο φόβος είναι όπλο των κυβερνήσεων, όχι των αντιπολιτεύσεων Κυριάκο...

Μπορεί να σταματήσει γενικώς κι αορίστως το φακελάκι επειδή ο Ρουβίκωνας απείλησε έναν γιατρό; Αν κάτι τέτοιο ήταν εφικτό, θα ήμουν ο πρώτος που θα προσυπόγραφε υπέρ των δράσεών του και, γιατί όχι, θα συμμετείχα σε αυτές. Η απονομή, άλλωστε, δικαιοσύνης αποτελεί προαπαιτούμενο της δημοκρατίας...

Δεν νομίζω, ωστόσο, πως αρκεί μια απειλή ώστε όλοι οι παρανομούντες να συμμορφωθούν. Όταν οι ακτιβιστές, πάντως, βρίσκουν καταφύγιο στη βία- έστω στη λεκτική- κάποια πόρτα πιστεύουν, κι όχι αδίκως, ότι έχει κλείσει πίσω τους. Μόνο που για να είναι αποτελεσματικοί θα έπρεπε να είχαν περιλάβει όλους τους εγκληματίες τού λευκού κολάρου, μια απόπειρα μάλλον απρόσφορη...

Αλίμονο σε μια κοινωνία που έχει ανάγκη από "Ρομπέν των Δασών" για να αισθάνεται ασφαλής και, κυρίως, δικαιωμένη. Ποιος αμφιβάλλει ότι αν λειτουργούσε η δικαιοσύνη ο Ρουβίκωνας δεν θα απολάμβανε καμιάς λαϊκής επιδοκιμασίας;

Όσο, ωστόσο, παθογένειες όπως το φακελάκι ή οι υπέρμετροι φόροι σε βάρος των μικρομεσαίων παραμένουν ατιμώρητες και ηθικώς αποδεκτές πρακτικές τόσο περισσότεροι θα καταφεύγουν ή θα επιδοκιμάζουν την αυτοδικία ως αντίδοτο στην αδικία. Κι άλλο τόσο το δόγμα περί καταδίκης τής βίας από όπου κι αν προέρχεται θα αντιμετωπίζεται ως ανέκδοτο με τις συνθήκες που την πυροδοτούν ολοένα να αυξάνονται...

Όπως κι αν έχει, είναι θλιβερό η επικοινωνιακή στρατηγική τής ΝΔ να περιστρέφεται γύρω από την ακροδεξιά ατζέντα που της επιβάλλει ο Αδ. Γεωργιάδης. Όσα αστυνομικά τμήματα κι αν καούν στην Αθήνα οι κάτοικοί της δεν έχουν κανένα λόγο να αισθάνονται λιγότερο ασφαλείς από τους κατοίκους οποιασδήποτε άλλης ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, κάποιες από τις οποίες μάλιστα αντιμετωπίζουν και τον κίνδυνο της τρομοκρατίας...

Η καλλιέργεια του φόβου, άλλωστε, έχει λυτρώσει πολλές κυβερνήσεις, καμία όμως αντιπολίτευση. Αντιθέτως, όσοι αντιπολιτεύονται, οφείλουν να κυνηγούν τη δημιουργία ευνοϊκού ρεύματος υπέρ τους, για να μην πω κύματος. Πώς να το πετύχει, όμως, αυτό ο Κ. Μητσοτάκης όταν τον εμποδίζουν το επώνυμό του, η βρόμικη πορεία του και το ανύπαρκτο πολιτικό του χάρισμα;...