Με το "καλά να πάθει" έχουμε ήδη γίνει το τέρας που πολεμάμε...

Ο Αντ. Σαμαράς έχτισε την πολιτική του καριέρα πάνω στη μισαλλοδοξία, στον εθνικισμό, στον πελατειασμό και στη διαπλοκή. Έχει, επίσης, κι ο ίδιος τις δικές του ευθύνες για την κατάντια τού ΕΣΥ όντας και πρωθυπουργός για δυόμισι χρόνια. Σημαίνουν όλα αυτά πως η κόρη του έπρεπε να θυσιαστεί για να επιτευχθεί μια σαδιστική θεία δίκη; Όποιος πιστεύει κάτι τέτοιο ενδεχομένως και να τρομάξει όταν κάποια στιγμή καταλάβει πόσο μοιάζει με το τέρας που υποτίθεται πως πολεμάει...

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δίνουν το δικαίωμα στον οποιονδήποτε να εκφράζεται. Δεν είναι, όμως, όλοι εξοικειωμένοι με τις απαιτήσεις τού δημόσιου λόγου, θα έλεγα αντιθέτως πως τους περισσότερους τους χαρακτηρίζει η πλήρης άγνοια γιατί απλούστατα δεν τους χρειάζεται στον εργασιακό τους βίο. Υπό αυτή την έννοια έχει λογική να εκφράζονται δημοσίως με τον ίδιο τρόπο που μιλούν στον κολλητό τους στην καφετέρια ή με κάποιον με τον οποίο έχουν θυμώσει πρόσωπο με πρόσωπο. 

Είναι ανεπίτρεπτο, ωστόσο, να επιδιώκουν από ανθρώπους που έχουν επαγγελματική εμπειρία στο δημόσιο λόγο να συμπεριφέρονται είτε σαν τσιρλίντερ είτε σαν χούλιγκαν. Απλούστατα ο καθένας είναι υπόλογος για όσα λέει και γράφει κι αν αυτά κάποιες φορές εμπίπτουν στην ποινική νομοθεσία οφείλει και να είναι έτοιμος να δέχεται τις συνέπειες. Οι τζάμπα μάγκες δεν (θα έπρεπε να) ευδοκιμούν ούτε στην ιντερνετόσφαιρα...

Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που δεν τρώγεται ούτε κρύο ούτε ζεστό ούτε και χλιαρό. Πολλώ δε μάλλον όταν έχει να κάνει με ανθρώπινες ζωές. Σε διαφορετική περίπτωση ας επαναφέρουμε τη θανατική ποινή, ας καθιερώσουμε τη συλλογική- κάποιοι το έχουν κάνει ήδη σε σχέση με τους Ισραηλινούς- και την οικογενειακή ευθύνη κι ας πορευόμαστε με αρχές κι αξίες που όταν οι άλλοι τις καταπατούν είναι ολέθριο σφάλμα κι όταν το κάνουμε εμείς οι ίδιοι αυτοσυγχωρούμαστε και προχωράμε... 

Η Λένα Σαμαρά αξίζει να αναπαυτεί εν ειρήνη. Όπως αξίζει και σε κάθε άνθρωπο, ό,τι κι αν έχει πράξει στη ζωή του, αφού τα κρίματά μας δεν μπορούν να να τα φάνε ούτε τα σκουλήκια που θα καταβροχθίσουν τα κορμιά μας...

 

Εθνάρχης χωρίς το κατάλληλο δίλημμα...

Στις δημοκρατίες υπάρχει ένας σοβαρός λόγος για τον οποίο ένας πρωθυπουργός γίνεται πρώην. Αυτός ο λόγος λέγεται λαός ο οποίος κάνει μια συγκεκριμένη επιλογή. Φυσικά στις δημοκρατίες ο οποιοσδήποτε πρώην πρωθυπουργός έχει το δικαίωμα να δοκιμάσει ξανά τις δυνάμεις του, ιδίως αν θεωρεί πως όσοι τον διαδέχθηκαν δεν είναι ισάξιοί του. 

Σε αυτό το πλαίσιο, οι εν ζωή ευρισκόμενοι πρώην- Καραμανλής, Παπανδρέου, Σαμαράς, Τσίπρας- μπορούν να αναλάβουν είτε οι ίδιοι είτε δι' αντιπροσώπων όποια πρωτοβουλία επιθυμούν για να πέσει το καθεστώς Μητσοτάκη. Για να γίνουν, ωστόσο, πειστικότεροι οφείλουν πρώτα να κάνουν την αυτοκριτική τους...

Ανάμεσα σε άλλα, ο Κ. Καραμανλής πρέπει να μας εξηγήσει γιατί κυβέρνησε με τον αυτόματο πιλότο, ανέστησε το "γαλάζιο" κράτος και παρέδωσε μια χρεοκοπημένη χώρα. Ο Γ. Παπανδρέου γιατί έλεγε πως λεφτά υπάρχουν ενώ ήξερε ότι δεν υπάρχουν και γιατί δεν αξιοποίησε τη δεινή θέση των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών για να επιτύχει μια καλύτερη συμφωνία. Ο Αντ. Σαμαράς γιατί σταμάτησε από τα μέσα τού 2014 να εκπληρώνει τις δεσμεύσεις του στους δανειστές, άφησε την πέμπτη αξιολόγηση στη μέση και τη χώρα με ένα τεράστιο χρηματοδοτικό κενό κι άδεια ταμεία μόνο και μόνο για να παγιδέψει τον αντίπαλό του και να προκαλέσει την αριστερή παρένθεση...

Ο Αλ. Τσίπρας, πάλι, έχει αποφασίσει να εστιάσει στο συμβούλιο πολιτικών αρχηγών τής 6ης Ιουλίου 2015. Ούτε στο δημοψήφισμα μια ημέρα πριν ούτε στην "kolotoumba" μια εβδομάδα μετά. Σε γεγονότα, δηλαδή, που όπως κι αν έχει κρίθηκαν στις εκλογές τού 2019 οριστικώς κι αμετάκλητα. Δεν μας έχει πει κουβέντα, όμως, ούτε για τα αίτια της συντριβής τού 2023 ούτε για τις ενέργειές του που οδήγησαν στο φάγωμα του διαδόχου του μολονότι μας έλεγε πως θα κάνει χώρο για να περάσει το καινούριο...

Οι συστημικοί αναδιαμορφωτές τού πρώην αντισυστημικού Τσίπρα μάς τον πλασάρουν ως έναν νέο Κων. Καραμανλή που από σκληρός δεξιός έγινε μετά τη μεταπολίτευση ένας πιο μετριοπαθής κεντροδεξιός και με σοσιαλιστικές τάσεις. Δεν θα τα κατάφερνε, όμως, αν δεν υπήρχε το δίλημμα "Καραμανλής ή τανκς" που έκανε πλειοψηφική τη μετάβαση από τη στρατιωτική στην πολιτική δεξιά... 

Σήμερα το δίλημμα θα μπορούσε να είναι "Τσίπρας ή Μητσοτάκης" μόνο που αμφιβάλλω για την απήχησή του στις μάζες κι όχι μόνο γιατί ο πρώτος έχει χάσει ήδη πέντε, έξι φορές από τον δεύτερο. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο πως ο Μητσοτάκης πολύ θα ήθελε να πήγαινε με αυτό το δίλημμα στις εκλογές ώστε να επανασυσπειρώσει το ακροατήριό του. Κοντολογίς, σκούρα τα πράγματα Αλέξη...

 

 

Game on...

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές πριν δέκα χρόνια είχε βιαστεί κι ο γράφων να μιλήσει για το τέλος τής μεταπολίτευσης. Θα μπορούσε και να είχε συμβεί αν η διαχείριση από την "πρώτη φορά Αριστερά" ήταν διαφορετική, αλλά δεν ήταν... 

Τα τεσσεράμισι χρόνια, όμως, της κυβέρνησης Τσίπρα στα συνολικώς 51 από τον Ιούλιο του 1974 είναι σταγόνα στον ωκεανό. Με τα σημερινά δεδομένα, μάλιστα, κι αν μέχρι τις εκλογές δεν μεσολαβήσουν θεαματικές εξελίξεις το προφανώς υπό διαμόρφωση πολιτικό τοπίο, ιδίως στην κεντροαριστερά, πολύ δύσκολα θα έχει προλάβει να στεγανοποιηθεί σε κάτι νέο...

Όλα αυτά, πάντως, δεν σημαίνουν πως όσα γίνονται αυτή την εποχή δεν έχουν το ενδιαφέρον τους, όσο κι αν αργεί ακόμα η νέα μεταπολίτευση. Στο πολιτικό γήπεδο ο κεντροδεξιός πόλος σαφώς και περιστρέφεται γύρω από τη ΝΔ χάρη και στη μαεστρία Μητσοτάκη να γέρνει το καράβι πότε προς το κέντρο και πότε προς τα δεξιά αναλόγως με το πού φυσάει ο άνεμος. Γι' αυτό κι ένα κόμμα Σαμαρά μπορεί να προκαλέσει ένα μικρό ανακάτεμα των νερών, σε καμία περίπτωση ωστόσο δεν θα δημιουργήσει τρικυμία, όσο κι αν ο κόσμος μας γίνεται όλο και πιο συντηρητικός. Κανείς δεν κυβέρνησε, εξάλλου, τη χώρα δίχως να έχει κυριαρχήσει και στο κέντρο...

Και με την κεντροαριστερά τι γίνεται; Εδώ τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα και οι μνηστήρες περισσότεροι. Πολύ δύσκολα, ωστόσο, θα καταφέρει το ΠΑΣΟΚ να ξεγλιστρήσει από τις νέες συμπληγάδες που ορθώνονται μπροστά του. 

Το 2023 ο Ν. Ανδρουλάκης διασώθηκε χάρη στην κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, η Κουμουνδούρου όμως δεν έχει άλλα δώρα να προσφέρει στη Χαριλάου Τρικούπη. Αυτομαχαιρώθηκε αλλά το ΠΑΣΟΚ ούτε από αυτήν την καινοφανή πολιτική αυτοκτονία κατάφερε να επωφεληθεί. Game on, συνεπώς, με την Πλεύση Ελευθερίας, το Κίνημα Δημοκρατίας κι όποιον άλλον εμφανιστεί να αποτελούν τους βασικούς παίκτες τής νέας εποχής. Κι ο Αλέξης; Δεν έχει τα κότσια να κάνει κόμμα. Ποτέ δεν τα είχε...

 

  

Too young to die too old to rock 'n' roll...

Μπορεί κάποιος να είναι 20 χρόνων και να είναι πιο συντηρητικός από έναν εβδομηντάρη. Ο ηλικιακός ρατσισμός, συνεπώς, είναι ένας ακόμα ρατσισμός. Δυσκολεύομαι, ωστόσο, να πιστέψω ότι ένας εικοσάρης μπορεί να είναι πιο συντηρητικός από τον Αντ. Σαμαρά. Όποιος πιστεύει, για παράδειγμα, ότι η παραδοσιακή οικογένεια απειλείται μόνο και μόνο γιατί διευρύνεται ο αριθμός εκείνων που μπορούν να κάνουν οικογένεια και με τη σφραγίδα τού νόμου μάλλον δεν έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στο σχήμα "πατέρας- μητέρα- παιδί ή παιδιά"...

Ο Αλ. Τσίπρας, πάλι, δεν είναι εβδομηντάρης ούτε είναι βουλευτής από το 1977 όπως ο Αντ. Σαμαράς. Έχει, ωστόσο, διατελέσει πρωθυπουργός για τεσσεράμισι χρόνια κι αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης για επτά. Του έχει δοθεί, δηλαδή, η ιστορική ευκαιρία να κυβερνήσει και τη χώρα και την προοδευτική παράταξη και η ιστορία θα κρίνει πόσο καλά τα κατάφερε ή όχι. Φυσικά έχει το δικαίωμα να διεκδικήσει και μια νέα ευκαιρία. Δυσκολεύομαι, ωστόσο, να πιστέψω ότι μπορεί να κερδίσει τον Κ. Μητσοτάκη κάποιος ο οποίος έχει ήδη ηττηθεί από τον σημερινό πρωθυπουργό τέσσερις φορές, δεν έχει κάνει καμιά σοβαρή αυτοκριτική για το γιατί συνέβη αυτό κι ανέτρεψε με πραξικόπημα τον διάδοχό του από καθαρό φθόνο...

Ένας πολιτικός που περιφρονεί τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα κι ο οποίος εξακολουθεί να πολιτεύεται με σημαία του τον εθνικισμό είναι αδύνατο να κομίσει το καινούριο. Παρομοίως ένας πολιτικός που ξεκίνησε από πολέμιος του συστήματος, υποτάχθηκε σε αυτό και στη συνέχεια το προσέγγισε για να τον αναστήσει είναι απίθανο να φέρει την αλλαγή. Το παλιό μπορεί να μας οδηγήσει στο νέο μόνο όταν το ασπαστεί, όχι όταν επιχειρεί να το πνίξει για να διασωθεί το ίδιο...

Ξέρουμε ποιος απέρχεται, δεν ξέρουμε ποιος έρχεται...

Η πολιτική καριέρα τού Αντ. Σαμαρά έχει βασιστεί στην εθνοκαπηλεία. Κατά κάποιο τρόπο, συνεπώς, είναι και λογικό στη δύση της να στηριχθεί πάλι σε αυτή για να ασχολούμαστε μαζί του. Η τραγωδία, ωστόσο, του Κ. Μητσοτάκη δεν είναι ο Σαμαράς ούτε ο Κ. Βελόπουλος ούτε η Αφρ. Λατινοπούλου ούτε κάποιος άλλος ακροδεξιός κλόουν. Δεν είναι καν οι πασόκοι που έχει κάνει υπουργούς. Είναι πως όλο αυτό το νεοσυντηρητικό, εθνικιστικό αφήγημα που βρίσκει τώρα απέναντί του είναι δικό του δημιούργημα...

Όταν έχεις αντιπολιτευτεί τη Συμφωνία των Πρεσπών ασπαζόμενος το σκεπτικό τής εθνικής μειοδοσίας είναι πολύ δύσκολο να πείσεις πως οι παραχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων είναι εθνικώς επωφελείς ακόμα κι αν διασφαλίζουν μια βιώσιμη ειρήνη. Όταν είσαι φτηνός στα πίτουρα κι ακριβός στο αλεύρι τότε γίνεσαι έρμαιο του κάθε Σαμαρά. Κι όταν γίνεσαι έρμαιο του κάθε ξοφλημένου πολιτικού τότε ο ξοφλημένος μάλλον είσαι εσύ...

Ποτέ άλλοτε στη μεταπολίτευση δεν είχαμε τόσο ρευστό πολιτικό σκηνικό. Ακόμα και στα μνημόνια, ιδίως από το 2012 και μετά, ξέραμε ποιος απερχόταν και ποιος ερχόταν. Σήμερα ναι μεν ξέρουμε ποιος απέρχεται, ο Μητσοτάκης, αλλά δεν ξέρουμε καν αν έρχεται κάποιο άλλο κόμμα κι όχι η ΝΔ με άλλο αρχηγό. Ο λαός, ωστόσο, έχει αποδείξει τη σοφία του, πως οι επιλογές του έχουν και συναίσθημα, αλλά κυρίως και λογική και δεν περιορίζεται από ταμπέλες που αυτοτοποθετούνται για να κρύβεται η ιδεολογική γύμνια και, περισσότερο, ο πολιτικός αμοραλισμός. Δεξιός κι αριστερός... 

  

     

Στους πόσους νεκρούς στην Πύλο και στις πόσες ημέρες εργασίας δεν θα είχε χάσει η ΝΔ τη δεξιά ψυχή της;...

Η μόνη φιλελεύθερη ενέργεια του καθεστώτος Μητσοτάκη αυτά τα πέντε δίσεκτα χρόνια ήταν ο νόμος για την ισότητα στο γάμο, ο οποίος μάλιστα υπερψηφίστηκε χάρη στην αντιπολίτευση. Ούτε το σημιτικό ΠΑΣΟΚ, αρκετά πολιτικά ορφανά τού οποίου έχει αξιοποιήσει, μπορεί να θεωρείται κεντροαριστερό κι όχι κεντροδεξιό. Από τα βάθη, άλλωστε, της μετεμφυλιακής δεξιάς προέρχονται οι παραβιάσεις τού κράτους δικαίου, οι παρακολουθήσεις, οι διαρροές προσωπικών δεδομένων που αντικατέστησαν τους προσωπικούς φακέλους, ο ασφυκτικός έλεγχος τής δικαιοσύνης και των ΜΜΕ κι όχι μόνο...

Πόσους νεκρούς μετανάστες θα ήθελε ο Αντ. Σαμαράς στην Πύλο για να θεωρήσει τον Κ. Μητσοτάκη αρκετά δεξιό; Οι πάνω από 600 του περσινού ναυαγίου τού φαίνονται λίγοι; Πόσες ημέρες εργασίας θα έπρεπε να καθιερώσει η ΝΔ ώστε να μείνει πιστή στο δόγμα πως τα αφεντικά έχουν πάντα δίκιο; Οι έξι που καθιέρωσε του φαίνονται λίγες; 

Πόσα υπερκέρδη πρέπει να σωρεύσουν οι ολιγάρχες ώστε η συντηρητική παράταξη να μην μεταλλαχθεί σε κόμμα τής εργατικής τάξης; Αυτά που έχουν σωρεύσει τα τελευταία χρόνια τού μοιάζουν επίσης λίγα;...

Καμία ψυχή της δεν έχει χάσει η ΝΔ. Η ίδια μαύρη κι άραχλη παραμένει. Και οι περισσότεροι από όσους διαμαρτύρονται εντός της το κάνουν γιατί δεν έγιναν υπουργοί, γενικοί γραμματείς υπουργείων ή διοικητές με αμοιβή golden boy. Όποιος, άλλωστε, έχει τόσο μεγάλη ευαισθησία την έχει και στο 41%, όταν είναι καβάλα στο άλογο, δεν τη βρίσκει όταν πέφτει σε ένα χρόνο στο 28%... 

Κι όσο για τον Αντ. Σαμαρά- ο τουρίστας τής Ραφήνας αγγαρεία μάλλον έκανε πάλι, αφήστε που έχει κι έναν ξάδερφο να διασώσει- ευτυχώς που είναι πολιτικό ερείπιο γιατί έχουμε ζήσει την Ελλάδα που ονειρεύεται. Είναι η φοβική Ελλάδα της μισαλλοδοξίας, του σκοταδισμού και του μεσαίωνα για την οποία θα έπρεπε να διαβάζουμε και στα σχολικά ιστορικά βιβλία ώστε να μην χρειαστεί να την ζήσουμε ξανά...  

 

 

Ηγέτης ή ξανθός Πολάκης;...

Ο Αντ. Σαμαράς κι ο Κ. Καραμανλής στην καλύτερη περίπτωση δεν στηρίζουν τον Κ. Μητσοτάκη και στη χειρότερη τον υπονομεύουν. Αν, όμως, ο πρωθυπουργός αναρτούσε, μεταμεσονύχτια μάλιστα, ένα "αναλάβατε ή σταματήστε να με υπονομεύετε" θα ήταν ξεκάθαρη ομολογία αδυναμίας. Σίγουρα, πάντως, δεν θα μαρτυρούσε ηγετικότητα...

Ο Αλέξης Τσίπρας στην καλύτερη περίπτωση δεν στηρίζει τον Στέφανο Κασσελάκη και στη χειρότερη τον υπονομεύει. Το ίδιο και η υπόλοιπη εσωκομματική αντιπολίτευση που η δυναμική της στην κοινωνία είναι στο ίδιο επίπεδο με το πάτωμα. Τι, αλήθεια, κερδίζει όμως ο Κασσελάκης με το να φεύγει για τις Σπέτσες και τις ΗΠΑ, να καθυστερεί χαρακτηριστικά τη σύγκληση των οργάνων, να αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο νέων εσωκομματικών εκλογών και να αντιδρά σαν μωρό παιδί σε όποιον δεν του λέει πως είναι κάτι ανάμεσα σε θεό και ημίθεο; Τίποτα απολύτως. Απλώς προσθέτει λιθαράκια στην αυτοκαταστροφή του...

Αν ο Κασσελάκης προετοιμάζει μια Κεντρική Επιτροπή των μεγάλων μαχαιριών θα πρέπει να κρατήσει ένα μαχαίρι και για τον εαυτό του. Δεν πήρε 30% στις ευρωεκλογές, αλλά 15% κι αυτό γιατί δεν άκουγε κανέναν άλλο παρά μόνο το ένστικτό του και δυο τρεις ακόμα που ξέρουν από πολιτική όσα ξέρει κι ένας κρεοπώλης από στιχουργική. 

Το ένστικτό του, όμως, δεν απέτρεψε τα αυτογκόλ τύπου πόθεν έσχες και Τάιλερ και τώρα τρέχει ή θα όφειλε να τρέχει μην τον προσπεράσει ο Χάρης Δούκας. Το ζητούμενο, συνεπώς, δεν είναι να επιβεβαιώνεται η αρχηγία του κάθε έξι μήνες από μία μάζα όλο και μειούμενων φανατικών αλλά το 15% να γίνει 30% και παραπάνω, να πολλαπλασιάσει δηλαδή τις δυνάμεις τού κόμματος. Αυτό, ωστόσο, δεν θα συμβεί ποτέ αν έχει πάρει την απόφαση να μείνει στην ιστορία ως ένας ξανθός Πολάκης πριν επιχειρήσει τη δήθεν ηρωική του έξοδο...

  
 

Το Σύνταγμα είναι μόνο μια πλατεία για τον αυτοκράτορα...

Δεν χρειαζόταν να κάνει κουρελόχαρτο και το άρθρο 16 του Συντάγματος ο Κ. Μητσοτάκης για να καταλάβουμε ότι έχει γραμμένο στα παλαιότερα των υποδημάτων του και τον Καταστατικό Χάρτη της χώρας. Παρακολουθούσε ή παρακολουθεί ακόμα το μισό του υπουργικό συμβούλιο, ανάμεσα σε πολλούς άλλους, στο να άνοιγε την κερκόπορτα ώστε το ΙΕΚ Φούφουτος να βαφτιστεί ΑΕΙ θα σταματούσε; Αν, εξάλλου, ενδιαφερόταν για την αναβάθμιση της παιδείας θα ασχολιόταν και με την πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αλλά εκεί φαίνεται πως όλα είναι καλά αφού είναι ήδη ιδιωτικοποιημένη. Κι ας μην ξέρουν οι μαθητές μας να κάνουν έναν πολλαπλασιασμό ή μια διαίρεση...

Κι αν με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια η κυβέρνηση Μητσοτάκη υπηρετεί για μια ακόμα φορά τους χορηγούς της, με την περιλάλητη τροπολογία για τους μετανάστες παρακολουθούμε όχι μόνο μια σύγκρουση Μητσοτάκη- Σαμαρά αλλά κι ένα διαγωνισμό για το ποιος είναι πιο ακροδεξιός από τον άλλο. Δεν μπορείς να εξακολουθείς, για παράδειγμα, να χαρακτηρίζεις κάποιον λαθρομετανάστη όταν τον νομιμοποιείς για να πλένει τα πιάτα ενός ξενοδόχου ή να καλλιεργεί τη γη ενός τσιφλικά. Γιατί αν το κάνεις τότε θεωρείς αυτόν τον άνθρωπο άξιο μόνο για να εργάζεται από ήλιο σε ήλιο χωρίς δικαιώματα, δηλαδή σχεδόν σκλάβο...

Σε αυτήν τη χώρα έχουν διαπραχθεί εγκλήματα την τελευταία τετραετία, πολιτικά αλλά και ποινικά, έχουν χαθεί χιλιάδες ζωές που θα μπορούσαν να είχαν σωθεί από την πανδημία, από φυσικές καταστροφές και στα Τέμπη και κανένα 41% δεν απαλλάσσει κανέναν από τις ευθύνες του. Κι όλοι οι Έλληνες που θα πάνε στις κάλπες στις ευρωεκλογές να ψηφίσουν ΝΔ αυτό δεν σημαίνει πως η δικαστική ή η μιντιακή εξουσία δεν πρέπει να ασχολούνται με τις πομπές της. Στο Μαξίμου το πιστεύουν, όπως το πίστευε και κάθε αυτοκράτορας στο παρελθόν. Μέχρι να χάσει το κεφαλάκι του...

 

 

Ε όχι, δεν θα περιμένει ο 21ος αιώνας τον Σαμαρά, τον Βορίδη ή τον Άδωνι να ετοιμαστούν...

Όχι κυρίες και κύριοι, τα ανθρώπινα- ατομικά, κοινωνικά και πολιτικά- δικαιώματα δεν μπορούν να περιμένουν τον Αντ. Σαμαρά, τον Μ. Βορίδη, τον Αδ. Γεωργιάδη ή τον Θ. Πλεύρη να ετοιμαστούν για να εφαρμόζονται για όλους. Ο γάμος και η τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών δεν είναι ζήτημα κοινωνικής αποδοχής, όπως δεν είναι κι ο γάμος και η τεκνοθεσία των ετερόφυλων ζευγαριών. Τέτοιου είδους ζητήματα δεν μπαίνουν σε δημοψήφισμα από τη στιγμή που έχουμε αποφασίσει ως κράτος, υπογράφοντας και τις σχετικές διεθνείς συμβάσεις, να ανήκουμε στον 21ο αιώνα κι όχι στο μεσαίωνα...

Θα ήταν πιο έντιμο αν όλοι όσοι αντιτίθενται στους γάμους και στην τεκνοθεσία των ομόφυλων μας έλεγαν καθαρά πως δεν τους θεωρούν ισότιμους ή τους κατατάσσουν στους ανώμαλους, στους διαβόλους, στους κατώτερους. Προσβάλλουν, όμως, τη νοημοσύνη μας όταν δήθεν νοιάζονται, για παράδειγμα, για το μπούλιγκ που ενδεχομένως να δέχονται στο σχολείο τα παιδιά των γκέι ζευγαριών. Αν είναι έτσι να απαγορεύουμε και τα διαζύγια των ετερόφυλων ζευγαριών ή, ακόμα καλύτερα, να τα υποχρεώσουμε να είναι ευτυχισμένα ό,τι κι αν συμβαίνει στο γάμο τους αφού αυτό είναι το κανονικό, όπως θα έλεγε και μία κουρασμένη αποστάτισσα...

Φυσικά και θα υπάρχουν αποτυχημένοι γκέι γάμοι. Βεβαίως και δεν θα είναι όλα τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών ευτυχισμένα. Όπως ακριβώς δεν είναι επιτυχημένοι όλοι οι γάμοι ετερόφυλων ή τα παιδιά τους. 

Το να μην επιτρέπεις, ωστόσο, να γίνονται όταν θα μπορούσες να βελτιώσεις, π.χ., τη ψυχολογική υποστήριξη όλων των ζευγαριών ή να φτιάξεις προγράμματα κατά τής κακοποίησης ή του σχολικού εκφοβισμού δεν σε κάνει συνετό αλλά οπισθοδρομικό κράτος. Κι όσοι χρησιμοποιούν τέτοιου είδους επιχειρήματα δεν θα έπρεπε να έχουν καμία θέση ευθύνης. Δεν είναι, "απλώς", ρατσιστές, είναι κι επικίνδυνοι για το μέλλον τής κοινωνίας μας...

 

   
 

Ιδίως σήμερα που υπουργός Εσωτερικών είναι ο Βορίδης...

Οι φωτογραφικοί νόμοι δεν μπορεί να είναι παρά κακοί νόμοι΄, ακόμα κι αν οι προθέσεις είναι καλές. Κι αυτό γιατί πολύ απλά οι συνθήκες αλλάζουν από τη μία στιγμή στην άλλη, όπως και οι εξουσίες που τις ορίζουν, με συνέπεια η δημοκρατία να βάζει τα χεράκια της και να βγάζει τα ματάκια της, έστω κι από αφέλεια ή κουτοπονηριά. Γιατί, βεβαίως, μικροκομματική κουτοπονηριά είναι η όψιμη σπουδή Μητσοτάκη να αποκλείσει το κόμμα Κασιδιάρη από τις εκλογές όταν επί τριάμισι χρόνια επέτρεψε στην ουσία στον χιμπατζή με τα μαύρα να το συγκροτήσει και να το μεγαλώσει. Πολλώ δε μάλλον όταν δεν το κάνει από αγάπη στη δημοκρατία, αλλά από το φόβο τής διαρροής ψήφων στα ακροδεξιά του...

Η ΝΔ δεν θα είχε μια άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία 158 εδρών αν δεν είχε απορροφήσει δεκάδες ή κι εκατοντάδες χιλιάδες χρυσαυγίτικες ψήφους το 2019. Κατηγορούσε το ΣΥΡΙΖΑ για δήθεν συμπόρευση με τη Χρυσή Αυγή στον αντιμνημονιακό αγώνα ή στη μη εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας το 2014, αλλά δεν είχε κανένα πρόβλημα να πλειοδοτήσει σε εθνικισμό βάλλοντας τη Συμφωνία των Πρεσπών προς άγρα των ψηφοφόρων της. Και τώρα που η ελλαδεμπορία της έχει πνιγεί στο "θα δώσουμε μάχες για τη Βόρεια Μακεδονία" και στο Turkaegean παριστάνει τη μαχήτρια κατά τού φασισμού, για τους ίδιους λόγους που το έκανε κι ο Αντ. Σαμαράς, ο οποίος βρισκόταν σε συνεννόηση με τους χρυσαυγίτες μέχρι που αποφάσισε ότι τον συνέφερε να τους κλείσει στη μπουζού...

Η θέση των εγκληματιών είναι στη φυλακή κι όχι στη Βουλή, ακόμα κι αν είναι διαφορετική η ψήφος τού λαού. Αν η δημοκρατία δεν αυτοπροστατεύεται κανείς δεν πρόκειται να την προστατεύσει. Οι απαγορευτικοί νόμοι, ωστόσο, πρέπει να είναι όσο το δυνατό σαφέστεροι και καθόλου αόριστοι κι αφηρημένοι. Η πολιτική Ιστορία αυτής της χώρας, άλλωστε, είναι πολύ επιβαρυμένη για να μην φοβόμαστε πως η θεωρία εκτροπής μπορεί να γίνει πράξη. Ιδίως σήμερα που υπουργός Εσωτερικών είναι ο Μ. Βορίδης...   

  

 
 

Όπου δεν πίπτει έργο πίπτει ράβδος...

Σύμφωνα με τον Αντ. Σαμαρά, το πρόβλημα της ΝΔ είναι πως θα έπρεπε να είναι περισσότερο δεξιά παρά κεντρώα. Το λέει, μάλιστα, για μια κυβέρνηση που έχει για υπουργούς Εσωτερικών, Ανάπτυξης και Υγείας- κορυφαία, δηλαδή, υπουργεία- τους Βορίδη- Γεωργιάδη- Πλεύρη αντιστοίχως. Και για μια κυβέρνηση που έχει κάνει, ανάμεσα σε άλλα "φιλελεύθερα", τα push backs στο Αιγαίο καθημερινότητα και την πανεπιστημιακή αστυνομία νόμο και πρακτική τού κράτους...

Όταν (και) αυτή η φουλ δεξιά κυβέρνηση ζορίζεται, δημιουργεί προβοκάτσιες, όπως αυτή στο ΑΠΘ, προκειμένου να πουλήσει νόμο και τάξη στο περιδεές και καταληστευμένο από τη ρήτρα αναπροσαρμογής κοινό της. Από πού κι ως πού θα έπρεπε να μας απασχολεί σήμερα- με την ακρίβεια να οργιάζει, τον πόλεμο στην Ουκρανία να μαίνεται και την Τουρκία να απειλεί ξανά- η πανεπιστημιακή αστυνομία; Αυτό δεν ήταν ζητούμενο για την ελληνική κοινωνία πέρυσι, πολλώ δε μάλλον φέτος που οδηγούμαστε σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο και δεν το έχουμε πάρει καν χαμπάρι...

Η προτεραιότητα διαχρονικά μιας δεξιάς κυβέρνησης είναι να φαίνεται πως κάνει πράγματα για το πόπολο την ώρα που νομοθετεί για τα συμφέροντα των πολλών. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, βεβαίως, το απογείωσε, ιδίως με τη στάση της απέναντι στη ρήτρα αναπροσαρμογής και μολονότι αυτή οδηγεί και στην πτώση της. Ένα κόμμα, ωστόσο, που επιτρέπει στον εαυτό του να χρωστά 340 εκατ. ευρώ στις τράπεζες, όπως άλλωστε συμβαίνει και με το ΚΙΝΑΛ που έγινε ΠΑΣΟΚ μέχρι να γίνει πολιτική ιστορία, είναι ένα κόμμα που αποδέχεται να είναι όμηρος της διαπλοκής, ένα κόμμα δηλαδή που μόνο το λαό δεν έχει ως έγνοια του... 

 

 

Γίνονται συνέδρια και είναι σαν να μην γίνονται...

Το 2015 δεν είναι 2022. Προφανώς, στη ΝΔ ωστόσο, όπως έγινε φανερό στο συνέδριό της, χτίζουν το προεκλογικό τους αφήγημα στη δαιμονοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως ακριβώς έκαναν, δηλαδή, πριν επτάμισι χρόνια, με "θεαματικά" αποτελέσματα για τους ίδιους. Τότε οι αναρχοάπλυτοι θα μας έβγαζαν από το ευρώ, σήμερα οι αριστερούληδες που δεν βλέπουν στο χαζοκούτι τη ζωή τού Παΐσιου θα μας επιστρέψουν στο λαϊκισμό, από τον οποίο υποτίθεται πως μας γλίτωσε αυτός που δίνει μάχες για τη Βόρεια Μακεδονία...

Τα βίντεο από το συνέδριο της ΝΔ δεν πρέπει να σβηστούν γρήγορα. Οφείλουμε να τα κρατήσουμε για να κάνουμε συγκρίσεις με αυτά που θα καταλογίζουν μετά την εκλογική ήττα στον Κ. Μητσοτάκη όσοι το περασμένο παρασκευοσαββατοκύριακο τον υμνολογούσαν λες κι έχουμε για πρωθυπουργό ένα κράμα Ελευθέριου Βενιζέλου και Χαρίλαου Τρικούπη. Φυσικά ούτε λόγος για παραγωγή πολιτικού λόγου από μια συνάθροιση ανθρώπων που περιμένουν πώς και πώς τα χρήματα του Ταμείου Ανάπτυξης για να το ξεζουμίσουν κι αυτό. Εκτός αν θεωρούμε πολιτικό λόγο τού 21ου αιώνα όσα εθνικιστικά και μεσαιωνικά εκστόμισε και πάλι ο Αντ. Σαμαράς...

Ο διαχωρισμός Αριστεράς και δεξιάς θα πάψει να υφίσταται μόνο όταν ο πλούτος παράγεται και μοιράζεται με όρους δικαιοσύνης. Είναι πολύ πρόσφατο, όμως, και το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ για να μπορεί η κυβερνώσα Αριστερά να καμαρώνει πως συζητά επί τη βάσει ιδεών κι όχι προσωπικών διαφορών κι επιδιώξεων... 

Στην Ελλάδα παράγουμε περισσότερη παραπολιτική από όση αντέχουμε και λιγότερη πολιτική από αυτή που έχουμε ανάγκη. Κι αυτή είναι μια (ακόμα) παθογένεια από την οποία δεν βλέπω να ξεμπερδεύουμε γρήγορα...

  

Περιορίζουν τις συναθροίσεις λίγο πριν σε βάλουν να δουλεύεις απλήρωτο δεκάωρο. Συνέχισε να στηρίζεις...

Όσο ο Κ. Μητσοτάκης θα προηγείται, και με διαφορά, στις δημοσκοπήσεις ο Αντ. Σαμαράς θα γαβγίζει, αλλά δεν θα μπορεί να δαγκώνει. Κι ο πρωθυπουργός, ωστόσο, αναγνωρίζει ότι αυτό δεν πρόκειται να κρατήσει για πάντα, μολονότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ό,τι μπορεί από την πλευρά του για να μην θεωρείται αξιόπιστη κυβερνητική εναλλακτική. Όταν τελειώσουν καραντίνα και πανδημία, ωστόσο, οι οικονομικές συνέπειές τους, που σήμερα παραμένουν εν πολλοίς αόρατες- και να θέλει και να μπορεί να δαπανήσει κάποιος δεν έχει πολλές επιλογές-, θα γίνουν ολοφάνερες και η κυβερνητική αργή φθορά θα μετατραπεί σε ραγδαία...

Όλα αυτά τα ξέρει ο Κ. Μητσοτάκης και γι' αυτά προετοιμάζεται. Η νέα αυστηροποίηση της δυνατότητας συναθροίσεων δεν είναι άσχετη με το εργασιακό νομοσχέδιο το οποίο έρχεται στη Βουλή και, ανάμεσα σε άλλα, καθιερώνει δεκάωρη, απλήρωτη εργασία και ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης. Όσο θα υλοποιούνται οι νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες τού σχεδίου Πισσαρίδη, τις οποίες βιώσαμε και τα μνημονιακά χρόνια, τόσο θα καθίσταται ολοένα και πιο απαραίτητη η και με τη βία καταστολή των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας. Των φαύλων τα παιδιά πριν χάσουν πολιτικό κεφάλαιο προετοιμάζουν περιστολές δημοκρατικών δικαιωμάτων...

Ο κοροναΐός ασφαλώς κι αποτελεί μια καλή δικαιολογία για την κοινωνική αμηχανία απέναντι στη νέα φτωχοποίηση της μάζας. Και οι δικαιολογίες, ωστόσο, κάποτε στερεύουν και την θέση τους πρέπει να παίρνει η δράση. 

Σε διαφορετική περίπτωση αυτή η κυβέρνηση, επικαλούμενη και την επικείμενη άρση τής δημοσιονομικής τρόπον τινά ελευθεριότητας από την ΕΕ, δεν πρόκειται να σταματήσει πριν δει το νεοφιλελευθερισμό να σαρώνει ό,τι άφησε ζωντανό πίσω του από δικαιώματα, ιδίως εργασιακά, η μνημονιακή κρίση. Οι φοιτητές έδωσαν μια πρώτη ηχηρή απάντηση την περασμένη Πέμπτη, με αφορμή την πανεπιστημιακή αστυνομία και τις νέες ρυθμίσεις ιδιωτικοποίησης και της ανώτατης εκπαίδευσης. Χρέος μας είναι να μην είναι αποσπασματική και να γίνει πολύ πιο μαζική...

 

Απορία αφελούς: ο Χρυσοχοΐδης θα συλλάβει παπάδες τα Φώτα;...

Τι χρεία έχουμε κυβερνήσεων αν στο "πονάει χέρι" ή απάντησή τους είναι "κόβει χέρι"; Γι' αυτό δεν χρειαζόμαστε χειρουργό, αλλά χασάπη. Ομοίως, αν μοναδικό στην ουσία μέτρο για την αντιμετώπιση της πανδημίας- ο εμβολιασμός θα καθυστερήσει να έχει άμεσες ευεργετικές συνέπειες- είναι η αυστηρή καραντίνα, δεν έχουμε ανάγκη από αποφοίτους τού Κολλεγίου Αθηνών και του Χάρβαρντ να μας κυβερνούν, ιδίως όταν αλλάζουν μεταξύ τους υπουργεία σαν μουσικές καρέκλες. Θα μπορούσε να το εισηγηθεί και να το εφαρμόσει καλύτερα ο κάθε αγράμματος αστυφύλαξ τής χούντας...

Οφείλω να υπενθυμίσω στην κυβέρνηση πως οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν μόνο από κοροναΐό και πως ασθένειες είναι και οι ψυχικές. Στο εξωτερικό, μάλιστα, έχουν γίνει έρευνες σύμφωνα με τις οποίες όσοι αρρωστήσουν ή και πεθάνουν άμεσα ή έμμεσα από τα μέτρα που λαμβάνονται για την καταπολέμηση του κοροναΐού θα είναι περισσότεροι από όσους πεθάνουν από τον Covid. Στο πλαίσιο της ψυχικής υγείας εντάσσεται και η ανάγκη ενός πιστού να ανάψει ένα κερί στην εκκλησία, γι' αυτό και βλέπω με κατανόηση το "αντάρτικο" των αρχιπαπάδων ενόψει των Φώτων, μολονότι δεν είναι κάτι παραπάνω από επίδειξη πυγμής και μια υπενθύμιση στην κυβέρνηση για το ποιος είναι το αφεντικό σε αυτήν τη χώρα τού κοινοβουλευτικού φονταμενταλισμού...

Βεβαίως θα περιμένω με ενδιαφέρον πώς θα αντιδράσουν Μητσοτάκης- Χρυσοχοΐδης στους άτακτους ιερωμένους. Θα στείλουν χιλιάδες μπάτσους στις εκκλησίες, εμποδίζοντας τους πιστούς να ανάψουν ένα κερί; 

Θα επιβάλουν πρόστιμα; Θα πετάνε ελικόπτερα πάνω από τους ναούς, θα γίνουν προσαγωγές και συλλήψεις; Φυσικά δεν περιμένω να συμβεί τίποτα παρόμοιο με το αστυνομικό κράτος βίας που εξαπολύθηκε στις 17 Νοεμβρίου και στις 6 Δεκεμβρίου. Αυτή η κυβέρνηση πορεύεται με θρασυδειλία και υποκρισία και με αυτή θα πεθάνει. Τι καλύτερο να περιμένεις, άλλωστε, από έναν πρωθυπουργό που και τους ανασχηματισμούς του τους κάνει ο προκάτοχός του Αντ. Σαμαράς κι ο οποίος δεν αλλάζει υπουργούς που κι ο ίδιος θεωρεί αποτυχημένους για να μην παραδεχθεί ότι η αντιπολίτευση είχε δίκιο;...

 
 

Κι αν αύριο μεθαύριο ένα ΚΚΕ θεωρηθεί ξανά εγκληματική οργάνωση;...

Οι νόμοι ούτε ψηφίζονται ούτε εφαρμόζονται εν ιστορικώ κενώ. Κάποιος νόμος που δεν προκαλεί αντιδράσεις στη Γερμανία, ο ίδιος κι απαράλλαχτος ενδεχομένως να δημιουργούσε πολλές στην Ελλάδα από τη στιγμή που η πολιτική ιστορία των δύο χωρών ναι μεν σε αρκετά είναι εφαπτόμενη, αλλά όχι σε όλα. Όταν οι Γερμανοί, για παράδειγμα, απαγόρευαν νεοναζιστικά κόμματα, στη χώρα μας απαγορεύαμε το ΚΚΕ, με το τότε κράτος και παρακράτος τής δεξιάς να του αποδίδει κατηγορίες εγκληματικής οργάνωσης που σήμερα η Δικαιοσύνη αποδίδει στη Χρυσή Αυγή. Γι' αυτό κι ο μεταπολιτευτικός Ποινικός μας Κώδικας και η εκλογική μας νομοθεσία ήταν πολύ φειδωλοί και δικαίως στη δυνατότητα απαγόρευσης του εκλέγειν κι εκλέγεσθαι για πρόσωπα και κόμματα...

Η Βουλή οφείλει να μην νομοθετεί επί τη βάσει φωτογραφικών διατάξεων, ακόμα κι αν από αυτές ικανοποιείται το λαϊκό αίσθημα δικαιοσύνης. Συνεπώς, είναι ορθό και συνταγματικώς κάποιος να αποστερείται τα εκλογικά του δικαιώματα μόνο σε περίπτωση αμετάκλητης καταδίκης του, ακόμα κι αν το αδίκημα για το οποίο έχει καταδικαστεί από το Εφετείο είναι αυτό της σύστασης, συμμετοχής ή διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης. Σε διαφορετική περίπτωση να καταργήσουμε το δικαίωμα έφεσης κι αναίρεσης και να αποτελέσουμε αρνητικό παγκόσμιο πρότυπο...

Η Χρυσή Αυγή ήταν εγκληματική οργάνωση στη συνείδηση των δημοκρατικών πολιτών και πριν την απόφαση του Εφετείου και οι εγκληματικές οργανώσεις δεν δικαιούνται να συμμετέχουν σε οποιαδήποτε εκλογική διαδικασία. Αν, όμως, έχοντας το μυαλό μας αποκλειστικώς στη δίκαιη τιμώρηση των χιμπαντζήδων με τα μαύρα αποστερήσουμε το νομικό μας πολιτισμό από θεμελιώδεις του αξίες ανοίγουμε το δρόμο για αξιοποίηση του ποινικού μας δικαίου κατά το δοκούν από την εκάστοτε κυρίαρχη ελίτ... 

Κι αν σήμερα οι περισσότεροι θεωρούμε αυτονόητη τη νομιμότητα του ΚΚΕ ή τη στρέβλωση της Δημοκρατίας στη μετεμφυλιακή Ελλάδα πόσο σίγουροι μπορούμε να είμαστε ότι αύριο μεθαύριο δεν θα προκύψουν νέες καταστάσεις τις οποίες ορισμένοι θα αξιοποιήσουν για να βουλώσουν τα στόματα των πολιτικών τους αντιπάλων; Ποιος θα πίστευε, π.χ., μόλις πριν δέκα χρόνια ότι η Χρυσή Αυγή θα γινόταν τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη κι αν δεν είχε δολοφονήσει και τον Παύλο Φύσσα η ΝΔ του Αντ. Σαμαρά θα ήταν πρόθυμη να τη χρησιμοποιήσει ως εξαπτέρυγό της και να βλέπαμε τους φασίστες να συγκυβερνούν ή και να κυβερνούν αργότερα μόνοι τους; Επομένως, όποιος νομοθετεί βλέποντας μόνο το αβγό τού φιδιού κινδυνεύει να μην δει τη φωλιά που χτίζεται μπροστά στα μάτια του...  

Για να μην ξαναζήσουμε το Δεκέμβριο του 2008...

Αν οι δολοφόνοι τής Χρυσής Αυγής δικάστηκαν- την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχε βγει η απόφαση- αυτό δεν συνέβη χάρη στο πολιτικό ή στο μιντιακό σύστημα, αλλά χάρη στο κίνημα των πολιτών που αξιοποίησε όποιο μέσο είχε στη διάθεσή του για να καταδείξει ότι αυτοί που μέχρι πρότινος παρίσταναν τους βουλευτές δεν ήταν τίποτα άλλο από κοινοί φονιάδες, πέρα από όλα τα άλλα εγκλήματά τους. Έχουν μείνει, άλλωστε, στο συλλογικό μνημονικό αρκετά λεκτικά ενθύμια ξεπλύματος των χιμπαντζήδων με τα μαύρα από υπουργούς, βουλευτές, δημοσιογράφους. Υπενθυμίζω, απλώς, πως το "να απελευθερώσουμε τις πόλεις μας από τους ξένους" τού Αντ. Σαμαρά ήταν εμπνευσμένο από το "να απελευθερώσουμε τις πόλεις μας από τους Εβραίους" τού διαχρονικού ινδάλματος του φιρερίσκου τής Χρυσής Αυγής...

Οι ίδιοι απολογητές- συνοδοιπόροι στην ουσία τού φασισμού και του νεοναζισμού σήμερα ψελλίζουν πως σιωπούν για τη δικαστική απόφαση γιατί η νομοθετική ή εκτελεστική εξουσία δεν μπορούν να παρεμβαίνουν στο έργο τής δικαστικής. Το επιχείρημα θα ακουγόταν ορθολογικό αν προερχόταν από ανθρώπους οι οποίοι, για παράδειγμα, δεν είχαν απειλήσει στο πρόσφατο παρελθόν με φυλάκιση εισαγγελέα που ερευνά τις πομπές τους. Και ιδίως θα ακουγόταν έντιμο από πολίτες που δεν είχαν προσπαθήσει ποτέ να ελέγξουν τη δικαστική εξουσία, όχι όμως από αυτούς για τους οποίους τα παραδικαστικά κυκλώματα αποτελούν δεύτερη φύση...

Μια δικαστική απόφαση δεν μπορεί να λαμβάνει υπόψη της αποκλειστικώς το κοινό περί δικαίου αίσθημα, χωρίς να αξιολογούν οι δικαστές τα στοιχεία που έχουν στη διάθεσή τους. Από την άλλη, όμως, δεν είναι δυνατό και να αποκλείει από την κρίση της την οποιαδήποτε λαϊκή απαίτηση για δικαιοσύνη... 

Οι δικαστές δεν αποφασίζουν εν κενώ ούτε με αποκλειστικό κριτήριο το γράμμα τού νόμου, ο οποίος έχει γραφτεί άλλωστε από ανθρώπους και είναι λογικό να μην είναι τέλειος. Από τη συγκεκριμένη, εξάλλου, απόφαση θα εξαρτηθεί και η κοινωνική σταθερότητα το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, παράγοντας διόλου αμελητέος αν δεν θέλουμε να ξαναζήσουμε το Δεκέμβριο του 2008... 

 

Ας είναι οι Πρέσπες η τελευταία φορά που η δεξιά καπηλεύτηκε τον πατριωτισμό...

 Είναι άδικο να ταυτίζουμε τη μητσοτάκειο κωλοτούμπα για τη Συμφωνία των Πρεσπών με το τσίπρειο "θα σκίσουμε τα μνημόνια". Στη δεύτερη περίπτωση πράγματι ο Αλέξης Τσίπρας γνώριζε πριν γίνει πρωθυπουργός ότι είχε βάλει πολύ ψηλά τον πήχη, μόνο που ο βολονταρισμός του να αλλάξει την πορεία τής Ελλάδας και της Ευρώπης ναι μεν αποδείχθηκε ουτοπικός, ήταν όμως ειλικρινής... 

Αντιθέτως, ο Κ. Μητσοτάκης δεν ήταν ποτέ εναντίον των Πρεσπών, αν ήταν ο ίδιος πρωθυπουργός και του προσφερόταν στο πιάτο θα την είχε ψηφίσει με χέρια και με πόδια. Είχε, άλλωστε, διαμηνύσει στον Ζόραν Ζάεφ να περιμένει για να την υπογράψουν μαζί μετά από τις ελληνικές εκλογές...

Ο Κ. Μητσοτάκης είχε καβαλήσει το δεύτερο κύμα τού εθνικιστικού παροξυσμού για το μακεδονικό προκειμένου να ισχυροποιήσει την θέση τού εκλογικού φαβορί. Σερνόμενος από την ακροδεξιά του πτέρυγα- ανυπομονώ να μάθω τι θα ψηφίσουν την επόμενη εβδομάδα στη Βουλή Αντ. Σαμαράς και σία για τις συμφωνίες με τη Βόρεια Μακεδονία- υπόθαλψε έναν εθνολαϊκισμό τού χειρίστου είδους, ο οποίος δεν βασιζόταν ούτε στην ιστορική ούτε στη σύγχρονη πραγματικότητα. Μέχρι και σήμερα ποτίζει με μίσος το ακροατήριό του για το προσφυγικό την ίδια ώρα που αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να διαπραγματευτεί με την Τουρκία ακόμα κι εθνική κυριαρχία, δηλαδή την επέκταση των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο...

Οι Πρέσπες δεν ήταν, βεβαίως, η πρώτη φορά που η δεξιά καπηλεύτηκε τον πατριωτισμό για να κερδοσκοπήσει πολιτικώς. Ενδεχομένως να μην είναι και η τελευταία, όπως κι αν έχει όμως το πολιτικό μας σύστημα είτε θα καθίσει σε ένα τραπέζι και θα χαράξει από κοινού στρατηγική στα εθνικά θέματα είτε θα επαναλάβει μια διαχρονική του παθογένεια που έχει οδηγήσει και σε εθνικές τραγωδίες... 

Η μικρασιατική καταστροφή ακολούθησε τον εθνικό διχασμό, το ξέπλυμα των δωσίλογων μας έσυρε στον εμφύλιο και η χούντα των συνταγματαρχών στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Οι πολιτικοί αρχηγοί έχουν στη διάθεσή τους ένα ευρύ πεδίο ζητημάτων πάνω στα οποία μπορούν να κονταροχτυπηθούν και να αναδείξουν τις διαφορές τους. Αλίμονο αν για χάρη τού κομματικού ανταγωνισμού παίξουμε κορώνα γράμματα τον εθνικό ακρωτηριασμό...  

Ο κόσμος ξέρει ότι είστε φαύλοι, δώστε του τουλάχιστον αξιοπρέπεια...

Η λίστα Πέτσα για τα ΜΜΕ ή τα "σκοιλ ειλικικου" λίγο νωρίτερα δεν θα συνέβαιναν ποτέ αν αυτοί που μας κυβερνούν πίστευαν ότι πρέπει να λογοδοτούν στους πολίτες για τις πράξεις τους. Πώς θα μπορούσαν, άλλωστε, να αποδειχθούν καλύτεροι αυτοί που πριν κυβερνήσουν ήταν μπλεγμένοι στη Siemens, στα θαλασσοδάνεια του "Κήρυκα Χανίων" ή στα αγορασμένα από οφσόρ σπίτια τού Βολταίρου; Δεν ξέρω κανέναν που να έγινε καλύτερος άνθρωπος επειδή άσκησε εξουσία, πολλώ δε μάλλον κάποιον που να έγινε άγιος όταν πριν ήταν ήδη αμαρτωλός...

Θέλει θράσος όταν είσαι καμπούρης να δείχνεις την καμπούρα των άλλων, ακόμα κι αν και η τελευταία υφίσταται, έστω κι αν δεν είναι του ίδιου μεγέθους. Μέσα στην έμφυτη αλαζονεία τού ανθρώπου που γεννήθηκε και μεγάλωσε στα παλάτια, αλλά και την επίκτητη που γεννάται από την ασυλία που απολαμβάνει από την κριτική και τη δημοσκοπική διαφορά από τον αντίπαλό του, ο Κ. Μητσοτάκης έχει επιλέξει ή έχει συρθεί από τον Αντ. Σαμαρά και τους "κολλητούς" του επιχειρηματίες σε μια σκανδαλολογία από την οποία θα βγει αναπόφευκτα χαμένος. Κι αυτό γιατί τα προσωπικά και κομματικά του αμαρτήματα στο μάτι των αμερόληπτων θα είναι πάντοτε περισσότερα και πιο κατακριτέα από των αντιπάλων του, που θέλησαν κι εκείνοι πάντως να μυηθούν σε ένα παιχνίδι το οποίο δεν γνωρίζει κανόνες και στο οποίο η άλλη πλευρά είναι "μανούλα"..

Κι ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να κρατηθεί στην εξουσία με τη σκανδαλολογία, αλλά απότυχε οικτρώς. Ο λαός, ύστερα από μια πολύ δύσκολη (sic) δεκαετία γνωρίζει τη φαυλότητα του πολιτικού, μιντιακού, δικαστικού, αστυνομικού, εκκλησιαστικού συστήματος, κατηγορώντας τους πάντες γι' αυτό. Ο λαός, ιδίως η νεολαία, θέλει ζωή με αξιοπρέπεια, αυτό του έταξε ο Κ. Μητσοτάκης και γι' αυτό τον ψήφισε. Αυτό, βεβαίως, σημαίνει πως αν ο πρωθυπουργός δεν βελτιώσει τη ζωή των πολιτών, πολλώ δε μάλλον αν τη χειροτερεύσει, κανένα βαμμένο μαλλί Καλογρίτσα και μιντιακό μακιγιάζ δεν πρόκειται να τον γλιτώσει από την πτώση...

Στέλνουν τη Δημοκρατία να κάνει ένα Μεγάλο Περίπατο...

Κάνουν λάθος στην αντιπολίτευση αν πιστεύουν ότι η κυβέρνηση πορεύεται στην οικονομία με το βλέποντας και κάνοντας. Ο Κ. Μητσοτάκης έχει σχέδιο και για την απαξίωση των εργασιακών σχέσεων και για την ανοσία τής αγέλης στην αγορά και για τα προσκόμματα στις συγκεντρώσεις, ακόμα και για το Μεγάλο Περίπατο- Περίδρομο- Περίγελο. Όλα δένουν γλυκά ώστε οι εργαζόμενοι που φτωχοποιούνται να μην έχουν δικαιώματα και να διαμαρτύρονται, όταν δεν θα τους απαγορεύεται, κάτω από δρακόντειους όρους και προϋποθέσεις δίπλα από ποδηλάτες και πανάκριβες ζαρντινιέρες στην Πανεπιστημίου...

Ο Κ. Μητσοτάκης εξακολουθεί να μοχλεύει με χυδαίο κι αντιδημοκρατικό τρόπο ο ίδιος τα κατώτερα αντανακλαστικά τής μάζας. Εν προκειμένω, είναι αλήθεια ότι σήμερα συγκεντρώσεις μερικών δεκάδων ταλαιπωρούν χιλιάδες στο κέντρο τής Αθήνας. Η λύση, όμως, δεν είναι πονάει χέρι, κόβει χέρι, δεν είναι να απειλείς με ποινικές κυρώσεις διοργανωτές ή να ποινικοποιείς τη συμμετοχή σε συγκέντρωση που εσύ έχεις κρίνει παράνομη...

Ο εσωκομματικός ακροδεξιός εκβιασμός που αποδέχεται ο Κ. Μητσοτάκης για να βαυκαλίζεται πως ελέγχει μια Κοινοβουλευτική Ομάδα που δεν του είναι πιστή δεν είναι πρόβλημα μόνο για τον ίδιο, αλλά γεννά ζητήματα δημοκρατίας. Δεν είναι δυνατό, για παράδειγμα, να αναβιώνει ένας χουντικός νόμος προ 50 χρόνων για να ικανοποιείται η αυταρέσκεια του Αντ. Σαμαρά, του Αδ. Γεωργιάδη, του Μ. Βορίδη ή του Κ. Κυρανάκη. Στην άσκηση δημοκρατικών δικαιωμάτων τίθενται κανόνες, περιορισμοί και σπανίως απαγορεύσεις. Με αυτήν την κυβέρνηση, όμως, που θέτει εμπόδια και στους πρόσφυγες και μετανάστες να λάβουν μικροπιστώσεις, οι απαγορεύσεις είναι ο κανόνας, με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό για την εύρυθμη λειτουργία των θεσμών και με το Μαξίμου να υποθάλπει όταν δεν δίνει το ίδιο εντολές στο παρακράτος...

 

Εμφύλιος στην παρακρατική δεξιά...

Το παρακράτος δεν χτίζεται από τη μία ημέρα στην άλλη, ούτε καν σε τεσσεράμισι χρόνια. Χρειάζεται χρόνο και, πάνω από όλα, την εμπέδωση του συναισθήματος ασφάλειας σε αυτούς που συμμετέχουν σε αυτό πως θα μείνουν εσαεί ακαταδίωκτοι. Η δεξιά κυβέρνησε σχεδόν αδιαλείπτως αυτόν τον τόπο από το 1932 μέχρι και το 1981. Σε αυτές τις πέντε δεκαετίες είχε και το χρόνο και την ασφάλεια να χτίσει ένα παρακράτος το οποίο θα έκανε τη βρόμικη δουλειά, συμπεριλαμβανομένων πραξικοπημάτων και δολοφονιών πολιτικών αντιπάλων...

Ομοίως, άπλετο χρόνο κι ασφάλεια είχαν η οικογένεια Μητσοτάκη κι ο Αντ. Σαμαράς. Ο πατήρ Μητσοτάκης ήταν βουλευτής από τη δεκαετία τού '40 κι ο "μακεδονομάχος τής φακής" από το 1977, ο μακροβιότερος στο σημερινό Κοινοβούλιο. Κι όμως, για όλους αυτούς τους "κυρίους" παρακράτος είναι η Αριστερά που κυβέρνησε για μόλις τεσσεράμισι χρόνια και τις προηγούμενες δεκαετίες τις έβγαλε στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στις εξορίες, στις φυλακίσεις και στο πολιτικό περιθώριο. Αναρωτηθείτε, για παράδειγμα, πόσοι δικαστικοί, στρατιωτικοί ή αστυνομικοί- ο ορισμός, δηλαδή, του βαθέος κράτους- ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ ώστε να είναι σε θέση ο Αλέξης Τσίπρας να ορίζει γεγονότα από το παρασκήνιο...

Βεβαιότητα για την ενοχή ή την αθωότητα κάποιου μπορώ να έχω μόνο για τον εαυτό μου. Δεν βάζω, επομένως, το χέρι μου στη φωτιά για το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιχείρησε να ποδηγετήσει διαδικασίες, μολονότι οι ενδείξεις συγκλίνουν στο ότι όπου αυτό έγινε σχετιζόταν με την αποκάλυψη κι όχι με τη συγκάλυψη σκανδάλων. Αυτό που είναι βέβαιο, πάντως, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατόρθωσε να ελέγξει κάτι παραπάνω από την κυβέρνηση- κι αυτό παίζεται αν λάβουμε υπόψη τα "παραμάγαζα" Καμμένου- Παπαγγελόπουλου- και σίγουρα όχι την εξουσία. Στο πλαίσιο, άλλωστε, της τελευταίας διεξάγεται ένας ιδιότυπος εμφύλιος αυτόν τον καιρό ανάμεσα σε Μητσοτάκη- Σαμαρά για το ποιος είναι το αφεντικό. Περιττό να αναφέρω πως κανένας τους δεν είναι Αριστερός και κανένας τους δεν είναι καθαρός σαν τον αττικό καλοκαιρινό ουρανό...