Εμφύλιος στην παρακρατική δεξιά...

Το παρακράτος δεν χτίζεται από τη μία ημέρα στην άλλη, ούτε καν σε τεσσεράμισι χρόνια. Χρειάζεται χρόνο και, πάνω από όλα, την εμπέδωση του συναισθήματος ασφάλειας σε αυτούς που συμμετέχουν σε αυτό πως θα μείνουν εσαεί ακαταδίωκτοι. Η δεξιά κυβέρνησε σχεδόν αδιαλείπτως αυτόν τον τόπο από το 1932 μέχρι και το 1981. Σε αυτές τις πέντε δεκαετίες είχε και το χρόνο και την ασφάλεια να χτίσει ένα παρακράτος το οποίο θα έκανε τη βρόμικη δουλειά, συμπεριλαμβανομένων πραξικοπημάτων και δολοφονιών πολιτικών αντιπάλων...

Ομοίως, άπλετο χρόνο κι ασφάλεια είχαν η οικογένεια Μητσοτάκη κι ο Αντ. Σαμαράς. Ο πατήρ Μητσοτάκης ήταν βουλευτής από τη δεκαετία τού '40 κι ο "μακεδονομάχος τής φακής" από το 1977, ο μακροβιότερος στο σημερινό Κοινοβούλιο. Κι όμως, για όλους αυτούς τους "κυρίους" παρακράτος είναι η Αριστερά που κυβέρνησε για μόλις τεσσεράμισι χρόνια και τις προηγούμενες δεκαετίες τις έβγαλε στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στις εξορίες, στις φυλακίσεις και στο πολιτικό περιθώριο. Αναρωτηθείτε, για παράδειγμα, πόσοι δικαστικοί, στρατιωτικοί ή αστυνομικοί- ο ορισμός, δηλαδή, του βαθέος κράτους- ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ ώστε να είναι σε θέση ο Αλέξης Τσίπρας να ορίζει γεγονότα από το παρασκήνιο...

Βεβαιότητα για την ενοχή ή την αθωότητα κάποιου μπορώ να έχω μόνο για τον εαυτό μου. Δεν βάζω, επομένως, το χέρι μου στη φωτιά για το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιχείρησε να ποδηγετήσει διαδικασίες, μολονότι οι ενδείξεις συγκλίνουν στο ότι όπου αυτό έγινε σχετιζόταν με την αποκάλυψη κι όχι με τη συγκάλυψη σκανδάλων. Αυτό που είναι βέβαιο, πάντως, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατόρθωσε να ελέγξει κάτι παραπάνω από την κυβέρνηση- κι αυτό παίζεται αν λάβουμε υπόψη τα "παραμάγαζα" Καμμένου- Παπαγγελόπουλου- και σίγουρα όχι την εξουσία. Στο πλαίσιο, άλλωστε, της τελευταίας διεξάγεται ένας ιδιότυπος εμφύλιος αυτόν τον καιρό ανάμεσα σε Μητσοτάκη- Σαμαρά για το ποιος είναι το αφεντικό. Περιττό να αναφέρω πως κανένας τους δεν είναι Αριστερός και κανένας τους δεν είναι καθαρός σαν τον αττικό καλοκαιρινό ουρανό...