Η αγία οικογένεια βλέπει την εξουσία σαν ένα Μεγάλο Περίπατο...

Τα έργα βιτρίνας στην Αθήνα δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Από τα κάγκελα του Δ. Αβραμόπουλου έως τη ρόδα τού Γ. Καμίνη η φιλοσοφία των δημοτικών αρχόντων ήταν απλή, έως απλοϊκή: να φτιάξουμε "ό,τι βλέπει η πεθερά", δίχως ευρύτερο σχεδιασμό και φυσικά με τις γειτονιές τής πρωτεύουσας παρατημένες στην τύχη τους και τα ακτιβιστικά κινήματα να σώζουν οτιδήποτε μπορεί να σωθεί. Γι' αυτό και μια πόλη που έχει το προνόμιο να "φρουρείται" από τον Παρθενώνα έχει πολύ λίγα να προσφέρει στους επισκέπτες της σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, ακόμα και πιο φτωχών χωρών...

Ο Κ. Μητσοτάκης πρέπει να αισθάνεται υπερηφάνεια για τον ανιψιό του και δήμαρχο Αθηναίων, ο οποίος βαδίζει στα βήματά του, όχι άρτος δηλαδή αλλά θεάματα. Πολύ θα ήθελα όχι μόνο οι δρόμοι που συμπεριλήφθηκαν στο Μεγάλο Περίπατο, αλλά όλο το κέντρο τής Αθήνας να πεζοδρομηθεί και να το διασχίζουν μόνο πεζοί, ποδηλάτες και μέσα μεταφοράς. Κι αυτό μπορεί να γίνει, αλλά με προγραμματισμό και σχέδιο, όχι εν μέσω προστατευτικών μέτρων για τον κοροναΐό και με περιορισμένα δρομολόγια των ΜΜΜ...

Δεν είναι εύκολη εξίσωση προς επίλυση η αναγέννηση της Αθήνας δίχως να γκρεμιστεί σχεδόν στο σύνολό της. Ούτε, όμως, αυτή η εξίσωση θα λυθεί από επαγγελματίες πολιτικούς, μεγαλωμένους στα παλάτια τής εξουσίας, που βλέπουν το δημαρχιλίκι ως σκαλοπάτι για υψηλότερα αξιώματα...

Ο Κ. Μπακογιάννης μπορεί να είναι το καλύτερο παιδί για να περάσεις μια βραδιά μαζί του σε κάποιο μπαρ ή ταβέρνα. Πολύ αμφιβάλλω, όμως, για το αν ο σχεδιασμός του για την Αθήνα υπερβαίνει ακόμα και τα όρια μίας δημαρχιακής θητείας. Η "αγία οικογένεια" χρειάζεται εφεδρείες για τα μεγάλα και τρανά, όσο παντελώς αδιάφορο κι αν είναι αυτό για τους πολίτες τού μεγαλύτερου δήμου τής χώρας...