Κι αν το ΚΚΕ έχει αυτοαποκλειστεί εδώ και δεκαετίες μέσα στη σταλινική του γυάλα, το σημερινό ΠΑΣΟΚ πολύ δύσκολα θα το ενέτασσε κανείς στις κεντροαριστερές δυνάμεις κι όχι στις κεντροδεξιές. Αφήστε που οι περισσότεροι από τους εναπομείναντες σε αυτό απεχθάνονται τον Αλέξη Τσίπρα και βλέπουν με συμπάθεια τον Κ. Μητσοτάκη...
Με λίγα λόγια, είναι θεμιτό ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να αναζητά ευρύτερες συμμαχίες, αλλά για να πέσει η κυβέρνηση θα πρέπει να στηριχθεί στις ίδιες δυνάμεις του για να τα καταφέρει. Αυτό σημαίνει πως ο μετασχηματισμός τού κόμματος καλείται να ισορροπήσει πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί, να κρατήσει από τη μία πλευρά τη ριζοσπαστική αριστερή φυσιογνωμία του- όση, τέλος πάντων, του έχει απομείνει και η οποία του προσφέρει πολιτική διακριτότητα- κι από την άλλη να ξαναγίνει πόλος έλξης για τους απολιτίκ ψηφοφόρους που για να μην θίγουμε την ιδιωτεία τους αποκαλούμε μεσαίο χώρο...
Όσο ο πρωθυπουργός δεν θα πηγαίνει σε πρόωρες κάλπες υπάρχει χρόνος συζήτησης, προσυνεδριακής και συνεδριακής, πάνω σε αυτήν τη νέα ισορροπία. Όσο, όμως, ο δημόσιος λόγος τού ΣΥΡΙΖΑ περιορίζεται στο σατιρικό σχολιασμό τής σκανδαλώδους επικαιρότητας η κλεψύδρα αδειάζει επικινδύνως...
Βάση όλων θα είναι το πρόγραμμα, στο οποίο πρέπει να διευκρινίζεται τι θέλει να πει ο ποιητής όταν μιλά για νέο κοινωνικό συμβόλαιο και παραγωγικό μοντέλο. Πέρα, όμως, από το πρόγραμμα σημαντικό ρόλο παίζουν και τα πρόσωπα που θα το υλοποιήσουν. Κι αν για τις μνημονιακές πολιτικές που εφάρμοσε και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δικαιολογημένο επιχείρημα ήταν ο εξαναγκαστικός τους χαρακτήρας σε ένα κομματικό πρόγραμμα τα πράγματα είναι απλούστερα: σε όποιον του αρέσει μένει για να το εφαρμόσει και σε όποιον δεν του αρέσει παίρνει το καπελάκι του και φεύγει για την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, εκεί όπου η ουτοπία δεν πορεύεται ποτέ μαζί με την ευθύνη άσκησης εξουσίας και τους αναπότρεπτους συμβιβασμούς της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου