Βάσει αγαλμάτων και δρόμων είμαστε βασιλευόμενη χριστιανοδημοκρατία...

Λεωφόρος Βασιλέως Κωνσταντίνου, Βασιλίσσης Αμαλίας, Βασιλίσσης Όλγας, Βασιλίσσης Σοφίας και τόσες άλλες οδοί στο κέντρο τής Αθήνας κι όχι μόνο. Για να μην αναφερθώ στις χιλιάδες των αγίων με τα ονόματα των οποίων έχουμε βαφτίσει δρόμους, πλατείες, σταθμούς, πόλεις και χωριά ή τα δικά μας αμφιλεγόμενα αγάλματα, όπως του Κωνσταντίνου στο Πεδίο του Άρεως ή του Τρούμαν στο Παγκράτι. Αν κάποιος ξένος περπατήσει στην πρωτεύουσα ή και σε οποιαδήποτε άλλη ελληνική πόλη ή χωριό μπορεί και να πιστέψει ότι δεν είμαστε προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία, αλλά βασιλευόμενη χριστιανοδημοκρατία...

Μήπως τώρα που στο εξωτερικό γκρεμίζονται αγάλματα ρατσιστών να εξετάσουμε τι γίνεται και με τη δική μας στρεβλή θεώρηση της Ιστορίας, που μνημονεύει καθάρματα και λησμονεί πραγματικούς ήρωες ή σπουδαίους άνδρες; Δεν υπάρχει αμφιβολία, για παράδειγμα, ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπήρξε ένας από τους κορυφαίους, αν όχι ο κορυφαίος Έλληνας πολιτικός τού 20ού αιώνα. Αρκεί, όμως, αυτό για να δώσουμε το όνομά του σε τόσες οδούς, ακόμα και στο αεροδρόμιο, σαν να μην έζησαν τον περασμένο αιώνα ή τους προηγούμενους αιώνες προσωπικότητες από διάφορους χώρους που άξιζαν ανάλογης μεταχείρισης;... 

Το ίδιο ισχύει και για τους αρχαίους ημών προγόνους, για τους οποίους ορθώς είμαστε υπερήφανοι, αλίμονο όμως αν πιστεύουμε οι ίδιοι ότι δεν τους ακολούθησαν κι άλλες σπουδαίες προσωπικότητες ώστε να έχουμε γεμίσει τους δρόμους μας μόνο με τα δικά τους ονόματα, ακόμα και μυθολογικών ηρώων. Δεν ισχυρίζομαι πως οι μετονομασίες είναι το πιο καυτό ζήτημα στην Ελλάδα την επόμενη ημέρα τού κοροναΐού. Οι επιλογές, όμως, που έχουμε κάνει για την ονομασία δρόμων- βάλτε στην εξίσωση και τους ιμπεριαλιστές που έχουμε βαφτίσει φιλέλληνες- μαρτυρά πόσο δύσκολο μας είναι ακόμα να αντικρίσουμε την Ιστορία μας με την απαιτούμενη αποστασιοποίηση ώστε να μην επαναλάβουμε τα τραγικά της λάθη...