Αν η δεξιά αναζητά παρακράτος δεν έχει παρά να κοιταχτεί στον καθρέφτη...

Είναι ο Π. Καμμένος κι ο Δ. Παπαγγελόπουλος Αριστεροί; Ποτέ δεν υπήρξαν και ποτέ δεν θα γίνουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβέρνησε με τους ΑΝΕΛ όχι γιατί ασπαζόταν τη συντηρητική ατζέντα τους, αλλά γιατί ήταν το μοναδικό κόμμα στη Βουλή του 2015- πέρα από το ΚΚΕ και τη Χρυσή Αυγή που για διαφορετικούς λόγους δεν υπήρχε περίπτωση συνεργασίας μαζί τους- το οποίο τασσόταν εναντίον των μνημονίων. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν συγκυβέρνησε με τον Καμμένο γιατί ήθελε να αξιοποιήσει τα κονέ τού τελευταίου με το παρακράτος. Ομοίως, συνεργάστηκε με τον Δ. Παπαγγελόπουλο όχι για να κρύψει σκάνδαλα, αλλά για να αποκαλύψει αυτά που έθαβε το βαθύ κράτος των ΝΔ- ΠΑΣΟΚ...

Από τη στιγμή που η Αριστερά αποδέχθηκε την πρόκληση του να κυβερνήσει ήταν υποχρεωμένη να ριχτεί στη λάσπη για να ξεβρομίσει τη χώρα. Αυτό σημαίνει, ανάμεσα σε άλλα, να συναναστρέφεσαι κι ανθρώπους που υπό διαφορετικές περιστάσεις δεν θα έβαζες ποτέ στο σπίτι σου. Κι αυτό γιατί χρειάζεσαι τα μικρότερα ψάρια για να πιάσεις τα μεγαλύτερα, ιδίως όταν έχεις απέναντί σου ένα σύστημα εξουσίας με παρακλάδια παντού, κι όχι μόνο στην αστυνομία ή στη δικαιοσύνη...

Λένε, για παράδειγμα, στη ΝΔ πως μόνο ένα παρακράτος παρακολουθεί δημοσιογράφους, λες κι αυτοί που παρακολουθούνταν ήταν ο Μανώλης Γλέζος και η Οριάνα Φαλάτσι κι όχι αχυράνθρωποι επιχειρηματία με πολλές ύποπτες υποθέσεις στην πλάτη του. Λένε, επίσης, στη ΝΔ πως όταν αυτοί μπορούν να χρησιμοποιούν οπλοπολυβόλα δωρηθέντα στους ίδιους από τη διαπλοκή η Αριστερά πρέπει να απαντά με νεροπίστολα...

Όσα λάθη, όμως, κι αν έγιναν από το ΣΥΡΙΖΑ, που έγιναν και σε αυτόν τον τομέα, η Αριστερά ούτε εκτέλεσε ούτε φυλάκισε ούτε εξόρισε ούτε έστησε προβοκάτσιες σε βάρος των πολιτικών της αντιπάλων. Αν, επομένως, η δεξιά αναζητά με το στανιό παρακράτος μπορεί κάλλιστα να ανατρέξει στην παλιότερη, αλλά και σύγχρονη ιστορία της, αυτή που ζούμε και σήμερα. Εκεί θα βρει πολλά, μα πάρα πολλά παραδείγματα για να έχει τώρα το θράσος να κουνά το δάχτυλο...