Το ένα και το μηδέν...

Το ένα και το μηδέν δεν είναι φίλοι,

δεν είναι νούμερα πλασμένα από την ίδια φύση.


Δεν μιλούν, δεν δίνουν χέρια, δεν μετράνε με ίδια σταθμά,

μια άβυσσος τα χωρίζει κι ας καταφτάνουν σε σειρά.


Το ένα είναι έντιμο, ακέριο, θετικό,

το μηδέν είναι το τίποτα, μια στάση απλώς πριν την άρνηση.


Το ένα και το μηδέν είναι εχθροί,

δεν είναι αριθμοί που θα γίνονταν ποτέ αδελφοί.


Το μηδέν προσκολλάται στο ένα για να το μηδενίσει

κι αν κάποτε τα διαβάζουμε μαζί, είναι ο χρόνος που ευθύνεται για τη λυκοφιλία.


Το ένα και το μηδέν τότε στέκονται πλάι πλάι, σμίγουν παράταιρα για να φτιάξουν μια δεκαετία.


Χαμογελούν για τα μάτια του ημερολογίου, γελάνε από κοινού στην επέτειο της χαράς, δακρύζουν στην ανάμνηση της θλίψης και ύστερα τραβά το καθένα το δικό του δρόμο.


Το μηδέν γυρίζει πίσω στο σκοτάδι, στο κενό που έχει κάνει σπίτι και στην απουσία που περνάει για ευτυχία.


Το ένα, όμως, επιστρέφει στο φως, όπως καθετί μοναδικό.


Γίνεται ένας, γίνεται μία, πότε άνδρας, πότε γυναίκα, πότε τα πάντα.


Όπως η μία μητέρα, που η βροχή, το χιόνι, ο ήλιος δεν σβήνουν τα ίχνη της από το χώμα που στέκεται άδολος μάρτυρας της συντομίας μας.


Όπως η μία αγάπη που δεν διαπραγματεύεται τα δώρα της.


Όπως η μία ζωή που είναι πολύ μικρή για να χωρέσει μέσα της όλες της τις ελπίδες και πολύ μεγάλη για να μπορεί να κουβαλά την ευγνωμοσύνη μέχρι την ημέρα που όλα αυτά θα είναι απλώς τα λόγια ενός νεκρού χεριού.


Το μηδέν φθονεί το ένα και το σκοτώνει για να πολλαπλασιάσει τη μιζέρια του, το ένα συγχωρεί, με την απλοχεριά εκείνης που ξέρει ότι κανείς δεν μπορεί να την ρίξει από τον θρόνο της...