Τα ελαττώματα των άλλων είναι πιο κατακριτέα από τα δικά μας...

"Γιατί διαμαρτύρονται για τον Τζορτζ Φλόιντ κι όχι για τον Έλληνα χ, ψ ή ω"; Κάθε φορά που κυρίως η Αριστερά βγαίνει στους δρόμους ακούγεται αυτή η επωδός, κατά βάση από τους υπερασπιστές τού νόμου, της τάξης και της ασφάλειας. Λες και τους εμπόδισε ποτέ κανείς να συγκεντρωθούν κατά χιλιάδες για να κλάψουν τους δικούς τους νεκρούς...

Αν, για παράδειγμα, επιθυμούν να θρηνήσουν τους απεργοσπάστες υπό την πίεση των αφεντικών τους νεκρούς τής Marfin ή τον εθνικιστή κι εγκληματία τού κοινού ποινικού δικαίου Κ. Κατσίφα με γεια τους με χαρά τους. Ας μην προσπαθούν, όμως, να επιβάλουν την αγωνιώδη τους αναζήτηση για ήρωες και στους υπόλοιπους...

Είναι, αν μη τι άλλο, πολύ αισιόδοξη όσο και πολύ απαισιόδοξη η παγκόσμια κινητοποίηση κατά τού ρατσισμού και υπέρ των ίσων ευκαιριών. Αισιόδοξη γιατί, ενδεχομένως χάρη και στον κοροναΐό που απόδειξε ότι είμαστε το ίδιο ευάλωτοι σε μια πανδημία, για να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα πρέπει πρώτα να το αναγνωρίσεις. Απαισιόδοξη, όμως, γιατί το πρόβλημα ζει ανάμεσά μας κι ακόμα κοστίζει ζωές μολονότι βρισκόμαστε στο 2020...

Ο ρατσισμός, εξάλλου, έχει την ιδιαιτερότητα να είναι εύκολα αναγνωρίσιμος στους άλλους, αλλά δύσκολα όταν αφορά εμάς τους ίδιους. Γι' αυτό και είναι, για παράδειγμα, ευκολότερο να θρηνούμε για τον Φλόιντ, αλλά όχι για τον Ζακ Κωστόπουλο ή για τους πρόσφυγες και μετανάστες που πέθαναν στα νερά τού Αιγαίου στην προσπάθειά τους να μας... εξισλαμίσουν. Τα ελαττώματα των άλλων είναι πάντοτε πιο κατακριτέα, άλλωστε, από τα δικά μας...