Οι μαθητές είναι
χρήσιμο να διδάσκονται δεξιότητες στο σχολείο. Το να ξέρουν, για παράδειγμα, να
μαγειρεύουν, να οδηγούν ή να κάνουν απλά μαστορέματα είναι κάτι που θα τους
χρησιμεύσει σε όλη τους τη ζωή κι απουσιάζει σήμερα από τη σχολική ζωή.
Αλίμονο, όμως, αν οι νέες γενιές μαθαίνουν μόνο πώς να είναι καλοί νοικοκύρηδες
και δεν τις βοηθάμε να ανοίξουν τους ορίζοντές τους και μέσω της διδασκαλίας
των τεχνών. Γι’ αυτό και η περιθωριοποίηση των καλλιτεχνικών και της μουσικής
που προωθεί η υπουργός Μεσαιωνικής Παιδείας, Ν. Κεραμέως, βάζει ένα ακόμα
λιθαράκι, μετά τον πρόσφατο αντιεκπαιδευτικό νόμο, στην επιστροφή τού
εκπαιδευτικού συστήματος στη δεκαετία τού ’50...
Τα καλλιτεχνικά, η
μουσική, οι θετικές επιστήμες, όλα αυτά τα μαθήματα έχουν απωλέσει ώρες
διδασκαλίας, όλα εκτός από τα θρησκευτικά. Τι χρεία, άλλωστε, έχουμε της τέχνης
ή της επιστήμης αφού έτσι κι αλλιώς όλοι μας μια ημέρα θα πεθάνουμε και οι
μισοί θα πάμε στην κόλαση και οι άλλοι στον παράδεισο;...
Με την ίδια λογική,
τι να την κάνουμε την κοινωνιολογία όταν μπορεί η ελίτ να αναπαράγει τον
πνευματικό της αυτισμό και τις ταξικές ανισότητες ομιλώντας τη λατινική; Τα
παιδιά πρέπει να διδάσκονται να είναι καλά χριστιανόπουλα συντάσσοντας
προτάσεις σε νεκρές γλώσσες, όχι να μαθαίνουν για την κοινωνική αδικία...
Η τέχνη, σε
αντίθεση με τις λατινικές στερεότυπες εκφράσεις, δεν ήταν ποτέ σύμμαχος της
εξουσίας. Η δημιουργία, η φαντασία, η αμφισβήτηση των καθιερωμένων είναι όλες
έννοιες συνυφασμένες με τις καλές τέχνες κι όχι με τη δουλικότητα που απαιτεί η
υπηρέτηση αρχόντων. Κι αυτό είναι κάτι που ιδίως μια νεοφιλελεύθερη-
νεοσυντηρητική κυβέρνηση με εθνικιστικά στοιχεία είναι αδύνατο να καταπιεί
αμάσητο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου