Μία σύμπτωση υπάρχει, με το μετεμφυλιακό κράτος της δεξιάς...

Ούτε έναν ούτε δύο, αλλά 27 κοινούς στόχους είχαν ΕΥΠ και Predator. Κι όλοι τους, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, του άμεσου ενδιαφέροντος του καθεστώτος Μητσοτάκη. Όπως και οι εταιρείες και τα πρόσωπα που συμμετείχαν σε αυτές κι έκαναν τη βρόμικη δουλειά. Δεν είναι, όμως, αυτό που πιστεύετε. Είναι μια τεράστια σύμπτωση. Όπως και τα 500ευρα της πεθεράς Αβραμόπουλου ή τα αδιευκρίνιστα Γεωργιάδη. Τελικώς αυτή η χώρα είναι η πιο καθαρή τού κόσμου. Με τόσα πλυντήρια που βάζει πώς θα μπορούσε να γινόταν κι αλλιώς;...

Μπορώ να βρω περισσότερα πνευματικά ελαφρυντικά σε όποιον πιστεύει στον Αϊ Βασίλη από αυτόν που πιστεύει στην ανεξαρτησία τής ελληνικής δικαιοσύνης. Σύμπτωση μπορεί να είναι να βρω έναν παλιόφιλο στο δρόμο. Το να ξεκινούν οι παρακολουθήσεις τής ΕΥΠ όταν σταματούν αυτές του Predator για τα ίδια πρόσωπα και το αντίστροφο δεν είναι σύμπτωση παρά μόνο αν εντέλλεσαι να το δεις ως σύμπτωση. Υπάρχει, βεβαίως, και κάτι πολύ χειρότερο: να μην χρειάζεται καν να πήρες εντολές αλλά να είσαι από μόνος σου βασιλικότερος του βασιλέως...

Όποιος πιστεύει ότι η δικαιοσύνη λειτουργεί, προφανώς και δεν έχει πατήσει ποτέ το πόδι του στην Ευελπίδων, στον Άρειο Πάγο ή σε οποιοδήποτε άλλο δικαστήριο. Όποιος, όμως, έχει πατήσει γνωρίζει ότι η ανεξαρτησία της είναι ένα από τα πιο σύντομα ανέκδοτα. Όπως είναι και το κράτος δικαίου σε αυτή τη χώρα... 

Κι όταν δεν μπορείς να έχεις καμία εμπιστοσύνη στη λειτουργία των θεσμικών αντίβαρων τότε η δημοκρατία σου είναι ανάπηρη. Με άλλους όρους από την ανάπηρη δημοκρατία τής μετεμφυλιακής Ελλάδας, αλλά ανάπηρη ούτως ή άλλως...  

 

Το άχρωμο είναι το σωστό χρώμα των αρμών της εξουσίας...

Η ηθική τού συστήματος και των εκπροσώπων του είναι εύπλαστη, προσαρμόζεται σε κάθε δυσκολία που ανακύπτει για τα συμφέροντά του και προστατεύει ο ένας τον άλλο ως αδερφός. Όταν, για παράδειγμα, πρόκειται για τις αρχειοθετήσεις Γεωργιάδη- Αβραμόπουλου η δικαιοσύνη είναι σαν το ιερό δισκοπότηρο κι όποιος την κρίνει είναι ένοχος εγκλήματος καθοσιώσεως. Όταν, όμως, πρόκειται για τον Δ. Λιγνάδη, τότε η δικαιοσύνη γίνεται αντικείμενο έντονης επίκρισης, σε βαθμό "ξεπλύματος" ακόμα και κατά συρροή βιαστών...

Ιερές αγελάδες δεν υπάρχουν σε αυτή τη ζωή, παρά μόνο εκείνες που εμείς τους δίνουμε αυτήν την ιδιότητα προκειμένου, κατά βάση, να εξυπηρετούμε προσωπικές μας σκοπιμότητες. Συνεπώς, τίποτα και κανένας δεν μπορεί να μένει εκτός κριτικής κι όποιος το κάνει οφείλει να προσέχει να μην χρησιμοποιεί δύο μέτρα και δύο σταθμά γιατί τότε κινδυνεύει με το μεγαλύτερο των αμαρτημάτων, αυτό της υποκρισίας. Ιδίως όταν κάποιοι ξεπλένονται μολονότι έχουν βρεθεί εκατοντάδες χιλιάδες "αδιευκρίνιστα" ευρώ στους λογαριασμούς τους ή έχουν εκμεταλλευτεί την θέση τους για να καταστρέψουν ζωές...

Το ζητούμενο, ωστόσο, δεν είναι να αλλάξουν κυρίαρχο οι αρμοί τής εξουσίας κι από "γαλάζιοι" ή "πράσινοι" να γίνουν "κόκκινοι" ούτε το ίδιο να συμβεί με τη δομή τής δημόσιας διοίκησης. Προφανώς και πρέπει να απενεργοποιηθούν θύλακες παραεξουσίας, αλλά εν έτει 2022 το αίτημα για αξιοκρατία δεν μπορεί πλέον να θεωρείται ουτοπικό. Ιδίως μια προοδευτική κυβέρνηση οφείλει να το έχει προμετωπίδα των πολιτικών της αντί να σχεδιάζει πώς τη δεύτερη φορά δεν θα έχει μόνο την κυβέρνηση, αλλά και την εξουσία... 

  

  
 

Η αγία οικογένεια βλέπει την εξουσία σαν ένα Μεγάλο Περίπατο...

Τα έργα βιτρίνας στην Αθήνα δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Από τα κάγκελα του Δ. Αβραμόπουλου έως τη ρόδα τού Γ. Καμίνη η φιλοσοφία των δημοτικών αρχόντων ήταν απλή, έως απλοϊκή: να φτιάξουμε "ό,τι βλέπει η πεθερά", δίχως ευρύτερο σχεδιασμό και φυσικά με τις γειτονιές τής πρωτεύουσας παρατημένες στην τύχη τους και τα ακτιβιστικά κινήματα να σώζουν οτιδήποτε μπορεί να σωθεί. Γι' αυτό και μια πόλη που έχει το προνόμιο να "φρουρείται" από τον Παρθενώνα έχει πολύ λίγα να προσφέρει στους επισκέπτες της σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, ακόμα και πιο φτωχών χωρών...

Ο Κ. Μητσοτάκης πρέπει να αισθάνεται υπερηφάνεια για τον ανιψιό του και δήμαρχο Αθηναίων, ο οποίος βαδίζει στα βήματά του, όχι άρτος δηλαδή αλλά θεάματα. Πολύ θα ήθελα όχι μόνο οι δρόμοι που συμπεριλήφθηκαν στο Μεγάλο Περίπατο, αλλά όλο το κέντρο τής Αθήνας να πεζοδρομηθεί και να το διασχίζουν μόνο πεζοί, ποδηλάτες και μέσα μεταφοράς. Κι αυτό μπορεί να γίνει, αλλά με προγραμματισμό και σχέδιο, όχι εν μέσω προστατευτικών μέτρων για τον κοροναΐό και με περιορισμένα δρομολόγια των ΜΜΜ...

Δεν είναι εύκολη εξίσωση προς επίλυση η αναγέννηση της Αθήνας δίχως να γκρεμιστεί σχεδόν στο σύνολό της. Ούτε, όμως, αυτή η εξίσωση θα λυθεί από επαγγελματίες πολιτικούς, μεγαλωμένους στα παλάτια τής εξουσίας, που βλέπουν το δημαρχιλίκι ως σκαλοπάτι για υψηλότερα αξιώματα...

Ο Κ. Μπακογιάννης μπορεί να είναι το καλύτερο παιδί για να περάσεις μια βραδιά μαζί του σε κάποιο μπαρ ή ταβέρνα. Πολύ αμφιβάλλω, όμως, για το αν ο σχεδιασμός του για την Αθήνα υπερβαίνει ακόμα και τα όρια μίας δημαρχιακής θητείας. Η "αγία οικογένεια" χρειάζεται εφεδρείες για τα μεγάλα και τρανά, όσο παντελώς αδιάφορο κι αν είναι αυτό για τους πολίτες τού μεγαλύτερου δήμου τής χώρας...

Το ερώτημα δεν είναι πλέον αν, αλλά πόσα τσέπωσαν...

Μέχρι στιγμής δεν έχει αποδειχθεί με αδιάσειστα στοιχεία ότι δωροδοκήθηκαν από τη Novartis οι εμπλεκόμενοι πρώην πρωθυπουργοί και υπουργοί. Πόρρω όμως απέχουν από το να παραδοθούν καθαροί στην κοινωνία, αφού όσα έρχονται στη δημοσιότητα δημιουργούν τη σχετική βεβαιότητα ότι ορισμένοι έστω εξ αυτών- προεξαρχόντων του Αντ. Σαμαρά, του Αδ,. Γεωργιάδη και του Δ. Αβραμόπουλου- λειτουργούσαν ως εκτελεστικά όργανα της φαρμακευτικής εταιρείας. Ο Κ. Φρουζής έδινε εντολές και οι πολιτικοί τις υλοποιούσαν σχεδόν λέξη προς λέξη. Το ερώτημα, επομένως, που προκύπτει αβίαστα είναι γιατί το έκαναν...

Στην καλύτερη εκδοχή για τα ίδια τα εμπλεκόμενα πρόσωπα, το έπραξαν γιατί πίστευαν ειλικρινώς ότι τα συμφέροντα της Novartis και μόνο της Novartis- καμίας άλλης φαρμακευτικής εταιρείας δηλαδή- ταυτίζονταν με τα αντίστοιχα του δημόσιου συστήματος υγείας και των πολιτών. Πίστευαν, επίσης, ότι ο Κ. Φρουζής είναι κάτι ανάμεσα σε γκουρού και σε θεό κι οποιαδήποτε πρότασή του δεν θα μπορούσε παρά να είναι ωφέλιμη για το δημόσιο ταμείο και το κοινωνικό σύνολο. Ενδεχομένως, εξάλλου, να συμπεριφέρθηκαν σαν την πόντια πουτάνα, η οποία απόρησε όταν πληροφορήθηκε πως συνάδελφοί της πληρώνονταν για τις υπηρεσίες που παρείχαν στους πελάτες τους κι εκείνη τις πρόσφερε δωρεάν...

Υπάρχει, ωστόσο, και η χειρότερη εκδοχή, σύμφωνα με την οποία οι πολιτικοί δεν ενέργησαν ικανοποιώντας όλες τις επιθυμίες τής Novartis γιατί πίστευαν ότι με αυτόν τον τρόπο εξυπηρετούσαν το δημόσιο συμφέρον, αλλά γνωρίζοντας ότι εξυπηρετείτο αποκλειστικώς το συμφέρον τής φαρμακευτικής εταιρείας. Κι αυτό δεν γινόταν για την ψυχή τής μάνας τους, αλλά έναντι "δώρων" για τους ίδιους ή (και) για τα κόμματά τους...

Πολύ φοβάμαι πως σε αυτό το σημείο έχουμε ξεπεράσει πλέον το ερώτημα κατά πόσο κάποιοι δωροδοκήθηκαν, αλλά βρισκόμαστε στο "πόσα" και "τι είδους δώρα εισέπραξαν". Φαντάζομαι πως θεωρείτε κι εσείς αυτονόητο ότι αν κάποιος που διαχειρίστηκε δημόσιο χρήμα υφαρπάζοντας την εμπιστοσύνη τού ελληνικού λαού "τσέπωσε" ένα ευρώ δεν παύει να είναι ένοχος του ίδιου αδικήματος με κάποιον που πιθανόν να κέρδισε παρανόμως εκατομμύρια. Αλλάζει, απλώς, η διαβάθμισή του. Κατά τα άλλα, το έγκλημα είναι τεράστιο και συνυπεύθυνοι σε αυτό όσοι επιχείρησαν να το ξεπλύνουν... 
 

Οταν έχουμε τον Μανώλη Γλέζο δεν μπορούμε να τιμούμε τους "κυρίους Τίποτα"...

Δεν ξέρω τί προσμέτρησε περισσότερο ο Αλέξης Τσίπρας αποφασίζοντας να αναβάλει την ανακοίνωση του επόμενου Προέδρου της Δημοκρατίας: την αξιοποίηση του όπλου τής αντικατάστασης Επιτρόπου με έναν δικής του επιλογής στην περίπτωση προεδροποίησης του Δ. Αβραμόπουλου ή την αντίδραση της Αριστερής Πλατφόρμας του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτή εκφράζεται από τον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Δύο πράγματα είναι, ωστόσο, καθαρά: για αρχή, δεν μπορεί "πρώτος πολίτης της χώρας" να γίνει ο "κύριος Τίποτα" κι ο όποιος άλλος "κύριος Τίποτα". Ναι μεν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έχει ουσιαστικές αρμοδιότητες, αν και η αναπομπή νόμων δεν είναι καθόλου αμελητέο δικαίωμά του μολονότι κανένας δεν το έχει ασκήσει μέχρι σήμερα, αλλά αυτό το αξίωμα οφείλουμε να το παραχωρούμε σε προσωπικότητες που ενώνουν τους έλληνες και οι οποίες έχουν πίσω τους μια σπουδαία σταδιοδρομία σε ό,τι έχουν ασχοληθεί. Και δεύτερον ότι η σοβαρότερη αντιπολίτευση αυτήν τη στιγμή στον τόπο, καλώς ή κακώς, είναι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης! Δυστυχώς δεν είναι όσοι είτε δεν διαπραγματεύτηκαν ποτέ είτε εμφανίζονται μερκελικότεροι της Ανγκ. Μέρκελ είτε παριστάνουν τους Αριστερούς προσμένοντας σε αποτυχία τής αριστερής κυβέρνησης, όχι για να κυβερνήσουν οι ίδιοι αφού βολεύονται με την ιδιοκτησία ενός 5% του πληθυσμού αλλά για να μην εξαφανιστούν από τον κοινοβουλευτικό χάρτη, όπως κάποτε εξαφανίστηκαν τα δικτατορικά καθεστώτα τα οποία εξακολουθούν να λατρεύουν και τα οποία λέκιασαν τα κομμουνιστικά ιδεώδη...

Οπως κι αν έχει, δεν πρέπει να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας ούτε ο Δ. Αβραμόπουλος ούτε ο Κ. Καραμανλής ούτε ο Π. Παυλόπουλος ούτε η Ντ. Μπακογιάννη ούτε οποιαδήποτε άλλη μετριότητα στο όνομα του ανοίγματος προς την κεντροδεξιά και στο πλαίσιο της εθνικής συναίνεσης. Δεν έχω αντίρρηση να επιλεγεί μια κεντροδεξιά προσωπικότητα, στην περίπτωση βεβαίως που μπορεί να εντοπιστεί μία τέτοια γιατί ο γράφων αδυνατεί να σκεφτεί κάποια αξιοπρεπή λύση από αυτόν το χώρο. Αλίμονο, όμως, αν συνεχιστεί η παράδοση στο Προεδρικό Μέγαρο να εγκαθίστανται κατά βάση άβουλα όντα, τα οποία είναι εύκολα διαχειρίσιμα από την εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία. Δεν έχουμε ανάγκη άλλο Πρόεδρο Παπούλη, ο οποίος στα πέντε μνημονιακά χρόνια, κατά τα οποία το Σύνταγμα μετατράπηκε σε πατσαβούρα, δεν ανάπεμψε ούτε ένα νόμο ο οποίος, για παράδειγμα, ψηφίστηκε με μόνο ένα άρθρο ή με σχετική πλειοψηφία παρότι παραχωρούσε εθνική κυριαρχία. Για να μην αναφερθώ στις αγαπημένες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου των σαμαροβενιζέλων. Γι' αυτό κι ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να είναι κάποια ή κάποιος που να εμπνέει το γενικότερο σεβασμό, ακόμα κι αν είναι προχωρημένης ηλικίας. Σε αυτήν τη φάση θα πρότεινα τον Μανώλη Γλέζο, ο οποίος χαίρει γενικής εκτίμησης, είναι ακμαίος και περισσότερο αγωνιστικός ακόμα από πολλούς που έχουν τα μισά ή και λιγότερα από τα χρόνια του...

Σε αυτό το πολιτικό σκηνικό θα είναι σοβαρό ατόπημα για την Αριστερά να επιλέξει ένα άτομο το οποίο δεν θα έχει κοινωνικά διαπιστευτήρια παρά μόνο την έγκριση των υπόλοιπων κοινοβουλευτικών κομμάτων. Με νωπή λαϊκή εντολή και τη μετεκλογική αποδοχή της από την κοινή γνώμη να υπερβαίνει το 50% η κυβέρνηση Τσίπρα δεν είναι υποχρεωμένη να υποκύπτει σε πολιτικάντικους συμβιβασμούς, πόσω μάλλον όταν δεν παρουσιάζεται διατεθειμένη να το κάνει απέναντι σε πολύ ισχυρότερους παίκτες όπως είναι η Ανγκ. Μέρκελ. Η εκλογή ενός σεβάσμιου Προέδρου της Δημοκρατίας θα είναι μια ακόμα ένδειξη ανατροπής τής καθεστηκυίας τάξης, ένα ανέξοδο αλλά σαφές μήνυμα και προς το εξωτερικό ότι αυτοί που κυβερνούν πλέον την Ελλάδα δεν έχουν καμία σχέση με τους χθεσινούς υποτελείς. Ποιός, άλλωστε, από το σημερινό πολιτικό προσωπικό θα τολμούσε να χαρακτηρίσει τον Μανώλη Γλέζο κομματική επιλογή χωρίς να αισθανθεί την αυτόματη λοιδορία τής κοινής γνώμης; Θα ήταν, εξάλλου, μικροκομματικό από την πλευρά τού ΣΥΡΙΖΑ να σκεφτόταν πως ο Μανώλης Γλέζος μπορεί να μην προλάβει να ολοκληρώσει την πενταετή του θητεία. Στο χέρι τής Αριστεράς είναι να κυβερνήσει αυτόν τον τόπο για τις επόμενες δεκαετίες, ακόμα κι αν προκύψουν πρόωρες εκλογές, εφόσον σταθεί στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων. Και θα είναι κρίμα να μην ανυψωθούμε ως έθνος εξαιτίας ορισμένων υποχόνδριων που υποφέρουν από πολιτική υψοφοβία. Ετσι δεν είναι Αλέξη;...