Ο Γεωργούλης ήταν λάθος, οι λιγνάδηδες είναι σύστημα...

Ενδεχομένως αν δεν βρισκόμασταν σε προεκλογική περίοδο ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Αλέξης Τσίπρας να μην έδιωχναν αμέσως τον Αλ. Γεωργούλη με το που ανακοινώθηκε το όνομά του. Όπως, επίσης, υπάρχουν δικαιολογημένα ερωτήματα για το τι ήξεραν και τι όχι στην Κουμουνδούρου εδώ και τρία χρόνια που διερευνάται η υπόθεση. Όπως κι αν έχει, όμως, είναι προφανής η πολύ διαφορετική στάση που κράτησαν και η αξιωματική αντιπολίτευση κι ο αρχηγός της σε σύγκριση με την αντίστοιχη της ΝΔ για τις υποθέσεις Ν. Γεωργιάδη, Λιγνάδη και Μίχου...

Πότε δήλωσε, για παράδειγμα, ο Κ. Μητσοτάκης πως είμαστε πάντα με το θύμα και ποτέ με τον θύτη; Πήγαν βουλευτές, ευρωβουλευτές και στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ στο δικαστήριο να υπερασπιστούν έναν παιδοβιαστή; Παρίσταναν ή όχι στη ΝΔ τους ανήξερους για τον πρώην διευθυντή τού Εθνικού Θεάτρου, που ήταν σάρκα από τη σάρκα τους κι όχι ένας περαστικός τυχοδιώκτης, όπως ο Γεωργούλης; Ο πρωθυπουργός δεν κατηγορείται γιατί κάποιοι νεοδημοκράτες αποδείχθηκαν βιαστές. Κατηγορείται, όπως και για πολλά άλλα πράγματα, για την ομερτά που επέλεξε ως στάση απέναντι σε πολύ σοβαρές κατηγορίες...

Ο Λιγνάδης, ο Ν. Γεωργιάδης, ο Πάτσης, ο Χειμάρας, ο Δημητριάδης, ο Μαραβέγιας, ο Μαντάς, ο Καραμανλής και πολλοί δεν άλλοι δεν έτυχαν. Πέτυχαν να ασχημονήσουν χάρη στην άμεση κι έμμεση στήριξη ενός συστήματος εξουσίας που είναι πολύ πιο διεφθαρμένο από τους ίδιους και περιστρέφεται γύρω από τον Κ. Μητσοτάκη. 

Ήταν γαλάζιες ακρίδες που ευδοκίμησαν στο κατάλληλο πολιτικό κλίμα που είχε καλλιεργήσει η Μητσοτάκης Α.Ε. με τους χορηγούς της. Αν, συνεπώς, ο Αλέξης Τσίπρας έχει να απολογείται για μια κακή πολιτική επιλογή, όπως ήταν αυτή του Αλ. Γεωργούλη, στη ΝΔ οφείλουν να απολογηθούν όχι για την περιπτωσιολογία αλλά για τη συστηματικότητα της διαφθοράς τους. Κι αυτή η απολογία είναι πολύ πιο δυσάρεστη...

 
 

Το πραγματικό δίλημμα Μητσοτάκη είναι "φυλακή ή μη επανεκλογή"...

Γιατί ο Κ. Μητσοτάκης δεν μειώνει τον ΕΦΚ στα καύσιμα, γιατί δεν βάζει πλαφόν στη χονδρική και λιανική τιμή τής βενζίνης, γιατί δεν έχει φορολογήσει ακόμα τα υπερκέρδη, τα οποία μαγειρεύει, γιατί δεν μειώνει το ΦΠΑ σε βασικά προϊόντα; Γιατί δεν καταδικάζει τους βιαστές Ν. Γεωργιάδη και Δ. Λιγνάδη; Γιατί προτιμά να εισπράττει τόσο μεγάλο πολιτικό κόστος για ζητήματα στα οποία υπάρχει κοινωνική συναίνεση;...

Οι εναπομείναντες οπαδοί του μπορεί να μιλήσουν για την υπευθυνότητα ενός ηγέτη που δεν υποκύπτει στο λαϊκισμό και στις εύκολες λύσεις. Αλήθεια; Ο, τρόπον τινά, ηγέτης που καταψήφισε τη Συμφωνία των Πρεσπών, που ισχυριζόταν πως ο ΣΥΡΙΖΑ έκαψε εκατό ανθρώπους στο Μάτι, που κουνούσε φωτοτυπίες πρωτοσέλιδων στην Ευρωβουλή για να αποδείξει ότι επιτρέπει στον αντιπολιτευόμενο Τύπο να υπάρχει, που διαρρέει εκλογικά σενάρια και ύστερα τα παίρνει πίσω, που μόλις την προηγούμενη εβδομάδα κατηγορούσε τον πολιτικό του αντίπαλο πως βρίσκεται πίσω από την εμπρηστική επίθεση στον Real; Μάλλον για σαλτιμπάγκος μού μοιάζει ένας τέτοιος αρχηγός παρά για υπεύθυνος και σοβαρός ηγέτης...

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι σοφός, δίκαιος κι αμερόληπτος. Είναι ένας μέτριος, φαύλος και μεροληπτικός υπέρ των συμφερόντων τής άρχουσας τάξης, της τάξης του δηλαδή, πρωθυπουργός. Κυρίως, όμως, είναι εξαρτημένος από τους πάμπολλους σκελετούς στη ντουλάπα του ώστε είναι αναγκασμένος να μην κάνει ούτε τα αυτονόητα για την πολιτική του επιβίωση. Το δίλημμα στο μυαλό του είναι ουσιαστικώς ένα: φυλακή ή μη επανεκλογή. Μάλλον θα προτιμήσει το δεύτερο...

  

 

Άδειασαν την ηθική τους στον Κουφοντίνα και στέρεψαν για τον Λιγνάδη...

Όταν ο Δ. Κουφοντίνας έκανε απεργία πείνας και κινδύνευε ακόμα και να πεθάνει, στην κυβέρνηση αποδέχονταν ακόμα κι αυτό το ενδεχόμενο από το να του δώσουν μερικές ημέρες άδεια. Η "ηθική" τους δεν τους επέτρεπε να κυκλοφορεί ελεύθερος, έστω για δύο ημέρες, ένας δολοφόνος. Στην περίπτωση, όμως, του Δ. Λιγνάδη δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα να κυκλοφορεί ελεύθερος ένας βιαστής για μήνες ή και χρόνια...

Και η περίπτωση Λιγνάδη αποδεικνύει ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει μια κυβέρνηση αρχών με τις οποίες, καλές ή κακές, πορεύεται, αλλά μια καιροσκοπική κυβέρνηση που εξυπηρετεί και κουκουλώνει κατά το δοκούν. Και, μάλιστα, μια κυβέρνηση που έχει το θράσος να αποδίδει την πηγαία λαϊκή αγανάκτηση σε κομματική υποκίνηση. Μια κυβέρνηση, εν τέλει, τόσο διεφθαρμένη που δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε ημέρα παραπάνω σε μια πολιτεία γνήσιας ελευθεροτυπίας και κράτους δικαίου...

Όπως ο Δ. Κουφοντίνας δικαιούται άδειας έτσι κι ο Δ. Λιγνάδης δεν πρέπει να καθίσει στην ηλεκτρική καρέκλα. Δεν προσαρμόζω τις απόψεις μου ούτε την κλίση μου προς τη φιλελευθεροποίηση του ποινικού και σωφρονιστικού μας συστήματος με βάση την ιδεολογική προέλευση και τη στάση ζωής τού εγκληματία... 

Ο Κουφοντίνας είναι δολοφόνος κι ο Λιγνάδης βιαστής όχι γιατί έτσι αποφάνθηκαν τα λαϊκά δικαστήρια, αλλά γιατί έτσι αποφάσισε ένας από τους τρεις πυλώνες τής δημοκρατίας μας, η δικαστική εξουσία. Ας το θυμούνται αυτό ιδίως όσοι παριστάνουν τους θεσμικούς για να κρύβουν και τις δικές τους πομπές... 

  

  
 

Τώρα ο Τσίπρας πρέπει να νικήσει και τον συγκαταβατικό εαυτό του...

Τους πείραξε δήθεν που ψήφισαν 15χρονοι όταν δεν έλεγαν κουβέντα για τα 15χρονα που βίαζαν ο Ν. Γεωργιάδης κι ο Δ. Λιγνάδης. Τους πείραξε, επίσης δήθεν, που δεν υπήρχε άλλος υποψήφιος από τον Αλέξη Τσίπρα, λες κι απαγόρευσε σε κάποιον άλλον να κατεβεί αντίπαλός του. Αυτό που τους πειράζει, ωστόσο, περισσότερο είναι πως δεν τους βγαίνει πια το αφήγημα του κυρίαρχου Μητσοτάκη και του απομονωμένου ΣΥΡΙΖΑ...

Σε μια εποχή που η συμμετοχή στα κόμματα θεωρείται ξεπερασμένη και σε μια διαδικασία που δεν υπήρχε αγωνία για το αποτέλεσμα της εκλογής προέδρου και που όποιος συμμετείχε σε αυτή έπρεπε να εγγραφεί και μέλος, η τελική υψηλή συμμετοχή στέλνει μηνύματα που δεν μπορούν να κρυφτούν από fake δημοσκοπήσεις. Αν η ΝΔ είναι δέκα μονάδες μπροστά από το ΣΥΡΙΖΑ, τότε κι ο γράφων είναι πιλότος τής Φόρμουλα Ένα. Μόνο που η κοινωνική πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική κι όποιος κάνει πως δεν την βλέπει θα εκπλήξει δυσάρεστα κυρίως τον εαυτό του...

Όπως κι αν έχει, η επόμενη ημέρα καλεί τον Αλέξη Τσίπρα να νικήσει τον συγκαταβατικό εαυτό του, να παραμερίσει εκείνους που τον πολεμούν με βάση την προσωπική φιλοδοξία κι όχι την ιδεολογία και να συγκροτήσει μια πραγματικά νέα ηγετική ομάδα. Αυτό, άλλωστε, θέλουν να δουν και οι πολίτες που εμπιστεύονται το ΣΥΡΙΖΑ και τον αρχηγό του κι όχι υπουργούς ξανά τον Ευκλ. Τσακαλώτο ή τον Π. Σκουρλέτη. Κι από αυτό θα κριθούν σε σημαντικό βαθμό και οι πιθανότητες του Αλέξη Τσίπρα να μην είναι μόνο ο προηγούμενος, αλλά κι ο επόμενος πρωθυπουργός τής χώρας...

 

  

Οι διάσημοι έχουν πάθη, οι άσημοι διαστροφές...

Η δημοκρατία είναι αγαθό, αλλά δεν είναι το ύψιστο των αγαθών. Αν ήταν, θα έπρεπε οι πολλοί να αποφασίζουν κυριολεκτικώς για τα πάντα, όπως για παράδειγμα για το αν θα πληρώνουν φόρους ή αν θα πρέπει να κάψουμε ζωντανή την Ρ. Πισπιρίγκου. Όσοι, όμως, έχουμε ξεπεράσει το μεσαίωνα εντός μας αντιλαμβανόμαστε ότι δεν μπορεί να είναι όλα τα ζητήματα αντικείμενο δημοψηφίσματος, ιδίως όταν το εκλογικό σώμα δεν αποτελείται κυρίως από πολίτες, αλλά από ένα λούμπεν εν δυνάμει όχλο. Σε αυτό το πλαίσιο, τα ανθρώπινα δικαιώματα ή οι στοιχειώδεις πόροι για τη διακυβέρνηση μιας χώρας έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία από την άποψη των πολλών, όσο ελιτίστικο κι αν διαβάζεται αυτό από ορισμένους...

Είμαστε όλοι μας θύματα του ιουδαιοχριστιανικού πολιτισμού με τον οποίο ανατρεφόμαστε εκόντες άκοντες. Θεωρούμε, και πολύ σωστά βεβαίως, τρομακτικό μια μητέρα να σκοτώνει τα παιδιά της, αλλά είμαστε πολύ πιο ανεκτικοί στην εκμετάλλευση ανώτερης ιεραρχικής θέσης, όπως στην περίπτωση Λιγνάδη- Φιλιππίδη, για την ικανοποίηση σεξουαλικών ορέξεων, όπως βεβαίως και στα πάθη των πλούσιων και διάσημων σε σχέση με τα αντίστοιχα του προλεταριάτου. Γι' αυτό και στην Ευελπίδων βρίζουμε την Πισπιρίγκου, αλλά όχι τον Δ. Λιγνάδη και τον Π. Φιλιππίδη...

Θα ήμασταν, συνεπώς, μια πολύ πιο συνεκτική κοινωνία αν εφαρμόζαμε τα ίδια ηθικά στάνταρ σε όλα τα μέλη της, δίχως εξαιρέσεις, ιδίως μάλιστα όταν αυτές οι εξαιρέσεις υπαγορεύονται από όρους δημόσιας προβολής. Πολύ φοβάμαι πως αν μια διάσημη μητέρα σκότωνε τα παιδιά της θα ήμασταν πολύ πιο διαλλακτικοί μαζί της και θα βρίσκαμε πολύ περισσότερα ελαφρυντικά από αυτά που είμαστε διατεθειμένοι να αναγνωρίσουμε στην Πισπιρίγκου. Κι αυτό το αμάρτημα, το αμάρτημα της υποκρισίας δηλαδή, είναι άκρως ιουδαιοχριστιανικό αλλά δεν μας αρέσει να το αναγνωρίζουμε ως τέτοιο γιατί κανένας μας δεν το έχει αποφύγει... 

 

Το κατεστημένο προώρισται να βιάζει και θα βιάζει...

Μπορεί ο Δ. Λιγνάδης κι ο Π. Φιλιππίδης να είναι πολύ καλοί ηθοποιοί, αλλά εκτιμώ πως η έκπληξή τους για όσα αντιμετωπίζουν είναι γνήσια. Στον περίγυρο κάθε εξουσίας, είτε καλλιτεχνικής είτε πολιτικής είτε οικονομικής, συμπεριφορές όπως οι δικές τους θεωρούνται κομμάτι τής καθημερινότητας, κάτι που όλοι θα έκαναν αν ήταν στη θέση ισχύος τους. Γι' αυτό και δυσπιστούν ακόμα και με την ιδέα πως υπάρχουν νόμοι που δεν αφορούν μόνο την πλέμπα, αλλά και τους ίδιους...

Το ίδιο, άλλωστε, δεν ισχύει και με τον Κ. Μητσοτάκη; Αν κάποτε οδηγείτο σιδηροδέσμιος στη φυλακή για τη Siemens, τα θαλασσοδάνεια του "Κήρυκα Χανίων", τις απευθείας αναθέσεις σε κολλητούς και φίλους και τόσα άλλα, η έκφραση απορίας του θα ήταν γνήσια. Θα το θεωρούσε αδιανόητο, αυτός, ένας πορφυρογέννητος, να κρίνεται με τα ίδια μέτρα και σταθμά που αφορούν τους κοινούς θνητούς. Ο ελιτισμός του δεν θα του συγχωρούσε να εκφράσει οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα...

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως οι περισσότεροι εγκληματίες τού λευκού κολάρου μοιράζονται την ίδια απέχθεια για την ερευνητική δημοσιογραφία, την ίδια αγάπη για την υποκρισία και τον ίδιο κώδικα ατιμίας που τους κάνει να συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο. Το κατεστημένο μπορεί να θεωρείται ντεμοντέ ως λέξη, αλλά δεν εφευρέθηκε γιατί δεν είχε ουσιαστικό περιεχόμενο. Κι αν αλλάζει εκπροσώπους κατά καιρούς, παραμένει ίδιο κι απαράλλαχτο στη φιλοσοφία του: μια μηχανή αναπαραγωγής μετριοτήτων μέσω του στιγματισμού των κοινωνικών ανατροπών και του ξεπλύματος της χυδαιότητας κάθε είδους και μορφής....  

 

Το άχρωμο είναι το σωστό χρώμα των αρμών της εξουσίας...

Η ηθική τού συστήματος και των εκπροσώπων του είναι εύπλαστη, προσαρμόζεται σε κάθε δυσκολία που ανακύπτει για τα συμφέροντά του και προστατεύει ο ένας τον άλλο ως αδερφός. Όταν, για παράδειγμα, πρόκειται για τις αρχειοθετήσεις Γεωργιάδη- Αβραμόπουλου η δικαιοσύνη είναι σαν το ιερό δισκοπότηρο κι όποιος την κρίνει είναι ένοχος εγκλήματος καθοσιώσεως. Όταν, όμως, πρόκειται για τον Δ. Λιγνάδη, τότε η δικαιοσύνη γίνεται αντικείμενο έντονης επίκρισης, σε βαθμό "ξεπλύματος" ακόμα και κατά συρροή βιαστών...

Ιερές αγελάδες δεν υπάρχουν σε αυτή τη ζωή, παρά μόνο εκείνες που εμείς τους δίνουμε αυτήν την ιδιότητα προκειμένου, κατά βάση, να εξυπηρετούμε προσωπικές μας σκοπιμότητες. Συνεπώς, τίποτα και κανένας δεν μπορεί να μένει εκτός κριτικής κι όποιος το κάνει οφείλει να προσέχει να μην χρησιμοποιεί δύο μέτρα και δύο σταθμά γιατί τότε κινδυνεύει με το μεγαλύτερο των αμαρτημάτων, αυτό της υποκρισίας. Ιδίως όταν κάποιοι ξεπλένονται μολονότι έχουν βρεθεί εκατοντάδες χιλιάδες "αδιευκρίνιστα" ευρώ στους λογαριασμούς τους ή έχουν εκμεταλλευτεί την θέση τους για να καταστρέψουν ζωές...

Το ζητούμενο, ωστόσο, δεν είναι να αλλάξουν κυρίαρχο οι αρμοί τής εξουσίας κι από "γαλάζιοι" ή "πράσινοι" να γίνουν "κόκκινοι" ούτε το ίδιο να συμβεί με τη δομή τής δημόσιας διοίκησης. Προφανώς και πρέπει να απενεργοποιηθούν θύλακες παραεξουσίας, αλλά εν έτει 2022 το αίτημα για αξιοκρατία δεν μπορεί πλέον να θεωρείται ουτοπικό. Ιδίως μια προοδευτική κυβέρνηση οφείλει να το έχει προμετωπίδα των πολιτικών της αντί να σχεδιάζει πώς τη δεύτερη φορά δεν θα έχει μόνο την κυβέρνηση, αλλά και την εξουσία... 

  

  
 

Πολλοί χρυσαυγίτες ψήφισαν ΝΔ, άρα η ΝΔ είναι νεοναζιστικό κόμμα...

Καταπώς φαίνεται δεν υπάρχει μόνο καπνός (και) στην υπόθεση του Στ. Παναγιωτόπουλου, αλλά και φωτιά, αν κρίνω τουλάχιστον από το μπαράζ σε βάρος του καταγγελιών. Και πολύ καλά έκαναν οι "Ράδιο Αρβύλα" και τοποθετήθηκαν δημοσίως δίχως να κρυφτούν πίσω από κάποια εισαγγελική έρευνα που πρέπει πρώτα να ολοκληρωθεί. Το αν, βεβαίως, δεν είχαν πάρει μυρωδιά τόσα χρόνια για το τι έκανε ο φίλος τους είναι ένα ερώτημα που πρέπει πρώτα οι ίδιοι να απαντήσουν στον εαυτό τους...

Ο Στ. Παναγιωτόπουλος ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ. Άρα ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει όσους κάνουν porn revenge. Αυτό είναι ένα επιχείρημα που χρησιμοποιούν οι δεξιοί νοικοκυραίοι, το οποίο όμως μπορεί να διαβαστεί κι έτσι, που μάλλον δεν θα τους αρέσει: πολλοί (κι όχι μόνο ένας porn revenger, αν έχει σημασία η ποσότητα, που δεν έχει) "ορφανοί" χρυσαυγίτες ψήφισαν ΝΔ στις τελευταίες εκλογές, άρα η ΝΔ είναι νεοναζιστικό κόμμα. Φυσικά όλα αυτά μοιάζουν με το ανέκδοτο με τον αστυνομικό και το μπουζούκι...

Μπουμπούκια, μάλιστα, όπως ο Αδ. Γεωργιάδης συγκρίνουν την περίπτωση Παναγιωτόπουλου με αυτή του Δ. Λιγνάδη, τον οποίο οι υψηλόβαθμοι "εντιμότατοι" φίλοι του δεν ξεχνούν κι ακόμα προσπαθούν να ξεπλύνουν. Λησμονούν, όμως, πως το μέλος ενός σατιρικού πάνελ σε έναν ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό, το οποίο πάνελ μάλιστα έχει σταθεί επανειλημμένως απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, δεν πληρώνεται από χρήματα του ελληνικού λαού ούτε έχει, βεβαίως, το ίδιο κύρος με τον διευθυντή τού Εθνικού Θεάτρου. Δεν συγκρίνω την ηθική και ποινική απαξία των πράξεων των δύο ανδρών- και οι δύο είναι καταδικαστέοι γι' αυτές-, αλλά τονίζω ποιου η υπόθεση δεν έχει πολιτικές διαστάσεις και ποιου έχει. Για να συνεννοούμαστε... 

 

 

Ανοσία στο μιθριδατισμό έστω με Μιθριδάτη...

Οι μεταπολεμικές δεκαετίες κάθε άλλο παρά εύκολες ήταν για την Ελλάδα σε όλα τα επίπεδα, πρωτίστως ως προς τα εισοδήματα των Ελλήνων και τη σταθεροποίηση ενός συμπεριληπτικού δημοκρατικού πολιτεύματος. Υπήρξαν, όμως, και δεκαετίες πολιτιστικής άνθησης σε πολλούς τομείς: λογοτεχνία, θέατρο, κινηματογράφος, μουσική, χορός ζωήρεψαν χάρη σε έργα και προσωπικότητες που ξεπέρασαν κι αυτά τα σύνορα της χώρας και παραμένουν παγκόσμια σύμβολα του ελληνισμού...

Αν οι περίοδοι κρίσης στρώνουν το έδαφος για σπουδαία πολιτιστικά έργα η τελευταία δεκαετία διάψευσε αυτόν τον ισχυρισμό. Φυσικά και υπάρχουν εστίες πολιτισμού που παράγουν έργο ερχόμενες σε σύγκρουση με την εξουσία, αλλά ας μην γελιόμαστε, η δεκαετία τού 2010 κι αυτή που διανύουμε δεν έχει παράξει έναν Θεοδωράκη, έναν Χατζιδάκη, έναν Αγγελόπουλο ή έναν Κουν... 

Το δωδεκάλεπτο χιπ χοπ κομμάτι τού Μιθριδάτη που προκάλεσε ταραχή στο Μαξίμου θα είχε περάσει απαρατήρητο αν είχαμε ένα σύγχρονο "Άξιον εστί" ή μια "Ρωμιοσύνη". Αυτό, όμως, έχουμε και σε κομμάτια σαν αυτό βασιζόμαστε ώστε να μην υποκύψουμε όλοι στο μιθριδατισμό, στη διαχέουσα αντίληψη πως αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να την βελτιώσουμε...

Μόνο οι απολυταρχικές εξουσίες δυσφορούν με την κριτική που τους ασκούν οι άνθρωποι της τέχνης κι επιχειρούν να τους φιμώνουν με διάφορους τρόπους. Δεν είναι τυχαία η υποτιμητική συμπεριφορά τής ελληνικής κυβέρνησης απέναντί τους καθ' όλη τη διάρκεια της πανδημίας, ο οικονομικός τους στραγγαλισμός, το σκάνδαλο Λιγνάδη, η απόπειρα σφραγίσματος του θεάτρου "Εμπρός" και το ότι ενώ έχουν ανοίξει εδώ κι ένα μήνα σχεδόν τα πάντα δεν έχουμε δει ακόμα κάποια μουσική ή θεατρική παράσταση διά ζώσης... 

Από τη μία είναι λογικό όταν ελέγχεις τα ΜΜΕ η προπαγανδιστική απληστία σου να επιχειρεί να κάνει κάτι παρόμοιο και στην τέχνη. Από την άλλη, όμως, παραμένει χρέος τού πραγματικού καλλιτέχνη να υψώνει το ανάστημά του σε συμπεριφορές που προσβάλλουν την πνευματική του αυτοτέλεια. Αρκετοί το έχουν κάνει, όχι όμως όλοι κι αυτό θα έπρεπε να τους προβληματίζει αφού όποιος δημιουργεί για να εισπράττει τα φράγκα και τα χειροκροτήματα του βασιλιά δεν είναι τίποτα παραπάνω από γελωτοποιός που με την εθελοδουλία του προσφέρει πικρά χαμόγελα σε όσους περίμεναν πολύ περισσότερα από αυτόν...    

 
 

Ένας πρωθυπουργός προβοκάτορας, ένας πρωθυπουργός δημόσιος κίνδυνος, ένας πρωθυπουργός που πρέπει σύντομα να γίνει πρώην...

Εδώ κι ένα μήνα περίπου έχει ξεσπάσει μια κοινωνική αναταραχή την οποία έχουν προκαλέσει κυβερνητικές επιλογές. Πέρα, βεβαίως, από τα τραγικά λάθη στη διαχείριση της πανδημίας, η κυβέρνηση έφερε στη Βουλή, με τα ΑΕΙ κλειστά, το ν/σ για την πανεπιστημιακή αστυνομία, ο πρωθυπουργός βολτάρισε σε Πάρνηθα και Ικαρία, έκλεισαν την εθνική οδό μόλις είδαν λίγο χιόνι, συγκάλυψαν τον Δ. Λιγνάδη και την αστυνομική βία στη Νέα Σμύρνη, ενώ επιχείρησαν να σκοτώσουν απεργό πείνας κι έστησαν χολιγουντιανό σόου για την εκκένωση μιας κατάληψης στη Θεσσαλονίκη που οι φοιτητές είχαν ήδη αποφασίσει να εκκενώσουν. Λίαν συντόμως, μάλιστα, κι εν μέσω covid φέρνουν εργασιακό κι ασφαλιστικό ν/σ με τα οποία, ανάμεσα σε άλλα, θα νομιμοποιείται η απλήρωτη υπερωριακή εργασία και θα ιδιωτικοποιηθεί η επικουρική ασφάλιση...

Οι πολίτες, συνεπώς, δεν παίρνουν τους δρόμους και διαδηλώνουν γιατί τους χτυπά την πόρτα ο ΣΥΡΙΖΑ για να ρίξει την κυβέρνηση. Το κάνουν γιατί έχουν απέναντί τους μια κυβέρνηση που κινείται με μικροκομματικές σκοπιμότητες, με ορμπανικές και θατσερικές λογικές και λειτουργώντας ως προβοκάτορας της βίας... 

Γνώριζαν, για παράδειγμα, για τους χούλιγκαν οπαδούς ποδοσφαιρικών ομάδων στη Νέα Σμύρνη κι έστειλαν δικυκλιστές μπάτσους σαν πρόβατα επί σφαγή ώστε το αίμα τους να δικαιώσει τον αυταρχισμό τής πολιτικής τους ηγεσίας. Αλίμονο, ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι Χίτλερ. Ο Χίτλερ, όμως, ήταν εκείνος που έστηνε τη μία προβοκάτσια μετά από την άλλη για να δικαιολογήσει το Ολοκαύτωμα και το Β' Παγκόσμιο πόλεμο και φυσικά η ελληνική δεξιά στα "όμορφα" μετεμφυλιακά χρόνια...

Ο πρωθυπουργός προχώρησε σε δύο τηλεοπτικά διαγγέλματα αυτή την εβδομάδα στα οποία ήταν εμφανώς χλωμός, πιεσμένος και σίγουρα δεν εξέπεμπε αυτοπεποίθηση. Οι θαυμαστές του ενδεχομένως να το αποδώσουν στην υπευθυνότητα του κυβερνήτη που πονάει όταν βλέπει το λαό του διχασμένο. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, δεν είναι τίποτα παραπάνω από τη σταδιακή συνειδητοποίηση ότι με το ψέμα και την προπαγάνδα ως βασικούς μοχλούς διαχείρισης της εξουσίας μπορείς να φτάσεις έως ένα σημείο. Μετά βρίσκεις τοίχο και σπας τα μούτρα σου...

   
 

Με μπάτσους, ΣΚΑΙ κι εγκλεισμό ο ένας πιστεύει ότι είναι ο Μωυσής και η άλλη η Εύα Περόν...

Αν το ρεσιτάλ απρόκλητης αστυνομικής βίας στη Νέα Σμύρνη ήταν μεμονωμένο περιστατικό ο κυβερνητικός προπαγανδιστικός μηχανισμός δεν θα είχε επιχειρήσει να το αποκρύψει, κάνοντας αρχικώς λόγο για επίθεση σε αστυνομικούς από δεκάδες μπαχαλάκηδες. Ο μόνος λόγος που αισθάνονται στην κυβέρνηση υποχρεωμένοι να λογοδοτούν- βλ. Πάρνηθα, Ικαρία, Λιγνάδης, κορονοπάρτι στη γ.γ. Πολιτικής Προστασίας- είναι γιατί έχει πρώτα προκληθεί σάλος στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, τα οποία δεν είναι εύκολο να ελέγξουν απολύτως, όπως τα συμβατικά μίντια. Κοινώς η ηθική τους εξαρτάται από το αν πιάνονται από το πόπολο με τη γίδα στην πλάτη...

Πολύ θα ήθελε ο Κ. Μητσοτάκης να μπορούσε να προλαμβάνει και να αντιμετωπίζει τις λαϊκές αντιδράσεις στις πολιτικές του με τη χρήση στρατιωτικού νόμου και τανκ. Κάθε ημέρα, άλλωστε, μας αποδεικνύει πόσο χαλαρές είναι οι δημοκρατικές του ευαισθησίες. 

Πολύ θα το επιθυμούσε να καταπνίγει κάθε πρόβλημα με μπάτσους- το είδαμε προσφάτως και με την πανεπιστημιακή αστυνομία- ή να υποχρεώνει το λαό να ενημερώνεται αποκλειστικώς από το ΣΚΑΙ και να λατρεύει την Μ. Γκραμπόφσκι σαν να ήταν η Εύα Περόν. Και είναι μεγάλο πρόβλημα για τη δημοκρατία μας που ο μέσος πολίτης δεν μπορεί να "απειλήσει" την εξουσία με προσφυγή στον Τύπο ή και στη δικαιοσύνη γιατί οι τέσσερις εξουσίες παίζουν το παιχνίδι ως μία ομάδα και συνεπώς και οι διαιτητές είναι λαδωμένοι...

Η ελευθεροτυπία περνά κρίση παγκοσμίως, γι' αυτό και οι μεγάλες τεχνολογικές πλατφόρμες επιχειρούν να θέσουν όρια στο δημόσιο διάλογο, φτάνοντας ορισμένες φορές τη λογοκρισία σε επίπεδα γελοιότητας. Στην Ελλάδα, πάλι, όπου το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο, πρέπει να θεωρούμε βέβαιο ότι μία από τις επόμενες πρωτοβουλίες τής κυβέρνησης Μητσοτάκη θα είναι να επιχειρήσει να μαζέψει όσα γράφονται στα social media... 

Είναι αλήθεια ότι στο διαδίκτυο κυριαρχεί ο νόμος τής ζούγκλας, από την άλλη ωστόσο είναι αλήθεια κι ό,τι είχε πει σε άλλες εποχές ο Αλμπέρ Καμί, πως ο ελεύθερος Τύπος μπορεί να είναι καλός ή κακός, ο λογοκριμένος όμως είναι πάντα κακός. Αρκεί να ανοίξουμε την τηλεόρασή μας για να διαπιστώσουμε το δίκιο του... 

Το ΠΑΣΟΚ ήταν πρώτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις το καλοκαίρι του 2011...

Είναι φανερό, φανερότατο ότι η κυβέρνηση επιχειρεί με την υπόθεση Κουφοντίνα να αποπροσανατολίσει από την πανδημία και το σκάνδαλο Μητσοτάκη- Μενδώνη- Λιγνάδη. Αν ήταν η νομιμότητα που την καθοδηγεί θα είχε ήδη μεταφέρει τον δολοφόνο τής 17Ν στις φυλακές Κορυδαλλού, όπως ο ίδιος ο νόμος της το επιβάλλει. Την ώρα, μάλιστα, που σύσσωμη η αντιπολίτευση, πλην τής ακροδεξιάς Ελληνικής Λύσης, την καλεί να εφαρμόσει το κράτος δικαίου επικεντρώνει στο ΣΥΡΙΖΑ για να του αποδώσει εκλεκτική συγγένεια με την τρομοκρατία...

Λένε κάποιοι πως κακώς πέφτει ο ΣΥΡΙΖΑ στην παγίδα, με μόνο επιχείρημα, στην ουσία, δημοσκοπήσεις που δεν αξίζουν ούτε το χαρτί πάνω στο οποίο αποτυπώνονται. Αναρωτιέμαι, όμως, αν θα όφειλε ένα προοδευτικό κόμμα να μείνει σιωπηλό, πολλώ δε μάλλον να στοιχίζεται με την κυβερνητική στάση, απέναντι στην τουρκοποίηση της πολιτικής και κοινωνικής ζωής τής χώρας μόνο και μόνο για να μην δημιουργεί αφορμές στο Μαξίμου και στα φιλικά του μίντια για να το συκοφαντούν. Τι νόημα θα είχε να κυβερνήσει ένα τέτοιο κόμμα αν φοβόταν να αναμετρηθεί με τα χυδαία αντανακλαστικά τού πλήθους, αν απλώς τσουλούσε μαζί με την κοινή γνώμη από το ένα στερεότυπο στο άλλο αντί να επιχειρεί να τα ανατρέπει;...

Υπενθυμίζω, εξάλλου, στους λάτρεις των δημοσκοπήσεων ένα παράδειγμα από το πρόσφατο παρελθόν που βρίσκει αναλογίες με το σήμερα. Το ΠΑΣΟΚ ψήφισε το πρώτο μνημόνιο το Μάιο του 2010, αλλά μέχρι και το καλοκαίρι τού 2011, ένα χρόνο δηλαδή μετά, παράμενε πρώτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις. Είναι λογικό οι πολίτες σε περιόδους κρίσης να μένουν παγωμένοι κι ως προς την ψήφο τους, περιμένοντας να κατακαθίσει ο κουρνιαχτός. 

Μόλις, όμως, αντιληφθούν τη μονιμότητα της δεινής τους θέσης και ποιος ευθύνεται γι' αυτή τότε η αντίδρασή τους είναι σαρωτική. Απλώς υπενθυμίζω ξανά ότι το ΠΑΣΟΚ ένα χρόνο μετά από το καλοκαίρι τού 2011, όταν και προηγείτο στις δημοσκοπήσεις, κατακρημνίστηκε, στις διπλές μάλιστα εκλογές τού 2012...

 
 

Το κράτος δεν εκβιάζεται, εκβιάζει δολοφονία...

Το Μαξίμου με ανακοίνωσή του κάλεσε τον Κουφοντίνα να προσφύγει στη δικαιοσύνη για ένα δικαίωμα το οποίο, στην ίδια ανακοίνωση, υποστηρίζει πως δεν έχει, την ίδια ώρα που η απερίγραπτη Σ. Νικολάου δεν δίνει στην δικηγόρο του τις απαραίτητες διοικητικές πράξεις για να μπορέσει να προσφύγει στη δικαιοσύνη! Θα ήταν πολύ πιο έντιμος ο Κ. Μητσοτάκης αν απλώς μας έλεγε πως θέλει νεκρό τον δολοφόνο τής 17Ν και, μάλιστα, όχι για λόγους οικογενειακής εκδίκησης αλλά γιατί κρίνει πως αυτό τον συμφέρει πολιτικώς. Η αποφασιστικότητά του σε αυτήν την, ουσιαστικώς, δολοφονία εκ προθέσεως του Μαξίμου εκτιμά πως θα του αποφέρει κομματικά οφέλη, θα συσπειρώσει το συντηρητικό ακροατήριο, τους κυρ Παντελήδες νοικοκυραίους, θα απομακρύνει τη συζήτηση από τον Δ. Λιγνάδη και την τραγική διαχείριση της πανδημίας, θα προκαλέσει κοινωνικές αναταράξεις κι ο πρωθυπουργός θα αυτοπαρουσιαστεί ως εγγυητής τής σταθερότητας...

"Το κράτος δεν εκβιάζεται" είναι η μόνιμη επωδός των περισσότερων στη ΝΔ, όπως επιτάσσει το non paper που τους έχει διανεμηθεί από το Μαξίμου. Στην πραγματικότητα, όμως, το κράτος τής ΝΔ εκβιάζει τον θάνατο ενός δολοφόνου αδιαφορώντας πλήρως για την ηρωοποίησή του από εκείνους που είναι πολύ μικροί σε ηλικία για να θυμούνται τη δράση τής 17Ν, ανοίγοντας πιθανόν ένα νέο κύκλο βίας, παρόμοιο ή και χειρότερο με των Δεκεμβριανών τού 2008... 

Όπως αποδείχθηκε και με το σκάνδαλο Λιγνάδη, ο Κ. Μητσοτάκης, ως μια φτηνή απομίμηση της έτσι κι αλλιώς αποκρουστικής Θάτσερ, έχει επιλέξει να φαίνεται αλάνθαστος στο λαό του, πως κυβερνά με σιδηρά πυγμή και δίχως υποχωρήσεις ακόμα κι όταν ο δρόμος που έχει διαλέξει είναι ολοφάνερα λανθασμένος. Του το επισημαίνουν όσοι φιλελεύθεροι στη ΝΔ δεν έχουν χάσει τον ιδεολογικό τους προσανατολισμό, αλλά μάλλον ο πρωθυπουργός έχει πετάξει το φρένο και βρίσκεται ήδη στην κατηφόρα...

Η Ελλάδα ζει τη δυστυχία να διαθέτει έναν επικίνδυνο για τη δημοκρατία πρωθυπουργό. Οι πρωθυπουργοί, ωστόσο, εύκολα αλλάζουν όταν υπάρχει ένα εκλογικό σώμα που αντιστέκεται σθεναρώς στην αυταρχικότητα. Πολύ φοβάμαι, όμως, πως ιδίως σήμερα, ύστερα κι από τη δεκαετή περιπέτεια των μνημονίων και την αποτυχία τής Αριστεράς να τα σκίσει με ένα νόμο κι ένα άρθρο στο χρόνο που το υποσχέθηκε, αυτό το εκλογικό σώμα έχει εθιστεί στο φόβο και στην ιδεοληπτική κλειστοφοβία. 

Οτιδήποτε του παρουσιάζεται ως απειλή το εισπράττει ακριβώς με αυτόν τον τρόπο κι άνθρωποι όπως ο Κουφοντίνας, που έτσι κι αλλιώς απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν αγγελούδια, προσφέρουν στη φαύλη εξουσία το απαραίτητο άλλοθι προκειμένου να επιβάλλει τη δύναμή της χρησιμοποιώντας και κρατική βία. Ο Κ. Μητσοτάκης κάποια στιγμή, εύχομαι λίαν συντόμως, θα φύγει. Θα έχει αφήσει, ωστόσο, πίσω του έναν ιδεολογικό μιθριδατισμό που θα χρειαστεί πολύ καιρό για να μεταλλαχθεί σε κάτι ευγενέστερο από το σκοταδισμό...

 

ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ αφοπλίστε τα τρολ σας και ύστερα μιλήστε όσο θέλετε για πολιτικό πολιτισμό...

Βεβαίως και το τεκμήριο της αθωότητας ισχύει για όλους, συμπεριλαμβανομένου του Δ. Λιγνάδη. Προκαλεί, όμως, αλγεινή εντύπωση ο πρωθυπουργός τη μόνη συγγνώμη που ζητά στη Βουλή να είναι για τη δήλωση Μενδώνη περί επικίνδυνου ανθρώπου όσον αφορά τον παραιτηθέντα διευθυντή τού Εθνικού. Δεν φτάνει που δεν έχει απολύσει την υπουργό Πολιτισμού, όπως ζητούν οι άνθρωποι του πολιτισμού, πέρα από 56 άτομα που έχει διορίσει η ίδια σε κρατικές θέσεις, δεν φτάνει που είναι συνυπεύθυνος, αν όχι ο ενορχηστρωτής τού διορισμού Λιγνάδη και της συγκάλυψης των πιθανών εγκλημάτων του, στην ουσία κλείνει το μάτι στη δικαιοσύνη για την αθώωσή του. Αν ο Κ. Μητσοτάκης δεν ήταν πρωθυπουργός, θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν πλυντήριο...

Ο Μωυσής έφτασε στο σημείο να ισχυριστεί πως το ελληνικό κίνημα MeToo έφτασε στη χώρα μας επί ημερών του γιατί δήθεν τώρα τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης αισθάνονται πιο άνετα να μιλήσουν. Λες και το πρωτότυπο αμερικανικό τού 2017 θα έπρεπε να πιστωθεί στον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ, Ντ. Τραμπ, ή λες κι εκείνοι που έχουν καταστήσει την κρατική βία βασικό μοχλό υλοποίησης των πολιτικών τους μπορούν να παριστάνουν ταυτοχρόνως τους πολιτικώς φιλελεύθερους. Στο εξωτερικό παραιτούνται υπουργοί γιατί χρησιμοποίησαν το υπουργικό τους αυτοκίνητο για να πάνε τα παιδιά τους στο σχολείο, αλλά στην Ελλάδα η Λ. Μενδώνη είναι ακόμα σε θέση να παριστάνει την υπουργό κι όχι την τσιλιαδόρα ανομημάτων και την ντελιβερά επιχειρηματικών συμφερόντων...

Αν η ΝΔ, κυρίως, αλλά κι ο ΣΥΡΙΖΑ ενδιαφέρονται πραγματικά για την αναβάθμιση του πολιτικού διαλόγου οφείλουν να συμφωνήσουν στον "τρολικό αφοπλισμό", στην κατάργηση δηλαδή λογαριασμών στο διαδίκτυο που δεν παράγουν πολιτικό λόγο παρά μόνο εμέσματα σε βάρος τού πολιτικού αντιπάλου. Κι αντί να δίνουν συγχωροχάρτια σε υπουργούς, βουλευτές, στελέχη και δημοσιογράφους που λειτουργούν ως τρολ είναι αναγκαίο εμπράκτως να κρατήσουν αποστάσεις οι ηγεσίες τους από όλους αυτούς... 

Δεν έχει σημασία, για παράδειγμα, αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει έναν Π. Πολάκη κι αυτός είναι έντιμος, ενώ η ΝΔ έχει χιλιάδες και πολλούς ανέντιμους πολάκηδες για να γαβγίζουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει ούτε ένας ώστε η πολιτική συζήτηση να επικεντρωθεί στα σοβαρά, όπως η καταπολέμηση της σεξουαλικής κακοποίησης ή της εκμετάλλευσης ασυνόδευτων προσφυγόπουλων, πάνω σε αυτά να κρίνουν οι πολίτες τα κόμματα κι όχι στο ποιος χρησιμοποίησε τον καλύτερο εξυπνακισμό, στην ευμενέστερη περίπτωση, ή την πιο επιτυχημένη χυδαιολογία σε βάρος τού αντιπάλου του... 

 

 
 

"Sorry seems to be the hardest word"...

Όπως δεν υπάρχει οικογενειακή ευθύνη, με τον ίδιο τρόπο δεν υπάρχει και η φιλική ευθύνη. Αν ένας φίλος μου αποδειχθεί βιαστής, δεν μπορεί να ευθύνομαι κι εγώ γι' αυτό. Αν, όμως, του έκανα πλάτες, τότε η ευθύνη μου είναι μεγάλη. 

Ιδίως αν τον συγκάλυπτα και στη συνέχεια παρίστανα πως δεν τον γνωρίζω, πως με εξαπάτησε ή και πως άλλοι έκαναν το ίδιο. Το εξοργιστικό με το δίδυμο Μητσοτάκη- Μενδώνη είναι πως ακόμα και την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχαν ζητήσει μια συγγνώμη, έστω για τα μάτια τού κόσμου, κι εξακολουθούσαν να προβάλλουν δικαιολογίες αντιφατικές με όσα οι ίδιοι ισχυρίζονταν πριν μερικές ημέρες...

Είναι ακριβώς αυτή η αλαζονεία πρωθυπουργού και υπουργού Πολιτισμού που εξοργίζει τους πολίτες. Και οι ψηφοφόροι τους δεν περιμένουν από Μητσοτάκη- Μενδώνη να είναι αλάνθαστοι, φαίνεται όμως πως το δίδυμο, ιδίως ο προσωρινός ένοικος του Μαξίμου, πιστεύει, χάρη στη μιντιακή ασυλία που απολαμβάνει, ότι μπορεί να πράττει και να λέει ό,τι θέλει χωρίς κόστος. Πόσο δύσκολο θα ήταν για τον Κ. Μητσοτάκη να πει ένα "mea culpa", έστω και υποκριτικό, ή για την Λ. Μενδώνη να παραιτηθεί για λόγους ευθιξίας όταν της το απαιτεί σύσσωμος ο κόσμος τού πολιτισμού, ακόμα κι αν πράγματι είχε εξαπατηθεί; Αν το είχαν πράξει εγκαίρως, θα είχαν αναβαθμιστεί στη συνείδηση ακόμα και των πολιτικών τους αντιπάλων. Αν το πράξουν τώρα, που κι αυτό είναι ένα μεγάλο "αν", θα είναι απλώς too little too late...

Σε καμία περίπτωση η σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων δεν έχει την ίδια ηθική ή και ποινική απαξία με την εκμετάλλευση θέσης προκειμένου να καρπωθεί κάποιος σεξουαλικά οφέλη ή για να ταπεινώνει τους υφισταμένους του. Και οι τελευταίες συμπεριφορές, ωστόσο, δεν παύουν να είναι κατακριτέες και για τέτοιου είδους πρακτικές έχουν κατηγορηθεί τις τελευταίες ημέρες και προσωπικότητες της Αριστεράς. 

Γι' αυτό και τα αριστερά κόμματα ορθώς πράττουν κι έχουν κάνει σημαία τους την περίπτωση Λιγνάδη, οφείλουν όμως να διαχωρίσουν με πιο στεντόρειο τρόπο την θέση τους από εκείνους που διατυμπανίζουν την αριστεροσύνη τους, αλλά στο κρεβάτι και στο καμαρίνι τους συμπεριφέρονται ως τύραννοι. Ο πραγματικός Αριστερός, άλλωστε, οφείλει να κουβαλά διπλάσιο φορτίο ηθικής ευθύνης από τον δεξιό γιατί ακριβώς δεν του ταιριάζουν ούτε το "άλλοι κάνουν χειρότερα" ούτε το "κάνω ό,τι κάνω γιατί μπορώ να το κάνω"...

 

 
 

Το να μην βιάζεις αγοράκια είναι πολύ χαμηλός πήχης για να καμώνεσαι τον καλλιτέχνη...

Οι καλλιτέχνες και οι δημοσιογράφοι θα έπρεπε να βρίσκονται στην εμπροσθοφυλακή τής κριτικής απέναντι στην εξουσία. Στην Ελλάδα, αντιθέτως, της καλύπτουν τα νώτα και την προφυλάσσουν από το δημόσιο έλεγχο, με το αζημίωτο βεβαίως. Κι αν ο Δ. Λιγνάδης είναι, "απλώς", το πιο επικίνδυνο παράδειγμα του πού μπορεί να φτάσει αυτή η αλληλεξάρτηση υπάρχουν χιλιάδες άλλα παραδείγματα που μαρτυρούν πως σήμερα πολλοί καλλιτέχνες δεν είναι στρατευμένοι σε μια ιδέα, αλλά σε μία εκμαυλιστική εξουσία, που πρώτους από όλους έχει εκμαυλίσει τους ίδιους προκειμένου να πράξουν το ίδιο για λογαριασμό της και στις μάζες...

Πριν δυόμισι χρόνια, σε συνέντευξη Τύπου, είχα ρωτήσει τον Δ. Λιγνάδη αν είναι χρέος τού καλλιτέχνη να φέρνει το έργο του εγγύτερα στις μάζες, να το κάνει πιο κατανοητό για τα λαϊκά στρώματα που δεν έχουν τις γνώσεις και τις παραστάσεις για να συλλάβουν την υψηλή τέχνη. Η απάντησή του ήταν ελιτίστικη, του τύπου "κάνω αυτό που θέλω και για όποιον το καταλάβει. Δεν θα ασχοληθώ με την πλέμπα". 

Εν μέρει είχε δίκιο, μόνο που κι εκείνος, όπως μαρτυρά η προσκόλλησή του στην εξουσία για να αναλάβει δημόσιο αξίωμα, μπορεί να μην είχε στο μυαλό του το λαό, είχε όμως τους άρχοντές του. Αυτούς ήθελε να ικανοποιεί κι αυτούς ικανοποίησε για να βρεθεί στην θέση κι εκείνος να αποκτήσει το δικό του φέουδο και τη δική του ασυλία. Εν τέλει, είναι προτιμότερη η τέχνη τού Μίκη Θεοδωράκη ή του Μάνου Χατζιδάκι, που μίλησε με το λαό, από την τέχνη που μίλησε με το χρήμα και τον θρόνο...

Το να μην κακοποιείς σεξουαλικώς παιδιά κι εφήβους είναι πολύ χαμηλός πήχης ώστε να αισθάνεται ικανοποίηση ένας καλλιτέχνης όταν τον υπερπηδά. Αυτή η χώρα εδώ και πάνω από δέκα χρόνια βιώνει μια παρατεταμένη οικονομική, θεσμική και κοινωνική κρίση. 

Κι όμως, τα σημαντικά έργα πολιτισμού που παράχθηκαν αυτήν την ευλογημένη από άποψη ερεθισμάτων έμπνευσης χρονική περίοδο είναι ελάχιστα. Κι αυτό γιατί και οι καλλιτέχνες επέλεξαν κομματικά στρατόπεδα αντί να συμμαχήσουν με την τέχνη και να δημιουργήσουν με βάση το ταλέντο κι όχι την τσέπη τους. Δύσκολα, επομένως, κρύβονται και οι ευθύνες εκείνων που πίσω από το υψωμένο τους δάχτυλο για τον Δ. Λιγνάδη ή τους υπόλοιπους τυράννους τού θεάτρου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου δεν μπορούν να παραγραφούν οι δικές τους για το ότι πλάγιασαν με την εξουσία αντί να την παραδώσουν γυμνή κι απροστάτευτη στη λαϊκή επίκριση...  

 

Ο Ποινικός Κώδικας έχει εφαρμογή και σε καλλιτεχνικά οράματα...

Σε ένα κράτος δικαίου κανείς δεν είναι ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Τα "μου είπε, του είπα", οι κραυγές και οι ψίθυροι από μόνα τους δεν αποτελούν αποδείξεις. Ομοίως, ωστόσο, το μιντιακό, κατόπιν άνωθεν εντολών, ξέπλυμα πριν ερευνηθεί από τις υπεύθυνες Αρχές μια δυσώδης υπόθεση δεν αποτελεί συμβολή στην αλήθεια. Κι ακόμα χειρότερη είναι η σιωπή τής πολιτικής ηγεσίας- πρωθυπουργού και υπουργού Πολιτισμού- για τους λόγους που οδήγησαν σε παραίτηση τον Δ. Λιγνάδη, αφού προσβάλλει τη διαφάνεια, θεμελιώδη προϋπόθεση αξιοπιστίας τού πολιτικού μας συστήματος...

Η τέχνη είναι κι αυτή μια εργασία. Σαφώς πιο προβεβλημένη από πολλές άλλες και με περισσότερο πνευματικό και σωματικό μόχθο, αλλά πάντοτε μια εργασία. Δεν είναι δυνατό, συνεπώς, εν ονόματί της να θεωρούμε θεμιτό να παραβιάζονται όρια που σε οποιαδήποτε άλλη εργασία θα τα θεωρούσαμε αυτομάτως ποινικά αδικήματα... 

Ένας ηθοποιός, για παράδειγμα, μπορεί να επιλέξει, προκειμένου να μπει βαθιά στο ρόλο τού εσκιμώου, να ζήσει επί μήνες σε θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Κανένας σκηνοθέτης, ωστόσο, δεν έχει το δικαίωμα να του το επιβάλει κι αν ο ηθοποιός το αρνηθεί να κατηγορηθεί αδίκως για αντιεπαγγελματισμό...

Κάποια επαγγέλματα έχουν, πράγματι, τις ιδιαιτερότητές τους κι αυτές εκμεταλλεύονται αρκετοί ώστε να μετατρέπουν τη δουλειά σε δουλεία υπέρ των συμφερόντων ενός δυνάστη με προσωπείο σούπερ επαγγελματία και ιδιοφυΐας. Φυσικά ο καθένας μας μπορεί να επιλέξει την απόλυτη υποταγή του στο όραμα κάποιου άλλου, αρκεί αυτό να είναι επιλογή κι όχι εξαναγκασμός, έμμεσος ή άμεσος. Κι επειδή τα όρια δεν είναι δυνατό, λόγω πιο αδύναμης θέσης, να τα θέτει ο εξουσιαζόμενος ο νόμος και οι εφαρμοστές του καλούνται να θέτουν και να επιτηρούν τους κανόνες χωρίς συμβιβασμούς, υποχωρήσεις κι εξαιρέσεις μπροστά σε καλλιτεχνικά οράματα που κάποιες φορές αποτελούν απλώς άρθρα τού Ποινικού Κώδικα που παίρνουν σάρκα κι οστά μπροστά στα μάτια μας κι εμείς χειροκροτούμε την κτηνωδία, ανεξαρτήτως αν καταλήγει σε καλλιτεχνικό αριστούργημα...

 
 

Στο Μαξίμου γράφουν το ένα συγχωροχάρτι μετά το άλλο για βιαστές...

Όταν τα λάθη δεν είναι πολλά είναι και πιο εύκολο να τα παραδέχεσαι, ιδίως αν βρίσκεσαι σε ένα μιντιακό παρατεταμένο μήνα τού μέλιτος. Όταν, όμως, τα λάθη συσσωρεύονται τότε γίνεται και πιθανότερο να τα κρύβεις κάτω από το χαλί από το να απολογείσαι γι' αυτά ή, όταν πιάνεσαι με τη γίδα στην πλάτη, να δίνεις εξηγήσεις με τις οποίες θεωρείς τους συνομιλητές σου βλαμμένους. Υπάρχει, βεβαίως, και η πρακτική των αποδιοπομπαίων τράγων, μόνο που δεν πιάνει πάντοτε. Ο Κ. Μητσοτάκης αυτοπροσώπως ήταν, για παράδειγμα, στην Πάρνηθα και στην Ικαρία κι εκείνος επέλεξε τον Δ. Λιγνάδη για διευθυντή τού Εθνικού Θεάτρου κι αυτές οι ευθύνες δεν μπορούν να μετακυλιστούν εύκολα αλλού...

Ο πρωθυπουργός δεν κυβερνά ελέω θεού, δεν είναι μονάρχης ούτε πάπας για να έχει το αλάθητο και να αποφεύγει οποιαδήποτε κριτική. Οφείλει, και για τη δική του αξιοπιστία, να αναγνωρίζει τα λάθη του ενώπιον αυτών που θεωρεί υπηκόους του. 

Στη συγκεκριμένη, ωστόσο, περίπτωση δεν έχουμε έναν πρωθυπουργό που απλώς διαπράττει ανθρώπινα κι άρα συγχωρητέα σφάλματα. Έχουμε έναν πρωθυπουργό που συναγελάζεται και προστατεύει ακόμα και καταγγελλόμενους ως βιαστές- Κ. Φρουζής, Ν. Γεωργιάδης, Δ. Λιγνάδης- χαρακτηριστικό παράδειγμα της προσωπικής του φαυλότητας...

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν ακολουθεί μόνο μία νεοφιλελεύθερη ατζέντα, αλλά και μία άκρως συντηρητική, επενδύοντας στο φόβο. Μπλοκάρει, για παράδειγμα, μαζί με την εξίσου υπερσυντηρητική κυβέρνηση Ορμπαν στην Ουγγαρία, κοινοτική οδηγία για την ισότητα των δύο φύλων ενώ, την ίδια ώρα, επιτίθεται στις μονογονεϊκές οικογένειες και τα ομόφυλα ζευγάρια... 

Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του έχουν ποντάρει σε κάθε στερεότυπο προκειμένου να διαιωνίσουν την εξουσία τους με την αλαζονεία πως αυτή θα διαρκέσει για πάντα. Λογαριάζουν, όμως, δίχως την κοινωνική οργή που συσσωρεύεται και η οποία ψάχνει μια αφορμή για να εκδηλωθεί. Θα βρει, και γρήγορα μάλιστα, αφού ο Κ. Μητσοτάκης μέσα στην αναισθησία του ούτε που καταλαβαίνει πόσο προκλητικός γίνεται με τα επικοινωνιακά του σόου...