Δυο γάιδαροι τσακώνονται στον αχυρώνα της μεσαίας τάξης...

Η οικογένεια Μητσοτάκη ξέρει για τη ζωή τής μεσαίας τάξης από όσα μπορεί να παρακολουθεί από την τηλεόραση και το διαδίκτυο. Όπως και η μεσαία τάξη ξέρει για τη ζωή που κάνουν οικογένειες όπως η φαμίλια Μητσοτάκη μόνο μέσω κάποιας τηλεοπτικής σαπουνόπερας... 

Ούτε, όμως, κι ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει πώς τα βγάζει πέρα μια μικρομεσαία οικογένεια γιατί ναι μεν δεν έχει τα χρήματα των μητσοτάκηδων, αλλά κι εκείνος ανήκει στην υψηλή μεσαία τάξη. Με λίγα λόγια, δυο γάιδαροι τσακώνονται σε ξένο αχυρώνα...

Η υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης επί ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται στις μνημονιακές υποχρεώσεις που επιβλήθηκαν στην κυβερνώσα Αριστερά. Αν, όμως, ο Αλέξης Τσίπρας εξακολουθεί να την θεωρεί αναπότρεπτη τότε οφείλει και να δικαιολογήσει γιατί δεν μπορεί να φορολογήσει το μεγάλο πλούτο. Να πει ξεκάθαρα αν αυτό οφείλεται στον τρόπο που είναι στημένο το παγκόσμιο φορολογικό σύστημα και παρασύστημα ή αν, "απλώς", ο ίδιος βαρέθηκε τις συγκρούσεις και προτιμά να είναι καλό παιδί με όλους...

Όπως κι αν έχει, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει υποχρέωση να είναι ειλικρινής απέναντι στη μεσαία τάξη αν επιθυμεί να την ξανακερδίσει. Σε διαφορετική περίπτωση θα επιστρέψει μόνο ως περισσότερο έντιμος κι αποτελεσματικός διαχειριστής τής εξουσίας, αλλά με δίχως διάθεση για τομές που έχει ανάγκη η χώρα. Σε μια τέτοια περίπτωση, δεν θα έχουμε προοδευτικό μέτωπο απέναντι στη συντήρηση και στο νεοφιλελευθερισμό, αλλά συμφιλίωση των προοδευτικών δυνάμεων με ό,τι αφήνει αυτόν τον τόπο στάσιμο ή τον πηγαίνει προς τα πίσω... 

  

  
 

Το να μην βιάζεις αγοράκια είναι πολύ χαμηλός πήχης για να καμώνεσαι τον καλλιτέχνη...

Οι καλλιτέχνες και οι δημοσιογράφοι θα έπρεπε να βρίσκονται στην εμπροσθοφυλακή τής κριτικής απέναντι στην εξουσία. Στην Ελλάδα, αντιθέτως, της καλύπτουν τα νώτα και την προφυλάσσουν από το δημόσιο έλεγχο, με το αζημίωτο βεβαίως. Κι αν ο Δ. Λιγνάδης είναι, "απλώς", το πιο επικίνδυνο παράδειγμα του πού μπορεί να φτάσει αυτή η αλληλεξάρτηση υπάρχουν χιλιάδες άλλα παραδείγματα που μαρτυρούν πως σήμερα πολλοί καλλιτέχνες δεν είναι στρατευμένοι σε μια ιδέα, αλλά σε μία εκμαυλιστική εξουσία, που πρώτους από όλους έχει εκμαυλίσει τους ίδιους προκειμένου να πράξουν το ίδιο για λογαριασμό της και στις μάζες...

Πριν δυόμισι χρόνια, σε συνέντευξη Τύπου, είχα ρωτήσει τον Δ. Λιγνάδη αν είναι χρέος τού καλλιτέχνη να φέρνει το έργο του εγγύτερα στις μάζες, να το κάνει πιο κατανοητό για τα λαϊκά στρώματα που δεν έχουν τις γνώσεις και τις παραστάσεις για να συλλάβουν την υψηλή τέχνη. Η απάντησή του ήταν ελιτίστικη, του τύπου "κάνω αυτό που θέλω και για όποιον το καταλάβει. Δεν θα ασχοληθώ με την πλέμπα". 

Εν μέρει είχε δίκιο, μόνο που κι εκείνος, όπως μαρτυρά η προσκόλλησή του στην εξουσία για να αναλάβει δημόσιο αξίωμα, μπορεί να μην είχε στο μυαλό του το λαό, είχε όμως τους άρχοντές του. Αυτούς ήθελε να ικανοποιεί κι αυτούς ικανοποίησε για να βρεθεί στην θέση κι εκείνος να αποκτήσει το δικό του φέουδο και τη δική του ασυλία. Εν τέλει, είναι προτιμότερη η τέχνη τού Μίκη Θεοδωράκη ή του Μάνου Χατζιδάκι, που μίλησε με το λαό, από την τέχνη που μίλησε με το χρήμα και τον θρόνο...

Το να μην κακοποιείς σεξουαλικώς παιδιά κι εφήβους είναι πολύ χαμηλός πήχης ώστε να αισθάνεται ικανοποίηση ένας καλλιτέχνης όταν τον υπερπηδά. Αυτή η χώρα εδώ και πάνω από δέκα χρόνια βιώνει μια παρατεταμένη οικονομική, θεσμική και κοινωνική κρίση. 

Κι όμως, τα σημαντικά έργα πολιτισμού που παράχθηκαν αυτήν την ευλογημένη από άποψη ερεθισμάτων έμπνευσης χρονική περίοδο είναι ελάχιστα. Κι αυτό γιατί και οι καλλιτέχνες επέλεξαν κομματικά στρατόπεδα αντί να συμμαχήσουν με την τέχνη και να δημιουργήσουν με βάση το ταλέντο κι όχι την τσέπη τους. Δύσκολα, επομένως, κρύβονται και οι ευθύνες εκείνων που πίσω από το υψωμένο τους δάχτυλο για τον Δ. Λιγνάδη ή τους υπόλοιπους τυράννους τού θεάτρου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου δεν μπορούν να παραγραφούν οι δικές τους για το ότι πλάγιασαν με την εξουσία αντί να την παραδώσουν γυμνή κι απροστάτευτη στη λαϊκή επίκριση...  

 

Έχουν καταντήσει ΠΑΣΟΚ σε όλα εκτός από την επιτυχημένη προπαγάνδα...

Ο Κ. Μητσοτάκης απεχθάνεται οτιδήποτε δημόσιο και λατρεύει οτιδήποτε ιδιωτικό, ιδίως αν του αυξάνει και την προσωπική του περιουσία. Γι¨αυτό κι αν του δινόταν η ευκαιρία θα ήθελε να ιδιωτικοποιήσει ακόμα και το νερό ή τις φυλακές, πέρα από το να ανοίξει ιδιωτικά πανεπιστήμια ή να κλείσει την ΕΡΤ...

Μήπως, όμως, στην πραγματικότητα απεχθάνονται τη δωρεάν πρόσβαση σε ποιοτικά δημοσια αγαθά και οι σημερινοί κυβερνώντες, οι οποίοι βαυκαλίζονται τους υπερασπιστές τού δημοσίου συμφέροντος; Πώς αλλιώς να εξηγήσω, για παράδειγμα, την απαξίωση της δημόσιας τηλεόρασης, η οποία θυμίζει όλο και περισσότερο την πασοκική της δεκαετίας τού '80;...

Οι συριζαίοι, πάντως, έχουν πολλά να μάθουν ακόμα από τους κορυφαίους τού είδους στη Χαριλάου Τρικούπη, οι οποίοι είχαν, με τη σερά τους, μελετήσει επισταμένως τον Γκέμπελς. Βρισκόμαστε στο 2018, οι περισσότεροι Έλληνες διαθέτουν λογαριασμό σε ένα τουλάχιστον μέσο κοινωνικής δικτύωσης και πρόσβαση σε πληθώρα μέσων ενημέρωσης που δεν ελέγχονται από την εκάστοτε κυβέρνηση. Το να πιστεύεις, επομένως, ότι με βαρετά ειδησεογραφικά μαγκαζίνο παράλληλων μονόλογων θα καταφέρεις να περάσεις το μήνυμά σου μοιάζει με αστείο, ιδίως αν έχεις δημιουργήσει ολόκληρο υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής για να πείσεις ότι είσαι μοντέρνος...

Και η ΕΡΤ είναι μόνο ένα παράδειγμα της καθεστωτικής λογικής με την οποία αντιμετωπίζουν στο ΣΥΡΙΖΑ και ιδίως στο Μαξίμου την κυβερνητική εξουσία, ιδίως τώρα που φαίνεται πως την χάνουν μέσα από τα χέρια τους. Πέρα από όλα τα άλλα, έχουν καταντήσει οι καλύτεροι ντίλερ ιδιωτικοποιήσεων, ανεξαρτήτως αν κάποιες πρέπει να προχωρήσουν ή όχι...

Φτάνουν στο σημείο να καμαρώνουν για την Cosco, για την οποία έκλειναν τα λιμάνια για να μην περάσουν στα χέρια της όταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση και τώρα δεν λένε κουβέντα για τις συνθήκες εργασίας σε αυτή. Ο κυβερνητισμός είναι αναπόφευκτος, όταν ωστοσο δεν συνδυάζεται με τολμηρές μεταρρυθμίσεις στην κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης και της προάσπισης ανθρώπινων δικαιωμάτων τότε μοιάζει με ξεφτίλα, αριστερών μάλιστα αποχρώσεων...