Αν οι περίοδοι κρίσης στρώνουν το έδαφος για σπουδαία πολιτιστικά έργα η τελευταία δεκαετία διάψευσε αυτόν τον ισχυρισμό. Φυσικά και υπάρχουν εστίες πολιτισμού που παράγουν έργο ερχόμενες σε σύγκρουση με την εξουσία, αλλά ας μην γελιόμαστε, η δεκαετία τού 2010 κι αυτή που διανύουμε δεν έχει παράξει έναν Θεοδωράκη, έναν Χατζιδάκη, έναν Αγγελόπουλο ή έναν Κουν...
Το δωδεκάλεπτο χιπ χοπ κομμάτι τού Μιθριδάτη που προκάλεσε ταραχή στο Μαξίμου θα είχε περάσει απαρατήρητο αν είχαμε ένα σύγχρονο "Άξιον εστί" ή μια "Ρωμιοσύνη". Αυτό, όμως, έχουμε και σε κομμάτια σαν αυτό βασιζόμαστε ώστε να μην υποκύψουμε όλοι στο μιθριδατισμό, στη διαχέουσα αντίληψη πως αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να την βελτιώσουμε...
Μόνο οι απολυταρχικές εξουσίες δυσφορούν με την κριτική που τους ασκούν οι άνθρωποι της τέχνης κι επιχειρούν να τους φιμώνουν με διάφορους τρόπους. Δεν είναι τυχαία η υποτιμητική συμπεριφορά τής ελληνικής κυβέρνησης απέναντί τους καθ' όλη τη διάρκεια της πανδημίας, ο οικονομικός τους στραγγαλισμός, το σκάνδαλο Λιγνάδη, η απόπειρα σφραγίσματος του θεάτρου "Εμπρός" και το ότι ενώ έχουν ανοίξει εδώ κι ένα μήνα σχεδόν τα πάντα δεν έχουμε δει ακόμα κάποια μουσική ή θεατρική παράσταση διά ζώσης...
Από τη μία είναι λογικό όταν ελέγχεις τα ΜΜΕ η προπαγανδιστική απληστία σου να επιχειρεί να κάνει κάτι παρόμοιο και στην τέχνη. Από την άλλη, όμως, παραμένει χρέος τού πραγματικού καλλιτέχνη να υψώνει το ανάστημά του σε συμπεριφορές που προσβάλλουν την πνευματική του αυτοτέλεια. Αρκετοί το έχουν κάνει, όχι όμως όλοι κι αυτό θα έπρεπε να τους προβληματίζει αφού όποιος δημιουργεί για να εισπράττει τα φράγκα και τα χειροκροτήματα του βασιλιά δεν είναι τίποτα παραπάνω από γελωτοποιός που με την εθελοδουλία του προσφέρει πικρά χαμόγελα σε όσους περίμεναν πολύ περισσότερα από αυτόν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου