Η θεία από το Σικάγο έχει λεφτά για το αεροπλάνο, διάθεση δεν έχει...

Η πολιτική απαιτεί συμβιβασμούς, αλλά επιτάσσει και πόλεμο κατά τής υποκρισίας. Σε αυτό το πλαίσιο θα μπορούσα να αποδεχθώ η ψήφος των διάφορων Πορτοκάλος και θείων από το Σικάγο, που έχουν την εικόνα τής Ελλάδας των ταινιών τής Φίνος Φιλμς και των τραγουδιών τού Στέλιου Καζαντζίδη, να είναι ισότιμη με των υπόλοιπων εκλογέων, αλλά με ορισμένες προϋποθέσεις: να επαναψηφιστεί η απλή αναλογική, να καταργηθεί το μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα και να έχουν δικαίωμα ισότιμης ψήφου κι όσοι έχουν συμπληρώσει τουλάχιστον πέντε χρόνια παραμονής στην Ελλάδα. Αν μπορούν να επιλέγουν τους βουλευτές τού ελληνικού Κοινοβουλίου κι εκείνοι που δεν ξέρουν ούτε μισή λέξη στα ελληνικά, τότε το δικαιούνται δέκα φορές περισσότερο αυτοί που εξαρτάται η ποιότητα της ζωής τους από το ποιος κυβερνά την Ψωροκώσταινα...

Υπενθυμίζω ότι οι Πορτοκάλος και η θεία από το Σικάγο και τώρα μπορούν να ψηφίσουν αν το επιθυμούν. Το ότι δεν το κάνουν στην πλειονότητά τους δεν συμβαίνει γιατί είναι φτωχοί και δεν μπορούν να πληρώσουν τα αεροπορικά εισιτήρια για να έρθουν στο παντρίντα και να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα, αλλά κατά βάση γιατί ασπάζονται το "δόγμα Λασκαρίδη", μας έχουν δηλαδή χεσμένους. Αλλού βρίσκονται η ζωή και τα συμφέροντά τους και η Ελλάδα γι' αυτούς είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ένα όμορφος τουριστικός προορισμός που συνδυάζει μια φολκλόρ συγκίνηση ως μακρινός τόπος καταγωγής...

Στην πραγματικότητα, αυτοί που θα εκδηλώσουν ενδιαφέρον για να ψηφίσουν θα είναι όσοι πειστούν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, να το κάνουν από τους διάφορους κομματάρχες, με το αζημίωτο σε πολλές περιπτώσεις. Αυτός ήταν, άλλωστε, κι ο ρόλος τού πρώην υφυπουργού Διαματάρη, ο οποίος παραιτήθηκε όταν αποδείχθηκε ότι έλεγε ψέματα για τα πτυχία του. 

Κι αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί σύνδεση του ελληνισμού τής διασποράς με τη μητέρα πατρίδα, η εξοικείωσή του δηλαδή με τον εγχώριο φατριασμό. Για τα πιο σοβαρά, ωστόσο, απαιτείται ολοκληρωμένος σχεδιασμός, ενίσχυση των πρεσβειών, των προξενείων, των σχολείων, της διδασκαλίας τής ελληνικής γλώσσας και πολιτισμού, ενημέρωση για το παρελθόν τού ενός εκάστου των απόδημων, αλλά και για το σύγχρονο τρόπο ζωής στην Ελλάδα. Μόνο που όλα αυτά ξεπερνούν τη διάρκεια ζωής ενός εκλογικού κύκλου γι' αυτό κι ακούγονται τόσο ουτοπικά για τους κομματάρχες μας...