Απεργούμε και για όσα μας έχουν για μετά...

Ποιος να το φανταζόταν πως εν έτει 2021, με τις νέες τεχνολογίες να κάνουν θαύματα, στην Ελλάδα θα αναγκαζόμασταν να αμυνόμαστε για τη διατήρηση του οκτάωρου και δεν θα συζητούσαμε για την εβδομάδα των 35 ωρών με πλήρη δικαιώματα. Το εργασιακό νομοσχέδιο Μητσοτάκη- Χατζηδάκη δεν θα περάσει, θα περάσουν σαν οδοστρωτήρας από πάνω του τα εκατομμύρια των εργαζόμενων και των άνεργων που προσδοκούν σε μια καλύτερη ζωή, όχι στη διαιώνιση της νεοφιλελεύθερης ιδεοληψίας. Η πρώτη απάντησή τους θα δοθεί στη μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση της Πέμπτης...

Ο Τζο Μπάιντεν έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται πως ο νεοφιλελευθερισμός- όψη τού οποίου είναι οι φοροαπαλλαγές στους πλούσιους για να δημιουργήσουν τάχα θέσεις εργασίας- δεν πέτυχε ποτέ και πουθενά. Το ερώτημα είναι γιατί, ύστερα μάλιστα από πάνω από δέκα χρόνια παρόμοιων πολιτικών, εξακολουθεί να πλασάρεται στην Ελλάδα ως κάτι το νεωτερικό και μεταρρυθμιστικό. Η απάντηση είναι πως στη χώρα μας ο τριτοκοσμικός καπιταλισμός βρίσκει απήχηση στους άκριτους θαυμαστές τής Εσπερίας, οι οποίοι αδυνατούν να ξεχωρίσουν τα θετικά από τα αρνητικά της, με αποτέλεσμα να υιοθετούν τις αποτυχίες της και να σνομπάρουν τις επιτυχίες της...

Η κατάργηση του οκτάωρου, οι απλήρωτες υπερωρίες ή οι ατομικές συμβάσεις δεν θα μπουν στη ζωή μας με το επίμαχο νομοσχέδιο. Τις βιώνουμε εδώ και χρόνια στην Ελλάδα. Κάθε φορά, ωστόσο, που νομιμοποιείται ο εργασιακός μεσαίωνας δίνεται πάτημα στους ολετήρες των εργασιακών δικαιωμάτων να ψηλώνουν τον πήχη των απαιτήσεών τους, να ζητούν περισσότερα από τους εργαζόμενους και να δίνουν λιγότερα. Επομένως, ο αγώνας για να μην περάσει το νομοσχέδιο δεν αφορά τόσο το περιεχόμενό του όσο αυτά που μας έχουν για μετά. Γιατί σίγουρα μας έχουν κάτι και για μετά...