Τι με νοιάζει, δεν είμαι Εβραίος...

Ο Αδ. Γεωργιάδης ήταν, είναι και μάλλον θα παραμείνει, όσες προβιές κι αν αλλάξει, ένας ακροδεξιός, φασιστάκος γκεμπελίσκος. Ό,τι λέει, ωστόσο, δεν είναι προϊόν κάποιου αυθόρμητου πάθους ή πληγωμένου εγωισμού, αλλά στοχευμένο στα ειδικά κοινά που έδωσαν την αυτοδυναμία στη ΝΔ το 2019. Κι αυτά τα κοινά είναι τα ίδια που ψήφιζαν νωρίτερα τους χιμπατζήδες με τα μαύρα, οι κυρ Παντελήδες που αναγνωρίζουν στον διαφορετικό την αιτία τής παρακμής τους κι όχι στον εξουσιαστή τους...

Σε αυτούς απευθύνεται ο υπουργός Προπαγάνδας- συγγνώμη, Αναπτύξεως- όταν λέει, ανάμεσα σε άλλα τρομακτικά για τη δημοκρατία μας, πως καλά έκανε η ΕΥΠ και παρακολουθούσε όσους παρακολουθούσε. Φυσικά αυτό δεν εξηγεί γιατί ο πρωθυπουργός διατηρούσε, για παράδειγμα, ως υπουργό του την τραγική φιγούρα πολιτικού κερατά που λέγεται Κ. Χατζηδάκης ή τον ξεπουπουλιασμένο Αρχηγό ΓΕΕΘΑ, Κ. Φλώρο, την ίδια ώρα που τους θεωρούσε κινδύνους για την εθνική ασφάλεια. Αυτό, ωστόσο, για τους κυρ Παντελήδες μικρή σημασία έχει. Όπως δεν είχαν για τους ξανθούς και γαλανομάτηδες Γερμανούς τα πογκρόμ τού Χίτλερ. Οι ίδιοι, βλέπετε, δεν ήταν Εβραίοι, ομοφυλόφιλοι ή Ρομά...

Βεβαίως στο τέλος τού Β' Παγκοσμίου πολέμου γκρεμίστηκαν και τα σπίτια όσων είχαν κλείσει τα μάτια στο Ολοκαύτωμα. Κι αυτό δεν ήταν κάποια θεία δίκη, αλλά άμεση συνέπεια της εθελούσιας τύφλωσης, του μιθριδατισμού ή όπως αλλιώς θέλετε να ονομάσετε τη δήθεν λογική τού "ας παρακολουθούσε όσους ήθελε ο Μητσοτάκης κι ας τα παίρνει από μένα για να τα προσφέρει στα τραστ αρκεί στο τέλος να μου δίνει κουπόνια"... 

Αυτός που ποδοπατά ακόμα κι αυτή τη χωλή κοινοβουλευτική δημοκρατία, τους θεσμούς της και το κράτος δικαίου δεν το κάνει για να προστατεύει την κοινωνική πλειοψηφία. Κι όποιος δεν προστατεύει την κοινωνική πλειοψηφία δεν ενδιαφέρεται ούτε και για το αν το πόπολο πέφτει θύμα αισχροκέρδειας στο σούπερ μάρκετ. Όποιος, επομένως, σήμερα πιστεύει ότι θα τη γλιτώσει γιατί δεν είναι Εβραίος, ομοφυλόφιλος, Ρομά, μουσουλμάνος, μετανάστης, πρόσφυγας ή κάποιος άλλος αποδιοπομπαίος τράγος ας ετοιμάζεται να είναι το δικό του κεφάλι το αυριανό θύμα τής γκιλοτίνας των δικαιωμάτων... 

 

Φλώροι με παράσημα...

Κοιτούσα τις προάλλες μια φωτογραφία τού Αρχηγού ΓΕΕΘΑ κι αναρωτιόμουν σε πόσους πολέμους έχει βρεθεί κι έχει καταφέρει να γεμίσει τη στολή του με τόσα παράσημα. Μάλλον σε κανένα, αλλά τι σημασία έχει αν μπορούν να σου δίνουν κι από ένα με την παραμικρή αφορμή; Από την άλλη, απαιτείται κι ένας βαθμός αξιοπρέπειας ώστε να μην ενθυλακώνεις το οποιοδήποτε παράσημο που σου προσφέρουν χωρίς να το έχεις κερδίσει στο πεδίο τής μάχης...

Δεν είναι απαραίτητο, ωστόσο, κάποιος να πολεμήσει για να αποδείξει την ανδρεία του. Αρκούν και λιγότερο ηρωικά κατορθώματα, όπως για παράδειγμα να μην αποδεχθεί την ανανέωση της θητείας του από αυτόν που τον παρακολουθούσε ως επικίνδυνο για την εθνική ασφάλεια. Ή, αν πιστεύει ότι δεν παρακολουθείτο κι όλα είναι μια συνωμοσία τού Κώστα Βαξεβάνη, να του κάνει μια μήνυση και να πάει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Μάλλον, όμως, σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν θα είναι ο εκδότης τού "Documento" αυτός που θα αποδειχθεί κατεργάρης...

Θα ήταν άδικο, ωστόσο, να στοχοποιώ αποκλειστικώς τον στρατηγό Φλώρο όταν υπάρχουν τόσοι και τόσοι ακόμα παρακολουθούμενοι που δεν έχουν ανοίξει το στοματάκι τους να αναρωτηθούν, έστω, τι συνέβη. Η πιο γελοία περίπτωση είναι αυτή του Κ. Χατζηδάκη, ο οποίος δέχθηκε και να κάνει κοινές εμφανίσεις με τον παρακολουθητή του για να διασκεδάσουν από κοινού τις εντυπώσεις. Κι αναρωτιέμαι, με πόσα πολλά πράγματα τους εκβιάζει όλους αυτούς ο Κ. Μητσοτάκης ή πόσο σαγηνευτική είναι η καρέκλα ώστε να μην σηκώνονται από αυτή ούτε για να καθίσει η αυτοεκτίμησή τους...

  

 

ΑμεΑ από επιλογή οι Έλληνες δικαστές...

Αν οι βελγικές Αρχές δεν μπούκαραν στο σπίτι τής Καϊλή τις προάλλες, αλλά σε εννέα μήνες από τώρα δεν θα έβρισκαν ούτε πεντάευρω, πολλώ δε μάλλον 750.000 ευρώ. Στην Ελλάδα, ωστόσο, οι δικαστές μας κινούνται με ρυθμούς Ραντανπλάν όχι γιατί είναι τεμπέληδες, αλλά γιατί είναι ευθυνόφοβοι, όταν δεν είναι διεφθαρμένοι. Αν, πάντως, δεήσουν κάποια στιγμή να κάνουν τη δουλειά τους, τους συμβουλεύω να ψάξουν και στην Αθήνα για λομπίστες που μοιράζουν σακούλες. Θα εκπλαγούν από το πόσες θα βρουν...

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει περάσει μία σειρά από νομοσχέδια που μυρίζουν διαπλοκή από την πρώτη ως την τελευταία τους σελίδα. Τι να θυμηθώ και τι να ξεχάσω; Τον αντιπεριβαλλοντικό νόμο Χατζηδάκη, για παράδειγμα, που όσα περισσότερα επενδύεις τόσο λιγότερο χρειάζεται να προστατεύεις το περιβάλλον; 

Τους νόμους Κεραμέως που εξισώσουν τα κολέγια με τα πανεπιστήμια, τον αντεργατικό νόμο Χατζηδάκη που νομιμοποίησε την απλήρωτη υπερωρία ή την πρόσφατη διάλυση του ΕΣΥ και το προμοτάρισμα της ιδιωτικής ασφάλισης; Είναι ουκ ολίγα τα νομοσχέδια που έφτασαν γραμμένα στα υπουργεία- πλασιέ από δικηγορικά γραφεία- πελάτες ολιγαρχών...

Φυσικά δεν τρέφω αυταπάτες πως θα κινητοποιηθούν οι υπηρέτες τής Θέμιδας- τρομάρα τους- για να ξεψαχνίσουν τα ελληνικά λόμπι. Μία το έκανε, η Ελένη Τουλουπάκη, και την έστειλαν στο ειδικό δικαστήριο κατηγορούμενη... 

Η δικαιοσύνη στη χώρα μας είναι τυφλή, μουγκή και κουφή όχι από κάποια εκ γενετής αναπηρία, αλλά από την επίκτητη ασθένεια της φοβικότητας και της διαφθοράς. Χέστηδες, όμως, ή λαμόγια το αποτέλεσμα είναι ένα και το αυτό για το λαό, ο οποίος νιώθει απροστάτευτος κι από αυτούς που δεν θα έπρεπε να κάνουν τίποτα άλλο από το να τον προστατεύουν...

  
 

Δεν υπάρχουν δικαστές στην Αθήνα...

Έχω μεγαλύτερη εμπιστοσύνη σε έναν καρχαρία πως δεν θα με ξεκοιλιάσει αν με πετύχει στο δρόμο του από όση έχω στην ελληνική δικαιοσύνη. Αντιθέτως, διακατέχομαι από απόλυτη δυσπιστία απέναντί της... 

Δεν μπορώ, για παράδειγμα, να πιστέψω ότι οι μόνοι πολιτικοί που έβαλαν το χέρι στο μέλι τα τελευταία 30 χρόνια ήταν οι Τσοχατζόπουλος- Παπαντωνίου κι όμως η χώρα χρεοκόπησε γιατί δεν έκοβαν αποδείξεις οι λαϊκατζήδες. Ούτε θεωρώ τυχαίο πως αν δεν υπήρχαν οι ξένες διωκτικές αρχές στην Ελλάδα θα θεωρούσαμε ακόμα αξιοσέβαστες τη Siemens, τη Novartis ή το Κατάρ και συκοφάντες όσους τους κατηγορούν...

Οι διεφθαρμένοι είναι εξ ορισμού αξιοθρήνητοι. Ακόμα πιο αξιοθρήνητοι, ωστόσο, είναι εκείνοι που βάζουν το κομματικό συμφέρον πάνω από το λαϊκό κι εθνικό και ξεπλένουν διεφθαρμένους προσβάλλοντας και τη νοημοσύνη τους. Αδυνατώ, για παράδειγμα, να πιστέψω ότι η Κ.Ο. της ΝΔ αποτελείται από 156 ηλίθιους που πιστεύουν ότι ο Κ. Μητσοτάκης δεν είχε καμία απολύτως ανάμειξη στο σκάνδαλο των παρακολουθήσεων. Σε ιδιωτικές τους συζητήσεις, άλλωστε, πολλοί από αυτούς το παραδέχονται. Δεν το κάνουν, ωστόσο, δημοσίως γιατί η πίστη τους στη βουλευτική τους έδρα είναι μεγαλύτερη από τον όρκο που έκαναν για τήρηση του Συντάγματος και υπεράσπιση της δημοκρατίας και του ελληνικού λαού...

Μπορεί ο Κ. Χατζηδάκης, π.χ., να παρακολουθείτο πράγματι από παράκεντρα των οποίων δεν είχε γνώση ο πρωθυπουργός. Θα ήταν, όμως, πολύ πιο πιστευτός ο Κ. Μητσοτάκης αν δεν είχε αλλάξει 20 αφηγήματα από τότε που ξέσπασε το σκάνδαλο, προσαρμόζοντάς τα στις νέες κάθε φορά αποκαλύψεις. 

Ομοίως, η Εύα Καϊλή θα ήταν πολύ πιο πιστευτή αν δεν παρουσίαζε το Κατάρ ως χώρα- πρότυπο για τους εργάτες. Δεν αποκλείω να είναι και οι δύο τους αθώοι, θα ήμουν όμως γελοίος αν έβγαινα δεξιά κι αριστερά κι ορκιζόμουν για την αθωότητά τους. Θα ήμουν γελοίος ή, "απλώς", εκβιαζόμενος από εγκληματική συμμορία... 

 

 
 

Απρόσμενο, αυξήθηκαν οι νεκροί εργάτες με το νόμο Χατζηδάκη...

Στη νεοφιλελεύθερη ουτοπία υποτίθεται πως εργοδότες κι εργαζόμενοι κάθονται σε ένα τραπέζι κι ως ίσοι προς ίσους συμφωνούν για τις εργασιακές τους σχέσεις, τα χρήματα που θα εισπράττουν οι εργαζόμενοι και τις συνθήκες υπό τις οποίες θα εργάζονται. Τα ίδια υποσχόταν κι ο Κ. Χατζηδάκης με το διαβόητο αντεργατικό του νόμο. Και ύστερα ήρθαν οι απολύσεις, οι ατομικές συμβάσεις, οι απλήρωτες υπερωρίες, τα εργατικά ατυχήματα, οι νεκροί εργάτες...

Σοβαρά τώρα, πιστεύατε ότι καταργώντας στην ουσία και το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας οι εργαζόμενοι θα ωφελούνταν γιατί θα τους προστάτευαν οι εργοδότες τους; Σε ποιον αιώνα συνέβη κάτι τέτοιο για να συμβεί στην Ελλάδα τού 21ου και, μάλιστα, με κυβέρνηση Μητσοτάκη; Ο ισχυρός δεν γίνεται ισχυρότερος από κάποιον κοινωνικό δαρβινισμό, αλλά γιατί έχει στο pay roll του υπουργούς και πρωθυπουργούς...

Θέλω να είμαι δίκαιος, ο νόμος Χατζηδάκη δεν είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος για την εργασιακή ζούγκλα. Αυτή προϋπήρχε της ψήφισής του και σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό φταίνε γι' αυτό κι όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, δεξιές αλλά κι αριστερές. Έδωσε, ωστόσο, το σήμα, πέρα από τις γραπτές ρυθμίσεις του, στους εργοδότες πως μπορούν να κάνουν τα πάντα και να μένουν ατιμώρητοι. Ακόμα κι όταν υπάρχουν νεκροί...  

 

 
 

Έμεινε με τις επιστολές του Ιησού στο χέρι...

Η παρακολούθηση από τον Κ. Μητσοτάκη ενός (;) πολιτικού του αντιπάλου δεν επηρεάζει, άμεσα τουλάχιστον, τη ζωή τής κοινωνικής πλειοψηφίας. Μαρτυρά, ωστόσο, μια κουλτούρα διακυβέρνησης στην οποία ο αυταρχισμός, ο υπερσυγκεντρωτισμός και η αλαζονεία βρίσκονται στο επίκεντρό της. Κι αυτή η κουλτούρα μετατρέπεται σε μέτρα και παραλείψεις που ευνοούν τους λίγους σε βάρος των πολλών...

Φαινομενικώς οι υποκλοπές δεν συνδέονται, για παράδειγμα, με τον αντεργατικό νόμο Χατζηδάκη, τις συνέπειες του οποίου λούζονται τώρα στη Μαλαματίνα, ή με την πανεπιστημιακή αστυνομία. Κι όμως, αποκαλύπτουν ένα μοντέλο εξουσίας διόλου καινούριο, ιδίως αν έχεις γνώση ή εμπειρία από τη Μεγάλη Βρετανία επί Θάτσερ. Η ταξική αγριότητα επιβάλλεται με το νομοθετικό καρότο και τον παρακρατικό βούρδουλα κι αυτό πράττει σήμερα (και) η κυβέρνηση Μητσοτάκη...

Ο πρωθυπουργός θα γίνεται όλο και πιο επικίνδυνος για τη δημοκρατία και τα λαϊκά συμφέροντα όσο η κατάρρευσή του θα επιταχύνεται. Διαθέτοντας πλέον μόνο την ακροδεξιά για δυνητικό του σύμμαχο ο λόγος και οι πράξεις του θα ρέπουν όλο και περισσότερο προς τη μισαλλοδοξία και τη συνωμοσιολογία. Όταν, άλλωστε, μόνο εκείνος που πουλούσε επιστολές τού Ιησού είναι διατεθειμένος να σου δώσει χείρα βοηθείας πώς να μην υφαίνεις κατασκοπικά σενάρια με Ρώσους, Κινέζους και λοιπές δυνάμεις μήπως και γλιτώσεις τον απόλυτο εξευτελισμό;...   

 

 

Στον παράδεισο σερβίρουν καλαμάρι με μάνγκο μόνο αν έχεις παλέψει γι' αυτό στη Γη...

 

Στην Ψωροκώσταινα ο κομπλεξισμός κι ο σουσουδισμός πάνε σύννεφο. Κι αυτό ισχύει και για τους Αριστερούς και για τους δεξιούς. Αν, συνεπώς, η Λ. Κλείτου αισθάνθηκε πως το καλαμάρι με μάνγκο που παράγγειλε δεν αναλογούσε στα χρήματα που ξόδεψε για να το καταβροχθίσει καλά έκανε και το δημοσιοποίησε. Όλοι μας το ίδιο πρέπει να κάνουμε αν θέλουμε να είμαστε σωστοί καταναλωτές, είτε πρόκειται για αστακομακαρονάδα είτε για παϊδάκια...

Ούτε, φυσικά, έχουμε δικαίωμα να αποφασίζουμε πώς θα αξιοποιεί κάποιος άλλος τα χρήματά του, αν και δικαιούμαστε να ρωτάμε πώς τα απόκτησε. Το πιο προβληματικό, ωστόσο, με την ανάρτηση Κλείτου βρίσκεται κυρίως στις δικές της αναρτήσεις που την ακολούθησαν και οι οποίες ξεμπρόστιασαν τη λογική με την οποία κινείται η, τρομάρα της, μεγαλοαστική τάξη τής χώρας μας. Αυτή, δηλαδή, της ξιπασιάς που δεν βασίζεται στην αξία και η οποία θα μπορούσε εν μέρει να δικαιολογηθεί, αλλά στο εύκολο χρήμα που προήλθε από την οικογενειοκρατία και τη διαπλοκή με την εξουσία...

Η εργατική τάξη δεν θα πάει στον παράδεισο γιατί της αξίζει, σαν να είναι κάποια μετά θάνατον δικαίωσή της για όσα έχει τραβήξει επί γης. Θα πάει μόνο αν τον διεκδικήσει και σίγουρα όχι αν αντιμετωπίζει νόμους, όπως αυτός του Κ. Χατζηδάκη για τις απλήρωτες υπερωρίες και την κατάργηση του οκτάωρου, σαν δώρα. Κι αυτή η κοινωνία δεν θα ειρηνεύσει ποτέ ή, για την ακρίβεια, δεν πρέπει να ειρηνεύσει μέχρι να μπορούν να διαλέγουν ανάμεσα στο πιτόγυρο και στο καλαμάρι με μάνγκο όλοι όσοι εργάζονται το ίδιο και με τους ίδιους όρους...

 

Η εποποιία της υποκρισίας τους...

Θα έδειχνα εμπιστοσύνη στο νεοφιλελεύθερο, αντικρατικό μοντέλο Μητσοτάκη υπό δύο προϋποθέσεις: να μην είχε εφαρμοστεί ποτέ και πουθενά αλλού κι ο ίδιος να ήταν κάθε λέξη του. Τίποτα, όμως, από αυτά τα δύο δεν ισχύει. 

Ο νεοφιλελευθερισμός, τα "trickle down economics", έχουν εφαρμοστεί κι έχουν αφήσει πίσω τους διαλυμένες κοινωνίες. Ο ίδιος, εξάλλου, ο σημερινός πρωθυπουργός είχε κάνει ρεκόρ μετακλητών όταν ήταν υπουργός και λίγες ημέρες πριν φύγει από το υπουργείο διόρισε διευθυντές τής επιλογής του. Κι αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα του νεοφιλελευθερισμού που κηρύσσει ο Κ. Μητσοτάκης για τους άλλους και του κρατισμού για τον ίδιο και τη φαμίλια του...

Δεν χρειάζεται καν να αναζητάμε παραδείγματα από την Εσπερία για να επιβεβαιώνουμε την αβελτηρία τής νεοφιλελεύθερης ιδεοληψίας. Πριν δέκα μήνες ο "Σούπερμαν" Κ. Χατζηδάκης είχε πιστοποιήσει ιδιώτες για την έκδοση συντάξεων γιατί οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι "τεμπέληδες" κι "άχρηστοι". Πόσες έβγαλαν οι "δουλευταράδες" και "ικανοί"; Ούτε δέκα! Κι επειδή το μοντέλο απέτυχε, έρχονται τώρα με το νέο νόμο για τον ΕΦΚΑ να μας πουν πως αν προσλάβουμε 256 "γαλάζια golden boys" με μισθούς 8.000 ευρώ οι συντάξεις θα εκδίδονται πριν καν υποβάλουν σχετικό αίτημα οι πολίτες. Η "εποποιία" τους έχει ως θεμέλιο την υποκρισία...

Είναι αλήθεια ότι η ευθυνοφοβία αποτελεί παθογένεια του Δημοσίου. Τι κάνει, όμως, το κράτος διαχρονικώς για να καταπολεμά τη γραφειοκρατία, τον κομματισμό, την αναξιοκρατία και το ρουσφέτι; Όχι και πολλά. Αυτή η κυβέρνηση, ωστόσο, το έχει τερματίσει υποκινώντας τον κοινωνικό αυτοματισμό την ίδια ώρα που βολεύει φίλους και κολλητούς και διανέμει το δημόσιο χρήμα στους χορηγούς της. Γι' αυτόν και για πολλούς ακόμα λόγους πρέπει να φύγει χθες...

 
 

Άσχετοι και, κυρίως, αδιάφοροι για τη ζωή των πολλών...

Αν οι ιδέες τής δεξιάς δεν ήταν ελαττωματικές, για να θυμηθώ μια αγαπημένη φράση τού Μ. Βορίδη, δεν θα επιχειρούσε να τις ωραιοποιήσει αλλά θα τις παρουσίαζε έτσι ακριβώς όπως είναι. Δεν περίμενα από τον Κ. Μητσοτάκη να ομολογήσει από βήματος της Βουλής ότι νομοθετεί το αντεργατικό έκτρωμα για χάρη μιας δράκας κολλητών και φίλων του. Απαιτούσα, όμως, να ριχτεί στην ιδεολογική μάχη από την θέση που ταιριάζει στη νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία του, ως προστάτης τής ελεύθερης αγοράς, της ανταγωνιστικότητας και της ατομικής βούλησης, κι όχι με το μανδύα τού δήθεν προοδευτικού, φιλεργατικού πολιτικού που νομοθετεί για χάρη τής κοινωνικής πλειοψηφίας...

Ήδη από τον πρώτο μήνα τής θητείας της αυτή η κυβέρνηση νομοθέτησε την περιθωριοποίηση των συλλογικών συμβάσεων, την αναιτιολόγητη απόλυση, την άρση τής προστασίας των υπεργολαβικών εργαζόμενων και την υποβάθμιση του ΣΕΠΕ. Υλοποιεί νόμο με το νόμο τις επιθυμίες τού ΣΕΒ κι επιχειρεί κι από πάνω να βαφτίζει φιλεργατικά τα νομοθετήματά της. 

Εκτός αν υποθέσουμε πως το μεγάλο κεφάλαιο, το ίδιο που έδινε χαρτάκια στην τρόικα επί μνημονίων για τις επιθυμίες του, σκέφτεται πρώτα το καλό των εργαζομένων του και ύστερα το δικό του. Η αστική μας τάξη, ωστόσο, είναι τόσο κοντόφθαλμη που αδυνατεί να αντιληφθεί αυτό που έχουν συλλάβει οι ηγέτες πιο ισχυρών οικονομιών, πως αν δηλαδή φτωχοποιήσουν τη μεσαία τους τάξη αργά ή γρήγορα και η ανώτερη οικονομικώς τάξη θα καταγράψει σημαντικές απώλειες...

Όπως ο γράφων δεν θα μπορούσε να συντάξει ένα νομοθέτημα για την αεροδιαστημική που να καλύπτει τους αστροναύτες, ομοίως και οι Μητσοτάκης- Χατζηδάκης, ακόμα κι αν το επιθυμούσαν, δεν θα ήταν σε θέση να γράψουν ένα νόμο για τη μισθωτή εργασία στον ιδιωτικό τομέα που να ευνοεί τους εργαζόμενους. Δεν γνωρίζουν παρά μόνο μέσα από τα ντοκιμαντέρ τού Netflix τι σημαίνει να βρίσκεσαι σε καθημερινή βάση επί ξύλου κρεμάμενος, μην γνωρίζοντας αν αύριο θα έχεις δουλειά ή όχι κι αν αυτή θα είναι καλοπληρωμένη και με καλές συνθήκες. 

Αν γνώριζαν, δεν θα τολμούσαν να μιλούν για ελευθερία των συμβάσεων και ισοτιμία δικαίου προκειμένου να περιγράψουν μια συνθήκη όπου τα δύο μέρη δεν είναι εν τοις πράγμασι ισότιμα κι ένας από τους δύο έχει και το καρπούζι και το μαχαίρι. Ο πρωθυπουργός, οι περισσότεροι υπουργοί και βουλευτές του είναι άσχετοι με τη ζωή των πολλών και, κυρίως, αδιάφοροι για την τύχη τους κι αυτό σε λίγο καιρό θα είναι φανερότατο και σε εκείνους οι οποίοι στις 7 Ιουλίου 2019 πίστεψαν σε υποσχέσεις που από την αρχή ήταν κούφιες...  

 

Which side are you on εργατοπατέρες;...

Δεν ξέρω τι είναι πιο τραγικό, μια κυβέρνηση που καταργεί το οκτάωρο για περισσότερες ώρες εργασίας, την ώρα κατά την οποία στην Ευρώπη συζητούν για επτάωρο και τετραήμερο, ή μια συνδικαλιστική ηγεσία που δεν μπαίνει καν στον κόπο να προκηρύξει μια απεργία για τα μάτια τού κόσμου. Η ΓΣΕΕ ισχυρίζεται πως δεν προχώρησε σε απεργιακή κινητοποίηση- έσωσαν το συνδικαλιστικό γόητρο μεμονωμένα συνδικάτα- γιατί η κυβέρνηση δεν είχε δώσει σε δημόσια διαβούλευση το εργασιακό νομοσχέδιο. Λες και Μητσοτάκης- Χατζηδάκης δεν το προπαγανδίζουν συνεχώς ή λες και η ηγεσία τής ΓΣΕΕ δεν έχει ενημερωθεί κατ' ιδίαν για το περιεχόμενό του...

Θα ήταν καλύτερα τα πράγματα αν το ΠΑΜΕ, χρησιμοποιώντας ακόμα και βία, είχε καταφέρει να κερδίσει την ηγεσία τής ΓΣΕΕ; Όχι βεβαίως, όπως δεν είναι πραγματικός προστάτης των εργαζόμενων κανένας που τους θεωρεί αποκλειστική του πελατεία κι απαγορεύει τρόπον τινά σε άλλους να τους προστατεύουν επίσης. Γενικώς, όποιος έχει απονείμει στον εαυτό του ή στο κόμμα του αυτού του είδους το ρόλο μάλλον τον νταβατζή παριστάνει παρά προσφέρει σημαντική υπηρεσία στο εργατικό κίνημα...

Όταν οι πιο παραγωγικές ηλικίες έχουν ξεχάσει ή δεν έχουν γνωρίσει ποτέ τι σημαίνει καλοπληρωμένη οκτάωρη και πενθήμερη εργασία είναι λογικό το έκτρωμα που έρχεται σε λίγες ημέρες στη Βουλή να μην τις φαίνεται και τόσο κακό. Ομοίως, όταν έχουν εθιστεί στο να πληρώνουν ακόμα και για τον αέρα που αναπνέουν, τις μοιάζει λογικό να πληρώνουν τα κράτη για τα εμβόλια κατά τού κοροναϊού... 

Το ίδιο ξεπερασμένοι δείχνουν και οι κάθε λογής εργατοπατέρες. Γι' αυτό και ναι μεν παραμένει απαραίτητη η οργάνωση των εργαζόμενων και των εργατών όσο διαρκούν οι ταξικές συγκρούσεις, όσο όμως πιο συλλογική και πιο από τα κάτω είναι τόσο περισσότερες και οι πιθανότητες επιτυχίας της. Ιδίως όταν κάποιοι που φοράνε την ίδια φανέλα είναι πληρωμένοι από τον αντίπαλο και είτε μαρκάρουν με τα μάτια είτε εξειδικεύονται στα αυτογκόλ...

 

Απεργούμε και για όσα μας έχουν για μετά...

Ποιος να το φανταζόταν πως εν έτει 2021, με τις νέες τεχνολογίες να κάνουν θαύματα, στην Ελλάδα θα αναγκαζόμασταν να αμυνόμαστε για τη διατήρηση του οκτάωρου και δεν θα συζητούσαμε για την εβδομάδα των 35 ωρών με πλήρη δικαιώματα. Το εργασιακό νομοσχέδιο Μητσοτάκη- Χατζηδάκη δεν θα περάσει, θα περάσουν σαν οδοστρωτήρας από πάνω του τα εκατομμύρια των εργαζόμενων και των άνεργων που προσδοκούν σε μια καλύτερη ζωή, όχι στη διαιώνιση της νεοφιλελεύθερης ιδεοληψίας. Η πρώτη απάντησή τους θα δοθεί στη μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση της Πέμπτης...

Ο Τζο Μπάιντεν έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται πως ο νεοφιλελευθερισμός- όψη τού οποίου είναι οι φοροαπαλλαγές στους πλούσιους για να δημιουργήσουν τάχα θέσεις εργασίας- δεν πέτυχε ποτέ και πουθενά. Το ερώτημα είναι γιατί, ύστερα μάλιστα από πάνω από δέκα χρόνια παρόμοιων πολιτικών, εξακολουθεί να πλασάρεται στην Ελλάδα ως κάτι το νεωτερικό και μεταρρυθμιστικό. Η απάντηση είναι πως στη χώρα μας ο τριτοκοσμικός καπιταλισμός βρίσκει απήχηση στους άκριτους θαυμαστές τής Εσπερίας, οι οποίοι αδυνατούν να ξεχωρίσουν τα θετικά από τα αρνητικά της, με αποτέλεσμα να υιοθετούν τις αποτυχίες της και να σνομπάρουν τις επιτυχίες της...

Η κατάργηση του οκτάωρου, οι απλήρωτες υπερωρίες ή οι ατομικές συμβάσεις δεν θα μπουν στη ζωή μας με το επίμαχο νομοσχέδιο. Τις βιώνουμε εδώ και χρόνια στην Ελλάδα. Κάθε φορά, ωστόσο, που νομιμοποιείται ο εργασιακός μεσαίωνας δίνεται πάτημα στους ολετήρες των εργασιακών δικαιωμάτων να ψηλώνουν τον πήχη των απαιτήσεών τους, να ζητούν περισσότερα από τους εργαζόμενους και να δίνουν λιγότερα. Επομένως, ο αγώνας για να μην περάσει το νομοσχέδιο δεν αφορά τόσο το περιεχόμενό του όσο αυτά που μας έχουν για μετά. Γιατί σίγουρα μας έχουν κάτι και για μετά...