Άσχετοι και, κυρίως, αδιάφοροι για τη ζωή των πολλών...

Αν οι ιδέες τής δεξιάς δεν ήταν ελαττωματικές, για να θυμηθώ μια αγαπημένη φράση τού Μ. Βορίδη, δεν θα επιχειρούσε να τις ωραιοποιήσει αλλά θα τις παρουσίαζε έτσι ακριβώς όπως είναι. Δεν περίμενα από τον Κ. Μητσοτάκη να ομολογήσει από βήματος της Βουλής ότι νομοθετεί το αντεργατικό έκτρωμα για χάρη μιας δράκας κολλητών και φίλων του. Απαιτούσα, όμως, να ριχτεί στην ιδεολογική μάχη από την θέση που ταιριάζει στη νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία του, ως προστάτης τής ελεύθερης αγοράς, της ανταγωνιστικότητας και της ατομικής βούλησης, κι όχι με το μανδύα τού δήθεν προοδευτικού, φιλεργατικού πολιτικού που νομοθετεί για χάρη τής κοινωνικής πλειοψηφίας...

Ήδη από τον πρώτο μήνα τής θητείας της αυτή η κυβέρνηση νομοθέτησε την περιθωριοποίηση των συλλογικών συμβάσεων, την αναιτιολόγητη απόλυση, την άρση τής προστασίας των υπεργολαβικών εργαζόμενων και την υποβάθμιση του ΣΕΠΕ. Υλοποιεί νόμο με το νόμο τις επιθυμίες τού ΣΕΒ κι επιχειρεί κι από πάνω να βαφτίζει φιλεργατικά τα νομοθετήματά της. 

Εκτός αν υποθέσουμε πως το μεγάλο κεφάλαιο, το ίδιο που έδινε χαρτάκια στην τρόικα επί μνημονίων για τις επιθυμίες του, σκέφτεται πρώτα το καλό των εργαζομένων του και ύστερα το δικό του. Η αστική μας τάξη, ωστόσο, είναι τόσο κοντόφθαλμη που αδυνατεί να αντιληφθεί αυτό που έχουν συλλάβει οι ηγέτες πιο ισχυρών οικονομιών, πως αν δηλαδή φτωχοποιήσουν τη μεσαία τους τάξη αργά ή γρήγορα και η ανώτερη οικονομικώς τάξη θα καταγράψει σημαντικές απώλειες...

Όπως ο γράφων δεν θα μπορούσε να συντάξει ένα νομοθέτημα για την αεροδιαστημική που να καλύπτει τους αστροναύτες, ομοίως και οι Μητσοτάκης- Χατζηδάκης, ακόμα κι αν το επιθυμούσαν, δεν θα ήταν σε θέση να γράψουν ένα νόμο για τη μισθωτή εργασία στον ιδιωτικό τομέα που να ευνοεί τους εργαζόμενους. Δεν γνωρίζουν παρά μόνο μέσα από τα ντοκιμαντέρ τού Netflix τι σημαίνει να βρίσκεσαι σε καθημερινή βάση επί ξύλου κρεμάμενος, μην γνωρίζοντας αν αύριο θα έχεις δουλειά ή όχι κι αν αυτή θα είναι καλοπληρωμένη και με καλές συνθήκες. 

Αν γνώριζαν, δεν θα τολμούσαν να μιλούν για ελευθερία των συμβάσεων και ισοτιμία δικαίου προκειμένου να περιγράψουν μια συνθήκη όπου τα δύο μέρη δεν είναι εν τοις πράγμασι ισότιμα κι ένας από τους δύο έχει και το καρπούζι και το μαχαίρι. Ο πρωθυπουργός, οι περισσότεροι υπουργοί και βουλευτές του είναι άσχετοι με τη ζωή των πολλών και, κυρίως, αδιάφοροι για την τύχη τους κι αυτό σε λίγο καιρό θα είναι φανερότατο και σε εκείνους οι οποίοι στις 7 Ιουλίου 2019 πίστεψαν σε υποσχέσεις που από την αρχή ήταν κούφιες...