Νέοι και γέροι στο έλεος των δημοσκοπήσεων...

Ποιος βρήκε ποτέ το μέτρο σε αυτήν τη χώρα για να το χάσει; Με αφορμή τη συζήτηση για τα προνόμια στους εμβολιασμένους διάβασα ακόμα και χαρακτηρισμούς περί άπαρτχαϊντ για τους οποίους μάλλον θα τρίζουν τα κόκαλα του Νέλσον Μαντέλα. Είμαι αντίθετος, πάντως, στον υποχρεωτικό εμβολιασμό γιατί θα αποτελούσε ευθεία παρέμβαση στην προσωπικότητα του ατόμου, μολονότι αυτή η απόφασή του επηρεάζει και το κοινωνικό σύνολο. Όπως και θα ήμουν αντίθετος στην απαγόρευση του καπνίσματος σε οποιοδήποτε δημόσιο χώρο, παρότι και σε αυτήν την περίπτωση δημιουργούνται ζητήματα προστασίας τής δημόσιας υγείας. (Πρέπει να)Υπάρχουν και κάποια όρια στο πόσο πατερούλης μπορεί να είναι ένα κράτος...

Το ίδιο κωμικοτραγικό θα είναι η εφαρμογή των προνομίων για τους εμβολιασμένους να αφεθεί στα χέρια των πολιτών κι όχι των αρμόδιων Αρχών. Είναι δυνατό, για παράδειγμα, οι σερβιτόροι, πέρα από τις άλλες υποαμειβόμενες εργασίες τους, να αναλαμβάνουν και τον έλεγχο στην είσοδο του καταστήματος για το ποιος έχει εμβολιαστεί και ποιος όχι και να υπέχουν, μάλιστα, κι αστική ή και ποινική ευθύνη; Αυτά είναι ζητήματα που οφείλει να λύσει από τώρα η κυβέρνηση πριν αποτανθεί για μια ακόμα φορά στην ατομική ευθύνη για να αποσείσει τις πολλές δικές της...

Αν κάποιοι χρειάζονταν ένα επιπλέον κίνητρο για να εμβολιαστούν, όπως είναι το χαρτζιλίκι των 150 ευρώ, αυτοί είναι οι ηλικιωμένοι, όπου έχει εμβολιαστεί ένας στους τρεις και είναι η πιο ευπαθής ηλικιακά ομάδα, κι όχι οι νέοι. Είναι προφανές, συνεπώς, ότι το voucher δίνεται με ψηφοθηρικά κριτήρια, αφού στη νεολαία η λίστα Πέτσα δεν πιάνει και η κυβερνητική αποδοχή είναι πολύ χαμηλή... 

Όπως κι αν έχει, από μια κυβέρνηση η οποία αντιμετωπίζει ακόμα και μια πανδημία με επικοινωνιακά κριτήρια ούτε οι νέοι ούτε οι γέροι μπορούν να περιμένουν πολλά. Ούτε καν να τους κρατήσει ζωντανούς...