Κάνουν τις ανασφάλειές τους κρατικές πολιτικές...

Η βασικότερη υποχρέωση που έχει ένας άντρας ή μια γυναίκα δεν είναι προς την οικογένεια, την πατρίδα, το κόμμα, την ομάδα ή την θρησκεία του, αλλά στον εαυτό του. Όταν, κάποια στιγμή, θελήσει να κάνει έναν απολογισμό το κυριότερο ερώτημα που οφείλει να θέσει στον εαυτό του είναι τόσο απλό που έχει τραγουδηθεί κι από τη Μαρινέλλα. "Τι έκανα για πάρτη μου, τι έκανα για μένα" κι αυτό δεν είναι ατομισμός, αλλά κεντρικός όρος προκειμένου να συγκροτούνται γερές κοινωνίες κι όχι σύνολα ανεκπλήρωτων επιθυμιών με τις συνέπειες που έχουν τα απωθημένα τού καθενός και στη συμπεριφορά του προς τους γύρω του...

Σε αυτό το πλαίσιο, το αν μια γυναίκα θα κάνει παιδί ή παιδιά είναι προσωπική της επιλογή κι όχι απόφαση που θα λάβει γιατί την την επιβάλλει το κράτος ή η εκκλησία ή γιατί θα υποκύψει στη σχετική πλύση εγκεφάλου. Κι αν οι παπάδες έχουν τους δικούς τους ιδεοληπτικούς λόγους να επενδύουν στο συντηρητισμό και στη χριστομάθεια, το κοσμικό κράτος δεν έχει καμία δουλειά να εμπλέκεται σε σκοταδιστικά συνέδρια. Όσοι υπουργοί, μάλιστα, και βουλευτές μιλούν σε αυτά αναπαράγουν μεσαιωνικές αντιλήψεις περί ευθύνης που δεν έχουν καμία σχέση με την ίδια τη φυσιογνωμία τού βίου μας και, κυρίως, την προσωρινότητά του...

Οι ίδιοι που θέλουν να επιβάλλουν σε έναν άντρα ή σε μια γυναίκα να κάνουν οικογένεια ή παιδιά είναι συνήθως οι ίδιοι που αντιδρούν αν μπει ένας φόρος παραπάνω στους πλούσιους και βάλουμε εμπόδια με αυτόν τον τρόπο στον ανόθευτο καπιταλισμό. Είναι οι ίδιοι που δεν θέλουν τους ξένους στην πατρίδα μας, αλλά αν είναι να τους μαζέψουν τις φράουλες ή τα κεράσια διαμαρτύρονται γιατί δεν δίνονται περισσότερες άδειες για εργάτες γης. Είναι οι ίδιοι, με λίγα λόγια, που κάνουν μια ζωή μέσα στην υποκρισία για να καλύπτουν τις δικές τους ανασφάλειες, τις οποίες επιθυμούν να καθιστούν κρατικές πολιτικές. Δεν θα τους περάσει ή, τουλάχιστον, δεν πρέπει να τους περάσει...