Ποιος είναι, π.χ., ο εγκληματίας; Ο λάτρης τής τέχνης- αν ισχύουν οι πληροφορίες για τον δράστη τής κλοπής έργων τού Πάμπλο Πικάσο και του Πιτ Μοντριάν- ή οι αστυνομικοί που τους έπεσαν από τα χέρια και οι οποίοι τους κρατούσαν χωρίς γάντια και δίχως να τους έχουν βάλει σε ένα στοιχειώδες κάδρο; Για να μην αναφερθώ στο δίδυμο Ηρακλή Πουαρό- Χρυσοχοΐδη κι Άγκαθα Κρίστι- Μενδώνη που επιχείρησαν να κρύψουν όλα τα υπόλοιπα αμαρτήματά τους πίσω από πίνακες αξίας...
Τα σπίτια τής καλής κοινωνίας είναι γεμάτα με πίνακες διάσημων ζωγράφων, με γλυπτά φημισμένων καλλιτεχνών ή με σπάνια αντίτυπα σημαντικών βιβλίων. Δεν αμφιβάλλω πως κάποιοι από τους ιδιοκτήτες αυτών των έργων τέχνης έχουν αποκτήσει μια προσωπική σχέση με τα αποκτήματά τους, φοβάμαι όμως πως για τους περισσότερους η υψηλή τέχνη δεν είναι κάτι διαφορετικό από μια πανάκριβη έπαυλη ή γιοτ, άλλος ένας κρίκος δηλαδή στην αλυσίδα τής καπιταλιστικής τους επιτυχίας...
Στην πραγματικότητα, το περιεχόμενο της πραγματικής τέχνης συνιστά μια κραυγή επανάστασης απέναντι σε αυτούς που θεωρούν πως τα πάντα εξαγοράζονται. Γι' αυτό κι αν είναι αλήθεια ότι ο ελαιοχρωματιστής έκλεψε τον Πικάσο και τους Μοντριάν γιατί του άρεσαν θα πρέπει να του αναγνωριστεί το ελαφρυντικό τού πρότερου έντιμου καλλιτεχνικού βίου...
Είναι πιθανό κι ο ελαιοχρωματιστής να θέλησε να κρατήσει τους πίνακες για τα μάτια του αποκλειστικώς. Μήπως, όμως, κι όλοι αυτοί οι δήθεν ευπατρίδες πάμπλουτοι συλλέκτες δεν κάνουν το ίδιο κι απλώς και μόνο κάποιες φορές μας κάνουν τη χάρη να δούμε για σύντομα χρονικά διαστήματα τις συλλογές τους;...
Από την άλλη, βεβαίως, και οι καλλιτέχνες αναγκάζονται να γίνονται αυλοκόλακες- για να το θέσω κομψά- προκειμένου να βιοπορίζονται. Όταν, όμως, ο βιοπορισμός γίνεται δίψα για χρήμα και δόξα τότε κι ο καλλιτέχνης δεν μοιάζει και πολύ καλύτερος από τον σιτιστή του. Ενδεχομένως να είναι και χειρότερος γιατί έχει πουλήσει το ταλέντο του στο γιουσουρούμ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου