Ο Μωυσής αναρωτιέται γιατί το πόπολο προτιμά τις δέκα πληγές του Φαραώ;...

Οι κυβερνητικοί εκβιασμοί στους ανεμβολίαστους μαρτυρούν, αν μη τι άλλο, πανικό. Κι αυτό όχι μόνο για τις υγειονομικές και οικονομικές παρενέργειες που μπορεί να έχει ένα τέταρτο κύμα πανδημίας το φθινόπωρο, αλλά και γιατί τορπιλίζεται η μητσοτακική ονείρωξη για εκλογές το Σεπτέμβριο ή τον Οκτώβριο. Μαρτυρά, όμως, και την κυβερνητική αποτυχία να πείσει, αποτυχία όμως που αφορά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης που θεωρητικώς τουλάχιστον στηρίζουν τους εμβολιασμούς, αλλά και την αφερεγγυότητα των ΜΜΕ που έχει επιπτώσεις και στο εμβολιαστικό πρόγραμμα. Καλώς ή κακώς, οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τα κόμματα και τα ΜΜΕ και γι' αυτό η ευθύνη δεν βαραίνει τόσο τους πολίτες όσο τα κόμματα και τα ΜΜΕ...

Δεν υπάρχει τίποτα πιο πειστικό από το παράδειγμα και σε αυτό χωλαίνει πολύ η κυβέρνηση. Δεν χρειάζεται να κάνω κάποια αναδρομή στον τελευταίο ενάμιση χρόνο για να το αποδείξω, δείτε απλώς τι συμβαίνει τώρα. Από τη μία καλλιεργεί ένα κλίμα πλήρους επιστροφής στην κανονικότητα- ακόμα και τις μάσκες βγάλαμε- κι από την άλλη απειλεί με τις δέκα πληγές τού Φαραώ όποιον δεν εμβολιαστεί... 

Ο Κ. Μητσοτάκης ίσως να πίστεψε ότι ο on camera εμβολιασμός κι επίδειξη του γυμνασμένου του στήθους θα ήταν αρκετά για να πειστεί το πόπολο να ακολουθήσει τον Μωυσή του. Φαίνεται, όμως, πως και τα δικά του έργα και ημέρες αποτρέπουν αρκετούς από το να τρυπηθούν...

Των οικιών ημών, όμως, εμπιπραμένων το πολιτικό μας σύστημα άδει σκανδαλολογία. Πρέπει να είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που καταδιώκει τον πολιτικό, εν προκειμένω τον Νίκο Παππά, που έβαλε τους καναλάρχες να βάλουν βαθιά το χέρι στο τσέπη και η οποία θεωρεί πως είναι νόμιμο άρα και ηθικό στενός συνεργάτης τού τότε πρωθυπουργού- βλ. Σταύρος Παπασταύρου- να είναι δικηγόρος ιδιοκτητών οφσόρ εταιρειών και λογαριασμών. Είναι δυνατό όλα αυτά να δημιουργούν κλίμα εμπιστοσύνης, πολλώ δε μάλλον όταν ένας θεσμός με μεγάλη επιρροή, όπως είναι η εκκλησία, κλείνει το μάτι στο αντιεμβολιαστικό κίνημα; Μάλλον όχι, χωρίς ωστόσο αυτό να ξεπλένει τη δική μας ευθύνη απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Η ατομική ευθύνη δεν είναι μόνο άλλοθι, είναι και ζητούμενο...