Το 2015 θα μοιάζει με πταίσμα μπροστά σε μια νέα αποστασία με την υπογραφή σου...

 Ήθος δεν σημαίνει μόνο να είσαι ένας έντιμος κι αποτελεσματικός υπουργός, να αποκαλύπτεις σκάνδαλα και να χειρουργείς δωρεάν. Σημαίνει και να μην τραμπουκίζεις, να μην κάνεις νταηλίκια και κωλοτούμπες για να γλιτώσεις το πολιτικό σου σαρκίο, να μην τυποποιείσαι σε ένα ρόλο γιατί αυτό θέλει από σένα το ποίμνιό σου. Για όλους αυτούς τους λόγους πολύ καλά έπραξε ο Στέφανος Κασσελάκης και διέγραψε τον Π. Πολάκη...

Έχω, όμως, μια απορία ο αφελής: ο Πολάκης έγινε ταύρος εν υαλοπωλείω επί Κασσελάκη και ήταν αρνάκι τής φακής επί Τσίπρα; Αν ήταν ο ίδιος και με τους δύο προέδρους γιατί αυτοί που σήμερα εμφανίζονται ενοχλημένοι από τη "μισή" διαγραφή του δεν έβγαιναν στα κανάλια να διαμαρτυρηθούν όταν δεν είχε διαγραφεί καν από την Κ.Ο.; Το ρωτώ γιατί ήθος σημαίνει και να μην προσαρμόζεις τις ευαισθησίες σου στις ατομικές σου σκοπιμότητες...

Ο Κασσελάκης είναι τόσο αυταρχικός που είπε "αυτές είναι οι προτάσεις μου για καταστατικές αλλαγές, να τις συζητήσουμε". Κι όμως, ακόμα και το ότι δεν τις παρουσίασε στο στιλ "ή τις αποδέχεστε ή δρόμο" έχει γίνει αντικείμενο εσωκομματικής αντιπολίτευσης σε βάρος του... 

Τώρα λένε πως δεν φτάνει ο χρόνος για προσυνεδριακό διάλογο, λες και δεν το ήξεραν από το Φεβρουάριο ότι θα γινόταν καταστατικό συνέδριο το φθινόπωρο. Μια χαρά το ήξεραν, αλλά το μόνο που έχουμε ακούσει από τα λαλίστατα, κατά τα άλλα, στοματάκια τους είναι εκθέσεις ιδεών για την ανασύνθεση του προοδευτικού χώρου. Κι ο Κασσελάκης το ίδιο λέει, μόνο που έχει καταθέσει και προτάσεις για το πώς αυτό θα γίνει...

Ήθος, επίσης, σημαίνει και να μην κρύβεσαι πίσω από μαριονέτες ή να περιμένεις την καταστροφή στην οποία συντελείς από το παρασκήνιο, αλλά να βγαίνεις μπροστά κι ό,τι έχεις να πεις για τον διάδοχό σου και την ικανότητά του να ηγείται του χώρου να του το πεις κατάμουτρα. Ιδίως όταν έχεις πέσει εσύ θύμα παρόμοιων πρακτικών στο παρελθόν. Κι αν η υστεροφημία σου έχει ήδη πληγεί από τα αναρίθμητα λάθη σου, σε τίποτα δεν θα ωφελήσει την επούλωση της ζημιάς το στήσιμο μιας νέας αποστασίας. Μάλλον θα βάλει την οριστική σου πολιτική ταφόπλακα...  

  

 

Ο καθένας μας κουβαλά ακέραιο το βάρος της δικής του ευθύνης...

Η στέρηση μισθού σε εργαζόμενο με την προοπτική τής απόλυσης, πολλώ δε μάλλον όταν αυτός τον έχει δουλέψει και με το παραπάνω τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, είναι πράξη προσβλητική. Η αποτυχία, σε σύγκριση με άλλες χώρες, του προγράμματος εμβολιασμού στην Ελλάδα οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στην κυβέρνηση και την εργαλειοποίηση από την πλευρά της της πανδημίας, της επιστημονικής κοινότητας και των ΜΜΕ, τα οποία πετσοταΐστηκαν αλλά δεν συνέβαλαν στην ενημέρωση των πολιτών. Η υπουργοποίηση Πλεύρη, εξάλλου, συνιστά κι ομολογία πως οι αντιεμβολιαστές ανήκουν ως επί το πλείστον στην ακροδεξιά...

Οι κυβερνητικές ευθύνες είναι απαράγραπτες, στη χώρα ωστόσο υπάρχουν τουλάχιστον 6.000 ανεμβολίαστοι υγειονομικοί κι αυτό δεν περιποιεί τιμή πρωτίστως στους ίδιους. Είναι υποχρέωση των συνδικαλιστών να προστατεύσουν τις αποδοχές και τις θέσεις εργασίας των συναδέλφων τους, ωστόσο θα έπειθαν περισσότερους να συμπορευτούν μαζί τους αν ταυτοχρόνως ήταν το ίδιο μαχητικοί κι ως προς το να πείσουν όσους εκπροσωπούν να εμβολιαστούν, γιατί όχι ακόμα και με την επίκληση κυρώσεων μέσω του κώδικα δεοντολογίας τους. Όσο η κυβερνητική στόχευση για ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ θα συμπορεύεται με τον εμβολιαστικό λαϊκισμό το τείχος ανοσίας θα εξακολουθεί να παραμένει όνειρο θερινής νυκτός κι ας μπαίνουμε στο φθινόπωρο...

Οι ευθύνες δεν συμψηφίζονται κι ο καθένας κουβαλά ακέραιο το βάρος των δικών του. Δυστυχώς, ωστόσο, πολλοί από εκείνους που κατέχουν θέσεις ευθύνης έχουν αποδειχθεί κατώτεροι των περιστάσεων με συνέπεια να μας περιμένει ένας ακόμα δύσκολος κορονοχειμώνας, ενώ θα μπορούσε να ήταν πολύ πιο εύκολος. Κι αν ο διαχωρισμός εμβολιασμένων κι ανεμβολίαστων μοιάζει λογικός για πολλές περιπτώσεις, δεν πρέπει να λησμονούμε πως και οι εμβολιασμένοι νοσούν, έστω πολύ λιγότεροι και λιγότερο σοβαρά, αλλά και πως δεν είναι δυνατό να δημιουργήσουμε νέο κύμα νεόπτωχων με αφορμή μια πανδημία. Ιδίως όταν ο πληθωρισμός έχει πάρει την ανηφόρα, με την κυβέρνηση να αδιαφορεί όταν δεν σιγοντάρει στο φάγωμα των μικρών από τους μεγάλους, όπως με τη μείωση της φορολογίας για τις εταιρείες που προκύπτουν από εξαγορές και συγχωνεύσεις...

 

 
 

Ο Μωυσής αναρωτιέται γιατί το πόπολο προτιμά τις δέκα πληγές του Φαραώ;...

Οι κυβερνητικοί εκβιασμοί στους ανεμβολίαστους μαρτυρούν, αν μη τι άλλο, πανικό. Κι αυτό όχι μόνο για τις υγειονομικές και οικονομικές παρενέργειες που μπορεί να έχει ένα τέταρτο κύμα πανδημίας το φθινόπωρο, αλλά και γιατί τορπιλίζεται η μητσοτακική ονείρωξη για εκλογές το Σεπτέμβριο ή τον Οκτώβριο. Μαρτυρά, όμως, και την κυβερνητική αποτυχία να πείσει, αποτυχία όμως που αφορά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης που θεωρητικώς τουλάχιστον στηρίζουν τους εμβολιασμούς, αλλά και την αφερεγγυότητα των ΜΜΕ που έχει επιπτώσεις και στο εμβολιαστικό πρόγραμμα. Καλώς ή κακώς, οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τα κόμματα και τα ΜΜΕ και γι' αυτό η ευθύνη δεν βαραίνει τόσο τους πολίτες όσο τα κόμματα και τα ΜΜΕ...

Δεν υπάρχει τίποτα πιο πειστικό από το παράδειγμα και σε αυτό χωλαίνει πολύ η κυβέρνηση. Δεν χρειάζεται να κάνω κάποια αναδρομή στον τελευταίο ενάμιση χρόνο για να το αποδείξω, δείτε απλώς τι συμβαίνει τώρα. Από τη μία καλλιεργεί ένα κλίμα πλήρους επιστροφής στην κανονικότητα- ακόμα και τις μάσκες βγάλαμε- κι από την άλλη απειλεί με τις δέκα πληγές τού Φαραώ όποιον δεν εμβολιαστεί... 

Ο Κ. Μητσοτάκης ίσως να πίστεψε ότι ο on camera εμβολιασμός κι επίδειξη του γυμνασμένου του στήθους θα ήταν αρκετά για να πειστεί το πόπολο να ακολουθήσει τον Μωυσή του. Φαίνεται, όμως, πως και τα δικά του έργα και ημέρες αποτρέπουν αρκετούς από το να τρυπηθούν...

Των οικιών ημών, όμως, εμπιπραμένων το πολιτικό μας σύστημα άδει σκανδαλολογία. Πρέπει να είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που καταδιώκει τον πολιτικό, εν προκειμένω τον Νίκο Παππά, που έβαλε τους καναλάρχες να βάλουν βαθιά το χέρι στο τσέπη και η οποία θεωρεί πως είναι νόμιμο άρα και ηθικό στενός συνεργάτης τού τότε πρωθυπουργού- βλ. Σταύρος Παπασταύρου- να είναι δικηγόρος ιδιοκτητών οφσόρ εταιρειών και λογαριασμών. Είναι δυνατό όλα αυτά να δημιουργούν κλίμα εμπιστοσύνης, πολλώ δε μάλλον όταν ένας θεσμός με μεγάλη επιρροή, όπως είναι η εκκλησία, κλείνει το μάτι στο αντιεμβολιαστικό κίνημα; Μάλλον όχι, χωρίς ωστόσο αυτό να ξεπλένει τη δική μας ευθύνη απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Η ατομική ευθύνη δεν είναι μόνο άλλοθι, είναι και ζητούμενο...